มากพอที่จะชวนเพื่อนเพื่อน ร่ำสุรา-ยาเมา อุ-กระแช่-สาโท ให้สรวลเสเฮฮา
ดื่มเหล้าเหมือนม้าดื่มน้ำ จอก ต่อ จอก กระแทกเข้าไปให้คอโป่ง ก็หาได้ไม่...
หากแต่ ตะนิ่นตาญี หมายความถึง อักขระขอมโบราณ ที่มาจากคำเต็มเต็มว่า
“อุณาโลม” ดังภาพที่ ตะนิ่นตาญี ได้นำมาจาก Google ที่แนบมาพร้อมนี้
หากจะถามกันว่า "อุณาโลม" คืออะไร? ก็พอตอบได้หยาบหยาบว่า
"เป็นเครื่องหมายที่เกิดขึ้นตรง หน้าผาก ระหว่าง คิ้ว ของพระพุทธเจ้า
อันถือกันว่าเป็น "มหาปุริสสลักษณะ" อย่างหนึ่งกระมังครับ"
แต่ไหน-แต่ไร มาแล้ว สังคมไทย-คนไทย มีความเชื่อถือ และศรัทธา
ใน เครื่องรางของขลังต่างต่าง ไม่ว่าจะเป็น ผูกผ้าประเจียด คาดตะกรุด
หรือจะทาน้ำมนต์-น้ำมัน ห้อยสร้อยพระ ฯลฯ ไม่ต้องดูไหนไกล เมื่อครั้ง สงครามเกาหลี
ตอนนั้น ตะนิ่นตาญี ยังเป็น ละอ่อนสอนขัน อยู่ ก็มักจะได้ยิน ผู้หลัก-ผู้ใหญ่ ท่านเล่าให้ฟัง
ถึงความศักดิ์สิทธิ์ ของ เครื่องราง ของขลัง ต่างต่าง ที่ เมื่อ นักรบไทย ถูกยิงแล้ว
ก็มักจะไม่เข้า เป็นเพียงแต่รอยช้ำ ให้ ฟารั้งหนังหมู มันตะลึงพรึงเพริดไปเสีย ทุกผู้-ทุกคน
ได้ยินถึงขนาดว่า เหยียบกับระเบิดแล้ว ระเบิด ไม่ทำงาน ฟารั้ง มันเดินตามหลังมา ระเบิด ตูม
ตัวขาด-แขนขาด-ไส้ไหล นึกนึกแล้วก็ดูออกจะน่า เวทนา ฟารั้ง ที่เดินตามหลัง ทหารไทย ยิ่งนัก
ความเชื่อ-ความศรัทธา เช่นว่านี้ มีมาแต่ สมัยก่อนกรุงแตก เสียอีกกระมัง
จนถูกกล่าวหากันว่า ที่ กรุงฯแตก นั้น ก็เพราะ ความเชื่อถือที่ดูจะ งมงาย นั่นเอง
แต่ เอะอะ อะไร ถ้าจะโยนความผิดไปที่ ศรัทธา เช่นนั้น ตะนิ่นตาญี ก็ดูว่าจะไม่ถูกเสียทีเดียว
เพราะก่อนหน้านั้นที่เรารบมาแล้ว ชนะ ก็เพราะ ความเชื่อ-ความศรัทธา เช่นว่านั้นไม่ใช่หรือ?
อย่างไรก็ตาม ความเชื่อ-ความศรัทธา นี้ก็ได้สร้างปัญหาอันใหญ่หลวงตามมาไม่น้อยเช่นกัน
เมื่อครั้ง สงครามเก้าทัพ นั้น ล้นเกล้าล้นกระหม่อมพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก
รัชกาลที่ ๑ แห่ง ราชวงศ์จักกรี ใน กรุงรัตนโกสินทร์ ได้ โปรดเกล้าโปรดกระหม่อม ให้ ระดม
ทหารในกองทัพหลวง และ กองทัพพระราชวังบวรฯ มาเพื่อสู้ศึก พม่า ปรากฏว่า ทหารทั้งสองฝ่ายนั้น
เป็นประเภท มากครู-มากอาจารย์ มี เครื่องราง-ของขลัง ต่างกัน บ้างผูกผ้าประเจียด ของ อาจารย์ คนนั้น
บ้างคาดตะกรุด ของ หลวงพ่อองค์นี้ มีเครื่องราง-ของขลัง ต่างกันไป หลายแบบ-หลายอย่าง
เมื่อระดมเข้ามาแล้วก็มักจะ อวดโอ้ อิทธิฤทธิ์ เครื่องราง-ของขลัง ทดลอง ผลัดเชือด กันไปมา
ส่วนผลจะเป็นอย่างไร ตะนิ่นตาญี ไม่อาจทราบได้ ถ้าขลังจริงก็คง ยิง-ฟัน ไม่เข้า
ส่วนของปลอม ก็คงมี “เลือดสาด” กันไปบ้างกระมัง แต่ผลที่เกิดขึ้นแน่แน่นั้น ก็คือ
กองทัพไทย แตกแยก กันอย่างรุนแรง ส่วนจะแบ่งกันเป็น “บูรพาพยัคฆ์ กับ วงศ์เทวัญ” หรือไม่นั้น
ตะนิ่นตาญี ก็ สุดปัญญา-จนด้วยเกล้า มิอาจจะหยั่งรู้ได้เช่นกัน แต่เมื่อความทราบละอองธุลีพระบาท
จึงได้ โปรดเกล้าฯ ให้ ริบ เครื่องราง-ของขลัง เหล่านั้นมากองไว้ที่ สนามหลวง แล้วจุดไฟเผาทิ้งเสีย
เอาละสิ เหล่า นักรบไทย แล้วจะเอาเครื่องราง-ของขลัง ที่ไหนมาใช้เป็นเครื่องหล่อเลี้ยงกำลังใจ ในการออก รบทัพ-จับศึก กันล่ะ…
เพื่อเป็น “การปลุกขวัญ” กองทัพไทย คืนหนึ่งก่อนการเดินทัพ
พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก และ พระอนุชา ของพระองค์ กรมพระราชวังบวรมหาสุรสีหนาท
ได้เสด็จลงใน “พระอุโบสถวัดชนะสงคราม” ทรงนมัสการ “พระรัตนตรัย” แล้วได้ทรงบริกรรม
เอาหมึกลงในอักขระผ้าขาว ที่ได้ฉีกไว้แล้วให้เป็นผ้าประเจียดจนตลอดรุ่งได้ ผ้าประเจียด เป็น-
จำนวนเพียงพอที่จะแจกเหล่า “นักรบไทย” ทั้งตัว นาย และ เหล่าไพร่ราบทหารเลว
อักขระขอมที่ทรงลงใน “ผ้าประเจียด” นั้น เป็น อักขระ ตัวเดียวคือ อักขระ คำว่า “อุ”
ที่ทรงเลือกเอา อักขระ ตัวนี้มาลงใน “ผ้าประเจียด” นั้น ก็เห็นจะเป็นเพราะว่า อักษร “อุ” นั้น
หมายความถึง “อุณาโลม” ซึ่งมีอยู่บน “พระนลาฏ” ของ พระพุทธเจ้า เป็นของสูง
จึงได้เอามานำลงใน “ผ้าประเจียด” เพราะ “ผ้าประเจียด” นั้น ส่วนมากก็จะใช้โพกศีรษะ
นับว่าเป็น มงคล อย่างยิ่ง นี่ประการหนึ่ง อีกประการหนึ่ง เห็นจะเป็นเพราะว่า ตัวอักษร “อุ” นี้
เขียนง่ายกว่า “ตัวอักษรขอม” อื่น เมื่อจะต้องทำ “ผ้าประเจียด” ให้ได้มากพอในเวลาที่จำกัด
เหล่า นักรบ แห่ง กองทัพไทย นั้น เมื่อได้ “ผ้าประเจียด” แล้วก็ไปรบกับพม่าที่เมืองกาญจนบุรี
ขับไล่พม่าออกไปจากดินแดนไทยเป็นครั้งสุดท้าย เป็นผลให้ พม่า ไม่ได้ยกทัพกลับมารุกรานไทยอีกเลย
ส่วนเหล่า นักรบไทย ที่เคยแตกคอ ไม่สามัคคีกันนั้น ก็เลิก แตกครู-แตกอาจารย์ กัน ทั้งนี้ก็เพราะ
พวกเขาเหล่า นักรบไทย มีอาจารย์คนเดียวกัน ซึ่งนั่นคือ พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก
ความสามัคคี และ เอกภาพ ก็เกิดขึ้นในกองทัพไทย อันยังคงอยู่มาจนตราบเท่าทุกวันนี้ ไม่มีเสื่อมคลาย
อีกทั้งตัวอักษรขอม ที่เรียกกันว่า”อุ” หรือ “อุณาโลม” นั้นก็ยังคงติดอยู่หน้าหมวกทหารทุกกองทัพ
คงอยู่จนมาถึงในปัจจุบัน.....
ดังภาพตราหน้าหมวกดัง ตะนิ่นตาญี แนบมาพร้อมนี้ ที่ออกแบบไว้โดย ท่านอาจารย์พินิจ สุวรรณะบุณย์
ศิลปินแห่งชาติ สาขาทัศนศิลป์ ประจำปี พุทธศักราช ๒๕๓๖ ซึ่ง ท่านอาจารย์พินิจ สุวรรณะบุณย์ ได้ออกแบบไว้
เมื่อปี พุทธศักราช ๒๕๐๒ ความละเอียดแจ้งแล้ว ดังที่ ตะนิ่นตาญี ได้คัดลอกมาจาก
http://www.bloggang....roup=4&gblog=42
ตำนานอักษร “อุ” นี้ ตะนิ่นตาญี ไม่ทราบได้ว่ายังคงจะมี “นักรบไทย” สักกี่คนที่ยังคงระลึกได้
โดยเฉพาะ ฯพณท่านฯ รัฐมนตรีช่วย คนนั้น คนที่เป็นผู้กล่าวนำ ใน พิธีกระทำสัตย์ปฏิญาณตนต่อธงชัยเฉลิมพล
ท่านได้ “สาบาน” ไว้ว่า ข้าพเจ้า ขอกระทำสัตย์ปฏิญาณว่า…
“ข้าพเจ้า จะเทิดทูนและรักษาไว้ ซึ่งพระบรมเดชานุภาพแห่งพระมหากษัตริย์เจ้า
ข้าพเจ้า จักรักษาไว้ ซึ่งการปกครองระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข...ฯลฯ"
ท่านลืมเสียสิ้นกับ “คำสาบานธง” ท่านลืมเสียสิ้น กับ อักษร “อุ” ที่ติดอยู่หน้าหมวกของท่าน
ลืมเสียสิ้นแล้ว กับ ความสามัคคี-เอกภาพ แห่ง กองทัพไทย เพียงเพราะท่านโกรธแค้นที่ไม่ได้เป็น
ผบ.เหล่าทัพ ท่านลืมเสียสิ้นแล้วในการ เทิดทูนและรักษาไว้ ซึ่งพระบรมเดชานุภาพแห่งพระมหากษัตริย์เจ้า
ท่านทำตัวเป็น เกราะกำบัง-คุ้มกันภัย แก่เหล่า”ผู้จ้วงจาบหยาบช้า” ต่อ องค์พระมหากษัตริย์
เพียงแค่แลกมาซึ่ง ตำแหน่ง รัฐมนตรีช่วยว่าการ เพียงเท่านี้ที่ท่านยินดีขาย ชาติ-ศาสนา-พระมหากษัตริย์
ให้แก่เหล่า “อมิตร” ผู้รุกราน ท่าน ลืม คำว่า “อุ” ไปเสียสิ้นแล้วครับ ท่านรัฐมนตรีช่วยว่าการ ครับ
ตะนิ่นตาญี
วันอังคารที่ ๓๐ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๕
เวลา ๑๖.๕๓ นาฬิกา
