ผมขออนุญาตเป็นหนึ่งในตัวแทนของเอสเอ็มอีออกมาพูดความในใจนะครับ
และอยากให้หลาย ๆ ท่านมองพวกเราชาว SME
เราเป็นกลุ่มธุรกิจขนาดเล็กไปจนถึงขนาดกลาง เมื่อเทียบเป็นสัดส่วนแล้วก็ประมาณ
98 - 99 % ของกิจการทั้งหมดทั่วประเทศ
พนักงานเองก็มีหลากหลายกลุ่ม แต่กระผมขออนุญาตแบ่งตามนี้แล้วกันนะครับ
กลุ่มที่ 1 ลูกจ้างที่มีประสบการณ์ มีอายุงาน มีความประพฤติดี มีความภักดีต่อองค์กรสูง
แน่นอนครับว่า คนกลุ่มนี้ค่าแรงเขาเกิน 300 แน่นอนหรือบางคนอาจจะถึง 3 - 4 หมื่นต่อเดือน
กลุ่มที่ 2 ลูกจ้างที่มีประสบการณ์บ้างหรือ มีอายุงานไม่มาก เช่นประมาณ 1 - 3 ปี
คนกลุ่มนี้อยู่ในช่วงที่ค่าแรงมีการปรับตัวอย่างรวดเร็ว ถึงค่าแรงก่อนหน้านี้จะไม่ถึง 300 แต่แน่นอนว่านายจ้างก็ต้องกัดฟันให้เขาจนได้
เพราะว่าเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงและยังเป็นตัวตายตัวแทนให้กับพนักงานกลุ่มแรกได้บ้าง
กลุ่มที่ 3 ลูกจ้างที่ไม่มีประสบการณ์ ไม่มีอายุงาน คนกลุ่มนี้น่าเป็นห่วงที่สุดเพราะโอกาสตกงานสูงมาก
เพราะคนกลุ่มนี้ถูกทดแทนได้ง่าย เช่น ด้วยเครื่องจักร หรือ แรงงานต่างด้าว
และโดยส่วนมากคนกลุ่มนี้มักจะเป็นเด็กใหม่ที่เริ่มก้าวเข้าสู่วัยทำงาน แน่นอนว่าพวกเขาส่วนมากไม่ยินดีที่จะทำ
งานหนัก ทางรอดของคนกลุ่มนี้มีทางเดียวคือ ต้องเรียนรู้งานให้ไวที่สุด ฝึกอบรมหาความรู้ให้ได้มากที่สุด
และต้องยอมทนทำงานหนักในช่วงแรก
บางทีคนที่อยู่ในสถานะของลูกจ้าง อาจจะมองว่าบรรดานายจ้างมักเอารัดเอาเปรียบ
ผมขอบอกเลยว่านายจ้างหรือเจ้าของกิจการขนาดเล็ก โดยส่วนใหญ่ก็เติบโตมาจากการเป็นลูกจ้างทั้งนั้น
ค่อย ๆ ทำ ค่อย ๆ เรียนรู้ ค่อย ๆ เก็บเงิน สั่งสมประสบการณ์ กว่าจะเก็บหอมรอมริบ
ได้แต่ละบาทแต่ละสตางค์ยากมาก เหมือนกับเด็กแบเบาะที่หัดเดิน
ธุรกิจใหญ่สามารถระดมทุนจากภายนอกได้ง่าย (ยิ่งถ้าเป็นธุรกิจที่เกี่ยวกับสัมปทานของภาครัฐยิ่งระดมได้ง่ายใหญ่) จากหุ้น จากตราสาร
แต่สำหรับ sme เงินทุนที่ระดมได้ก็ได้จาก เงินส่วนตัว ญาติพี่น้อง เงินกู้จากธนาคาร การเข้าถึงแหล่งทุนยากกว่ามาก
การทำธุรกิจนั้นไม่มีอะไรที่แน่นอน บางทีก็หมุนเดือนชนเดือน บางทีก็เอาตรงนู้นโปะตรงนี้ ตรงนี้โปะตรงนั้น
บางทีการเป็นเจ้าของกิจการก็ไม่จำเป็นว่าจะต้องรวยกว่าลูกน้องเสมอไปครับ
ค่าแรง 300 ทำให้คนไม่มีความกระตือรือร้น ทำไปเรื่อย ๆ เหนื่อยก็พัก ยังไงก็ได้ค่าแรง 300
หารู้ไม่ว่า ใครก็ต้องการค่าแรง 300 ทั้งนั้น
ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับกลไกของตลาด Demand and Supplied
ผมเองก็เห็นด้วยกับเรื่องค่าแรง ซึ่งก็ควรมีการปรับขึ้นอาจจะปีหรือสองปีครั้ง และควรปรับตามเรทเป็นเปอร์เซ็นต์
แต่ละจังหวัด เช่น พะเยาจากเดิม xxx เพิ่มตามเปอร์เซ็นต์สมมติ 20% ในสองปี
ตอนนี้เกิดปัญหา ลูกจ้าง - นายจ้าง หลายอย่าง
ลูกจ้างเองก็กลัวนายจ้างจะปลดออก ส่วนนายจ้างก็กลัวว่าลูกน้องจะบีบเรื่องค่าแรง
ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ก็อยู่กันเหมือนครอบครัวเหมือนพี่น้อง ลุงป้าน้าอา กันมาตลอด
ถึง SME จะไม่ใช่ฐานเสียงคุณ แต่คุณก็ต้องดูแลเขาบ้างเหมือนที่คุณดูแลคนกลุ่มอื่น
พวกเขาไม่ใช่กลุ่มคนที่มีเยอะมากมายอะไร แต่อย่าลืมว่าเมื่อมีวิกฤตเศรษฐกิจเกิดขึ้นทั่วโลก
คนกลุ่มนี้สามารถดำรงอยู่ได้และแถมยังสามารถดึงเงินต่างประเทศเข้าประเทศได้มากมาย
ผมเชื่อว่าวิกฤตปี 40 จะเละหนักกว่านี้หลายเท่าตัวหากไม่มี SME
