เขียน ณ เดือนที่ร้าวราน ในวันที่เบื่อหน่าย และปีที่ซังกะตาย
ถึง ที่รัก
เธอก็รู้ว่าชั้นรักเธอมาก วันไหนไม่ได้เจอเธอไม่ได้เห็นหน้าเธอ ชั้นจะลงแดงตาย...
นั่นเป็นความจริงที่เธอคงรู้ดี
แต่...พักหลังมานี้ เธอเริ่มทำตัวแปลกบ่อยมากขึ้น รู้ตัวไหม
โทรเข้าไป กว่าจะรับสายได้แสนยากเย็น
เสียงเรียกเข้ามันดังตู๊ดแล้วตู๊ดเล่าอยู่แบบนั้น ก็ไม่ยอมติดเสียที จนบางทีชั้นก็รำคาญ
(เช็คความแรงของเน็ตแล้ว มันก็โอเคนี่หว่า แสดงว่า..เป็นที่เธอนั่นเองที่ติดต่อไม่ได้)
อยากถามว่า...เธอเป็นอะไรของเธอนักหนาเหรอ?
เฮ้อ...แต่ชั้นก็ช่างกระไร กดเบอร์ถึงเธอซ้ำๆอยู่ได้ เหมือนคนไม่มีอะไรทำ
หนักกว่านั้น บางวันเธอคงรำคาญชั้นมาก พยายามติดต่อมาถี่นัก
ก็ 504 BAD GATEWAY ใส่หน้าชั้นซะเลย
เหมือนตัดความสัมพันธ์ เหมือนเกลียดหน้ากันเสียแล้ว
เธอคงไม่รู้...ว่าคำว่า BAD GATEWAY แรกๆที่เจอใจชั้นสั่น มันเหมือนจะทนไม่ได้
ชั้นยังไม่ชินกับการอยู่โดยไม่มีเธอ ชั้นยังไม่อยากเสียเธอไป
ชีวิตชั้นจะอยู่ได้ยังไง...ถ้าไม่ได้เจอเธอ ไม่ได้เห็นหน้าเธอแม้สักวันเดียว...
เธอคงรู้ข้อนี้ดี พักหลังนี้ถึงหายตัวอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน
อาว์.... เธอคงลืมไปว่า...
เมื่อคนที่เรารักหนีหน้าบ่อยเกินไป มันก็เกิดความเคยชินได้เหมือนกัน
ชินที่โทรไปหาแล้วเธอไม่รับสาย
ชินที่อยากอยู่ใกล้ๆแล้วเจอ Bad Gateway เข้าไปวันละหลายๆหน
มันก็เริ่มจะทนกับวันที่ไม่มีเธอได้ทีละน้อย
ที่รัก
ชั้นแค่จะบอกว่า เธออย่าหายตัวบ่อยนัก
อย่างอนบ่อยนัก อย่าเล่นตัวให้เจอยากนัก อย่า BAD Gateway ถี่นัก
พอคนเคยชินบ่อยๆเข้า มันจะพาลเลิกคบเอานะที่รัก
งอนแต่พองาม ปล่อยให้ตามแต่พอหอมปากหอมคอก็พอแล้ว
สุดหล่อเซ็ง
เซ็งมาก ขอบอก
ลงท้ายจดหมาย : ยังเป็นของเธออย่างซื่อสัตย์ (จนกว่าจะมีประกาศเป็นอย่างอื่น)
ลงชื่อ : ผึ้งน้อยผู้ยอมจำนน
ประกาศท้ายจดหมาย กรุณารีบอ่านก่อนม็อดมาเจอ แล้วพรากเราสองให้ต้องจากกัน