หนังดีมากๆ แต่เศร้าๆเชี่ยๆ เอามาจากเรื่องจริงที่เกิดในญี่ปุ่น ฮอลีวูดเอามาปรับเป็นฝรั่ง
เรื่องดำเนินผ่านสายตาแบบหมาๆของฮะจิ ตั้งแต่เป็นลูกหมา กับศาสตราจารย์ห่าไรไม่รู้ ไม่ต้องไปสนใจ รู้แค่แม่งเอากับเมียให้หมาดูตั้งแต่วันแรกเลย
เนื้อเรื่องดำเนินไปอย่างน่ารักด้วยมิตรภาพหมาๆกับคนรักหมา แม้บางชอทจะน่าสงสัยว่าศาสตราจารย์แม่งพยายามเล้าโลมฮะจิอยู่หรือเปล่า
คีย์ชอทคือ ทุกวันฮะจิจะตามศจ ไปสถานีรถไฟ แล้วขากลับก็จะแวะเก็บค่าคุ้มครองจากร้านขายเนื้อและร้านฮอทดอกแถวนั้น พอเย็นก็จะมาเสนอหน้า นั่งอ่อยเหยื่อทำหน้าชะเง้อรอ ศจ.ทุกเย็น (แม่งเชลียร์แถมเอาหน้าสุดๆจิงๆไอ้หมาเชี่ยนี่)
แต่แล้ววันนึง ศจ.ไม่กลับมา ไอ้จิแม่งรอเก้อ ปลาดุกว่า ศจ.แม่งคงแอบดูหนังโป๊ จังหวะปรี๊ดคงเกร็งมากไปหน่อย เลยเส้นเลือดในสมองแตกตายห่าซะงั้น ปล่อยฮะจิแม่งเงิบนั่งแห้วอยู่ตัวเดว
ทีนี้ปัญหาคือfirmware แม่งทำมาแค่นั้น อยู่ดีๆ ศจ แม่งไม่กลับมา ไม่ล่ำลาด้วย โปรแกรมเม่อแม่งก็ไม่ได้ใส่คำสั่งอื่นมาให้ เควสส่งนายแม่งก็ยังไม่จบ ฮะจิแม่งเลยวน loop ยาวเลยทีนี้
แม่งมานั่งรอนายทุกวัน ตรงเวลาเป๊ะๆ จนผ่านไปเรื่อยๆ คนแถวนั้นก็มีเอาอาหารมาให้ ส่วนฮะจิจะพลาดท่าเสียตัวให้ใครหรือไม่ระหว่างนั้นหนังไม่ได้บอก แต่คนขายฮอทดอกแม่งน่าสงสัยที่สุด
จนผ่านไปหลายปี เรื่องแม่งเริ่มดัง มี นสพ มาทำข่าว จากที่ไปอ่านเรื่องจริงมา แม่งดังชนิดเป็นไอเด้าระดับชาติเลย ส่วนจะได้รับข้อเสนอเล่นหนังav หรือไม่ วิกิไม่ได้บอก
กลับมาเรื่องการติด loop ระหว่างทำเควสส่งนาย ฮะจิแม่งติดนานขนาดไหน ถึงได้ดังเป็นไอเด้าน่ะหรอ....ก็ไม่นานมากอะ แม่งติดลูปอยู่9ปี สุดท้ายไอเทมหมด ตายไม่มีใบชุบอยู่ใกล้ๆสถานีนั่นเอง
หลังจากแม่งตาย แฟนขับแม่งเลยทำรูปปั้นทองแดงไว้ให้ตรงที่ฮะจิเคยนั่งอ่อยเหยื่อประจำ อยู่หน้าสถานีชิบูย่า และตั้งชื่อทางออกนั้นตามชื่อมันด้วย
ตัวหนังดีมากอะ ดูเพลินเลย เเต่เศร้าอะ
สรุป หนังหมาๆ ไปหามาดูซะ
นี่ฮะจิเวอชั่นไทย
ย่าเหล สุนัขทรงเลี้ยงของ ร6 โดนคนใจหมาอิจฉาหมายิงตาย
๏ อนุสาวรีย์นี้เตือนจิตร์ ให้กูคิดรำพึงถึงสหาย
โอ้อาไลยใจจู่อยู่ไม่วาย กูเจ็บคล้ายศรศักดิ์ปักอุรา
ยากที่ใครเขาจะเห็นหัวอกกู เพราะเขาดูเพื่อนเห็นแต่เป็นหมา
เขาดูแต่เปลือกนอกแห่งกายา ไม่เห็นฦกตรึกตราถึงดวงใจ
เพื่อนเป็นมิตร์ชิดกูอยู่เนืองนิตย์ จะหามิตร์เหมือนเจ้าที่ไหนได้
ทุกทิวาราตรีไม่มีไกล กูไปไหนเจ้าเคยเป็นเพื่อนทาง
ช่างจงรักภักดีไม่มีหย่อน จะนั่งนอนยืนเดินไม่เหินห่าง
ถึงยามกินเคยกินกับกูพลาง ถึงยามนอน ๆ ข้างไม่ห่างไกล
อันตัวเพื่อนเหมือนมนุษสุจริต จะผิดอยู่แต่เพียงพูดไม่ได้
แต่เมื่อกูใคร่รู้ความในใจ กูมองดูรู้ได้ในดวงตา
โอ้อกกูดูเพื่อนอยู่หรัด ๆ เพื่อนมาพลัดพรากไปไม่เห็นหน้า
กูเผลอ ๆ ก็เชง้อเผื่อเพื่อนมา เสียงกุกกักก็ผวาตั้งตามอง
อันความตายเป็นธรรมดาโลก กูอยากตัดความโศรกกระมลหมอง
นี่เพื่อนตายเพราะผู้ร้ายมันมุ่งปอง เอาปืนจ้องสังหารผลาญชีวี
เพื่อนมอดม้วยด้วยมือทุรชน เอารูปคนสรวมใส่คลุมใจผี
เป็นคนจริงฤๅจะปราศซึ่งปรานี นี่รากษสอัปปรีปราศเมตตา
มันยิงเพื่อนเหมือนกูพลอยถูกด้วย แทบจะม้วยชีวังสิ้นสังขาร์
จะหาเพื่อนเหมือนเจ้าที่ไหนมา ช้ำอุราอาไลยไม่วายวัน
เมื่อยามมีชีวิตร์สนิทใจ ยามบรรไลยลับล่วงดวงใจสั่น
ด้วยอำนาจจงรักภักดีนั้น ขอให้เพื่อนขึ้นสวรรค์สำราญรมย์
ถึงจะมีหมาอื่นมาแทนที่ กูก็รักเพื่อนนี้เป็นปฐม
ที่ไหนเล่าจะสนิทและชิดชม ที่ไหนเล่าจะนิยมเท่าเพื่อนรัก
ถึงแม้จะไม่มีรูปนี้ไว้ รูปเพื่อนฝังดวงใจกูตระหนัก
แต่รูปนี้ไว้เป็นพยานรัก ให้ประจักษ์แก่คนผู้ไมตรี
เพื่อนเป็นเยี่ยงอย่างมิตร์สนิทยิ่ง ภักดีจริงต่อกูอยู่เต็มที่
แม้คนใดเป็นได้อย่างเพื่อนนี้ ก็ควรนับว่าดีที่สุดเอย
