เสด็จประพาส เยือนสิ้น ทุกถิ่นฐาน
ทั้งเขาดอย แดนดง พงกันดาร
เพื่อทรงงาน แก้แร้นแค้น ในแดนไกล
อาทิตย์ส่อง สาดแสง แรงอักโข
พระเสโท พรูพรั่ง หยดหลั่งไหล
มิทรงท้อ หรือกังวล สนพระทัย
เพราะยากไร้ เป็นปัญหา รอมานาน
เหล่าทวยราษฎร์ สุขสันต์ กันถ้วนหน้า
ด้วยบุญญา เกรียงไกร แผ่ไพศาล
ยามยากเข็ญ เกิดเหตุ อาเพศพาล
ธ ประสาน เหตุระงับ กลับคืนดี
ทรงศึกษา สนพระทัย ในหลายศาสตร์
เพื่อช่วยราษฎร์ ทั้งผอง พ้นหมองศรี
ทรงคิดค้น ทรงประดิษฐ์ ทฤษฎี
ทรงแนะชี้ ตัวอย่างชัด พัฒนา
ทรงดำริ โครงการ งานหลากหลาย
ด้วยทรงหมาย เป็นแหล่งฝึก แหล่งศึกษา
เพื่อได้องค์ ความรู้ สู่ประชา
สร้างคุณค่า ของชีวิต พิชิตจน
ความพอมี พอกิน สิ้นยากไร้
เป็นปัจจัย พัฒนา พาเห็นผล
“เศรษฐกิจ พอเพียง” เลี้ยงชีพตน
ให้ทุกคน รู้กินอยู่ รู้ประมาณ
ช่วยอนุรักษ์ ทรัพยากร สังวรค่า
รวมทั้งป่า ดูแลไว้ ไม่ล้างผลาญ
เป็นแหล่งเกิด น้ำในหนอง คลองลำธาร
เลี้ยงชาวบ้าน ทั่วถิ่นไทย ให้อยู่ดี
ธ ทรงเป็น ศูนย์รวมใจ ไทยทั้งชาติ
ยามทวยราษฎร์ ขัดแย้ง แบ่งกลุ่มสี
พระราชทาน ความ “รู้รัก สามัคคี”
ไว้เป็นที่ เตือนจิต ผู้คิดการ
ทรงรักราษฎร์ ห่วงใยสุด ดุจดัง “พ่อ”
มีรักต่อ ลูกตน พ้นคำขาน
คอยป้องลูก ให้ไกล จากภัยพาล
ดูแลบ้าน ดูแลลูก ด้วยผูกพัน
หกสิบกว่าปี แล้วหนอ พ่อฟูมฟัก
ด้วยความรัก ห่วงใย ไม่เหหัน
แม้ปีเดือน เคลื่อนผ่าน เนิ่นนานวัน
ก็มิผัน แปรใจ ไปตามกาล
วโรกาส มงคล ชนม์พรรษา
ขอเทวา ทั่วแคว้น แดนสถาน
ช่วยคุ้มครอง ป้ององค์ พระภูบาล
ชนม์ยืนนาน เป็นร่มเกล้า ชาวไทยเทอญ
ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม
Edited by คนกินข้าว, 21 ธันวาคม พ.ศ. 2554 - 09:16.
