98 ความเห็นในกระทู้นี้

[ผึ้งน้อยตุหรัดตุเหร่]

มาแปะไว้ห้องนี้ก่อน  เรียกแขก  ก่อนจะย้ายไปชายคา

 

ชวนคุยเรื่องตอนเด็กๆกันนะครับ  ใครๆก็มาแจมได้

 

 

ซนบ้างไหมครับ หรือว่าเป็นเด็กเงียบๆ

สนิทกับใครบ้าง คุณพ่อ คุณแม่ คุณปู่ หรือคุณยาย  

ลูกคนเดียวหรือพี่น้องหลายคน

วีรกรรมเยอะมั้ย

 

 

 

 

กี๊ซ ทำไมรูปมะขึ้นหวา เอาใหม่ๆ

 

Edited by ผึ้งน้อยตุหรัดตุเหร่, 2 มีนาคม พ.ศ. 2556 - 18:43.

[หมุอวกาศ]

สมัยเด็กผมเกิดในครอบครัวผู้ดี แต่ไม่ได้โตที่ไทย ไปใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก เมืองนิวคลาสเซิล จาน ชาม ไม่เคยล้าง ถูบ้านไม่เคย

 

เพราะเกิดมาเป็นผู้ดี เพื่อนมักเรียกผมว่า แต๋ว วีรกรรมผมเหรอ หนีทหารไงละั

[กีรเต้]

หนอนหนังสือ  ขนาดเจอถุงกระดาษใส่ขนมพวกถุงกล้วยแขกยังเก็บมาฉีกอ่าน

มาแปะไว้ห้องนี้ก่อน  เรียกแขก  ก่อนจะย้ายไปชายคา

 

ชวนคุยเรื่องตอนเด็กๆกันนะครับ  ใครๆก็มาแจมได้

 

 

ซนบ้างไหมครับ หรือว่าเป็นเด็กเงียบๆ

สนิทกับใครบ้าง คุณพ่อ คุณแม่ คุณปู่ หรือคุณยาย  

ลูกคนเดียวหรือพี่น้องหลายคน

วีรกรรมเยอะมั้ย

 

 

อ๊ากก so cute.bmp

หนอนหนังสือ.............เจอถุงใส่ขนมยังเก็บมาฉีกอ่าน.................แม่ไปตามตัวที่ห้องสมุดประชาชนทุกวัน  

[ผึ้งน้อยตุหรัดตุเหร่]

หนอนหนังสือ.............เจอถุงใส่ขนมยังเก็บมาฉีกอ่าน.................แม่ไปตามตัวที่ห้องสมุดประชาชนทุกวัน  

 

เจ๊ยยยย เหมือนกันเลยครับท่าน!!!

 

ผมบ้าอ่าน อ่านมันทุกอย่าง  กระดาษนสพ.แปะรูห้องน้ำก็อ่าน

เวลาใกล้เปิดเทอมแม่พาไปซื้อตำรา จะดีใจมาก เอาตำรามาดมๆๆ หอมชื่นจาย

 

 

อะแล้วทำไมเด็กเนิร์ดหนอนหนังสืออย่างเราสองคน ถึงโตขึ้นมาได้เป็นคนทาลึ่งยังงี้ละนิ

เด็กเนิร์ดฉบับมิวแทนท์ กลายพันธ์โฮกๆ    

[มาร์ค]

สมัยเด็กผมเกิดในครอบครัวผู้ดี แต่ไม่ได้โตที่ไทย ไปใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก เมืองนิวคลาสเซิล จาน ชาม ไม่เคยล้าง ถูบ้านไม่เคย

 

เพราะเกิดมาเป็นผู้ดี เพื่อนมักเรียกผมว่า แต๋ว วีรกรรมผมเหรอ หนีทหารไงละั

 

 

ท่านคืออดีตนายก  คนนี้นี่เองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[กีรเต้]

สมัยเด็กผมเกิดในครอบครัวผู้ดี แต่ไม่ได้โตที่ไทย ไปใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก เมืองนิวคลาสเซิล จาน ชาม ไม่เคยล้าง ถูบ้านไม่เคย

 

เพราะเกิดมาเป็นผู้ดี เพื่อนมักเรียกผมว่า แต๋ว วีรกรรมผมเหรอ หนีทหารไงละั

.รู้ว่าหมายถึงอะไร ขอสักมู้  คุยกันดีๆ ไม่ต้องให้ตีความหมาย ให้มันรู้กาละเทศะบ้าง  

[nunoi]

แปลกไหมครับ ที่บางคนแม้แต่หัวข้อกระทู้ยังไม่สามารถพูดให้ตรงคำถามได้ ผมล่ะ งง

[HiddenMan]

สมัยเด็กผมเกิดในครอบครัวผู้ดี แต่ไม่ได้โตที่ไทย ไปใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก เมืองนิวคลาสเซิล จาน ชาม ไม่เคยล้าง ถูบ้านไม่เคย

 

เพราะเกิดมาเป็นผู้ดี เพื่อนมักเรียกผมว่า แต๋ว วีรกรรมผมเหรอ หนีทหารไงละั

 

มีอีกตัว สมัยเด็ก ไม่มีกิน หิวโหย โลภมาก อยู่ภาคเหนือ กัดก้อนเกลือกิน ลำบากลำบน ทนแดดทนฝน กลางนา

 

เพราะเกิดมาหน้าเหลี่ยม เพื่อนมักเรียก บักเหลี่ยมจอมโกง วีรกรรมเด่นคือ โกงชาติ แล้วหนีคดี

 

ทำชั่วเป็นหลัก ชอบหลอกใช้งานควายในสังกัด แล้วเฉดหัวทิ้ง

[อู๋ ฮานามิ]

ยังไม่มีใครเม้นว่า สมัยเด็กเกิดในครอบครัวชาวบ้าน เกิดอยู่ ตจว. ช่วยพ่อทำโรงหนัง  วัยกลางคนก็ไปขอสัมปทานดาวเทียมกับหัวหน้าคณะปฏิวัติ .... เลยนะ  รีบเลยเชียว

[tonythebest]

จำตอนเด็กๆ ไม่ค่อยได้
ถ้าเป็นตอนวันรุ่น อายุ 16 ล่ะก็แม่น
สมัยนั้น มาเรียน ปวช ที่กรุงเทพ
นั่งรถสายสี่สิบหก ไปลงปากซอยอ่อนนุย
แล้วต่อรถไปเรียนถึงลาดกระบังทุกวัน
ค่าสองแถว รถเมล์ รถเมล์เข้าลาดกระบัง
รวมแล้ววันละ 16 บาทพอดี
สมัยนั้นเป็นคนกินจุ มักบอกแม่ค้าให้เพิ่มข้าวเพิ่มกับ
ข้าวพิเศาสมัยนั้น ดูเหมือนจะจานละ 16 บาทนี่แหละ

มีแฟนคนแรกถัดมาอีกปีนึง
เธออายุ 16
เป็นเด็กน่ารัก ตัวเล็กๆ หุ่นเล็กๆ

นึกถึงสมัยนั้น
ผมว่ามันเป็นวัยที่เราพึ่งก้าวพ้นวัยเด็กมา
อายุ 16 ดป็นวัยที่พร้อมจะทำอะไรใหม่ๆ ดีๆ
คงเพราะโตพอ รับผิดชอบได้อะไรงี้มั้งครับ

[อู๋ ฮานามิ]

อ้าว มีคนเม้นท์ทำนองนี้ซะแล้ว 

[tonythebest]

สาบานได้ ของผมเป็นเรื่องจริงนะ

[ผึ้งน้อยตุหรัดตุเหร่]

สมัยเด็กผมเกิดในครอบครัวผู้ดี แต่ไม่ได้โตที่ไทย ไปใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก เมืองนิวคลาสเซิล จาน ชาม ไม่เคยล้าง ถูบ้านไม่เคย

 

เพราะเกิดมาเป็นผู้ดี เพื่อนมักเรียกผมว่า แต๋ว วีรกรรมผมเหรอ หนีทหารไงละั

.รู้ว่าหมายถึงอะไร ขอสักมู้  คุยกันดีๆ ไม่ต้องให้ตีความหมาย ให้มันรู้กาละเทศะบ้าง  

 

ปลกไหมครับ ที่บางคนแม้แต่หัวข้อกระทู้ยังไม่สามารถพูดให้ตรงคำถามได้ ผมล่ะ งง

 

 

เป็นฉะปีชี่ที่ "ไม่มีพัฒนาการทางสมอง"

 

เฮ่ย  แต่มาร์คกะงงเต่า  ผมก็อยากรู้นะว่าตอนเด็กๆคุณเป็นยังไง  

ผมเชื่อว่าจะดีจะร้าย ทุกคนต้องผ่านวัยเด็กที่มีความทรงจำที่มีความสุขมาบ้างละน่า...

30 ชม.นี้ ไม่กัดกันมั่งก็ได้นะ  มาคุยเรื่องตอนเราเด็กๆกันดีก่า

 

สมัยผมเล็กๆ แม้ผมจะเกิดกทม. แต่ความที่พ่อแม่ต้องทำงานทั้งคู่ ไม่มีคนเลี้ยง ผมก็เลยต้องไปอยู่บ้านนอกกับป้าๆและยายตอนปิดเทอมนะครับ

ไปทำนา เลี้ยงไก่ ทอดไหม(คือป้าผมเอาดักแด้ไปคั่วในกะทะ เพื่อให้ได้เส้นไหมน่ะครับ  ผมได้ค่าจ้างคั่ว)

ที่บ้านยายจะเลี้ยงช้างด้วย เหมือนรับจ้างเขาฝากเลี้ยงไงไม่รู้ จำไม่ได้ครับ  รู้แต่ว่าบ้านนอกสนุกมาก

ลูกพี่ลูกน้องเยอะมาก  วิ่งเล่นกันทีตามกันพรวน  มีตีล้อด้วยนะเอ้า  คือตีล้อยางไปตามถนนน่ะ  บอกแล้ว บ้านนอกมากกกก

แล้วผมก็ได้เล่นปืนกล้วยด้วย  

 

มีรูปถ่ายทำเป็นคาวบอยถือปืนกล้วยด้วย แต่ผมไม่มีสแกนเก็บไว้ ไม่งั้นจะเอามาโชว์ความเก๋าเกม (ยักคิ้วถ่ายด้วยรูปนั้น 555555555555555 เอิ๊ก)

 

อ้อๆ ลืมบอก  พี่ๆน้องๆผมความที่เขาอยู่อีสานกันตลอด ไม่เคยเห็นทะเลเลยสักครั้ง

ตอนพ่อผมไปรับกลับบ้าน ก็เลยขนเด็กๆขึ้นรถจากสุรินทร์ไปเที่ยวทะเลบางแสน

ครั้งแรกที่พี่ๆน้องๆเห็นทะเลก็ตะโกนร้อง "ทะเล! ทะเล! ทะเล!" ผมขำกลิ้ง

แม่เลยแซวว่า "อ้าว แล้วมันต่างกับที่ลูกไม่เคยเห็นควายมาก่อนใช้่ไหมล่ะ  เวลาลูกเห็นควาย ก็ร้อง ควาย ควาย ควาย" เหมือนกัน

 

เออ แม่พูดก็จริงนิ

Edited by ผึ้งน้อยตุหรัดตุเหร่, 2 มีนาคม พ.ศ. 2556 - 19:09.

[ผึ้งน้อยตุหรัดตุเหร่]

ท่านโทนี่!!!!!!!!!  คิดมุกนี้ได้ไง!!  บ๊ะ อัจฉริยะแท้

 

เรามาคุยเรื่องตอนเด็กวัยรุ่นหน้าขึ้นสิว วัย 16 ก็ได้นะครับ

5555555555555555555555

[กีรเต้]

เพื่อนๆ สมาชิกครับ ขอเถอะครับ ขอให้เป็นมู้ที่คุยกันโดยบริสุทธิ์ใจกันสักมู้เถอะครับ หลังช่วงนี้ผ่านไปค่อยว่ากันใหม่ นะ นะ  

[tonythebest]

555 เอาตามท่านกีรเต้ร้องขอเถอะครับคุณผึ้งน้อย
บังเอิญวันนี้ไม่ได้เข้าช่วงกลางวัน
เลยแวะมาเล่นหน่อยนึง

[DarkSwan]

เอาแบบจริงๆ เป็นเด็กเพื่อนน้อย ไม่ค่อยแข็งแรง ท่าทางเก้ๆ กังๆ แต่เรียนเก่งครับ

เป็นความหวังของเพื่อนๆ ที่จะช่วยพาให้สอบผ่านกันทั้งกลุ่มได้ เวลาสอบแบบไม่นั่งเรียงตามเลขที่ จะเนื้อหอมมากเป็นพิเศษ

พื่อนที่เรียกว่าเป็นเพื่อนจริงๆ นับแล้ว อาจจะไม่เกิน 10 คนก็ได้

เพราะโดยนิสัยค่อนข้างรักสันโดษ ชอบอยู่คนเดียว เป็นฮิกคิโคโมริอ่อนๆ ครับ

[pinkpanda]

สมัยเด็กผมเกิดในครอบครัวผู้ดี แต่ไม่ได้โตที่ไทย ไปใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก เมืองนิวคลาสเซิล จาน ชาม ไม่เคยล้าง ถูบ้านไม่เคย

 

เพราะเกิดมาเป็นผู้ดี เพื่อนมักเรียกผมว่า แต๋ว วีรกรรมผมเหรอ หนีทหารไงละั

 

 

 

คุ้นๆ นะคะ ว่ากำลังเหน็บใครอยู่

 

ถ้าคุณไม่ได้เป็นอย่างที่เล่า ดิฉันขอให้คุณตกนรก เพราะวจีกรรมที่คุณพูดเสียดสี เหน็บแนมคนอื่น ทำผิดศิลข้อมุสาอยู่เป็นประจำ

[tonythebest]

ผมมีพี่ชายคนนึง
เราเกิดในจังหวัดพัทลุงครับ
จบ ป 4 ก็ต้องเข้ามาเรียนในเมืองหาดใหญ่และกรุงเทพ
แกเป็นคนรักการอ่าน และชอบศิลปะ
วันนึง ระหว่างทำงานอยู่กรุงเทพ
แกก็เหมือนจะเบื่อและโยกย้ายกลับไปอยู่หาดใหญ่

ทุกวันนี้ เปลี่ยนตัวเองมาเป็นนักเขียนและทำงานเกี่ยวกับสังคม
หลายเรื่องที่เขียน เหมือนจะหยิบจับเอาความรู้สึกที่มีในวัยเด็กมาพูด
เป็นเรื่องราวของวัฒนธรรม ความคิด การใช้ชีวิตแบบชาวใต้
ที่เป็นคนบ้านนอก จนผมก็สงสัยว่า
การจากบ้านนอกมาตั้งแต่ ป 4 แกจะมีข้อมูลอะไรให้ได้พูด ได้เล่ากันเยอะแยะ

ผมเองก็จากพื้นที่นั้นมาตั้งแต่จบ ป 4 เช่นกันครับ
ไม่ค่อยได้นึกถึงจนเหมือนหลงลืมไป
อีกทั่งระยะเวลาก็ออกจะนานหลายปีแล้ว
จนผมเคยสังเกตุตัวเอง ว่าเราคิดเป็นภาษาอะไร

คือความจริง ผมเป็นคนใต้ที่พูดใต้
ทุกวันนี้ อยู่ดรุงเทพนานเสียจนคิดเป็นภาษากลางไปแล้ว
ด้วยความที่ไม่ค่อยมีโอกาสได้พูดใต้ เว้นแต่วันไหนโทรกลับบ้าน

ได้อ่านหนังสือของพี่ชายเป็นบางเล่ม
มันก็ทำให้นึกอะไรๆ เกี่ยวกับช่วงวัยนั้นออกมาได้บ้าง
อย่างที่ผมเคยเล่าไปบ้างในบางกระทู้

เลยกลายเป็นว่า บางครั่งที่มีโอกาส
ผมมัดจะนึกย้อนเวลาไปในสมัยนั่นบ่อยๆ

มันก็เป็นความสุขอย่างนึงเหมือนกันครับ

นักเรียนตินเปล่า

[pinkpanda]

สมัยเด็กผมเกิดในครอบครัวผู้ดี แต่ไม่ได้โตที่ไทย ไปใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก เมืองนิวคลาสเซิล จาน ชาม ไม่เคยล้าง ถูบ้านไม่เคย

 

เพราะเกิดมาเป็นผู้ดี เพื่อนมักเรียกผมว่า แต๋ว วีรกรรมผมเหรอ หนีทหารไงละั

 

 

ท่านคืออดีตนายก  คนนี้นี่เองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

 

 

 

ตอบไม่ตรงคำถาม 

 

ขอให้วจีกรรมช่วยดึงต่ำในลงนรก

[pinkpanda]

ที่บ้านขายของชำค่ะ 

 

ไปเรียนแล้วก็กลับมาช่วยแม่ขายของ วันหยุดก็เฝ้าร้าน 

 

ถ้ามีเวลาก็ทำงานพิเศษ ที่เชียงใหม่สมัยก่อน อุตสาหกรรมยาสูบกำลังเป็นที่นิยม

 

ก็ไปเสียบใบยาสูบที่เป็นไม้ พอเก่งขึ้นก็ไปมัดยาสูบแขวนไว้กับราว

 

เพื่อให้ผู้ใหญ่เอาไปอบแล้วส่งโรงงาาน

 

จำได้ว่า ทำงานได้ 9000 กว่าบาท เอาไปฝากออมสิน

 

ของชิ้นแรกที่ซื้อด้วยเงินตัวเอง คือ นาฬิกา

 

ตอนเรียนมัธยม ก็เรียนไปด้วย ตอนเย็นไปซื้อของให้แม่ขาย

 

หอบเงินใบละ 20 ไปโรงเรียนเป็นฟ่อนๆ ใส่ย่ามไป วันละ 1000 - 2000 ไม่เคยหาย

 

แม้ว่าจะแขวนไว้ในห้อง 

 

พอโตมาก็มาเรียน มหาลัย ที่ กทม จนจบโท แล้วก็ทำงานเรื่อยมาตลอด 

[อ่อนโลก]

ตอนเด็กได้ยินคนเฒ่าคนแก่เวลาพูดถึงเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน ต้องยกมือไหว้ท่วมหัวแล้วพนมอยู่อย่างนั้น หรือเวลานั่งรถผ่านพระราชวังหรือวัดพระแก้วทุกคนบนรถแทบจะยกมือไหว้แล้วลูบหัวพร้อมๆกันเลย เราเป็นเด็กก็ได้แต่ งง แอบหัวเราะในใจตลอดนึกแล้วก็สุขไปอีกแบบ

[เสรีไทยรุ่นX]

เป็นคนหหื่นครับ

[Redbuffalo010]

เป็นเด็กอยู่ปักษ์ใต้ ก็บ้านนอกอ่ะนะ ไม่มีอะไรผาดโผน จับปลากัด ช้อนปลากริม เล่นว่าว ขึ้นครูครั้งแรกตอนอยู่ ม ๕ เพื่อนมันเลี้ยง ต่อยมวยไม่ใส่นวมโชคดีปากไม่เคยแตก เสียความบริสุทธุิ์ ขณะเรียนราม ปี ๑ มีเพื่อนชื่อไอ้ตู่ที่ตอนนี้ทำมาหาแหลกกับหลอกคนไปตาย 

 

         

[kop16]

[Redbuffalo010]

ผมมีพี่ชายคนนึง
เราเกิดในจังหวัดพัทลุงครับ
จบ ป 4 ก็ต้องเข้ามาเรียนในเมืองหาดใหญ่และกรุงเทพ
แกเป็นคนรักการอ่าน และชอบศิลปะ
วันนึง ระหว่างทำงานอยู่กรุงเทพ
แกก็เหมือนจะเบื่อและโยกย้ายกลับไปอยู่หาดใหญ่

ทุกวันนี้ เปลี่ยนตัวเองมาเป็นนักเขียนและทำงานเกี่ยวกับสังคม
หลายเรื่องที่เขียน เหมือนจะหยิบจับเอาความรู้สึกที่มีในวัยเด็กมาพูด
เป็นเรื่องราวของวัฒนธรรม ความคิด การใช้ชีวิตแบบชาวใต้
ที่เป็นคนบ้านนอก จนผมก็สงสัยว่า
การจากบ้านนอกมาตั้งแต่ ป 4 แกจะมีข้อมูลอะไรให้ได้พูด ได้เล่ากันเยอะแยะ

ผมเองก็จากพื้นที่นั้นมาตั้งแต่จบ ป 4 เช่นกันครับ
ไม่ค่อยได้นึกถึงจนเหมือนหลงลืมไป
อีกทั่งระยะเวลาก็ออกจะนานหลายปีแล้ว
จนผมเคยสังเกตุตัวเอง ว่าเราคิดเป็นภาษาอะไร

คือความจริง ผมเป็นคนใต้ที่พูดใต้
ทุกวันนี้ อยู่ดรุงเทพนานเสียจนคิดเป็นภาษากลางไปแล้ว
ด้วยความที่ไม่ค่อยมีโอกาสได้พูดใต้ เว้นแต่วันไหนโทรกลับบ้าน

ได้อ่านหนังสือของพี่ชายเป็นบางเล่ม
มันก็ทำให้นึกอะไรๆ เกี่ยวกับช่วงวัยนั้นออกมาได้บ้าง
อย่างที่ผมเคยเล่าไปบ้างในบางกระทู้

เลยกลายเป็นว่า บางครั่งที่มีโอกาส
ผมมัดจะนึกย้อนเวลาไปในสมัยนั่นบ่อยๆ

มันก็เป็นความสุขอย่างนึงเหมือนกันครับ

นักเรียนตินเปล่า

[Redbuffalo010]

ผมมีพี่ชายคนนึง
เราเกิดในจังหวัดพัทลุงครับ
จบ ป 4 ก็ต้องเข้ามาเรียนในเมืองหาดใหญ่และกรุงเทพ
แกเป็นคนรักการอ่าน และชอบศิลปะ
วันนึง ระหว่างทำงานอยู่กรุงเทพ
แกก็เหมือนจะเบื่อและโยกย้ายกลับไปอยู่หาดใหญ่

ทุกวันนี้ เปลี่ยนตัวเองมาเป็นนักเขียนและทำงานเกี่ยวกับสังคม
หลายเรื่องที่เขียน เหมือนจะหยิบจับเอาความรู้สึกที่มีในวัยเด็กมาพูด
เป็นเรื่องราวของวัฒนธรรม ความคิด การใช้ชีวิตแบบชาวใต้
ที่เป็นคนบ้านนอก จนผมก็สงสัยว่า
การจากบ้านนอกมาตั้งแต่ ป 4 แกจะมีข้อมูลอะไรให้ได้พูด ได้เล่ากันเยอะแยะ

ผมเองก็จากพื้นที่นั้นมาตั้งแต่จบ ป 4 เช่นกันครับ
ไม่ค่อยได้นึกถึงจนเหมือนหลงลืมไป
อีกทั่งระยะเวลาก็ออกจะนานหลายปีแล้ว
จนผมเคยสังเกตุตัวเอง ว่าเราคิดเป็นภาษาอะไร

คือความจริง ผมเป็นคนใต้ที่พูดใต้
ทุกวันนี้ อยู่ดรุงเทพนานเสียจนคิดเป็นภาษากลางไปแล้ว
ด้วยความที่ไม่ค่อยมีโอกาสได้พูดใต้ เว้นแต่วันไหนโทรกลับบ้าน

ได้อ่านหนังสือของพี่ชายเป็นบางเล่ม
มันก็ทำให้นึกอะไรๆ เกี่ยวกับช่วงวัยนั้นออกมาได้บ้าง
อย่างที่ผมเคยเล่าไปบ้างในบางกระทู้

เลยกลายเป็นว่า บางครั่งที่มีโอกาส
ผมมัดจะนึกย้อนเวลาไปในสมัยนั่นบ่อยๆ

มันก็เป็นความสุขอย่างนึงเหมือนกันครับ

นักเรียนตินเปล่า

อ้าวโทนี่ บานเดี๋ยวกับพ้ม พ้มคนพัดลุง ตอนผมยังเอียดบานพ้มยู่หลีงธ้านีรถไฟ    

[bird]

เป็นเด็กกะโปโลค่ะ...ดูไม่ได้เลย...เกิดในครอบครัวใหญ่

มีเด็กรุ่น ๆ เดียวกัน  5  คน เป็นคนกลางก็เลยค่อนข้าง

จะเป็นเด็กเงียบ..ไม่มีปาก ไม่มีเสียง..แต่ไม่ทำ..

จะโดนดุ โดนตียังไง..ไม่เถียงสักคำ...เงียบอย่างเดียว

แต่ไม่เคยทำตามคำสั่งเลย...เค้าเรียกว่า...ดื้อเงียบ

 

ช่วงแรก ๆ อยู่ริมคลองแสนแสบ มีศาลาท่าน้ำ...

ก็เลยหล่นคลองเป็นว่าเล่น เฉลี่ยก็ประมาณ  5 ครั้ง

ต่ออาทิตย์...บางวันหล่น  2 รอบ...

จนญาติผู้ใหญ่เบื่อที่ต้องคอยหิ้วขึ้นมาจากน้ำ

 

ก็เลยย้ายบ้านมาอยู่แถว ๆ ถนนรามคำแหงตอนต้น

ตอนนั้นมีแต่ถนนรามคำแหงเป็นถนนสายหลัก..

ซอยย่อย ๆ ยังไม่มี...ยังเป็นทุ่งนา ต้องใช้เรือพาย

เป็นพาหนะระหว่างบ้านกับถนน..

 

ที่บ้านจะปลูกต้นไม้เยอะมาก...ด้านข้างจะติดคลองกะจะ

มีสระน้ำขนาดใหญ่ที่เรียกว่า..บ่อน้ำ...(ขุดดินขึ้นมาถม

สำหรับปลูกบ้าน)...ก็ไม่วายหล่นคลองบ้าง หล่นบ่อน้ำบ้าง

เป็นกิจวัตร.....

 

จนสุดท้าย..ก็ยังว่ายน้ำไม่เป็น...

 

เรียนโรงเรียนวัด...จบมัธยมต้น ก็ผ่าเหล่าผ่าก่อ ย้ายตัวเอง

ไปเป็นศิษย์เก่า พพ...พณิชยการพระนคร (ทำเนียบ รัฐบาล)

...เซี้ยงเงี้ยบ..ฮ่อ...

 

ปี 1 ผ่านไปด้วยความเรียบง่าย...เพราะเป็นเด็กใหม่

ปี 2 ก็พาเพื่อนโดดเรียนยกห้อง..จนต้องคลานเข่า..เปิดกรวย

กราบขอโทษอาจารย์...เป็นความผิดที่จำไม่ลืม..

 

พอปี 3...ได้เรื่องเลย...สร้างประวัติศาสตร์ พพ..โดนก่อสร้าง

ดุสิตล้อมโรงเรียน...ระเบิดขวดเล็ก ๆ ระเบิดปิงปอง ลงกลาง

สนาม ใกล้ ๆ กับหอประชุมอาภากร..วันงานวิชาการขาย..พอดี

เดือดร้อนท่านอาจารย์ ๆ หลาย ๆ ท่าน ต้องหาเด็กการขาย

ลุยวงล้อมด้านประตูหน้า...

 

สุดท้ายตำรวจก็มา...เป้นเหตุให้ต้องใส่ไปรเวทเข้าเรียนเกือบ

อาทิตย์...และเป็นคนเดียวที่ไม่มีรูปอยู่ในหนังสือรุ่น...

เพราะมัวแต่..ไปเล่นสเก็ตที่ชั้นใต้ดิน..เซ็นทรัลลาดพร้าว

 

จบ ปวช. ก็ต่อ ม.เกริก..เพราะใกล้บ้าน ไม่ต้องตื่นแต่เช้า

ไม่ต้องนั่งหลับบนรถเมล์...ไม่ต้องเบียดเสียด..สบายใจ..

จนจบ บัญชีบัณฑิต..เกียรตินิยมอันดับ 1 (ขออวดหน่อย )

แต่ก็ไม่ขึ้นรับ...ไปรับหลังจากวันแจกปริญญาแล้ว..

 

แบบว่า..ไม่ชอบถ่ายรูป...ไม่ชอบฉีกยิ้ม...ไม่ชอบเสแสร้ง

ชอบแบบสบาย ๆ...ได้ใจกว่าเยอะ..

 

ทำงานบัญชีมาต้องแต่..ตอนเรียน พพ. ปี 1 จนทุกวันนี้

ก็ยังทำอยู่...แบบว่า..ทำอย่างอื่นไม่เป็น...เรื่องง่าย ๆ

อย่าง เลี้ยงพลูด่างในโถแก้ว..ยังตายเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

[อ่านตลอดล่ะ]

เอิ่ม... สมัยเด็กผมยังไม่โตเลยครับลุงผึ้ง

 

[G.Maniac]

เป็นเด็กขี้อายครับ และรู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่น ครอบครัวแตกแยก พ่อ-แม่เลิกกัน ติดพ่อได้มาอยู่กับพ่อ ก็เจอแม่เลี้ยงแย่ๆอีก

 

ก็เรียนๆๆไป เพื่อนสนิทไม่ค่อยมี มีแรงจูงใจคือ เราจะดีให้ได้ เรียนจบให้ได้ เราจะเอาชนะพวกที่อบอุ่น พวกที่เหมือนจะเก่ง(ซ่า) กว่าเราให้ได้

 

กลับมาบ้าน ถึงจะเล่นฟุตบอล อ่านหนังสือ ฟังเพลงร็อคหนักๆ ดูกีฬาแทบทุกชนิด โดยเฉพาะที่หนักๆอย่าง มวย ฟุตบอล รักบี้ อเมริกันฟุตบอล MMA

 

วันธรรมดา เลิกเรียนกลับมา จะกลับบ้าน แล้วก็เปิดรายการวิทยุชื่อ Radio Active ของ วาสนา วีระชาติพลี ฟังจนค่ำ เว้นอยากเล่นบอลก็ออกไปเล่น

 

ถ้ามีถ่ายทอดสดฟุตบอลก็เปิดดู หลังมื้อค่ำ ก็อ่านหนังสือ ฟังเพลงต่อบนห้องนอนคนเดียว จะมีบ้างที่ออกไปดูหนังคนเดียว หรือดูฟุตบอลคนเดียว

 

สมัยวัยรุ่นผมดูตั้งแต่ฟุตบอลระดับถ้วย ค. ยัน ถ้วย ก. ยันทีมชาติเลยครับ รายการเล็กแค่ไหนผมก็ไปนั่งเงียบๆดูของผม

 

คืนเสาร์-อาทิตย์ ชอบฟังรายการวิทยุชื่อ Sat & Sun ผู้จัดเป็นชาย 2 หญิง 1 คุยกันเรื่องหนังบ้าง สัพเพเหระบ้าง สนุกครับ ฟังแล้วหายเหงา

 

ชอบคิดไปว่า ถ้าเราไปอยู่ในวงพี่เค้า หรือเราได้คุยกับพี่เค้าทุกวัน คงจะดี

 

มีโลกส่วนตัวสูงครับตอนเด็กๆ และเป็นโลกที่เพื่อนๆหรือญาติๆไม่เชื่อว่าจะมีด้วย

[TIK Tik tik]

เป็นเด็กที่ชอบเล่น ไม่เคยสนใจเรียน โดนพ่อตีทุกวันเพราะไม่อยากไปโรงเรียน โดนหมดไม่ว่าจะเป็น สายไฟ เข็มขัด ไม้เรียว ฯลฯ

พ่อเคยเผาหนังสือเรียน เพราะไม่เคยอ่านหนังสือ

พ่อเคยบอกว่าจะซื้อควายให้ จะได้ไปเลี้ยงควาย (ดีใจมาก จะได้ไปเล่นในทุ่งนา)

ครูเคยทำโทษเพราะให้เอาการฝีมือไปโรงเรียน แต่ไม่เคยเอาไป จนครูไล่ออกนอกห้อง (มีความสุขมากเล่นกลางสนามอยู่คนเดียวไม่มีใครแย่ง และสายตาเพื่อนๆ คอยอิจฉา)

เคยชวนพี่สาวไปเล่นด้วย พี่บอกว่า "ต้องทำการบ้านให้เสร็จก่อนแล้วถึงจะไปเล่นได้" เรากลับตอบพี่สาวไปว่า "เขียนๆ ไปเถอะ ไม่ทำการบ้านหรอกที่ครูว่า ถ้าทำแล้วผิดไม่เห็นครูว่าอะไรเลย"

 

 

-------------- ประสบการณ์ ป.1- ป.5 โรงเรียนอนุบาลนราธิวาส -----------------------------------

[เรื่อยๆเอื่อยๆ]

เด็กๆ ทะเลาะกับพี่น้องเป็นประจำ แย่งกันทุกอย่างหนังสือ ของเล่น ของกิน แย่งกันดูทีวี แต่ที่เหมือนกันคือชอบเถียงแม่ทุกคน แต่มันก็มีข้อดีนะ พอโตมาพบกเราพี่น้องกลับสนิทกัน ช่วยเหลือกันในทุกเรื่อง ทั้งเรื่องเงิน เรื่องครอบครัว ถึงจะยังชอบเถียงแม่เหมือนเดิม แต่ก็รู้แล้วครับว่าที่โตมาได้ทุกวันนี้เพราะแม่ให้จริงๆ ครับ

[กีรเต้]

ผมมีพี่ชายคนนึง
เราเกิดในจังหวัดพัทลุงครับ
จบ ป 4 ก็ต้องเข้ามาเรียนในเมืองหาดใหญ่และกรุงเทพ
แกเป็นคนรักการอ่าน และชอบศิลปะ
วันนึง ระหว่างทำงานอยู่กรุงเทพ
แกก็เหมือนจะเบื่อและโยกย้ายกลับไปอยู่หาดใหญ่

ทุกวันนี้ เปลี่ยนตัวเองมาเป็นนักเขียนและทำงานเกี่ยวกับสังคม
หลายเรื่องที่เขียน เหมือนจะหยิบจับเอาความรู้สึกที่มีในวัยเด็กมาพูด
เป็นเรื่องราวของวัฒนธรรม ความคิด การใช้ชีวิตแบบชาวใต้
ที่เป็นคนบ้านนอก จนผมก็สงสัยว่า
การจากบ้านนอกมาตั้งแต่ ป 4 แกจะมีข้อมูลอะไรให้ได้พูด ได้เล่ากันเยอะแยะ

ผมเองก็จากพื้นที่นั้นมาตั้งแต่จบ ป 4 เช่นกันครับ
ไม่ค่อยได้นึกถึงจนเหมือนหลงลืมไป
อีกทั่งระยะเวลาก็ออกจะนานหลายปีแล้ว
จนผมเคยสังเกตุตัวเอง ว่าเราคิดเป็นภาษาอะไร

คือความจริง ผมเป็นคนใต้ที่พูดใต้
ทุกวันนี้ อยู่ดรุงเทพนานเสียจนคิดเป็นภาษากลางไปแล้ว
ด้วยความที่ไม่ค่อยมีโอกาสได้พูดใต้ เว้นแต่วันไหนโทรกลับบ้าน

ได้อ่านหนังสือของพี่ชายเป็นบางเล่ม
มันก็ทำให้นึกอะไรๆ เกี่ยวกับช่วงวัยนั้นออกมาได้บ้าง
อย่างที่ผมเคยเล่าไปบ้างในบางกระทู้

เลยกลายเป็นว่า บางครั่งที่มีโอกาส
ผมมัดจะนึกย้อนเวลาไปในสมัยนั่นบ่อยๆ

มันก็เป็นความสุขอย่างนึงเหมือนกันครับ

นักเรียนตินเปล่า

อ้าวโทนี่ บานเดี๋ยวกับพ้ม พ้มคนพัดลุง ตอนผมยังเอียดบานพ้มยู่หลีงธ้านีรถไฟ    

เอาเข้าแล้ว เล่น เสียงในฟิล์มกันเข้าให้แล้ว............................  

[susu]

แวะมาเยี่ยม  มาดู เด็ก

[susu]

ซ้ำ

Edited by susu, 3 มีนาคม พ.ศ. 2556 - 12:55.

[a.mtvv]

ป1-ป6 เรียนโรงเรียนวัดฝรั่งแถวฝั่งธน เด้กไม่เยอะเลยพอสู้เค้าได้บ้าง - เลยเฮอาป่าแตกไม่สนใจ

พอมาอยู่ สาธิต จ๋อย - เพิ่มความเป็น NERD อ้อเริ่มรุ็จักการเมืองด้วยนะ เพราะต้องทำ campaign เลือกหัวหน้าห้อง 1 สัปดาห์ นโยบาย เงง มากเพราะเป็นโยบายจัดที่นั่งในห้องเรียน 5555

 

พอมาอยู่มัธยมปลาย ยิ่ง จ๋อย พวกเก่งๆ แม่มเอนติดตั้งกะ ม 4 ม 5 - เลยเกเร เฮฮา เล่นบาสเกตบอลบ้าง แต่แพ้ยันเต อ้อ เริ่มติดหนังสือการ์ตูน พวกโดเรมอน

มหาลัย เริ่มเกร็ง + แรด -ขยันหน่อย แต่เริ่มดู Consert -  ไม่พลาด อัสนีวสันต์ สักรอบเลย ดูหนัง มันวันละ 2 - 3 เรื่อง เที่ยวแหลกสมัยเริ่มมี Tuarus ( พวกยังเด็กอาจไม่รู้จัก)

 

เฮ้อ คนมันแก่ รำลึกความหลัง

[สุกี้น้อย]

ตอนผมประมาณสิบขวบ...ผมกับเพื่อนอีกสองคน  เล่นเผาหญ้ากัน......ทีนี้มันดันลามอ่ะ......ตกใจวิ่งหนีเข้าบ้าน

 

สรุปว่าวันนั้นรถดับเพลิงมาสามสี่คัน...เพราะว่ามันจะลามเข้าบ้านคน

สถานที่เกิดเหตุ..เป็นที่รกร้างของหมู่บ้านสกุลชัยท้ายซอยจรัญ 75......บัดนี้ก็ยังรกร้างอยู่....ขับรถผ่านเมื่อไรนึกถึงวันนั้นทุกที    (ชักคันไม้คันมือ    )

[caveman]

สมัยเด็กแสบมากตั้งแต่ ป.1 - ป.7 ไม่เคยทำการบ้านส่งครูเลย แต่ไม่เคยสอบตกพอขึ้นมัธยม สอบได้เลขตัวเดียวตลอด มาเสียตอนป.ตรีอีก ติดสาวเกือบเรียนไม่จบได้เกรด แค่ 2.09 แต่พอเรียน ป.โท ดันเป็นติวเตอร์ใก้เพื่อนๆทุกวิชา.....ขำตัวเองจริงๆ

[THE THIRD WAY]

อ้าว...พบกันพัดลุง

เรามันคนคอน บ้านอยู่ฉวาง

บ้านนอกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

 

ใส่รองเท้าครั้งแรกก็ตอนไปเรียนป.๕ ในตลาด

รองเท้ากัดเจ็บอิ๊บอ๋าย

 

บ้านนอกจริงๆฃเรียนจบ ไปใช้ชีวิตอยู่ต่างจว.ตลอด

กลับมาบ้านดูแลพ่อได้สองปี

พ่อสิ้นไป เมื่อวันลอยกระทงป๊๕๕ที่ผ่านมา

 

ชอบมากกกกกกกกกกกกกกก

ชีวิตบ้านนอกเนี่ย

ทุกวันนี้ก็ ดักไซ ทงเบ็ด ตกปลา

มีความสุขมากกกกกกกกกกกกกกก

 

ไม่มีคว่มสุขอย่างเดียว

เกี่ยวกับบ้านเมือง

เลือกตั้งเสร็จจะมาบอกครับ

 

พี่คนฉวาง ไม่กางหลาง ไม่หลกแหล็ก

คนฉวาง ใจแข็งแผ็ก รักใครรักจริง ไม่เหลวไหล

ถ้าน้องรักพี่ ขอได้บอก พี่ไวไว

พี่คนรอนานไม่ได้ เพราะว่าหัวใจ มันเรียกร้อง

 

พี่คนฉวาง เป็นคนอ้างว้าง มานมนาน

เห็นใจพี่เถิดตาหวาน อย่าให้รอนาน นะนวลน้อง

สวนยาง มังคุด รวมทั้งสวนลองกอง

ทุกวันพี่นั่งรอน้อง มาช่วยกันทำ อย่างพอเพียง

[IFai]

สมัยเด็กผมเกิดในครอบครัวผู้ดี แต่ไม่ได้โตที่ไทย ไปใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก เมืองนิวคลาสเซิล จาน ชาม ไม่เคยล้าง ถูบ้านไม่เคย

 

เพราะเกิดมาเป็นผู้ดี เพื่อนมักเรียกผมว่า แต๋ว วีรกรรมผมเหรอ หนีทหารไงละั

      แบบนี้ ถ้าเกิดแถวบ้านผม เขาเรียก ไอ้ลูกเวร

[tom_ma]

ตอนเด็ก ๆ แม่เล่าว่า เช้าไปโรงเรียน ตกเย็นกลับบ้าน ยอกแม่ว่าจะลาออกไม่อยากไปโรงเรียนเกลียดครู แต่พอเช้ามาก็ลากกระเป๋าไปโรงเรียน และจะลาออกทุกวัน แต่เรียนดีไดที่หนึ่งทุกปี เป็นเด็กหัวดี อยากเรียนหมอแต่กลัวเลือด และขี้เกียจอ่าถนหนังสือ เอ็นติด ปัตตานี สมัยนั้นยังไม่มีระเบิด เรียนอยู่สี่ปี พอเรียนจบก็เริ่มมีการเผาโรงเรีนกันล่ะ สมันเรียนยังโบกรถไปเที่ยวมาเลย์กันเลยสนุกมาก คิดแล้วอยากกลับไปเป็นเด็กอีก น่ะ จบมาทำงาน ๑๖ ปีล่ะค่ะ

[IFai]

จำตอนเด็กๆ ไม่ค่อยได้
ถ้าเป็นตอนวันรุ่น อายุ 16 ล่ะก็แม่น
สมัยนั้น มาเรียน ปวช ที่กรุงเทพ
นั่งรถสายสี่สิบหก ไปลงปากซอยอ่อนนุย
แล้วต่อรถไปเรียนถึงลาดกระบังทุกวัน
ค่าสองแถว รถเมล์ รถเมล์เข้าลาดกระบัง
รวมแล้ววันละ 16 บาทพอดี
สมัยนั้นเป็นคนกินจุ มักบอกแม่ค้าให้เพิ่มข้าวเพิ่มกับ
ข้าวพิเศาสมัยนั้น ดูเหมือนจะจานละ 16 บาทนี่แหละ

มีแฟนคนแรกถัดมาอีกปีนึง
เธออายุ 16
เป็นเด็กน่ารัก ตัวเล็กๆ หุ่นเล็กๆ

นึกถึงสมัยนั้น
ผมว่ามันเป็นวัยที่เราพึ่งก้าวพ้นวัยเด็กมา
อายุ 16 ดป็นวัยที่พร้อมจะทำอะไรใหม่ๆ ดีๆ
คงเพราะโตพอ รับผิดชอบได้อะไรงี้มั้งครับ

     พ่อแม่มาอยู่กรุงเทพแล้ว ผมกลับไปเรียนปวช. ที่ตจว. เวลากินข้าวนี่ไม่แน่ว่ากินจานละเท่าไร แต่ไม่เกิน 12 บ.

     ที่ว่าไม่แน่ เพราะเวลาจ่ายเงินน่ะจ่ายรวมกัน เช่นข้าว5จาน จ่ายแบงค์ร้อย คนขายทอนมา 88 บ. ยิ่งตอนสอบอาจกินได้ในราคาต่ำกว่านี้อีก ไอ้คนขายเป็นเพื่อน มันหารำไพ่พิเศษ โดยไปช่วยขาย เงินที่ได้มาทั้งหมด เป็นกองกลางครับ

     จบมา5-6 ปี แม่ค้าคนนี้เสียชีวิต พวกเราไปสวดศพทุกคืน รวมทั้งวันเผา รู้สึกว่ารวมกลุ่มกันได้กว่า60% ของรุ่น คิดว่าแกไปดีแล้วครับ จากบุญที่ทำไว้กับพวกเรา

 

      ตอนเป็นเด็ก มีคนชมว่าผมน่ารักมาก ขี้อาย สงบเสงี่ยม แถมมีแววเรียนเก่งอีก

      ชีวิตวัยเด็กสนุกมากครับเป็นช่วงที่มีความสุขที่สุด เดินจากบ้าน3-4กม. ไปตลาดเพื่อหาฝาน้ำมะเน็ด มาเล่นหยอดหลุม พอโตหน่อย ใช้วิธีเกาะเรือโยงไปครับ ขากลับถ้าไม่มีเรือให้เกาะกลับ ก็เดินบก ที่ซวยที่สุดคือ พอเก็บฝาน้ำมะเน็ดได้แล้ว พอลงน้ำเตรียมเกาะเรือโยงกลับ โดยใช้ปลายผ้าขาวม้าห่อฝาน้ำฯ ทั้งสองปลาย โชคร้ายครับ ผ้าขาวม้าหลุดจากเอว เอามือมาคว้าไว้ ทำให้เกาะเรือพลาด จะขึ้นเดินบกก็ไม่ได้ ต้องเลาะชายแม่น้ำกลับบ้าน ..สมัยนั้นไม่รู้จักกางเกงในกันหรอกครับ

 

       .....ว้า แล้วไม่อยากรู้เรื่องวัยหนุ่มบ้างหรือครับ ว่าจะเหลือ น่ารักมาก ขี้อาย สงบเสงี่ยม แถมมีแววเรียนเก่งอีก ไหม

[ผึ้งน้อยตุหรัดตุเหร่]

เอาแบบจริงๆ เป็นเด็กเพื่อนน้อย ไม่ค่อยแข็งแรง ท่าทางเก้ๆ กังๆ แต่เรียนเก่งครับ

เป็นความหวังของเพื่อนๆ ที่จะช่วยพาให้สอบผ่านกันทั้งกลุ่มได้ เวลาสอบแบบไม่นั่งเรียงตามเลขที่ จะเนื้อหอมมากเป็นพิเศษ

พื่อนที่เรียกว่าเป็นเพื่อนจริงๆ นับแล้ว อาจจะไม่เกิน 10 คนก็ได้

เพราะโดยนิสัยค่อนข้างรักสันโดษ ชอบอยู่คนเดียว เป็นฮิกคิโคโมริอ่อนๆ ครับ

 

10 คน นั่นเยอะแล้วนะครับ

ผมเคยเจอคนที่มี "เพื่อนเที่ยว" มากมาย รู้จักคนนู้นคนนี้เยอะไปหมด แต่กลับบอกกับผมว่าเขาไม่มี "เพื่อนจริงๆ" เลยสักคน

 

อ่านแล้วเห็นภาพตามไปด้วยถึงห้องเรียนสมัยนั้น..

เป็นความหวังของเพื่อนๆ ที่จะช่วยพาให้สอบผ่านกันทั้งกลุ่มได้

นึกถึงซีรีส์ญี่ปุ่นที่มักเน้นเรื่องของการ "แบกรับความหวังไว้เต็มสองบ่า" เลยครับ

 

 

ผมมีพี่ชายคนนึง
เราเกิดในจังหวัดพัทลุงครับ
จบ ป 4 ก็ต้องเข้ามาเรียนในเมืองหาดใหญ่และกรุงเทพ
แกเป็นคนรักการอ่าน และชอบศิลปะ
วันนึง ระหว่างทำงานอยู่กรุงเทพ
แกก็เหมือนจะเบื่อและโยกย้ายกลับไปอยู่หาดใหญ่

ทุกวันนี้ เปลี่ยนตัวเองมาเป็นนักเขียนและทำงานเกี่ยวกับสังคม
หลายเรื่องที่เขียน เหมือนจะหยิบจับเอาความรู้สึกที่มีในวัยเด็กมาพูด
เป็นเรื่องราวของวัฒนธรรม ความคิด การใช้ชีวิตแบบชาวใต้
ที่เป็นคนบ้านนอก จนผมก็สงสัยว่า
การจากบ้านนอกมาตั้งแต่ ป 4 แกจะมีข้อมูลอะไรให้ได้พูด ได้เล่ากันเยอะแยะ

ผมเองก็จากพื้นที่นั้นมาตั้งแต่จบ ป 4 เช่นกันครับ
ไม่ค่อยได้นึกถึงจนเหมือนหลงลืมไป
อีกทั่งระยะเวลาก็ออกจะนานหลายปีแล้ว
จนผมเคยสังเกตุตัวเอง ว่าเราคิดเป็นภาษาอะไร

คือความจริง ผมเป็นคนใต้ที่พูดใต้
ทุกวันนี้ อยู่ดรุงเทพนานเสียจนคิดเป็นภาษากลางไปแล้ว
ด้วยความที่ไม่ค่อยมีโอกาสได้พูดใต้ เว้นแต่วันไหนโทรกลับบ้าน

ได้อ่านหนังสือของพี่ชายเป็นบางเล่ม
มันก็ทำให้นึกอะไรๆ เกี่ยวกับช่วงวัยนั้นออกมาได้บ้าง
อย่างที่ผมเคยเล่าไปบ้างในบางกระทู้

เลยกลายเป็นว่า บางครั่งที่มีโอกาส
ผมมัดจะนึกย้อนเวลาไปในสมัยนั่นบ่อยๆ

มันก็เป็นความสุขอย่างนึงเหมือนกันครับ

นักเรียนตินเปล่า

 

อ่านแล้วรู้สึกถึง"ความสุข"จังเลยครับ

 

รุ่นน้องผมคนนึง เป็นแฟนสีฟ้าเหมือนกัน เธอมาจากพัทลุง

ที่เคยเล่าว่าพ่อเปลี่ยนจากดูเอเอสทีวี ตอนนี้มาดูบลูสกายน่ะครับ  คนนั้นเอง  สาวพัทลุง...ดุชะมัดยาด!

[ผึ้งน้อยตุหรัดตุเหร่]

ที่บ้านขายของชำค่ะ 

 

ไปเรียนแล้วก็กลับมาช่วยแม่ขายของ วันหยุดก็เฝ้าร้าน 

 

ถ้ามีเวลาก็ทำงานพิเศษ ที่เชียงใหม่สมัยก่อน อุตสาหกรรมยาสูบกำลังเป็นที่นิยม

 

ก็ไปเสียบใบยาสูบที่เป็นไม้ พอเก่งขึ้นก็ไปมัดยาสูบแขวนไว้กับราว

 

เพื่อให้ผู้ใหญ่เอาไปอบแล้วส่งโรงงาาน

 

จำได้ว่า ทำงานได้ 9000 กว่าบาท เอาไปฝากออมสิน

 

ของชิ้นแรกที่ซื้อด้วยเงินตัวเอง คือ นาฬิกา

 

ตอนเรียนมัธยม ก็เรียนไปด้วย ตอนเย็นไปซื้อของให้แม่ขาย

 

หอบเงินใบละ 20 ไปโรงเรียนเป็นฟ่อนๆ ใส่ย่ามไป วันละ 1000 - 2000 ไม่เคยหาย

 

แม้ว่าจะแขวนไว้ในห้อง 

 

พอโตมาก็มาเรียน มหาลัย ที่ กทม จนจบโท แล้วก็ทำงานเรื่อยมาตลอด 

 

โว่ว!!

เก่งจังเลยครับคุณพิงค์

 

 

เป็นคนหหื่นครับ

 

ผมก็เป็น

แถวนี้เป็นกันเยอะ

 

เป็นเด็กอยู่ปักษ์ใต้ ก็บ้านนอกอ่ะนะ ไม่มีอะไรผาดโผน จับปลากัด ช้อนปลากริม เล่นว่าว ขึ้นครูครั้งแรกตอนอยู่ ม ๕ เพื่อนมันเลี้ยง ต่อยมวยไม่ใส่นวมโชคดีปากไม่เคยแตก เสียความบริสุทธุิ์ ขณะเรียนราม ปี ๑ มีเพื่อนชื่อไอ้ตู่ที่ตอนนี้ทำมาหาแหลกกับหลอกคนไปตาย 

 

         

 

เจ๊ยยยยยยยยยย  จิงดิ๊... อะจึ๊ย จุดใต้ตำตอ!

 

 

 

ตอนเด็กได้ยินคนเฒ่าคนแก่เวลาพูดถึงเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน ต้องยกมือไหว้ท่วมหัวแล้วพนมอยู่อย่างนั้น หรือเวลานั่งรถผ่านพระราชวังหรือวัดพระแก้วทุกคนบนรถแทบจะยกมือไหว้แล้วลูบหัวพร้อมๆกันเลย เราเป็นเด็กก็ได้แต่ งง แอบหัวเราะในใจตลอดนึกแล้วก็สุขไปอีกแบบ

 

ผมถึงได้ชวนคุยถึงวัยเด็ก  เพราะมันมีความสุขในใจ

พวกเรามาเจอกันในบอร์ดนี้ ต่างมาจากหลากหลายปูมหลัง หลายอาชีพ หลายจิตหลายใจ

แต่ที่แน่ๆ เราต้องเคยเป็นเด็กกันมาก่อน  และเวลาเรายอ้นไปนึกถึงวัยเด็ก สิ่งแรกที่เราจำได้คือความสุขนั่นเอง

[ผึ้งน้อยตุหรัดตุเหร่]

เป็นเด็กกะโปโลค่ะ...ดูไม่ได้เลย...เกิดในครอบครัวใหญ่

มีเด็กรุ่น ๆ เดียวกัน  5  คน เป็นคนกลางก็เลยค่อนข้าง

จะเป็นเด็กเงียบ..ไม่มีปาก ไม่มีเสียง..แต่ไม่ทำ..

จะโดนดุ โดนตียังไง..ไม่เถียงสักคำ...เงียบอย่างเดียว

แต่ไม่เคยทำตามคำสั่งเลย...เค้าเรียกว่า...ดื้อเงียบ

 

ช่วงแรก ๆ อยู่ริมคลองแสนแสบ มีศาลาท่าน้ำ...

ก็เลยหล่นคลองเป็นว่าเล่น เฉลี่ยก็ประมาณ  5 ครั้ง

ต่ออาทิตย์...บางวันหล่น  2 รอบ...

จนญาติผู้ใหญ่เบื่อที่ต้องคอยหิ้วขึ้นมาจากน้ำ

 

ก็เลยย้ายบ้านมาอยู่แถว ๆ ถนนรามคำแหงตอนต้น

ตอนนั้นมีแต่ถนนรามคำแหงเป็นถนนสายหลัก..

ซอยย่อย ๆ ยังไม่มี...ยังเป็นทุ่งนา ต้องใช้เรือพาย

เป็นพาหนะระหว่างบ้านกับถนน..

 

ที่บ้านจะปลูกต้นไม้เยอะมาก...ด้านข้างจะติดคลองกะจะ

มีสระน้ำขนาดใหญ่ที่เรียกว่า..บ่อน้ำ...(ขุดดินขึ้นมาถม

สำหรับปลูกบ้าน)...ก็ไม่วายหล่นคลองบ้าง หล่นบ่อน้ำบ้าง

เป็นกิจวัตร.....

 

จนสุดท้าย..ก็ยังว่ายน้ำไม่เป็น...

 

โอย...อ่านแล้วผมฮามาก  นึกภาพโดนหิ้วคอขึ้นจากน้ำ...ขำไปไม่ถูกเลยครับ...

 

คุณเบิร์ดต้องเอาอย่างเจ้าหนูข้างล่างนี่จิครับ...

มันเก่งเนาะ ไม่มีหล่นเลยง่ะ  เมพอ้ะลูก  เมพ!

ฮากระจาย

V

V

เอิ่ม... สมัยเด็กผมยังไม่โตเลยครับลุงผึ้ง

 

[สุกี้น้อย]

เป็นเด็กกะโปโลค่ะ...ดูไม่ได้เลย...เกิดในครอบครัวใหญ่

มีเด็กรุ่น ๆ เดียวกัน  5  คน เป็นคนกลางก็เลยค่อนข้าง

จะเป็นเด็กเงียบ..ไม่มีปาก ไม่มีเสียง..แต่ไม่ทำ..

จะโดนดุ โดนตียังไง..ไม่เถียงสักคำ...เงียบอย่างเดียว

แต่ไม่เคยทำตามคำสั่งเลย...เค้าเรียกว่า...ดื้อเงียบ

 

ช่วงแรก ๆ อยู่ริมคลองแสนแสบ มีศาลาท่าน้ำ...

ก็เลยหล่นคลองเป็นว่าเล่น เฉลี่ยก็ประมาณ  5 ครั้ง

ต่ออาทิตย์...บางวันหล่น  2 รอบ...

จนญาติผู้ใหญ่เบื่อที่ต้องคอยหิ้วขึ้นมาจากน้ำ

 

ก็เลยย้ายบ้านมาอยู่แถว ๆ ถนนรามคำแหงตอนต้น

ตอนนั้นมีแต่ถนนรามคำแหงเป็นถนนสายหลัก..

ซอยย่อย ๆ ยังไม่มี...ยังเป็นทุ่งนา ต้องใช้เรือพาย

เป็นพาหนะระหว่างบ้านกับถนน..

 

ที่บ้านจะปลูกต้นไม้เยอะมาก...ด้านข้างจะติดคลองกะจะ

มีสระน้ำขนาดใหญ่ที่เรียกว่า..บ่อน้ำ...(ขุดดินขึ้นมาถม

สำหรับปลูกบ้าน)...ก็ไม่วายหล่นคลองบ้าง หล่นบ่อน้ำบ้าง

เป็นกิจวัตร.....

 

จนสุดท้าย..ก็ยังว่ายน้ำไม่เป็น...

 

เรียนโรงเรียนวัด...จบมัธยมต้น ก็ผ่าเหล่าผ่าก่อ ย้ายตัวเอง

ไปเป็นศิษย์เก่า พพ...พณิชยการพระนคร (ทำเนียบ รัฐบาล)

...เซี้ยงเงี้ยบ..ฮ่อ...

 

ปี 1 ผ่านไปด้วยความเรียบง่าย...เพราะเป็นเด็กใหม่

ปี 2 ก็พาเพื่อนโดดเรียนยกห้อง..จนต้องคลานเข่า..เปิดกรวย

กราบขอโทษอาจารย์...เป็นความผิดที่จำไม่ลืม..

 

พอปี 3...ได้เรื่องเลย...สร้างประวัติศาสตร์ พพ..โดนก่อสร้าง

ดุสิตล้อมโรงเรียน...ระเบิดขวดเล็ก ๆ ระเบิดปิงปอง ลงกลาง

สนาม ใกล้ ๆ กับหอประชุมอาภากร..วันงานวิชาการขาย..พอดี

เดือดร้อนท่านอาจารย์ ๆ หลาย ๆ ท่าน ต้องหาเด็กการขาย

ลุยวงล้อมด้านประตูหน้า...

 

สุดท้ายตำรวจก็มา...เป้นเหตุให้ต้องใส่ไปรเวทเข้าเรียนเกือบ

อาทิตย์...และเป็นคนเดียวที่ไม่มีรูปอยู่ในหนังสือรุ่น...

เพราะมัวแต่..ไปเล่นสเก็ตที่ชั้นใต้ดิน..เซ็นทรัลลาดพร้าว

 

จบ ปวช. ก็ต่อ ม.เกริก..เพราะใกล้บ้าน ไม่ต้องตื่นแต่เช้า

ไม่ต้องนั่งหลับบนรถเมล์...ไม่ต้องเบียดเสียด..สบายใจ..

จนจบ บัญชีบัณฑิต..เกียรตินิยมอันดับ 1 (ขออวดหน่อย )

แต่ก็ไม่ขึ้นรับ...ไปรับหลังจากวันแจกปริญญาแล้ว..

 

แบบว่า..ไม่ชอบถ่ายรูป...ไม่ชอบฉีกยิ้ม...ไม่ชอบเสแสร้ง

ชอบแบบสบาย ๆ...ได้ใจกว่าเยอะ..

 

ทำงานบัญชีมาต้องแต่..ตอนเรียน พพ. ปี 1 จนทุกวันนี้

ก็ยังทำอยู่...แบบว่า..ทำอย่างอื่นไม่เป็น...เรื่องง่าย ๆ

อย่าง เลี้ยงพลูด่างในโถแก้ว..ยังตายเลย

ผมเป็นเด็กฝั่งตรงข้ามอ่ะ......ร.น.ม.

[ผึ้งน้อยตุหรัดตุเหร่]

เป็นเด็กขี้อายครับ และรู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่น ครอบครัวแตกแยก พ่อ-แม่เลิกกัน ติดพ่อได้มาอยู่กับพ่อ ก็เจอแม่เลี้ยงแย่ๆอีก

 

ก็เรียนๆๆไป เพื่อนสนิทไม่ค่อยมี มีแรงจูงใจคือ เราจะดีให้ได้ เรียนจบให้ได้ เราจะเอาชนะพวกที่อบอุ่น พวกที่เหมือนจะเก่ง(ซ่า) กว่าเราให้ได้

 

กลับมาบ้าน ถึงจะเล่นฟุตบอล อ่านหนังสือ ฟังเพลงร็อคหนักๆ ดูกีฬาแทบทุกชนิด โดยเฉพาะที่หนักๆอย่าง มวย ฟุตบอล รักบี้ อเมริกันฟุตบอล MMA

 

วันธรรมดา เลิกเรียนกลับมา จะกลับบ้าน แล้วก็เปิดรายการวิทยุชื่อ Radio Active ของ วาสนา วีระชาติพลี ฟังจนค่ำ เว้นอยากเล่นบอลก็ออกไปเล่น

 

ถ้ามีถ่ายทอดสดฟุตบอลก็เปิดดู หลังมื้อค่ำ ก็อ่านหนังสือ ฟังเพลงต่อบนห้องนอนคนเดียว จะมีบ้างที่ออกไปดูหนังคนเดียว หรือดูฟุตบอลคนเดียว

 

สมัยวัยรุ่นผมดูตั้งแต่ฟุตบอลระดับถ้วย ค. ยัน ถ้วย ก. ยันทีมชาติเลยครับ รายการเล็กแค่ไหนผมก็ไปนั่งเงียบๆดูของผม

 

คืนเสาร์-อาทิตย์ ชอบฟังรายการวิทยุชื่อ Sat & Sun ผู้จัดเป็นชาย 2 หญิง 1 คุยกันเรื่องหนังบ้าง สัพเพเหระบ้าง สนุกครับ ฟังแล้วหายเหงา

 

ชอบคิดไปว่า ถ้าเราไปอยู่ในวงพี่เค้า หรือเราได้คุยกับพี่เค้าทุกวัน คงจะดี

 

มีโลกส่วนตัวสูงครับตอนเด็กๆ และเป็นโลกที่เพื่อนๆหรือญาติๆไม่เชื่อว่าจะมีด้วย

 

เราคล้ายกันมากๆเลยครับ  แต่ของผมสลับกับท่านเยอรมันครับ

คือพ่อเลี้ยงผมดีมาก ฝ่ายผู้ปกครองผมกลับแย่  แม่ผมยังดีหน่อยตรงที่เลือกแฟนที่เข้ากับลูกได้ ถ้าไม่ดีกับผมแม่ก็ไม่เอา

นี่คือข้อดีของแม่ตรงนี้

เป็นเหตุฝังใจผมอย่างหนึ่งเลยครับว่าถ้าชีวิตแต่งงานผมล้มเหลว ผมจะไม่มีแม่ใหม่ให้ลูก มันยากมากที่จะหาคนดีๆที่รักลูกเราจริงๆ

แล้วเรดิโอแอ๊คทีฟยุคคุณวาสนาผมไม่ทัน ผมมาทันเอายุค Manic Street Preacher ที่คุณวาสนากลับมาใหม่น่ะครับ

แล้วก็ทันยุคพี่ซี้ด พี่เดือนเพ็ญ สีหรัตน์ พี่นิมิตร ลักษมีพงศ์

แต่ทุกคนจะเล่าถึง SAT&SUN เหมือนที่คุณเยอรมันเล่าเลย ทำให้ผมรู้สึกไม่ห่างยุคนั้น เพราะได้ยินพี่ๆเล่าให้ฟังตลอดเลย

 

 

 

เป็นเด็กที่ชอบเล่น ไม่เคยสนใจเรียน โดนพ่อตีทุกวันเพราะไม่อยากไปโรงเรียน โดนหมดไม่ว่าจะเป็น สายไฟ เข็มขัด ไม้เรียว ฯลฯ

พ่อเคยเผาหนังสือเรียน เพราะไม่เคยอ่านหนังสือ

พ่อเคยบอกว่าจะซื้อควายให้ จะได้ไปเลี้ยงควาย (ดีใจมาก จะได้ไปเล่นในทุ่งนา)

ครูเคยทำโทษเพราะให้เอาการฝีมือไปโรงเรียน แต่ไม่เคยเอาไป จนครูไล่ออกนอกห้อง (มีความสุขมากเล่นกลางสนามอยู่คนเดียวไม่มีใครแย่ง และสายตาเพื่อนๆ คอยอิจฉา)

เคยชวนพี่สาวไปเล่นด้วย พี่บอกว่า "ต้องทำการบ้านให้เสร็จก่อนแล้วถึงจะไปเล่นได้" เรากลับตอบพี่สาวไปว่า "เขียนๆ ไปเถอะ ไม่ทำการบ้านหรอกที่ครูว่า ถ้าทำแล้วผิดไม่เห็นครูว่าอะไรเลย"

 

 

-------------- ประสบการณ์ ป.1- ป.5 โรงเรียนอนุบาลนราธิวาส -----------------------------------

 

เกิดมาแนวขนานแท้เลยครับ  โดนทำโทษ..แน้...ดันสนุก มันส์พะยะค่ะซะงั้น!!!  

 

 

เด็กๆ ทะเลาะกับพี่น้องเป็นประจำ แย่งกันทุกอย่างหนังสือ ของเล่น ของกิน แย่งกันดูทีวี แต่ที่เหมือนกันคือชอบเถียงแม่ทุกคน แต่มันก็มีข้อดีนะ พอโตมาพบกเราพี่น้องกลับสนิทกัน ช่วยเหลือกันในทุกเรื่อง ทั้งเรื่องเงิน เรื่องครอบครัว ถึงจะยังชอบเถียงแม่เหมือนเดิม แต่ก็รู้แล้วครับว่าที่โตมาได้ทุกวันนี้เพราะแม่ให้จริงๆ ครับ

 

โหย เป็นพรอันประเสริฐจริงๆครับ  บุญจริงๆ  แสดงว่าดวงจิตต้องเคยเกื้อกูลกันมาก่อนในชาติที่แล้ว แล้วยังเกื้อกูลกันต่อในชาตินี้ หายากมากๆเลยครับ

เอาง่ายๆ เพื่อนๆรอบข้างผมมีน้อยมากที่สนิทกับพี่น้อง ส่วนใหญ่จะบอก ต่างคนต่างอยู่ พึ่งพาไม่ได้

[bonnerr]

มีพี่น้องหลายคน พ่อมีอาชีพทำสวนพลู ไปเรียนหนังสือโรงเรียนวัดใกล้บ้าน นั่งรถดีเซลรางไปเรียนระดับมัธยมที่โรงเรียนวัดจอมทอง บางขุนเทียน ต่อมาย้ายไปเรียนที่วัดเชิงเลน จักรวรรดิ์ วัยเด็กไม่ค่อยได้มีเวลาเล่น กลับจากโรงเรียนต้องช่วยพ่อทำสวน

ถ้าไม่ต้องเข้าสวนทำงาน จะยิงนก ตกปลาที่คลองหน้าบ้าน

ต่อมาคนเข้ามาอาศัยอยู่เยอะ คลองที่มีน้ำไสไหลเย็นเห็นตัวปลาตื่นเขิน

ทางเทศบาลธนบุรีได้ถมคลองเป็นถนน เป็นซอยตากสิน

ทำให้บ้านเกิดใกล้สถานีรถไฟฟ้าวงเวียนใหญ่ และสถานีโพธิ์นิมิตร

จากที่เดิมเป็นสวน กลายเป็นที่ดินมีราคา ตารางวาละหลายสิบพันบาท

[อิไซกูนิ]

อ้าว...พบกันพัดลุง

เรามันคนคอน บ้านอยู่ฉวาง

บ้านนอกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

 

ใส่รองเท้าครั้งแรกก็ตอนไปเรียนป.๕ ในตลาด

รองเท้ากัดเจ็บอิ๊บอ๋าย

 

บ้านนอกจริงๆฃเรียนจบ ไปใช้ชีวิตอยู่ต่างจว.ตลอด

กลับมาบ้านดูแลพ่อได้สองปี

พ่อสิ้นไป เมื่อวันลอยกระทงป๊๕๕ที่ผ่านมา

 

ชอบมากกกกกกกกกกกกกกก

ชีวิตบ้านนอกเนี่ย

ทุกวันนี้ก็ ดักไซ ทงเบ็ด ตกปลา

มีความสุขมากกกกกกกกกกกกกกก

 

ไม่มีคว่มสุขอย่างเดียว

เกี่ยวกับบ้านเมือง

เลือกตั้งเสร็จจะมาบอกครับ

 

พี่คนฉวาง ไม่กางหลาง ไม่หลกแหล็ก

คนฉวาง ใจแข็งแผ็ก รักใครรักจริง ไม่เหลวไหล

ถ้าน้องรักพี่ ขอได้บอก พี่ไวไว

พี่คนรอนานไม่ได้ เพราะว่าหัวใจ มันเรียกร้อง

 

พี่คนฉวาง เป็นคนอ้างว้าง มานมนาน

เห็นใจพี่เถิดตาหวาน อย่าให้รอนาน นะนวลน้อง

สวนยาง มังคุด รวมทั้งสวนลองกอง

ทุกวันพี่นั่งรอน้อง มาช่วยกันทำ อย่างพอเพียง

ไอ่ย่ะ  ... คนคอน ลูกหลานพ่อท่านคล้าย วาจาสิทธิ์

[THE THIRD WAY]

อ้าว...พบกันพัดลุง

เรามันคนคอน บ้านอยู่ฉวาง

บ้านนอกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

 

ใส่รองเท้าครั้งแรกก็ตอนไปเรียนป.๕ ในตลาด

รองเท้ากัดเจ็บอิ๊บอ๋าย

 

บ้านนอกจริงๆฃเรียนจบ ไปใช้ชีวิตอยู่ต่างจว.ตลอด

กลับมาบ้านดูแลพ่อได้สองปี

พ่อสิ้นไป เมื่อวันลอยกระทงป๊๕๕ที่ผ่านมา

 

ชอบมากกกกกกกกกกกกกกก

ชีวิตบ้านนอกเนี่ย

ทุกวันนี้ก็ ดักไซ ทงเบ็ด ตกปลา

มีความสุขมากกกกกกกกกกกกกกก

 

ไม่มีคว่มสุขอย่างเดียว

เกี่ยวกับบ้านเมือง

เลือกตั้งเสร็จจะมาบอกครับ

 

พี่คนฉวาง ไม่กางหลาง ไม่หลกแหล็ก

คนฉวาง ใจแข็งแผ็ก รักใครรักจริง ไม่เหลวไหล

ถ้าน้องรักพี่ ขอได้บอก พี่ไวไว

พี่คนรอนานไม่ได้ เพราะว่าหัวใจ มันเรียกร้อง

 

พี่คนฉวาง เป็นคนอ้างว้าง มานมนาน

เห็นใจพี่เถิดตาหวาน อย่าให้รอนาน นะนวลน้อง

สวนยาง มังคุด รวมทั้งสวนลองกอง

ทุกวันพี่นั่งรอน้อง มาช่วยกันทำ อย่างพอเพียง

ไอ่ย่ะ  ... คนคอน ลูกหลานพ่อท่านคล้าย วาจาสิทธิ์

ยืนยันครับท่าน

ตอนเด็กๆ พบเจอท่านบ่อย แต่ไม่เห็นความสำคัญ

เพราะไม่รู้เรื่อง

 

เห็นมากับตา งานรดน้ำคนแก่

น้ำที่ซักจีวรของท่าน ไม่ได้หล่นหายรดพื้นเลยครับ

ผู้ศรัทธานำมาดื่มอั๊กกกกกกกกกกกกกกก

ดื่มกันจริงๆครับ