ตอนเด็กๆ นอนห้องเดียวกับปู่ย่า พี่นอนกับพื้นที่ต้องพับและเก็บที่นอนทุกวัน เป็นที่นอนยัดนุ่นแบบพับ 3 ท่อนน่ะ เลยต้องปูทุกวัน พออยู่มัธยมก็ช่วยย่า ปูที่นอนเตียงใหญ่ ทีหนักมาก ต้องปูให้ตึงเปรี๊ยะ ไม่งั้นก็ต้องปูใหม่ จนกว่าจะตึง เลยติดนิสัย จนทุกวันนี้ ก่อนนอนต้องดึงผ้าทุกตรั้งให้ตึง ไม่งั้นนอนไม่หลับ เรื่องจริงนะคือโรคจิตเล็กน้อย เวลานอนชอบเอาขาถูไป ถูมา ตามที่นอนที่ตึงๆ แล้วสบายดีถ้าถูแล้วไม่ตึงลุกมาปูใหม่
โรคจิตใช้ได้เลยนะเนี่ย เหอ เหอ
ตอนเด็กผมซนมากครับ และพวกผู้ใหญ่ชอบหยอกและเล่นด้วย
ทำให้ผมมักจะมีเพื่อนเล่นเป็นผู้ใหญ่ มาโดยตลอด
แต่ด้วยความเข้มงวดของแม่ หกโมงเย็นผมต้องอยู่ในบ้าน
และอาบน้ำทันที หลังจากนันถึงได้ทานข้าว
ทำให้ติดนิสัย อาบนัำ ทานข้าว นี้คือที่มาของ อาบน้ำ กินข้าว ของผม
ก่อนน้อน ต้องอาบน้ำแปรงฟัน อีกครั้ง
เรื่องเอาขาถูไปมากับที่นอน นั้น โรคเดียวกับผมครับ
ว่ากันเรื่องซน จำได้ป.2ผมเอาถาดแตนเลสสี่เหลี่ยมที่ทำน้ำแข็งในตู้เย็นมาเจาะท้ายติดมอเตอร์ประดิษเรือน้ำแข็งคันแรกของโลก
ไม่ทราบว่าช่วงนั้นพวกผู้ใหญ่เค้าได้กินน้ำแข็งหรือเปล่า ทราบแต่ว่าตัวเองโดนเฆี่ยน
กระพ๊มก็โตมาเหมือนกับได้ซึมซับระเบียบวินัยทหารหาญจากผู้ใหญ่ในบ้านมาขอรับ รองเท้าต้องเงาวับ เสื้อผ้าต้องเรียบ บ้านช่องเป็นระเบียบเรียบร้อย เรื่องที่นอนไม่อยากจะคุย เอิ๊กๆๆ แบบที่ว่าโยนเหรียญบาทใส่แล้วต้องเด้งได้เลยล่ะ (แบบ รร. นายร้อยเป๊ะ) ...
คนข้างๆมาแอบอ่านป่าวหว๊า...
เอิ๊กๆๆ ฟามจริงเปงสิ่งไม่ตาย... เพราะคนพูดถึงมันจะตายก่อน เอิ๊กๆๆๆ
