รถไฟความเร็วสูงดำริขึ้นในสมัยรัฐบาลชวน หลีกภัย (ครานั้น พันเอกวินัย สมพงษ์ เป็นเจ้ากระทรวงคมนาคม)
แต่เพราะชื่อวินัยนี่หรือเปล่า ทำให้รัฐบาลชวนคำนึงถึงวินัยทางการเงิน จนโครงการไปได้ไม่ไกล
ปี 2551 ปชป.เอาอีก ทำการศึกษาศึกษารถไฟความเร็วสูงร่วมกับจีนและญี่ปุ่น เส้นทาง กรุงเทพฯ - เชียงใหม่ กรุงเทพฯ - หนองคาย
ว่ากันว่าที่เอาอีกแต่เอาไม่อยู่เพราะปัญหาโครงการรถไฟความเร็วสูงในลาวหยุดชะงัก แต่ที่แท้จริงจะมาจากอาการถึงก็ช่างไม่ถึงก็ช่างของ ปชป. หรือเพราะแดงป่วนจนไม่มีเวลาทำงานก็สุดแต่จะคิด ทำให้เชื่องช้าโปรแจ็กต์ไม่คืบหน้า
ปี 2553 ปชป. เอาต่อ รัฐสภาลงมติเห็นชอบกรอบเจรจาความร่วมมือกับจีน เส้นทางสาย กรุงเทพฯ - หนองคาย กรุงเทพฯ - ระยอง กรุงเทพฯ - ปาดังเบซาร์ กรุงเทพฯ - เชียงใหม่
แต่ก็รู้ ๆกันอยู่ว่าในช่วงปีนั้น แดงหมายมั่นปั้นมือที่จะป่วนชนิดไม่ให้สร้างผลงานอะไร ประกอบกับนิสัยสำรวมระวังตัวอย่างกะพระกลัวอาบัติของ ปชป. รถไฟความเร็วสูงของ ปชป.จึงต้องจอดสนิทอยู่ในร้านขายของเล่นเด็ก ส่วนรถไฟความเร็วสูงที่นั่งได้จริงได้กลายเป็นของพรรคเพื่อไทยไปในที่สุด
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนที่กลัวความเร็วและอุบัติเหตุสมควรที่จะนั่งรถไฟความเร็วต่ำเท่านั้น