หากว่ารัฐบาลต้องการเงิน สองล้านล้านบาท เพื่อมาพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานประเทศ โดยไม่ต้องกู้ ก็สามารถทำได้
โดยเปิดขายพันธบัตรให้กับประชาชน ในอัตราดอกเบี้ยที่จูงใจ (สมมติให้ 3.5 เปอร์เซ็นต์ต่อปี) จ่ายดอกเบี้ยทุกปี
โดยที่ประชาชนสามารถซื้อได้ง่าย ๆ ไม่ต้องล็อบบี้ ไม่ต้องกันโควต้า เพียงมีบัญชีธนาคาร มีบัตร ATM ก็กดโอนเงินซื้อได้ทันที
โดยที่จำกัดวงเงินให้ซื้อได้ไม่เกินท่านละ 1 ล้านบาท (เพื่อป้องกันคนรวยกวาดซื้อหมดเหมือนตอนขายรัฐวิสาหกิจบางแห่ง)
ด้วยอัตราดอกเบี้ยที่สูงกว่าเงินเฟ้อ ย่อมจูงใจให้ประชาชนที่มีเงินฝาก เข้ามาซื้อพันธบัตรจนครบสองล้านล้านบาทได้อย่างแน่นอน
รัฐบาลก็จะมีเงินมาพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานได้โดยไม่ต้องออกกู้เงินต่างประเทศเลยแม้แต่บาทเดียว (แต่มากู้ประชาชนแทน)
แล้วมันต่างกันตรงใหน ? ยังไงก็เป็นหนี้เหมือนกัน ผมว่าต่างนะครับเพราะแทนที่จะจ่ายดอกเบี้ยให้ธนาคารต่างประเทศ
สู้จ่ายดอกเบี้ยให้ประชาชนในประเทศดีกว่า เพราะดอกเบี้ยที่จ่ายให้ประชาชนไป ประชาชนก็เอาเงินนั้นไปบริโภค
ไปใช้จ่ายอยู่ในประเทศ เงินก็หมุนเวียนอยู่ระบบ ทำให้เศรษฐกิจดีขึ้นไปอีก เมื่อมีการใช้จ่ายบริโภค รัฐบาลก็ได้ภาษี VAT มากขึ้นอีกทาง
อีกทั้งยังเป็นการส่งเสริมการออมเงินให้กับประชาชนอีกด้วย แถมไม่ใช่การออมธรรมดา ๆ แต่เป็นการออมเงินแล้วยังพัฒนาประเทศได้อีก
(และการที่รัฐกู้เงินประชาชนจะช่วยลดการคอรัปชั่นด้วยอีกทางนึง
เพราะเป็นเงินที่กู้ประชาชนมา ประชาชนจะรู้สึกหวงแหนเงินมากกว่า
ภาครัฐจะถูกประชาชนตรวจสอบและจับตาดูการใช้เงินกู้อย่างเคร่งครัด
งานนี้ใครโกงแล้วถูกจับได้คิดว่าโดนสังคมเล่นงานหนักแน่)
