ช่วงนี้วุ่น ๆ อยู่กับภารกิจที่ล้นโต๊ะทำงาน จนล่ามไป 2-3 โต๊ะแล้ว...อีก 30 วันนับจากนี้
ก็คงจะสิ้นสุดลง...พอให้มีเวลาได้หายใจอีกพักใหญ่ ๆ ก่อนเริ่มภารกิจใหม่...
พยายามใช้ความอดทนอย่างมาก สงบจิต สงบใจ บังคับฝืนใจ ฝืนความรู้สึกตัวเอง
ไม่อยากรับรู้อะไรไปมากกว่านี้...อาจจะส่งผลกระทบถึงภารกิจที่กำลังปฏิบัติอยู่
แต่ด้วยสภาพการณ์ปัจจุบันของบ้านเมือง...ที่ดูเหมือนว่า กำลังจะไร้ซึ่งขื่อแป
เพราะความไม่รู้พอ ไม่สนใจใยดี เพียงเพราะอยากสนองตัณหาความอยากความต้องการ
ของเผด็จการตัวพ่อ ที่ไม่กล้าแม้แต่จะกลับมาเหยียบแผ่นดินเกิดอย่างสง่าผ่าเผย
ทำได้เพียง หลบ ๆ ซ่อน ๆ เสมือน ผีนรก ที่กลัวพลังของความดี...
เสียงข้างมาก..คือ ความถูกต้องจริง ๆ หรือ...ยังไม่มีนักวิชาการคนใดให้คำตอบได้
อ้างเสียงข้างมาก...แล้วอยากจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบอย่างนั้นหรือ
อ้างเสียงข้างมาก...แล้วยกพวกไประรานคนอื่น ได้ตามใจชอบอย่างนั้นหรือ
อ้างเสียงข้างมาก.. แล้วแก้สิ่งที่ผิดให้ถูก ได้อย่างที่ต้องการกระนั้นหรือ
อ้างเสียงข้างมาก...แล้วเที่ยวตะเวน ยกพวกระรานที่นั้น ที่นี่ ก็ไม่ต่างอะไรกับ
พฤติกรรมของ...อันธพาล....
นักเลง...น่ะ...ยังมีศักดิ์ศรี ยังมีเกียรติ น่าเกรงขาม
แต่..อันธพาล...นั้น ต่างกัน....
นักเลง...ตัวคนเดียว กล้าได้กล้าเสีย ยืดอกรับอย่างไม่เกรงกลัว
อันธพาล...ต้องมาเป็นหมู่ ไม่ต่างจากฝูง หมาใน..มาตัวเดียว ก็วิ่งหางจุก
แต่เมื่อใดที่มาเป็นฝูง...จะแข่งกันเห่า ขู่ฟ่อ ๆ...
สังคม..ที่เต็มไปด้วยอันธพาล ที่ไม่เคยลืมตามองความผิด ความระยำของตัวเอง
ค่อยแต่สอดส่ายตา โยนความผิดให้คนอื่นอย่างไร้ยางอาย...
กล่าวร้ายอย่างไร้ซึ่งหลักฐาน...มีแต่คำอ้าง...แต่กลับมองข้ามหลักฐานความผิด
ที่เด่นชัดของตัวเอง..อย่างคนหูหนวก ตาบอด...
ความผิดคนอื่น...จะจริงเท็จประการใด..ไม่สนใจ...ลงความเห็นว่า...ผิดแน่ ๆ
ความผิดตัวเอง...แม้จะมีหลักฐานจะ ๆ...ไม่สนใจ..ลงความเห็นว่า...ตรูไม่ผิด.
แล้วแบบนี้...จะอยู่กันอย่างไร...