จากที่ผมเพียงแสดงความเห็นเล็กๆ น้อยๆ
อยูในเพจเอ็มไทย โดยใช้ชื่อว่า "จตุพร"
จำได้ว่า สมัยนั้นที่นั้นมีแดงกับสีอื่นในอัตราที่ไม่ห่างกัน
จนผ่านไป คนเสื้อแดงเริ่มรุกเข้ามามากขึ้น
นั่นยังไม่เป็นที่หวั่นใจเท่าใดนัก
จนกระทั่ง มีสมาชิกใหม่เข้ามา
โพสต์คำหยาบคายและรุนแรง
แต่ก็ไม่มากเท่าชื่อ ที่ใช้ชื่อว่า "นายหลง"
ซึ่งชี้ชัดว่าเป็นเจตนา
แต่เวปมาสเตอร์ของที่นั่น ก็ดูจะไม่สนใจ
พักหลังมีการโพสต์ในเชิงหมิ่นจำนวนมากขึ้น
โดยทีาหาได้รับการใส่ใจจากเวปมาสเตอร์เช่นเคย
ผมจึงเริ่มรู้สึก ว่าที่นี่อยู่ไม่ได้
ผมยินดีต่อล้อต่อเถียงได้กับทุกแดง
แต่แบบนี้ ผมไม่เอาด้วย
ได้พูดคุยกับเพื่อนเก่าท่านนึง
แกอยะนำให้ลองมาเล่นที่นี่ ซึ่งแกเป็นสมาชิกอยู่
ผมจึงสมัครเข้ามา แต่ยังไม่กล้าแสดงความคิดเห็น
ได้แต่ติดตามดูอยู่ระยะหนึ่ง
จึงค่อยๆ เริ่มแสดงตัว พูดคุย
ในสมัยนั้น สมาชิกเสื้อเหลืองยังอยู่ที่นี่
ร่วมพูดคุยกันตามปกติ
ผมยังจำได้หลายท่าน
ซึ่งล้วนแล้วแต่มีความคิดดีๆ น่าพูดคุยด้วย
รวมถึงเพื่อนสมาชิกสีอื่นอีกหลายท่าน
อะตอม คุณนนที ลุงแคน และอีกหลายท่านที่ไม่ได้เอ่ยชื่อ
แรกๆ ดูเหมือนจะเจอคุณ eAT รับน้องไปเสียจนผมหัวเหวี่ยง
แต่ก็ได้สมาชิกบางคนมาอธิบายให้ฟัง
จึงเข้าใจ
ผมพบว่า ที่นี่ ห่างชั้นกับที่ที่ผมมาอยู่หลายขุม
ผมเป็นคนที่ไม่นิยมเก็บหรือจดจำข้อมูล
ก็ได้แค่พูดด้วยเหตุผลและความเชื่อ
มาเตอที่นี่ ซึ่งมักโต้กันด้วยข้อมูลข้อเท็จจริง
เล่นเอาเหวอไปเหมือนกัน
สิ่งหนึ่ง ที่ทำให้เสรีไทยแตกต่าง
ผมว่าน่สจะเป็นเรื่องนี้
ผมก็ให้เครดิตกับพันทิปไม่น้อยเหมือนกัน
ที่หลายท่านก็เล่นกันด้วยข้อมูล
แต่ทุกที่ ที่ประกอบด้วยคนจำนวนมาก
ก็ย่อมจะมีหลายด้านให้เราเห็น
ไม่มีที่ไหนสมบูรณ์แบบได้ทั้งหมด
ผมเองก็ไม่ใช่คนแบบนั้น (แม้ร่างกายจะค่อนข้างสมบูรณ์)
มันก็แสดงให้เห็นถึงความเป็นปุถุชน
ที่ยังมีรัก โลภ โกรธ หลง
แต่รู้ว่า อย่างน้อย สมาชิกเกือบทุกท่าน
ต่างก็หวังจะให้มันดีขึ้น ต่างก็มีเจตนาที่ดี
ผมไม่เคยคิดว่า วันนึง จะมีสังคมไหนที่ผมต้องมาเขียนคำสารภาพรักด้วย
แต่เมื่อพิจารณา ผมเป็นสมาชิกไม่ต่ำกว่า 3 ปี
โพสต์ไป 10,000 ครั้ง
เฉลี่ยแล้ว ผมโพสต์ความเห็น ตอบรับ แสดงคำขอบคุณ
ด่าทอ สาปแช่ง ยินดี เอะอะโวยวาย
ไปไม่ต่ำกว่า สิบโพสต์ต่อวันในสามปี
มันก็ไม่น้อยจริงๆ
แสดงได้ถึงความผูกพันที่มีอยู่ไม่น้อยจริงๆ
อย่างน้อย บนความแตกต่างระหว่างบุคคล
เรายังมีส่วนร่วมกันอยู่บ้าง
เช่นความรู้สึกที่มีต่อทักษิณ
เพียงเท่านั้น เราก็คุยกันได้ทุกวันแล้ว
ขอขอบคุณทุกท่าน
ที่อยู่ร่วมกันมาและไม่หายไป
อาจหายไปบางช่วง แต่ก็ยังกลับมาพบเจอกันเช่นคุณแอม
อาจโล่งอกที่มันหายไปแต่มันก็กลับมาใหม่เช่นคนที่คุณก็รู้ว้าใคร
(บางที หายๆ ไปมั่งก็ได้นะ)
ขอบคุณพี่กรกช ที่ชักนำผมมาที่นี่ด้วยครับ
หวังว่าทุกท่านคงอิ่มมาม่ากันแล้ว
ขอบคุณครับ
