ปู่ทวดของผม เลี้ยงควาย หลายสิบตัว (อาจจะเกินร้อยตัว) ในป่าละเมาะริมเขา ในหมู่บ้านเล็กๆ ทางตอนใต้ของประเทศไทย
ควายกินหญ้าไปถึงไหน ก็ให้เด็กเลี้ยงควาย ทำหมายไว้ถึงนั้น ว่าเป็นที่ของท่าน
เมื่อตอนหลวงลงมาสำรวจที่ ปรากฏว่า ปู่ทวด มีที่นับพันไร่ แทบจะดูแลไม่หวาดไม่ไหวสำหรับคนในสมัยนั้น
ครั้นอยู่มาหลายปี เริ่มมีคนลำบาก มาขอที่อาศัย ไม่มากไม่มาย แค่ที่ซุกหัวนอนก็พอ
ปู่ทวดก็ใจดี บอกว่า "เออ พวก *คุณ* จะอยู่ตรงไหน ก็เลือกเอา แต่ให้ส่งลูกของพวก *คุณ* มาช่วยเลี้ยงควายให้ *ฉัน* ด้วย"
ด้วยความที่มีที่ดินเยอะแยะ ปู่ทวด ไม่เคยไปดูที่ได้หมด แต่ท่านก็สั่งให้มีการขุดหนอง เก็บน้ำไว้ใช้หน้าแล้ง
ขุดเหมืองส่งน้ำ กั้นเขตกับที่ของคนอื่น นอกจากนั้น ในบั้นปลายชีวิตของท่าน
ท่านได้บริจาคที่ดิน เพื่อสร้างสาธารณะประโยชน์หลายอย่าง ทั้งโรงเรียน ที่พักสงฆ์ เป็นต้น
ไม่กี่สิบปีที่ผ่านมา หลังจากปู่ทวดเสียชีวิตไปแล้ว พวกที่ขอมาอาศัยก็ขอออกเอกสารสิทธิ์เป็นของตัวเองกับทางอำเภอ
โดยที่ลูกๆ ของปู่ทวดก็ยินดียกให้ ตามเจตนารมย์ของปู่ทวด (ลูกๆ ของปู่ทวดแต่ละคนมีสวนยางนับร้อยไร่ ไม่รู้จะไปแย่งอะไรกับคนพวกนั้น)
ลูกๆ ของพวกที่เคยมาเลี้ยงควายก็ได้ไปร่ำเรียนในเมืองหลวงบ้าง ทำอาชีพเกษตรบ้าง รับจ้างทั่วไปก็มี
เมื่อปี 2531 เกิดน้ำท่วมใหญ่ในภาคใต้ พวกเราถูกน้ำท่วมทุกบ้าน ยกเว้นพวกที่อยู่ "บนควน" ที่น้ำท่วมไม่ถึง
เราลำบากแสนสาหัส พวกนั้นอยู่สบาย แต่ไม่เคยหยิบยื่นอะไร เพราะเขาคิดว่าเขาจนกว่าพวกเรา
หลังจากน้ำลด คนเถ้าคนแก่เล่าให้ฟังว่า แต่เดิม ที่ "บนควน" ทั้งหมด เป็นของตระกูลเรา แต่คนอื่นมาขออยู่
จากนั้นก็ไม่ได้ไล่ออกไปไหน จนลูกหลานเขาครอบครองที่ "บนควน" ทั้งหมด
พวกเราอยู่ที่ราบ ทำนาได้ ก็ดีใจแล้ว
................
ไม่มีใครถูกผิดในเรื่องนั้น แต่มีอย่างหนึ่ง ที่ทำให้ผมมองภาพเทียบเคียงกับชาติบ้านเมืองได้กระจ่าง
ราชวงศ์ ขยายอาณาจักรกว้างใหญ่ไพศาล ด้วยความวิริยะอุตสาหะ ของบรรพกษัตริย์ โดยความร่วมแรงร่วมใจของคนในชาติ
สมควรแล้ว ที่จะตั้งสมยานามท่านผู้นั้นว่า พระเจ้าแผ่นดิน
ต่อมา พระเจ้าแผ่นดิน ทรงพระเมตตา แบ่งที่ทางทำกินให้อาณาประชาราษฎร์ โดยการเวนให้ โดยทุกคนที่ได้รับผืนดิน ต้องส่งภาษีในรูปแบบต่างๆ ไปยัง พระเจ้าแผ่นดิน โดยมีหน่วยงานมาทำงานต่างพระเนตรพระกรรณ
คนที่ได้รับสิทธิ์ในผืนดินนั้น ในรุ่นต่อๆ มาก็มิได้รู้คุณค่าของการได้มาซึ่งผืนดินทำกินอย่างลึกซึ้ง จึงคิดว่าเป็นสมบัติของตัวเอง ของปู่ย่า ที่หามาได้ ทั้งๆ ที่ ถ้าบรรพกษัตริย์ ไม่ขับไล่ไพรีออกไป ผืนแผ่นดินตรงที่คนเหล่านั้นตั้งรกราก อาจมิใช่ผืนแผ่นดินไทย!!!
ประการหนึ่งก็คือ ลูกหลานของคนที่ครอบครองที่ดินบางส่วน กำลังไม่รู้คุณพระเจ้าแผ่นดิน
ที่ร้ายกว่านั้น อีกประการหนึ่ง มีคนบางจำพวก อาศัยกฏหมาย กฏเกณฑ์ ที่สร้างกันขึ้นมา โดยบีบบังคับพระเจ้าแผ่นดิน
มาบอกว่า เราได้เสียงข้างมากในสภา โดยอ้างจำนวนของ คน ซึ่งอาศัยอยู่บนแผ่นดิน ที่ปู่ทวดของพระเจ้าแผ่นดิน ทรงกอบกู้ ทรงสร้างมา
มาบอกว่า เรารวบรวมเสียงได้มากที่สุด ดังนั้นเราสามารถทำได้ทุกอย่าง ทำเกินเลยจนขนาดที่จะเนรคุณ พระเจ้าแผ่นดิน กันเลยทีเดียว
คิดให้ดี ตรองให้หนัก พี่น้องทุกหมู่เหล่า โดยเฉพาะคนที่กำลังลืมกำพืดตัวเอง ลืมไปชั่วขณะว่า แผ่นดินนี้ ปู่ทวดใครรวบรวม ใครแบ่งปันให้ท่านได้ฝังรกราก
อย่าเนรคุณต่อพระเจ้าแผ่นดิน แล้วท่านจะเป็นสุข
หาไม่แล้ว กรรมหนักนั้น จะยังความพินาศจะเกิดขึ้นแก่คนไทยทั้งมวล
**********************************************************************************
ขออนุญาตยกอุทาหรณ์เทียบเคียงไว้เพียงแค่นี้
หากข้อความใดไม่เหมาะสม ท่าน MOD พิจารณาได้ตามสมควรนะครับ
กราบขอบพระคุณค่ะ สำหรับเรื่องราวเตือนสติดีดี จะได้เอาไว้เล่าให้ลูกหลานฟังต่อ ๆ ไปค่ะ
