ขอบคุณทุกท่าน ที่แสดงความเห็นค่อตรรกะความคิดดังกล่าว ในหลายๆ มุมมอง
ไม่ต้องเดาว่าผมอยู่ข้างไหน สีไหน ถ้าคุณคิดเป็นเหตุเป็นผลที่ตรงกับผม ก็อยู่ข้างเดียวกับผมนั่นแหละ
ผมเป็นประชาชนคนหนึ่งที่เห็น นักการเมืองเป็นทาสรับใช้ของผม ไม่ได้เห็นคนพวกนี้เป็นศาสดา ยิ่งพวกนักปลุกระดมแล้วละก็ผมยิ่งไม่ให้คุณค่าคนเหล่านี้เลย
ตรรกะต้นกระทู้ดังกล่าว ผมเอามาจากความเห็นหนึ่งในเว็บผู้จัดการ ซึ่งเป็่นเขาใช้วลีว่า
"ไทยเฉยเบอร์หนึ่งคือป๋า"
ซึ่งผมคิดว่า สังคมไทยทุกวันนี้ เริ่มคิดแบบนี้แล้วจริงๆ บางครั้งก็คิดว่า
"ขนาดคนมีอำนาจ มีหน้าที่ ยังไม่ทำอะไร ประชาชนตัวเล็กๆ ทำไมต้องออกไปลำบาก และตายแทนคนพวกนี้ทุกที"
"ทหารมีปืน ถวายสัตย์ ยังไม่เดือดร้อน ที่ในหลวงโดนว่า โดนใส่ร้าย แล้วเราเป็นใครถึงได้จะเป็นจะตายแทนเขา"
"มันโกง มันกิน แล้วไง ใครทำอะไรมันได้ ศาลก็ให้ประกันตัวทุกรายถ้าเป็นนักการเมือง แต่กับคนจน คนธรรมดา บางคนไม่มีตังค์จะเดินทางหลบหนี ศาลยังไม่ให้ประกัน บ้านเมืองเรามันก็เป็นแบบนี้ แล้วจะเอาชีวิตไปตายเพื่ออะไร?"
ตรรกะความคิดทั้งหมดนี้ เกิดความความสิ้นหวังในบุคคลที่มีหน้าที่แต่ไม่ทำหน้าที่
สิ้นหวังในกระบวนการยุติธรรม
สิ้นหวังในกระบวนการตรวจสอบเอาผิด
สิ้นหวังในบุคคลผู้มากบารมีในสังคมไทย
สิ้นหวังในนักการเมือง
สิ้นหวังในข้าราชการประจำ
นักการเมืองก็ค่อยฉกฉวย เอาเปรียบจากสถานการณ์ เมื่อมีผู้บริสุทธิ์ตาย
นักปลุกระดมก็มุ่งหวังแต่ความเปลี่ยนแปลง โดยไม่สนใจความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน
คนมีอำนาจก็ทำทุกอย่างเพื่อรักษาอำนาจตัวเอง
คนมีหน้าที่ก็วางเฉยไม่ทำหน้าที่ของตัวเอง
คนตัดสินความยุติธรรมก็สองมาตรฐาน
และทั้งหมดนี้ คือ สาเหตุหนึ่งที่ ม๊อบ กปท. หน้ากากขาว ม๊อบ Bluesky ม๊อบ พันธมิตร ปลุกไม่ขึ้น นั่นเอง
ผมตั้งกระทู้นี้เพื่อชี้ให้ทุกท่านเห็นว่า ตรรกะแบบนี้ กำลังเติบโต ในสังคมไทยขึ้นทุกวันๆ