ผมอยู่ในห้องมิดชิด เปิดหน้าต่างแค่บานเดียวปิดม่าน แต่นอนต้องห่มผ้าซ้อน 2 ผืน ผมยังหนาวเลยครับ มันเย็นมากๆ (สาทร)
แต่ดูพี่น้องนอนที่นอนรับหมอกลมกลางถนนแล้ว มันสุดบรรยายครับ ยิ่งเช้ามืดไม่ต้องห่วงเลย เย็นเฉียบ ผมเป็นห่วงพี่น้องจริงๆ
นี่ไม่ได้มาแค่ใจ แต่มาพร้อมกับความมุ่งมั่น อดทนอดกลั้นเพื่อเป็นแบคให้ลุงกำนัน อย่างน้อยแกก็มีเพื่อน มีกำลังใจ
ลำพังจะเข้าห้องน้ำห้องท่าก็ไม่สะดวก ยังมานอนตากลมที่เย็นเฉียบ ทุกคนลำบาก แต่ผมเชื่อ ใจไม่เคยคิดถอย
ผมว่ากองทัพก็ใช่ว่าจะนอนตีพุงไม่สนใจอะไร เราก็เข้าใจว่าเขาต้องทำงานระดับประเทศ จะทำอะไรก็ต้องระมัดระวังรอบคอบ
ผมเชื่อว่าเหล่าทัพ หลายๆคน คงไม่สบายใจหรอกที่ต้องเห็นประชาชนมานอนขดกลางถนน เผลอๆเสี่ยงอันตรายอีก
ผมบอกตลอดว่าเราต้องให้กำลังใจลุงกำนัน เรารู้ว่าแกสู้เต็มร้อย แต่เราก็ต้องคอยเติมกำลังใจ ให้แก่มีแรงฮึด ให้แก่สุขภาพดีไม่เจ็บไข้
มันเป็นโค้งสุดท้ายแล้ว คนแก่เดินได้เป็น 10 ชั่วโมง ผมบอกตรงๆว่าไม่รู้ผมจะนั่งพักกี่ครั้ง (เราอย่าดูที่ กิโลเมตรนะครับ ดูว่าแก่ยืน-เดิน เช้ายันดึก)
มือไม้ไม่ได้หยุดพักทั้งวี่ทั้งวัน เดินกลับถึงเวทีขึ้นปราศรัยต่อเป็นชั่วโมง แต่ก็ดีใจที่ใครๆก็เชื่อมั่นในตัวแก เราต้องประคองไว้ อย่าให้แกล้มเด็ดขาด
นาทีนี้ ถ้านายกฯเป็นผู้ชาย อาจได้กินตะกั่วไปแล้วก็ได้ เพราะมันทำตัวน่ารังเกียจมาก