มีอยู่วันหนึ่งครับ ผมนั่งกินข้าว และอ่านหนังสือพิมพ์ Bangkok Post หัวข้อการเมืองอยู่ (ขออนุญาตครับ อย่าพึ่งหมั่นไส้
ที่อ่านหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษ) ลูกน้อง(เสื้อแดง)ผมเข้ามานั่งทานข้าวที่ข้างๆ ก็มองดูหนังสือพิมพ์ที่ผมอ่าน คือดูแบบ
อยากรู้อยากเห็น และถามผมว่า "พี่ เค้าเขียนว่าอะไร? พี่อ่านออกหรือ?"
ผมมองหน้าเค้า ยิ้ม และตอบกลับไปว่า เวลาผมหาข้อมูลอะไรเกี่ยวกับการเมืองนั้นเพื่อความยุติธรรม และได้ข้อมูลที่
ไม่เอียงไปฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ผมจะอ่่านข่าวหลายๆสำนัก จะไม่อ่านแต่เพียง ไทยรัฐ เดลินิวส์ ข่าวสด มติชน คมชัดลึก ฯลฯ
เพราะต้องการรู้ข้อมูลเชิงลึกจริงๆว่า ข้อเท็จจริงเป็นเช่นไร
ข่าวที่ผมอ่านอยู่นั้น Bangkok Post ได้บรรยายถึงความขาดทุนโครงการรับจำนำข้าวที่รัฐบาลยิ่งลักษณ์ทำอยู่ขณะนั้น
ผมก็ได้อธิบายไปตามที่หนังสือพิมพ์เขียนมา ใจหนึ่งก็อยากให้ลูกน้องเสื้อแดงคนนี้รู้ด้วยว่า รัฐบาลทำโครงการนี้ขาดทุน
เท่าไร และเงินส่วนต่างหายไปไหน
ผลที่ได้กลับตรงกันข้ามคือ ลูกน้องเสื้อแดงผมคนนี้อารมณ์เสียครับ พูดในทำนองว่าหนังสือพิมพ์ฉบับนี้เขียนข่าวโกหก
โวยวาย ด่าลั่นโรงอาหาร โดยที่ตานั้นเพ่งมองไปที่หนังสือพิมพ์ ณ.เวลานั้นผมตกใจนะ คิดในใจว่าเค้าเป็นอะไรไป
ทำไมต้องโมโหแบบนี้
ตกรระตรงนี้เองที่ฉุดคิดได้ทันทีขึ้นมาว่า "คน ยังสามารถเปลี่ยนในทางที่ดีได้" แต่ถ้า "เป็นควายแล้ว ยังไงก็ควายวันยังค่ำ"
เพราะฉะนั้นหัวข้อที่ จขกท คุณโนบิตะเขียนเริ่มต้นมานี้ คนอย่างพวกเรา อย่าไปโกรธเลยครับ อย่าไปเขียนตอบอะไรกับกระทู้
แบบนี้ ปล่อยให้กระทู้นี้ค่อยๆตกลงไปเรื่อยๆ ตกขอบ จนหายวับไปกับตา ขอให้คนอย่างพวกเราคิดเพียงอย่างเดียวว่าไม่ว่ายังไง
"ควาย ก็คือควายวันยังค่ำ"