อย่าไปเครียดการเมืองครับ มาฟังนิทานเบาๆ กันดีกว่า เพื่อนๆ
ที่ชุมชนแออัดแห่งหนึ่ง ผู้ปกครองมีฐานะยากจน แต่มักจะมีผู้ใจบุญแวะมาเสมอ
วันหนึ่ง นายหัวชวน (ชื่อย่อนะครับ) เดินผ่านมา เห็นเด็กคนหนึ่ง แกก็เลี้ยงก๋วยเตี๋ยวไป 1 ชาม ราคา 10 บาท
เด็กกลุ่มใหญ่ ที่วิ่งเล่นในลานว่าง เห็นเพื่อนได้กิน ก็วิ่งกรูเข้ามา
นายหัวชวนนับจำนวนเด็กได้รวม 12 คน อยากทราบว่า เด็กที่กรูเข้ามา มีกี่คน (แป่ว ม่ายจ๊าย นั่นมันนิทานก่อนนอน)
นายหัวชวนยืนงง ล้วงดูในกระเป๋า ตายละหว่า ตูได้มา 100 เดียวนี่หว่า กะเหรียญบาทอีก 1 อัน แต่นี่มันเด็ก 12 คน ก็ 120 เข้าไปแล้ว
ในขณะที่นายหัวชวนกำลังมองหาตู้โทรศัพท์หยอดเหรียญ ก็ปรากฏว่า มีเพื่อนขับรถผ่านมาพอดี
เหลี่ยม : อ้าว ไปไหนครับ นายหัวชวน
นายหัว : อ๋อ ว่าจะไปวัดซะหน่อยครับ คุณเหลี่ยม
เหลี่ยม : แล้วเด็กๆ พวกนี้ล่ะ จะไปกับนายหัวหรือเปล่า
นายหัว : เปล่าครับ พอดีผมผ่านมาว่าจะเลี้ยงพวกแกซะหน่อย ขอตัวแป๊บนึงนะครับ
แล้วนายหัวชวนก็ไปที่ตู้โทรศัพท์ ปรากฏว่า มันรับแต่เหรียญ 5 บาทครับ พี่น้อง
นายหัวชวนเลยเดินกลับมาที่แม่ค้า
นายหัว : เอ่อ คุณพี่ครับ ค่าก๋วยเตี๋ยวนี่ ผมจ่ายก่อน ร้อยหนึ่ง ได้มั๊ยครับ เดี๋ยวอีกยี่สิบบาทผมมาให้วันหลังนะครับ
แม่ค้า : ได้จ้า นายหัวก็คนในซอยนี้ ชั้นไม่ถือหรอกจ้ะ
พอนายหัวคล้อยหลัง นายเหลี่ยม ซึ่งนั่งดูดโอเลี้ยงอยู่ในร้าน ก็เดินไปบอกแม่ค้า
เหลี่ยม : ป้าๆ เก็บตังค์ด้วย อ้อ รวมยี่สิบของนายหัวด้วยครับ
แม่ค้า : จ้า ทั้งหมด 80 บาทจ้า
นายเหลี่ยมควักแบงค์ 500 ออกมาให้แม่ค้า แม่ค้าทอน 420 บาท
แม่ค้า : นี่เด็กๆ ขอบคุณคุณลุงเข้าเร็ว "เขาเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวพวกเอ็ง" แม่ค้าไม่รู้ว่า ได้พูดในสิ่งที่เป็นกรรมหนักออกไปแล้ว
นายเหลี่ยมเดินไปหาเด็ก แล้วยื่นตังค์ทอน ที่ยังไม่ทันได้นับให้เด็ก
เหลี่ยม : เอา พวกเอ็งไปแบ่งกัน ไว้กินขนม...
อนิจจา เด็ก 11 คน เอาเงินไปเข้าร้านเกมส์ แต่เด็ก 1 คนที่เหลือ เอาส่วนแบ่งไปซื้อเมล็ดถั่ว
เด็กคนนั้นชื่อ เทือก โตมาเป็นผู้ฆ่าเหลี่ยม
ส่วนเด็ก 11 คน นั้น เมื่อโตขึ้นก็ได้ไปทำงานดีๆ บ้าง ไรบ้าง
แต่คลับคล้ายคลับคลาว่า เด็กคนหนึ่ง ได้คิดวลีอันโด่งดัง "บกพร่องโดยสุด-จริต"
ปล. "บกพร่องโดยสุจริต" = บกพร่องโดยตั้งใจประพฤติดี
"บกพร่องโดยสุด-จริต" = บกพร่องโดยสัuดาu
ไปแระ ไปปรินท์เป็นโพย คืนนี้จะอ่านให้ลูกฟังก่อนนอน ก็แค่ นิ๊ตาน
Edited by MuuSang, 3 ธันวาคม พ.ศ. 2556 - 19:46.
