ได้ทำเพื่อประชาชนอย่างแท้จริง ถ้าใครเป็นคนร่วมสมัยอย่างผม จะรู้ว่าเรารักในหลวง เพราะในหลวงคือทุกอย่างในยามมืดมนของชีวิตเรา
แต่ในยามที่เรามีความสุขพระองค์ท่านจะคอยชื่นชมอยู่ห่าง ๆ โดยไม่ให้เรารู้ตัว
สารภาพว่าน้ำตาร่วงเลย..............
ถ้าจำได้ ช่วงประมาณปี 1979 ยุคนั้นเวียดนามจะกรีฑาทัพมายึดไทยด้วยกำลังพลกว่า แสนนาย ซึ่งในช่วงนั้นเหล่าผู้มีฐานะทั้งหลายเตรียมหนีกันสิ้น
แต่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวท่านยังไม่ไปไหน ยังอยู่เป็นหลักชัยของประเทศ ซึ่งตอนนั้นเวียดนามฮึกเหิมมาก เพราะเพิ่งชนะอเมริกา ยึดเขมร ยึดลาวได้แล้ว
ความรู้สึกผมช่วงนั้น เราเป็นเด็ก รู้แต่ว่าถ้าเวียดนามบุกก็คงตาย เลือกเอาระหว่างสู้ตาย กับโดนฆ่าตาย นึกแค้นพวกกินบ้านกินเมืองจนไม่เหลืออะไรให้ต่อกร มันเศร้าครับ
พคท ยุคนั้นก็มีบทบาทสูง เปิดทางให้เวียดนามมายึดบ้านยึดเมือง ช่วงนั้นอำนาจรัฐทำอะไรไม่ได้ เขตพื้นที่กองกำลัง พคท ก็ยาวมาถึงพิษณุโลก ก็ประกาศศักดาอยู่
ทุกวันมีข่าวร้าย พอมีข่าวพระราชกรณียกิจนี่แหละพอให้ชุ่มชื่นใจ แต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน จะสิ้นชาติแล้วพระองค์จะทรงทำทำไม หนีไปต่างประเทศดีกว่า ถามตัวเองทุกวันว่า
พอเป็นเมืองขึ้นเวียดนามแล้วเราจะทำอะไร คำถามในหัวมีมากมาย ข่าวร้ายเข้ามาทุกวัน ไม่ว่าเหงียน โก ทัก ประกาศจะยึดเมืองไทยให้ได้ใน 24 ช.ม. คุณชัยราชวัตรยังเขียนการ์ตูนล้ออยู่เลย
หากจำไม่ผิด น่าจะเป็นมหาอำนาจทางการทหารอันดับต้น ๆ ของโลก แต่เดชะบุญของไทยไม่สิ้นคนดี นายกสมัยนั้นถ้าจำไม่ผิด คือ มรว คึกฤทธิ์ ปราโมช(ถ้าผิดขออภัย)
ได้ใช้กลวิธีการทูต โดยการบินไปเปิดความสัมพันธ์กับประเทศจีน จนเกิดสงครามสั่งสอนระหว่างจีนกับเวียดนาม ทำให้เวียดนามเลิกล้มความตั้งใจที่จะยึดประเทศไทย