กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว... 
ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซึ่ง อยู่ ห่างออกไป จาก ชานพระนคร หากนับเป็นระยะทาง คง ไม่น้อยกว่า ๑๐๐ กิโลเมตร
พวกเขา ประสพ หรือ ประสบ ก็ได้ ใน พจนานุกรม ฉบับ ราชบัณฑิตสถาน บอกว่า ไม่ต่างกัน 
หมู่บ้าน แห่ง นั้น ต้อง ประสพ กับ ภัยแล้ง อัน เป็น ภัยธรรมชาติ อย่าง รุนแรง ฝนฟ้า ไม่ ตกต้องตาม ฤดูกาล !
พวกเขา ตกลง พร้อมใจกัน ออกมายัง ลานสาวกอด เพื่อ สวดมนต์ อ้อนวอน ขอพร จาก สิ่งศักดิ์สิทธิ ทั้งปวง
ให้ ฝนตก ลงมา เพื่อ ใช้ในการ อุปโภค-บริโภค รวมทั้ง กสิกรรม-เกษตรกรม ยังชีพ...
ขณะที่ ชาวบ้าน ทุกคน กำลัง สวดมนต์ อ้อนวอน ขอ ฝน จาก สิ่งศักดิ์สิทธิ ที่ พวกเขา นับถืออยู่นั้น
พวกเขา ก็ได้ สังเกตุเห็น ว่า มี เด็กน้อย อยู่คนหนึ่ง "กางร่ม" ออกมาร่วม สวดมนต์ ภาวนา เพื่อการนี้ด้วย...
นี่คือ ศรัทธา-ศรัทธา ใน ความเชื่อ ของ ตนเอง เป็น ศรัทธา อัน บริสุทธิ์ ไม่มีความลังเลใดใดเคลือบแฝง
เหมือนดั่งที่ ตะนิ่นตาญี ศรัทธา อย่างแน่นแฟ้น ไม่มี คลอนแคลน ใน สถาบัน ทั้ง สาม ที่ ตะนิ่นตาญี จงรักภักดี
ด้วย ศรัทธา ใน สถาบัน ชาติ-ศาสนา-พระมหากษัตริย์ นี้เอง ทำให้ ตะนิ่นตาญี มั่นใจ ว่า
สังคมไทย จะต้องผ่าน วิกฤติการณ์ ที่เกิดขึ้นนี้ไปได้ ไม่ว่า ทหาร จะ เข้าร่วมหรือไม่-ไม่ว่า จะมีการเลือกตั้ง หรือไม่ ก็ตาม
จะไม่มี คำตัดพ้อต่อว่า แก่ ใครใคร ที่ ไม่ยอม ออกไป ร่วมสู้ ที่ ราชดำเนิน จะไม่เสียใจ แม้นว่าการต่อสู้ครั้งนี้ จะ พ่ายแพ้ ก็ ตาม
จะไม่เสียดาย สิ่งต่างต่างแม้นจะต้องสูญเสียไป...ใครจะ ด่าว่านินทา ไอ้นี่มัน โง่ ก็ไม่เป็นไรครับ ด้วยความยินดี
หากจะถามว่าทำไม ตอบได้ไม่ต้องคิด เพราะ ตะนิ่นตาญี รัก และ ศรัทธา ใน สถาบัน ชาติ-ศาสนา-พระมหากษัตริย์ ครับ
เหมือนดัง เด็กน้อย ที่ กางร่ม ออกมา สวดมนต์ ขอ ฝน ครับ 
ตะนิ่นตาญี
วันเสาร์ที่ ๑๔ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๕๖
เวลา ๒๐.๒๐ นาฬิกา
