กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ซึ่งก็ไม่นานเท่าไรค่ะเพราะเจ๊ยังจำได้อยู่
ใต้ฟ้าของเมืองกรุงที่แดดเผายามเข้าไมโครเวฟนั้น มีเด็กน้อยคนหนึ่งนั่งดูโทรทัศน์จอสีเหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่ในห้องที่เย็นสบายเพราะเครื่องปรับอากาศตรงข้ามกับอุณหภูมิที่เป็นอยู่ภายนอก มีเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของเด็กน้อยคนนั้นประกอบฉากตลกขบขันในโทรทัศน์
"ชมพู ๆ ลูกช่วยออกไปซื้อของให้แม่หน่อย"
เสียงที่เด็กน้อยได้ยินนั้น สร้างความฉุนเฉียวอยู่ไม่น้อย เพราะมันเป็นเสียงที่ขัดความสุขของตัวชมพูอย่างยิ่ง และรู้สึกเหมือนกับว่าต้องออกจากสวรรค์เพื่อไปเผชิญหน้ากับนรกที่อยู่ภายนอก
"ชมพู ได้ยินที่แม่พูดไหม?" เสียงของผู้เป็นแม่นั้นเริ่มสูงขึ้นและมีอารมณ์เจือปนขึ้นมา
ชมพูรู้สึกถึงอารมณ์ในน้ำเสียงของแม่ได้ แม้จะอิดออดไม่อยากขยับตัวลุกขึ้นแค่ไหนก็ปฏิเสธไม่ได้ จึงยืนขึ้นแล้วเปิดประตูเดินไปหาต้นเสียง ที่กำลังเตรียมกับข้าวในครัวอยู่
"มีอะไรแม่" ชมพูถาม
"ลูกช่วยไปซื้อของให้แม่หน่อย ใบรายการกับเงินอยู่บนโต๊ะแล้ว ส่วนเงินทอนไม่ต้องถือเป็นค่าที่มาช่วยแม่ละกัน"
'ได้แม่' (หึหึ ใครจะปฏิเสธได้ล่ะ ชมพูคิดในใจ)
แต่เมื่อชมพูคิดคำนวณราคาของที่ต้องซื้อคร่าวๆที่แม่ให้มาในกระดาษกับจำนวนเงินที่แม่ให้มา ก็แอบอมยิ้มเล็กน้อยเพราะเงินทอนนั้นเท่ากับธนบัตรสีแดงสองใบทีเดียว ซึ่งเงินเท่านี้จะซื้อหนังสือการ์ตูนได้ถึง 3-4 เล่ม พอคิดได้ตามนี้ อารมณ์หงุดหงิดของชมพูที่ต้องพักจากการดูทีวีคลายลงไปพอสมควร
"เอาวะ อย่างน้อยก็ได้การ์ตูนมาอ่าน" ชมพูพูดแล้วเดินไปยังมอเตอร์ไซด์ที่จอดอยู่หน้าบ้าน เพื่อขี่ไปที่ตลาดซื้อของตามที่แม่ได้เขียนไว้ในกระดาษ เมื่อทำธุระเสร็จแล้วจึงขี่มอเตอร์ไซด์มายังหน้าร้านขายหนังสือการ์ตูนที่ห่างจากตลาดไม่กี่ร้อยเมตร ซึ่งร้านนี้มีขายทั้งหนังสือการ์ตูนใหม่และหนังสือการ์ตูนมือสอง
"ป้า วันนี้มีเรื่องอะไรออกบ้าง"
"เยอะนะ วางไว้แถวหน้าแล้วจ้ะ เลือกได้ตามสบาย" เสียงป้าคนขายตอบรับ
ชมพูดูหนังสือการ์ตูนที่ออกใหม่แล้วยังไม่มีเรื่องที่ชอบ จึงเดินไปข้างในร้านที่มีหนังสือการ์ตูนมือสองอยู่ พลางเหลือบไปเห็นหนังสือการ์ตูนเก่าที่ตามหามานานห่อพลาสติกวางไว้ ทำให้ชมพูดีใจอย่างมากเมื่อหยิบขึ้นมาดูพบว่ามีราคาเขียนไว้ 350 บาท
'ไม่เป็นไรอีก 150 บาทเอาเงินเราออกเองก็ได้'
'แม้จะเก่าไปบ้าง ไม่เป็นไรหยวน ๆ กันได้ พอกันทีขี้เกียจตามหาแล้ว' ชมพูคิดและใช้เวลาเพียงสี่วินาทีในการตัดสินใจซื้อ
เมื่อตัดสินใจได้ชมพูจึงหยิบไปจ่ายเงินกับป้าคนขาย จากนั้นได้แกะพลาสติกออกเพื่อดูหนังสือที่อยู่ข้างใน แล้วชมพูก็พบว่าหนังสือการ์ตูนหลายเล่มนั้นมันเก่าและทรุดโทรมกว่าที่เห็นภายนอกมาก อีกทั้งสภาพหนังสือข้างในยังขาดรุ่งริ่ง มีปลวกกิน และมีบางหน้าหายไป เมื่อเป็นเช่นนี้ชมพูจึงเข้าไปต่อว่าป้าคนขาย
"ป้า ๆ ทำไมการ์ตูนของป้า ถึงได้เน่าแบบนี้ล่ะ"
"อ่าว! เอ็งไปทำขาดเองหรือเปล่า?"
"จะอย่างงั้นได้ไงป้า ซื้อเสร็จก็แกะหน้าร้านป้าเลยนะ"
"อย่างนั้นเรอะ ไหนๆ ขอป้าดูหน่อยสิ" ป้าคนขายยื่นมือไปเอาหนังสือจากมือของชมพูมาดู
"เออจริงด้วย มันขาดเยอะเลยนิ มีปลวกกินตั้งหลายเล่ม ไม่เป็นไร ๆ เดี๋ยวป้าให้หนูเลือกอันใหม่ละกันนะ รอแป๊ปนึง" พูดจบป้าก็เดินเข้าไปข้างในร้าน เพื่อเอาหนังสือการ์ตูนนั้นไปห่อพลาสติกใหม่มาวางไว้ที่เดิม แล้วเรียกให้ชมพูเข้าไปข้างใน
"เข้ามาข้างในเลยจ้ะหนู"
ชมพูได้ยินทีป้าเรียก จึงเดินเข้าไปในร้าน
"เลือกใหม่ตรงนี้ได้เลยจ้ะ ป้าจัดการให้เรียบร้อยแล้ว"
ชมพูจึงหยิบหนังสือการ์ตูนที่ถูกห่อพลาสติกใหม่ขึ้นมาด้วยความชอบใจ พลางพูดขอถุงพลาสติกกับป้า แล้วนำไปวางไว้ที่รถมอเตอร์ไซด์ของตัวเอง
"ขอบใจมากนะป้า" ชมพูพูดขอบคุณป้าที่ให้เขาได้เลือกหนังสือการ์ตูนใหม่
"จ้า แล้วมาอุดหนุนใหม่นะ" ป้าคนขายตอบรับ
บรื๊น ๆๆๆ เสียงมอเตอร์ไซด์ของชมพูขับออกไปจากหน้าร้านของป้า มุ่งหน้ากลับไปยังบ้านของตัวเองด้วยอาการลิงโลดเพราะได้การ์ตูนที่ตามหามานาน และป้าคนขายยังใจดีให้ชมพูได้เลือกหนังสือการ์ตูนใหม่อีกด้วย
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าเพราะ respect my vote ชมพูจึงได้พลาสติกห่อการ์ตูนใหม่ค่ะ
Edited by -เจ๊ม้าม-, 11 มกราคม พ.ศ. 2557 - 03:30.
