กูอยากจะบอกต่อพวกมึงว่า แผ่นดินมันกำลังอ่อนแอ....อ่อนแออย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
(มันเคยอ่อนแอแต่ไม่มากจนน่ากลัวเท่าครั้งนี้)
เหมือนเรือนใกล้จะพัง คานใกล้จะขาด เสาผุกร่อน เพราะปลวกมอดมันเจาะกินใน
(ระบบข้าราชการถูกครอบงำ สภาเป็นทาส ข้าราชการกังฉิน)
ถ้าพวกเราไม่ช่วยกัน วันนึง ถ้ามันต้องเผชิญกับพายุร้าย
(ก็เปิดประชาคมอาเซียนปีหน้าไงล่ะ)
แม้นแรงเพียงนิด มันก็ไม่แคล้วต้องพังทลายลง
(แรงงานต่างชาติหลั่งไหลเข้ามาอย่างถูกกฎหมาย แรงงานไทยจะสามารถสู้อะไรได้ ค่าแรงก็ถูกกว่า ไม่เกี่ยงงาน)
กูมาถึงที่นี่ด้วยหัวใจที่รักแผ่นดิน แผ่นดินที่เราถือกำเนิด
(มาถึงราชดำเนินที่รัก กำเนิดเมื่อพฤษภาคมปี ๒๕๓๕)
แผ่นดินที่โอบอุ้มเถ้ากระดูกของปู่ย่าตาทวด แผ่นดินที่บรรพบุรุษของเราเอาชีวิตและเลือดเนื้อปกป้องมา
(เป็นชาวไทยตั้งแต่ก่อนปู่จะเกิดในสมัยรัชกาลที่ ๕ ไม่ได้อพยพมาจากแผ่นดินอื่นเหมือนไอ้แม้ว)
วันนี้กูมองเห็นแต่ความเสื่อมสลาย
(ราคาข้าวบรรลัย เงินไม่มีจ่ายชาวนาส่งขายไม่ได้)
ความโทรมทรุดที่เกิดจากการเห็นแก่อำนาจและผลประโยชน์ส่วนตัวมากกว่าความรักบ้านเมืองอย่างจริงใจ
(โกงค่าข้าวชาวนา ไม่มี ไม่ออก แต่ไม่จ่าย ยึดกับตำแหน่งและผลประโยชน์อย่างแน่นหนา)
ขอเปรียบเทียบแบบนี้ใกล้เคียงไหมครับ
