103 ความเห็นในกระทู้นี้

[พอล คุง]

จะมีควายแดงมาแถอีกไหม

[RED MORON]

แถ แถ แถ

[Solid Snake]

หากรอบแรกไฟดับหมดจริงแล้วควันมาจากไหน แน่ใจอย่างไรว่าไม่มีไฟคุกรุ่นอยู่

[ชาวสวน]

แถ จนไม่รู้ว่า แถ ยังไงแล้ว

 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

เจอบล๊อกนี้พอดี เอามาเตือนความจำ ประกอบคลิปที่พึ่งเปิดเผยล่าสุด

 

21 พฤษภาคม 2553

ที่เห็นและเป็นอยู่: บันทึกเหตุการณ์ 19 พฤษภา '53

 

ถือเป็น 48 ชั่วโมงที่ประเทศไทยพบกับความเปลี่ยนแปลงทั้งในหน้าประวัติศาสตร์การเมือง และ แน่นอนในเรื่องผลกระทบกับชีวิตของประชาชน ตั้งแต่เที่ยงคืนของวันที่ 19 พฤษภาคม จนถึงตกเย็นของวันที่ 20 พฤษภาคม ผมได้ลงไปเกาะติดรายงานข่าวจากภาคสนาม ซึ่งหลายอย่างผมได้นำเสนอผ่านหน้าจอโทรทัศน์ แต่อีกหลายสิ่งอย่างที่ไม่สามารถพูดออกไป

บันทึก 'ที่เห็นและเป็นอยู่' มีเจตนาเพื่อเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้น แน่นอนด้วยวิกฤติทางการเมืองตอนนี้ หลายสิ่งอย่างไม่ใช่เรื่องดีนัก และบันทึกนี้ อาจสร้างอารมณ์โกรธแค้นไม่พอใจคนบางคน หรือองค์กรบางองค์กรได้ แต่เจตนาที่เขียนบันทึกนี้ไว้เพื่อให้ได้ถ่ายทอดความจริง ให้เราได้จดจำและเรียนรู้ต่อไป

19/05/53

ราวเที่ยงคืนกว่าๆ: ผมได้รับโทรศัพท์ บอกว่ามีความเป็นไปได้ ที่จะมีความพยายามของทหาร ในการเข้ามากดดันการชุมนุมที่เวทีราชประสงค์ แหล่งข่าวที่รายงานผมน่าเชื่อถือพอสมควร แต่สิ่งที่ผมทำได้ก็เพียงแค่การเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อม โทรศัพท์ไปบอกทีมงานออกอากาศให้เตรียมพร้อม และเข้านอนไปตอน 01.00น. พิเศษหน่อยคือคืนนั้นผมเปิดเสียงโทรศัพท์ทิ้งไว้ตอนนอน

03.30น: โทรศัพท์ดังระหว่างผมนอนหลับไปได้ไม่ถึง 3 ชั่วโมง; แหล่งข่าวคนเดิมโทรมารายงานความคืบหน้า ว่าปฏิบัติการทางทหารกำลังจะเริ่มแล้ว ผมโทรไปย้ำกับทีมออกอากาศ โทรไปรายงานให้บก.ที่โต๊ะ ตอนแรกเตรียมตัวออกจากบ้านทันที แต่บก.ที่โต๊ะเตือนสติไว้ว่าให้ออกจากบ้านหลังพระอาทิตย์ขึ้นดีกว่า เพื่อความปลอดภัย

07.00น: ออกจากบ้าน มุ่งหน้าราชประสงค์ ตั้งใจไปที่จุดไข่แดงของการชุมนุมของกลุ่มนปช.แต่มาตรการอันรัดกุมของทางทหาร ทำให้ต้องจอดรถอยู่ที่หน้าจามจุรีสแควร์ ไม่สามารถเข้าไปที่ สำนักงานตำรวจแห่งชาติเหมือนทุกครั้งได้ บวกกับเหตุการณ์การปะทะกันระหว่าง นปช.กับทหารที่บริเวณสามย่าน ทำให้ตัดสินใจลงไปทำข่าวตรงจุดนี้ และทิ้งการทำข่าวการสลายการชุมนุมที่บริเวณแยกศาลาแดงไป

12.00น: หลังการปะทะกันรวม 3 รอบ; มีทั้งระเบิด M79, ประสุนจริงและกระสุนยาง, มีคนเจ็บอย่างน้อย 2 ราย เมื่อสงบลง ผมจึงตัดสินใจเดินเท้าจากสามย่านมุ่งหน้าอังรีดูนังต์ เพื่อไปติดตามสถานการณ์ที่เวทีราชประสงค์ ซึ่งบรรยากาศการเดินเท้า ณ จุดนั้น ระยะทางอย่างมาก 3 กิโลเมตร แต่สำหรับผม มันเป็น 3กม.ที่วังเวงที่สุดในชีวิต เพราะ บรรยากาศการปะทะกันเกิดขึ้นตลอดทั้งเช้าช่างดูรุนแรงจริงๆ

 

 

13.00น: รายงานสดรอบ 12.30น. เสร็จ ก็ได้รับข่าวการประกาศมอบตัวของแกนนำนปช. ซึ่ง ณ นาทีนั้นผมประหลาดใจ ระคนดีใจ เพราะการมอบตัวของแกนนำนปช. เท่ากับการยุติการชุมนุมและนั่นก็จะหยุดการเข้ามาสลายที่จุดไข่แดงของทหาร ซึ่งถ้าเกิดขึ้นจริง คนนับสิบนับร้อยอาจต้องสูญชีวิตลง รวมถึงหลายคนที่ผมเกาะติดสัมภาษณ์มาตลอดเวลา ซึ่งในขณะนั้น การประกาศยุติการชุมนุมของคุณณัฐวุฒิ และ คุณจตุพร เกือบทำให้ผมรู้สึกว่า นปช.นี่แหละ คือผู้ชนะในการประลองศึกการเมืองครั้งนี้แล้ว

 

14.00น: ไม่กี่นาทีหลังจากการมอบตัวของ 6 แกนนำนปช. จากความรู้สึกที่ดีที่ ณ นาทีนั้นผมมอบให้กับเหล่าแกนนำ ที่แม้ว่าหลายอย่างที่ผ่านมาผมไม่เห็นด้วย แต่การปักหลักอยู่กับผู้ชุมนุมจนนาทีสุดท้าย ก็ทำให้รู้ว่าแกนนำกลุ่มนี้ไม่ทิ้งคนของตัวเอง และ เมื่อถึงวินาทีสุดท้าย ก็รักษาชีวิตของผู้ชุมนุม ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องดี ความรู้สึกที่ดีเหล่านั้นก็หมดลงด้วยเหตุการณ์ต่อไปนี้

14.20น: ท่ามกลางควันดำที่ก่อตัวขึ้นหลังเวทีนปช. นาทีนั้นผมยังเข้าใจว่าเกิดจากความคึกคะนองของผู้ชุมนุมไม่กี่คน (ในทีวียังรายงานไปเช่นนั้น) ไม่ได้มีความคิดเรื่องการเจตนาวางเพลิงห้าง Central World แม้แต่น้อย แต่ทันใดนั้นก็เกิดเหตุการณ์ที่น่าตกใจ ผมเห็นคนพยายามจุดไฟเผาสวนรอบๆตัวอาคาร จากนั้นก็ขว้างยางรถยนต์สลับกับระเบิดขวดเข้าใส่เพื่อให้ไฟลุกมากขึ้น และภาพสุดท้ายที่จะได้เห็นจากในวิดีโอนี้ คือ ผมเห็นคนขว้าง 'ถังแก๊ซ' เข้าใส่กองเพลิง ยำชัดเจนถึงเจตนา ที่จะเผาอาคาร Central World ให้เสียหายได้มากที่สุด


15.30น: กว่าชั่วโมงที่ผมเป็นสักขีพยานกับความพยายามของ กลุ่มก่อการร้าย (ก่อนหน้านี้ไม่เคยเรียก แต่ครั้งนี้ผมว่าคำเรียกนี้เหมาะสมแล้ว) ที่ตั้งใจแผดเผาอาคาร Central World ให้ราบคาบ แบบที่ผมขอใช้คำว่า 'พยายามแล้ว พยายามอีก' เพราะหลายครั้ง ไฟก็มอดก็ดับไป แต่คนกลุ่มนี้ก็จะใช้วิธีการเดิม คือจุดไฟเผา-ขว้างระเบิดขวด-ปาถังแก๊ซ เพื่อบรรลุเป้าหมายให้ได้ จนถึงจุดหนึ่งผมก็เห็นควันไฟเหล่านี้ออกมาจากตัวอาคาร Central World ซึ่งเป็นจุกที่ผมเริ่มเศร้าใจกับความจริงที่ว่า อาคารแห่งนี้อาจจะกลายเป็นอดีตในอีกไม่นาน

16.00น: เมื่อเริ่มตั้งสติได้ ผมก็เริ่มเดินสำรวจความพยายามของเจ้าหน้าที่ตำรวจ ที่อยู่ในรอบรั้วสำนักงานตำรวจแห่งชาติ (ตรงข้าม Central World) ที่น่าเศร้าคือตำรวจกว่า 300-400 คน ไม่มีใครแสดงถึงความพยายามในการหยุดยั่งการกระทำของกลุ่มก่อการร้าย หนำซ้ำ ผมเห็นหลายคน'ซี้ดปาก'ด้วยความสะใจ ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงระเบิดดังๆ ตำรวจหลายคนควักกระเป๋าล้วงกล้องดิจิตอล เก็บภาพตัวเองกับควันโขมงเหนืออาคาร Central World ไว้เป็นที่ระลึก ราวกับว่าเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่น่าจดจำแห่งหนึ่ง

16.30น: หลังประสบความสำเร็จกับเป้าหมายเผาผลาญห้าง Central World กลุ่มก่อการร้ายเริ่มหันมาให้ความสนใจกับสื่อมวลชน รถถ่ายทอดสดของช่อง3 หลังได้ยินข่าว นปช.กลุ่มหนึ่งไปบุกที่อาคารสำนักงานที่พระราม4 ถึงกับต้องถอยรถมาจอดหลบ และ แกะป้ายสติกเกอร์โลโก้ช่อง3ออก

16.45น: ความรุนแรงลุกลามขึ้น; กลุ่มก่อการร้ายบางคน ชี้นิ้วเข้ามาที่สำนักงานตำรวจแห่งชาติ มีการชักปืนขึ้นยิงสาดกระสุนเข้ามาข้างใน ช่างภาพหลายสำนักพยายามเก็บภาพสำคัญนี้ไว้ นักข่าวหลานคนวิ่งหลบหนีแต่ก็ยังพยายามทำหน้าที่ในการรายงานข่าวของตัวเองอยู่ ผมหันไปสำรวจบรรยากาศโดยรอบ ที่น่าตกใจ(หรือไม่น่าตกใจ?) คือผมเห็นตำรวจก้มหลบหลังตัวอาคารแทบทุกคน เรียกได้ว่าหลบก่อนช่างภาพบันทึกข่าวซะอีก

17.00น: ผมเดินเท้าออกจากสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ใช้เส้นทางถนนอังรีดูนังต์ ครั้งนี้แค่เดินไม่ได้ครับ ผมวิ่งจ้ำอ้าว มุ่งหน้าจุดออกอากาศให้ได้เร็วที่สุด สาเหตุที่กลัวมากกว่าปกติ เพราะได้แวะสอบถาม อปพร.ที่พยายามเข้าไปดับไฟที่สยามสแควร์แต่ไม่สำเร็จ เนื่องจากกลุ่มก่อการร้าย ระดมยิงเข้าใส่ เจ้าหน้าที่อปพร.ทั้งคำพูดนี้ไว้กับผมว่า"ไอ้น้องเดินออกไประวังละกัน กระสุนมันก็วิ่งไปทุกทิศแหละ"

18.00น: ออกอากาศรอบสุดท้ายสำเร็จ ผมเดินทางออกจากถนนอังรีดูนังต์ทันทีพร้อมกับถอดปลอกแขนนักข่าวสีเขียวออก หลังทราบข่าวว่าแกนนำนปช.ที่ดินแดง ปราศรัยมุ่งหมายทำร้ายสื่อมวลชน

ระหว่างนั่งรถกลับมาที่บ้าน สิ่งที่อยู่ในสมองผม คือพระบรมราชโชวาทขององค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เรื่องของ'หน้าที่' อย่างที่ผมทำหน้าที่นักข่าวของผม เกาะติดรายงานสถานการณ์ หลบกระสุน-หลบระเบิด เพื่อได้รายงานความคืบหน้าให้กับประชาชนได้รับทราบ ทำให้ผมสงสัยว่าตำรวจ 300-400 คนในสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ณ นาทีนั้น นาทีที่คุณมีกำลังคนและอาวุธมากกว่ากลุ่มก่อร้ายหลายเท่า พวกคุณไม่ได้มี'หน้าที่'ที่ต้องออกปกป้องคุ้มครองชีวิตของประชาชนหรือ? หรือสิ่งที่ดีที่สุดที่คุณทำได้ คือการ ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก ว่าชีวิตนึงเราได้เป็นสักขีพยานการเผาสดแหล่งทำมาหากินของประชาชน?

http://noppajak.blog.../19-53.html?m=1

Edited by ชาวสวน, 28 มกราคม พ.ศ. 2557 - 22:09.