ท่ามกลางความสับสนอลหม่านของสังคมเมือง พระสุริยนสาดแสงส่องลามเลียมายังพื้นพิภพ ทำให้หยาดเหงื่อรินหลั่งเป็นหยาดน้ำ ประกอบกับกระสอบปูนที่เทินอยู่เหนือแผ่นหลัง ส่งผลให้ทั่วทั้งร่างสั่นสะท้านราวกับจับไข้
การเป็นกุลีแบกหามมันช่างหนักหนาสาหัสยิ่งนัก หลายครั้งร่างกายทุกอณูแทบจะทนไม่ไหว ความสุขเดียวที่มีคือการไปยืนบนยอดตึก ๒๔ ชั้น แล้วกวาดตามองมายังเบื้องล่าง สิ่งที่ปรากฏชัดอย่างชินตาคือ ฝูงชนเดินปะปนราวกับมดปลวก
ณ ที่แห่งนี้ชีวิตของพวกมันช่างกระจิริดนักเมื่อเทียบกับตัวผม อย่างไรก็ตามเมื่อยามงานเลิก เท้าของผมต้องเหยียบย่างไปบนผืนดิน บรรดามดปลวกที่เคยเห็นจากยอดตึก ทำไมเวลานี้จึงดูสูงตระหง่านยิ่งนัก ซึ่งความไม่เท่าเทียมกันดังกล่าว ได้กระตุ้นต่อมริษยา รวมทั้งทำให้ผมรู้สึกดูแคลนชีวิตอันแสนสถุลหยาบช้าของตนเองเป็นหนักหนา
ผมอยากใช้ชีวิตเป็นใครก็ได้ที่มิใช่ตัวผม แต่ในโลกของความเป็นจริง คงเป็นไปได้ยากที่บุคคลอื่นจะนำชีวิตของตน มาแลกกับชีวิตเสี่ยว ๆ ที่แสนจะเส็งเคร็งของผม ดังนั้นสิ่งที่เป็นไปได้คือการอวตารในโลกไซเบอร์
ณ ที่แห่งนี้ กุลีมีปมอย่างผมสามารถเลื่อนตำแหน่งให้ตัวเองเป็น หัวหน้าผู้คุมงานก่อสร้างแห่งบริษัทข้ามชาติสัญชาติจีนได้อย่างฉับพลัน โดยมิต้องไปศึกษาต่อเพื่อเพิ่มวิทยฐานะให้ยุ่งยาก
แต่ในปัจจุบันการมองลงมาเบื้องล่างจากจุดชมวิวบนยอดตึก ๒๔ ชั้น ผมกลับเห็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจมากกว่าบรรดามดปลวก...มิผิดดั่งที่ทุกท่านคาด...กระบือแดงตัวเขื่องเดินป้วนเปี้ยนเคี้ยวหญ้าหกเรี่ยราด เหม็นเขียวคละคลุ้งไปทั่วตึก ๒๔ ชั้นที่ผมฉาบมากับมือ ดังนั้นผมจึงต้องอวตารไปตบหน้าพวกมันให้สาสมกับความสกปรกที่ได้มาก่อไว้กับตึก ๒๔ ชั้นที่ผมรัก
และอย่างที่ทราบกันโดยทั่วไปว่า การดอมดมผ้าอนามัยช่วยแก้ปัญหาหลั่งไวได้ในระดับหนึ่ง ดังนั้นผมจึงรีบปวารณาตัวเข้ารีตเป็นศิษยานุศิษย์ของสมาคมคนจิบชาโกเต็กซ์
หัสเดิมนั้นผมมีดำริที่จะขุดบ่อล่อปลาตัวเล็กตัวน้อย เพื่อประทังความหิวไปวัน ๆ แต่บางครั้งกลับมีกระทิงหนุ่มซุ่มซ่าม (ผู้ไม่เคยกวาดตามองไปยังตำบลแวดล้อม จ้องแต่จะขวิดอยู่ท่าเดียว) สืบกีบเท้าคู่หน้าเข้ามายังแดนมรณะที่ผมได้ตระเตรียมไว้ พร้อมทั้งตกเป็นเหยื่ออันโอชะให้ผมได้จัดปาร์ตี้ เชิญแขกมาแดกศพมันกันอย่างสนุกสนาน
อย่างไรก็ตามหลังจากดมผ้าอนามัยไปได้สักช่วงหนึ่ง กลิ่นที่เคยเข้มข้นกลับเจือจางลงอย่างน่าใจหาย ดังนั้น ณ ห้วงเวลาต่อจากนี้ไป...ผมขอวางตัวเป็นกลาง (หว่างขามะเร็งไข่เสด็จพี่ทักษิณ)
ซึ่งการวางตัวเป็นกลาง บางครั้งมันก็ดูกลวง ไร้แก่นสาร หารสชาติมิได้ โดยการเป็นกลางอย่างมีระดับ จะต้องปรุงด้วยรสพระธรรม ให้ดูสูงเด่นเป็นสง่า ดังนั้นผมจึงเริ่มปฏิบัติการเป็นกลางอย่างมีระดับด้วยการเอาธรรมบังหน้า
แต่บางครั้งการเอาธรรมบังหน้า ก็มิอาจแก้ปัญหาได้ทุกเรื่อง โดยเกจิอาจารย์ผู้ทรงฤทธิ์ด้านกามคุณได้หล่นคำแนะนำไว้ว่า ให้ขยิบตูด...มิบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไปพร้อมกับการเอาธรรมบังหน้า เพื่อแก้ปัญหาการกระฉอกก่อนเวลาอันควรของมวลน้ำที่คั่งค้างอยู่ในลำราง
จากอาการหลั่งไวส่งผลให้ผมรู้สึกอ่อนล้า กลุ้มใจและเกิดความรู้สึกท้อแท้กับการต่อสู้กับวรนุสสีแดง ฉะนั้นในครานี้ผมจึงเดินเหยียบเมฆ อ้าปากพูดชนิดหญ้ายังติดฟันอยู่เลยว่า ทนไม่ไหวแล้วกับความแตกแยก นั่งไทม์แมชชีนไปนิรโทษกรรมให้เจ้ามูลเมืองกันเถิด
หากวันไหนคิดไม่ออกแล้วว่าจะอวตารเป็นตัวอะไร ผมขอเลือกอยู่ฝ่ายที่ชนะก็แล้วกัน
หลังจากอวตารเป็นตัวห่าเหวอะไรไม่รู้ตั้งหลายชนิด ครานี้ผมเลยขออวตารเป็นอดีตเมมเบอร์ก๊วนแมงลาฟ (ตัวอะไรวะ?) พร้อมทั้งลำเลิกบุญคุณว่า เลือกแมงลาฟมาตลอดชีวิต ทั้ง ๆ ที่ไม่กี่วันก่อนยังบอกว่าเป็นแฟนคลับตัวยงของมหาศาสดาชนิดที่ว่า แดกน้ำโกเต็กซ์เกินวันละ ๒ ขวด
อย่างไรก็ตามจากคำกล่าวของบรรดานักวิชาเกินที่ว่า วัตถุธาตุเพียงหนึ่งเดียวในระบบสุริยจักรวาลที่อิ่มกว่าเศษหญ้าและหอมกว่าชาโกเต็กซ์ นั่นคือก้อนขี้จากหลืบดากส์ของเสด็จพี่ทักษิณ แม้ว่าระยะแรก ๆ ผมจะแสดงความรังเกียจอย่างชัดเจน แต่ในปัจจุบันผมแดกขี้ของคุณอาว์ทักษิณได้อย่างหวานชื่นลื่นคอหอยแล้ว
ภายหลังจากอุบัติเหตุด้านการปลอมแปลงสลิปเงินเดือนซึ่งใคร ๆ ก็รู้...หึหึ ทุกวันนี้ผมกลายเป็นบ้ายืนเพ้ออยู่ตามห้องชายคา สนองนโยบายเงินในอากาศของรัฐบาลอย่างเมามันส์ (กาแฟในอากาศ, อัลทิสในอากาศ, ออฟฟิศในอากาศ, ลูกน้องในอากาศ, ภูเก็ตในอากาศ, กิ๊กในอากาศ, ทรัพย์สมบัติในอากาศ ฯลฯ) โดยมีขมิบดากส์เท่านั้นที่เป็นของจริง
สุดท้ายนี้ผมอวตารเป็นหลายอย่างมาก จนเกิดความสับสนและแทบจะจำไม่ได้ว่าผมเป็นใคร มารู้ตัวอีกทีก็แอบแดกเศษขยะอยู่ใต้ฝาท่อกทม. แล้ว ซึ่งหากไม่เป็นการรบกวนเวลาอันสูงค่าของบรรดาเพื่อนสมาชิกจนเกินไป ขอได้โปรดชี้แนะทางสว่างและกรุณาบอกผมทีว่า “ตกลงแล้วผมเป็นอะไรกันแน่ครับ?”
