ร้อยตำรวจตรีกาหลง พึ่งทองคำ ผู้ซึ่งได้รับการยกย่องเชิดชูเกียรติเป็น
ศิลปินแห่งชาติสาขาศิลปะการแสดง (ดนตรีไทย) ประจำปี พ.ศ. ๒๕๔๙
เนื่องจากบ้านที่ท่านพักอาศัยอยู่ นั้น น้ำได้ท่วมขึ้นสูง สำหรับตัวของท่านเองนั้น
ไม่สามารถที่จะไปไหนได้ เนื่องจากความชรา ต้องมีพยาบาลดูแลตลอดเวลา
และได้นำท่านมาพักที่ ศูนย์ช่วยเหลือผู้ประสพภัยน้ำท่วม ที่ กรมสวัสดิการทหารบก สี่เสาเทเวศร์
ตะนิ่นตาญี ไม่ได้เป็นอะไรกับ ท่านร้อยตำรวจตรีกาหลง พึ่งทองคำ ศิลปินแห่งชาติท่านนี้
หากแต่เมื่อได้ รับรู้-รับทราบ กับเหตุการณ์เช่นนี้-เหตุการณ์ที่ไม่มีวัน จะได้ออกหน้าสื่อ
ไม่ว่าจะเป็นช่องทีวี แห่งไหน-แห่งใด ในประเทศนี้...หรือตามหน้าหนังสือพิมพ์
ซึ่งพวกเขาก็มิได้ใส่ใจ หรือคาดหวังไว้ในอันจะได้มาซึ่งชื่อเสียงอันจอมปลอม
นั่นอาจเป็นเพราะพวกเขาเหล่านั้น รู้ดีว่า นี่คือ หน้าที่-รับผิดชอบ อันเป็นคำตอบที่รบอยู่มิรู้สิ้น
ตะนิ่นตาญี จึงใคร่ขออนุญาต บันทึกไว้ให้เป็นอนุสรณ์แห่งความทรงจำ
ความทรงจำถึงการกระทำแต่เพียงอย่างเดียว พวกเขาไม่ประสงค์ที่จะเอาชื่อเสียงเรียงนามใดๆทั้งสิ้น
ความทรงจำในเกียรติยศ และศักดิ์ศรีของพวกเขา เหล่าลูกผู้ชายชาตินักรบ...
เหล่านักรบผู้ซึ่ง...ไม่ต้องการชื่อเสียงเกียรติยศแต่อย่างใด
เหล่านักรบผู้ซึ่ง...จะยอมตายหมายให้เกียรติดำรง จะปิดทองหลังองค์พระปฏิมา
ตะนิ่นตาญี
วันอังคารที่ ๒๕ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
เวลา ๑๙.๓๗ นาฬิกา
