ใต้ร่มพุทธ

พระโพธิสัตว์เกิดเป็นราชสีห์อาศัยอยู่ในถ้ำในป่าหิมพานต์  ไม่ไกลจากนั้น มีหมูป่าฝูงหนึ่งอาศัยอยู่ริมสระน้ำ และที่ใกล้ๆ สระน้ำนั้นมีฤาษีกลุ่มหนึ่งบำเพ็ญเพียรอยู่

วันหนึ่ง ราชสีห์เที่ยวหาอาหารกินอิ่มแล้วได้มาดื่มน้ำที่สระ ขณะนั้นมีหมูป่าอ้วนตัวหนึ่งเที่ยวหากินอยู่ริมสระพอดี ราชสีห์พอเห็นหมูนั้นก็นึกในใจว่า   "สักวันหนึ่ง เราจะมาจับหมูตัวนี้กิน แต่ถ้ามันเห็นเรา มันจะไม่มาที่นี่อีก"

เพราะกลัวหมูนั้นเห็น จึงหลบไปเสียอีกทางหนึ่ง ฝ่ายเจ้าหมูตัวนั้นพอเห็นราชสีห์แอบไปข้างหนึ่ง กลับคิดว่า   "ราชสีห์ตัวนี้กลัวเรา พอเห็นหน้าเราแล้วก็วิ่งหลบหนีไป วันนี้เราจะต่อสู้กับราชสีห์ตัวนี้ละ"

มันชูหัวร้องเรียกราชสีห์ให้มาต่อสู้กันว่า  "สหาย เราก็มี ๔ เท้า ท่านก็มี ๔ เท้าเหมือนกัน กลับมาสู้กันก่อนเถิด ท่านกลัวเราหรือจึงวิ่งหนีไป"

ราชสีห์ได้ฟังคำท้าก็พูดขึ้นว่า  "เจ้าหมูป่าเพื่อนเกลอ วันนี้เราไม่สู้กับท่านหรอก แต่อีก ๗ วัน เรามาสู้กันที่นี่ก็แล้วกันนะ"

ฝ่ายเจ้าหมูป่ารู้สึกลำพองใจที่จะได้ต่อสู้กับราชสีห์ รีบแจ้นไปเล่าอวดพวกพ้องเป็นการใหญ่ พวกหมูป่าตกใจด่ามันว่า

"เจ้าหมูอ้วนบ้า เจ้าหาเรื่องฉิบหายมาให้พวกเราเสียแล้ว เจ้าไม่เจียมหัวกบาลตัวเอง ไปท้าสู้กับเจ้าไพร ราชสีห์จะมาเขมือบพวกเราก็ครั้งนี้แหละ"

พอทราบว่ามันพลาดไปแล้วที่ไปท้าสู้กับรบกับราชสีห์ ก็กลัวตาย ถามว่า

"แล้วทีนี้จะทำอย่างไรดีล่ะ" พวกหมูป่าจึงแนะนำว่า

"เพื่อนเอ๋ย เจ้าจงไปที่ถ่ายอุจจาระของพวกฤาษี แล้วเกลือกตัวด้วยอุจจาระ ปล่อยให้แห้งติดตัวสัก ๗ วัน พอถึงวันที่ ๗ ก็เกลือกตัวให้ชุ่มด้วยน้ำค้างตอนเช้า แล้วไปยืนอยู่เหนือลมก่อนราชสีห์จะมา ชีวิตเจ้าจะรอดมาได้"

มันรีบทำตามนั้นด้วยกลัวตาย

ในวันนัดต่อสู้ ราชสีห์พอมาถึงได้กลิ่นตัวหมูป่านั้นก็พูดขึ้นว่า

"เจ้าหมูป่าเพื่อนเกลอ ท่านช่างคิดหาชั้นเชิงได้ดีมาก หากท่านไม่เปื้อนอุจจาระ เราจะเขมือบท่านเสียตรงนี้แหละ เราขอยอมแพ้ ให้ท่านเป็นฝ่ายชนะก็แล้วกัน"

แล้วกล่าวเป็นคาถาว่า

"สุกร..เจ้าเป็นสัตว์สกปรก มีขนเหม็นเน่า มีกลิ่นเหม็นฟุ้งกระจายไป 

สหาย... หากท่านประสงค์จะสู้กับเรา เราขอยกชัยชนะแก่ท่าน"

ว่าแล้วก็รีบวิ่งหนีไปเพราะทนกลิ่นเหม็นไม่ไหว เจ้าหมูป่าก็รีบกลับไปบอกถึงชัยชนะของตนแก่พวกพ้อง เราชนะราชสีห์แล้ว พวกหมูป่าเหล่านั้น พากันตกใจกลัวว่าราชสีห์จะกลับมาในสักวัน  แล้วฆ่าพวกมันตายหมด จึงพากันหนีไปอยู่ที่อื่นหมด

จาก สูกรชาดก http://www.dhammatha.../chadoknt42.php

ในอดีตกาล ณ บริเวณบ้านหลังหนึ่ง ที่เขตพรมแดนของมคธรัฐกับอังคะรัฐ เหล่าพ่อค้า พากันร่ำสุรา กินปลา กินเนื้อ สนุกสนานตลอดคืน

แต่พอรุ่งเช้า ต่างก็เทียมเกวียนแยกย้ายกันจากไป ทิ้งไว้แต่กองอึ เศษอาหารเรี่ยราด น้ำสุรา หกเลอะเทอะ เป็นหย่อม

ในที่นั้น...มีหนอนกินอึตัวหนึ่ง พอได้กลิ่นอึลอยมา ก็เที่ยวแสวงหา เมื่อพบน้ำสุราที่พื้น ก็ดื่ม ดับกระหาย จนกระทั่ง เมามาย เซไปเซมาแล้วเที่ยวหากินอึต่อไป โดยไม่รู้ตัวเลยว่าเทวดา (ผู้ที่จิตใจสูง) ในที่นั้น กำลังเฝ้าดูอยู่

ครั้นหนอนเจอะอึของโปรดแล้ว ก็ไต่ขึ้นไปบนกองอึนั้น อึสดๆ ก็ยุบตัวลง ทำให้หนอน กระหยิ่มใจ นึกหลงตัวเอง ประกาศว่า

"ข้าไร้เทียมทานแล้ว แม้แต่แผ่นดินนี้ ก็มิอาจต้านทานตัวข้าได้เลย"

ตอนนั้นเอง.....มีตัวหนึ่ง ผ่านมาถึงที่นั้น แต่พอได้กลิ่นอึเข้าเท่านั้น ก็นึกรังเกียจ จึงหลีกห่าง ออกไป หนอนเห็นดังนั้น ก็เข้าใจว่า

"ช้างตัวนี้กลัวข้ามาก ถึงได้หลบหนีไป"

จึงตะโกนไล่หลังช้างไปว่า

"เจ้าช้างขี้ขลาดกลับมาซิโว้ย เจ้ากลัวข้าจนวิ่งหนีเชียวเหรอ ถ้าเจ้าแน่จริง จงมาสู้กับข้า ผู้เก่งกาจ ไร้ทียมทาน ให้ชาวอังคะ กับชาวมคธได้รู้ว่า ใครจะแน่กว่ากัน"

ช้างได้ยินคำพูดโอหังของหนอนแล้ว ก็แผดเสียงสนั่นหวั่นไหว หันกลับย่างสามขุม ตรงมา ที่หนอน พร้อมกับตวาดว่า 
"สู้เจ้านะเหรอ ข้าไม่ต้องฆ่าเจ้า โดยใช้เท้าเหยียบ ไม่ต้องใช้งาแทง ไม่ต้องใช้งวงฟาดหรอก เพราะหนอนสุราสกปรก เน่าเหม็นอย่างเจ้า สมควรตายด้วยของเน่าเหม็นนั้นแหละดี"
ว่าแล้ว ช้างก็หันหลังกลับ ยกก้นถ่ายอึก้อนมหึมา!ตกลงบนหัวหนอนตัวนั้น แล้วฉี่รดซ้ำอีก เสร็จแล้ว ก็สะบัดก้น เดินเข้าป่าไปเฉย ปล่อยให้หนอนลำพองตัวนั้น นอนจมอึตาย อยู่ที่ตรงนั้นเอง
..................
 

(พระไตรปิฎกเล่ม ๒๗ ข้อ ๓๐๓ อรรถกถาแปลเล่ม ๕๗ หน้า ๔๑๐)

เข้ามาที่นี่เพราะเห็นว่ามีสาระ

สมาชิกท่านใดตั้งกระทู้กวนๆ เจตนาป่วนแกล้งยั่ว แม้เวลาผ่านไปเท่าใดก็ไม่เปลี่ยนแปลงพฤติกรรม

โดยส่วนตัวก็ไม่คลิกเข้าไปอ่าน ไม่คลิกเข้าไปตอบเด็ดขาด

เพราะถือว่าเป็นการสนับสนุนให้เขาภาคภูมิใจในพฤติกรรมแบบคนพาล

เมื่อเขาไม่มีจิตสำนึกให้เกียรติเจ้าของบ้าน มาปล่อยขยะไว้แล้วสะใจ วันหลังมาปล่อยใหม่ จะให้เขาทำไปเรื่อยๆหรือ

ถ้าโดยความเห็น อยากให้เจ้าหน้าที่คัดกรองเพิ่มขึ้น

ไม่เช่นนั้นจะมีกระทู้ขยะพิษแพร่ขยาย (อย่าหมิ่นคนพาลว่ามีน้อย เพราะคนพาลก็ทำงานไม่หยุด)

ทำบอร์ดนี้ให้ดีๆ ดีกว่า  จะมีคนเข้ามาอีกมาก เป็นแหล่งเพื่อการศึกษาสร้างสรรค์ 

 - เก่งภาษาอังกฤษ  แต่มาทำนา -  

คนในรัฐบาลก็เก่งภาษาอังกฤษกันเยอะแยะ เก่งมาก เก่งน้อยก็ตามทีเถอะ

พวกเขาก็ยังทำนาเลย...ทำนาบนหลังคน  อย่างเข้มแข็ง

ท่านรองโฆษกกินข้าวอิ่มหนำสำราญ

ไม่ต้องหน้าดำคร่ำเครียดกังวลค่าใช้จ่าย หนี้สินใดๆ เหมือนชาวนาที่ 6 เดือนแล้วยังไม่ได้เงิน หลายคนผูกคอตายไปแล้ว...

ท่านมีเงินเป็นฟ่อน หยิบใช้สะดวกมือ หน้าตาจึงยิ้มแย้มมีความสุข หัวสมองแล่นปรู๊ดปร๊าด มาตั้งคำถามกับชาวนา 15 ข้อ ...

ขออนุญาตถามคำถามเดียว ข้าวจากมือชาวนาปลูกที่ท่านกินทุกวัน มียางบ้างไหม?

คนในพรรคนี้... ถอดพิมพ์ความเก่งมาได้เหมือนกันหมด

ทำชั่วได้เก่ง เก่งในการทำความชั่ว ใช้วาทกรรมเน่าๆไปวันๆ