อย่าลืมนาวิก-เสธอ้าย(ยึดหัวหาดไม่สำเร็จก็เช็คกำลังศัตรูว่ามีกำลังพลเท่าไรมีอาวุธอะไรบ้าง)
อย่าลืมเหล่าราบ-รบติดพันเยือดเยื้อไม่ยอมกลับถ้าไม่มีใครสนับสนุนก็ยอมตาย
อย่าลืมพลร่ม-กำนันสุเทพกระโดดมาจากไหนไม่รู้มาบัญชาการเองพร้อมกำลังพล
สุดท้ายอย่าลืมกำลังเสริม-มาทุกทิศทุกแห่งทั้งกองทัพธรรม สรส. แพทย์ชนบท กบกางเกงในทิ้งดารงานลูกเมียมาสู้เด็กหนุ่มลูกอีสานจากร้อยเอ็ดขี่รถเครื่องมาสู้(เป็นผม20กิโลเมตรก็มือสั่นแล้ว) และกลุ่มอื่นที่ไม่ได้กล่าวถึง ท้ายทุี่สุดจริงๆผู้เสียชีวิตและครอบครัว
ไลค์หมดครับ
ผมคนนึงหละจะไม่ลืม ทุกเหตุการณ์ ที่หลายท่านได้เสียสละ แรงกาย แรงใจ
เราจะจำประวัติศาสตร์ครั้งนี้ไว้ เพื่อเป็นเครื่องเตือนใจ สู่รุ่นลูกหลาน
ว่าการต่อสู้กับมหาโจร เสียสละกันขนาดไหน อย่าให้ใครมัน เข้ามาทำอย่างนี้ได้อีก ในอนาคต