เวลาหมุนเดินไปเรื่อยไปรู้จักเหนื่อยบ้างหรือไร เดือนหน้าก็มิถุนายนแล้ว ป่านนี้ไม่รู้ว่าผลการสอบเข้ามหาวิทยาลัย ประกาศแล้วยัง ก็คงต้องมีคนที่ดีใจ และเสียใจ ปะปนกันไป เป็นธรรมดา อย่าเพิ่งท้อใจกัน ชีวิตยังอยู่อีกยาวไกล ยังมีความฝันให้ถักทอ คิดแค่ว่าเราทำให้ดีที่สุด ผลจะเป็นอย่างไรคอยรับมือด้วยใจที่ตั้งมั่นให้ได้
เวลาผ่านมานาน คุณจักร์ยังจำได้ถึงวันที่จะประกาศผลสอบได้ไหม กลุ่มพวกพี่ที่จะไปดูผล ลงมติกันว่าหาอะไรทานกันก่อน เดี๋ยวมีคนผิดหวังแล้วจะกินข้าวไม่ลง เราต้องรอบคอบกันไว้ก่อนเสมอ พี่เองก็ใช่ว่ามั่นใจ คิดว่าถ้าเราทำข้อสอบได้ ก็ต้องมีคนอื่นที่ทำได้เหมือนเราละน่า แล้วคืนก่อนฟังผล ก็ฝันว่าสอบได้อีก คิดหนักเลย เพราะมีคนชอบพูดกันว่า
ถ้าฝันดีจะกลายเป็นร้าย
เฮ้อ.. กินมันไปเลย 2 ชาม เวลาที่รอคอยก็มาถึง ค่อยๆไล่ทีละชื่อ มะนาว ตาฝาดป่าว หันไปสะกิดเพื่อน ให้ช่วยดู แล้วถามคำถามบ๊องๆออกไปว่า นี่เรื่องจริงใช่ป่าว ชั้นไม่ได้ฝันไปนะ
(ความฝันยังตามมาหลอน) เพื่อนก็บอก เออติด คณะเดียวกัน
กลับมาถึงบ้าน พี่บอกปู่ว่า ติดธรรมศาสตร์นะ จำได้ติดตา ปู่น้ำตารื้น แล้วก็กอดพี่ แค่นี้คุ้มแล้วกับทุกนาทีที่ตัวเองทุ่มเทไป 7 วันสุดท้ายที่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องเพื่อทบทวน ลืมเวลา
จนย่าต้องคอยเรียกให้ออกมากินข้าว
เรียนไปเล่น(เทนนิส)ไป ก็ใช้ไม้ของปู่นั่นแหละ วันนึงถามรุ่นพี่โรงเรียนเก่า ว่าเคยมีใครเรียน 4 ปีไม่จบบ้าง รุ่นพี่บอก ไม่มีจ้ะน้อง พี่ละนึกภาวนาเลยว่า ขออย่าให้ตัวเองเป็นคนแรกที่ทำลายสถิตินั้นเลย เพี้ยง...
จนปีสุดท้าย เหงาๆ เริ่มไม่สนุก คุณจักร์เป็นไหม แต่พวกผู้ชายคงไม่หรอก นัดเจอกันได้บ่อยอยู่แล้ว รู้ว่าไม่นานก็ต้องแยกกันเดินไปตามเส้นทางของแต่ละคน คุณย่าพี่ที่ตอนแรกทำเฉย
(ตามแบบ ดีใจไม่ออกนอกหน้า จะไม่งาม) พูดเปรยๆว่าจะไปตัดชุด อยากไปดูว่าเขารับปริญญากันยังไง ไม่ได้พูดกับพี่หรอกนะ (พูดกะอา กลัวพี่เหลิง) วันที่ 19 กันยายน ก่อนสอบภาคแรก ย่าจากไป หลังจากเข้า ร.พ. ได้ 3 วัน ด้วยโรคมะเร็ง พี่ต้องเข้าไปนอนหน้าเตียงเป็นเพื่อนปู่ เพราะรู้ว่าปู่เหงา วันที่ 7 พฤศจิกายน ทำบุญย่าครบ 50 วัน แล้วอีก 3 วันต่อมา ปู่ก็จากไป
ด้วยโรคหัวใจ แต่พี่หัวใจสลาย
ตอนเช้าออกไปรับปริญญาคนเดียว ไปนั่งเล่นอยู่ที่ชุมนุมเทนนิส ช่วงสายๆ เพื่อนรัก(หลังจากการถ่ายรูปกับญาติแล้ว) มาหาที่ชุมนุม บอกให้พี่รู้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียวนะ ตื้นตันลึกๆในใจ
ชวนกันไปถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก ฉากเหรอ ก็ในสนามเทนนิสนั่นแหละ
สิ่งทำวันนั้นหวังเพื่อ ปู่กับย่า ได้ชื่นใจที่เหนื่อยยากกับพี่มา และนับแต่วันนั้นเป็นต้นมา พี่ต้องเริ่มเส้นทางชีวิตด้วยตัวเอง ทุกสิ่งทุกอย่างที่ปู่ ย่า ปลูกฝังและพร่ำสอนมาตลอด ถูกนำมาใช้ในการดำเนินชีวิต คิดทุกอย่างให้รอบคอบ ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง ปู่กับย่าคงจะรับรู้ ว่าอย่างน้อยหลานจอมซน และสุดดื้อไม่ได้ทำให้ผิดหวัง ก็เป็นคนดีเท่าทีจะทำได้แล้วค่ะ
คุณจักร์โชคดีออก ที่ยังมีคุณแม่คอยเป็นห่วงเป็นใย เพลงนี้คุณปู่ชอบเล่นแมนโดลินให้ฟังบ่อยๆ
รวมความหวานความหวังฉันทั้งหมด
เหมือนเพลงบทสั้นสั้นกล่อมขวัญให้
เมื่อเพลงจบจึงเงียบเย็นเยียบใจ
เพลงอาลัยซึ่งยาวกว่าก็มาแทน
Edited by lazylemon, 8 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 - 19:19.
แบบนี้พระตถาคตกล่าว... เป็นผู้อยู่อย่างมีเพื่อนสอง แม้จะอยู่วิเวก สงบสงัดแม้แต่เพียงผู้เดียว...
