ผมโชคร้ายที่วัยเด็ก มีพี่ชายครับ
อ่านแล้วสะอึก เพราะดิฉันเป็นลูกคนโต น้องอาจต้องใส่เสื้อพี่เหมืนกัน
ตอน เล็กๆก็ใส่เสื้อผ้าเก่าค่ะ แถมไม่ใช่ของพี่อีกต่างหาก
ใส่ของคนรู้จักกัน ตั้งแต่ ม.1-ม.6 ของเก่าตลอด
จะว่าไป ตอนนั้น จะพูดอะไรก็ไม่ได้ ได้เรียนหนังสือก็บุญแล้ว เพราะแม่ทำงานคนเดียว
พ่อเสียไปแล้ว
เดชะบุญได้สอบเข้าได้โรงเรียนประจำจังหวัด แต่เมื่อ 15 ปีที่แล้วค่าเทอม ม.1 ประมาณ 3000 กว่าบาทถือว่าแพงมาก
เลยได้ทั้งเสื้อผ้าเก่า หนังสือเรียนเก่า ตอนยังไม่เปิดเทอม เคยไปนั่งขายข้าวหลามข้างทางด้วยนะคะ ช่วยแม่หาเงิน
ทำทุกวิถีทางเลยจริงๆ
ทั้งขอทุนอาหารกลางวัน สอบชิงทุน กวาดมาเรียบเลยค่ะ
หลังจากนั้น ก็ไม่ต้องมานั่งหาค่าเทอมแล้ว จ่ายแค่เทอมแรกเท่านั้น
ได้ค่าโรงเรียนวันละ 16 บาท คือค่ารถไปกลับ 6 บาท
เหลือใช้ 10 บาท อาหารกลางวันไม่เสียเพราะมีทุนอยู่
ตอนนั้นลำบากมาก อาจจะเป็นปมด้อยก็ว่าได้เลยไม่อยากให้ลูกเป็นอย่างเรา
แถมพอสอบเข้า ที่ม.ขอนแก่นได้ก็ไม่ได้เรียนเหตุผลเดิมคือ แม่ไม่มีเงิน
แม่บอกเรียนแค่ ปวส.ก็พอลูก เลยไปสอบเข้าวิทยาลัยเทคนิค
เรียนจนจบ ปวส. เรียนโดยใช้กองทุนกู้ยืมเพื่อการศึกษา
กว่าจะมายืนจุดนี้ได้ลำบากแทบตาย
แต่อย่ามาเรียกเล็กว่าไพร่นะ ถึงจะจนก็ไม่แบมือขอเศษเงินจากใคร
***แม่เคยเล่าให้ฟังว่า เมื่อแม่ตอนรุ่น ๆ ก็เคยแอบไปสอบพยาบาลด้วย
สอบติด แต่ไม่ได้เรียน เพราะยายไม่มีเงิน ตารับราชการ มีลูก 9 คน
แม่เป็นลูกคนที่ 2 ต้องยอมเพื่อให้น้อง ๆ ได้เรียน
เลยบอกแม่ไปว่าชีวิตเราเหมือกันเลยแนอะ