จากเหตุการเลือกตั้งล่วงหน้าที่ผ่านมามา ผมเสียเพื่อนและพี่ๆที่สนิทสนมกันมานานหลายคน เถืยงกันพอสังเขป เพื่อเหลือไว้ซึ่งคำทักทาย รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ เขาว่า ประชาธิปไตย ต้องเริ่มต้นด้วยการเลือกตั้งก่อนเท่านั้น รีบยกให้หมดแก้ว แล้วหันหลังเดินกลับทันที
วันอาทิตย์ผมมีรวมญาติ นั่งดื่มนั่งคุยกะพี่ ปกติผมจะหลีกเลี่ยงคุยเรื่องการเมือง
บ้านผมแดงทั้งบ้าน พ่อแม่พี่เป็นกันหมด เมื่อนานมาแล้ว ผมก็ถกข้อมูลเหตุและผล
ต่อมาผมเลือกที่จะเงียบ และที่สุดใช้วิธีเดินหนี
แต่เมื่อวันอาทิตย์มันเหลืออดเหลือทน เพราะเรื่องคุณสุทิน
การสนทนาจบลงด้วยการตะโกนใส่กัน
ผมอยากบอกว่าความเห็นความเชื่อหรืออะไรก็แล้วแต่ที่เราต่างกัน
ไม่ทำให้ความรักลดน้อยลงเลย แต่มันทำลายความเชื่อถือศัทธาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
อาจดูแล้วงี่เง่า (และอาจขัดใจเพื่อนหลายๆ คนในบอร์ดนี้)
แต่ผมรู้สึกสะเทือนใจทุกครั้งที่รับฟังข่าวการบาดเจ็บสูญเสียแม้จะเป็นคนเสื้อแดง
อย่างล่าสุดผมตามข่าวคุณขวัญชัย ขอยอมรับว่าอาจแตกต่างจากเพื่อนหลายคนในบอร์ด
เพราะผมตามด้วยความหวังว่าแกจะไม่ตาย จะไม่เป็นอะไรมากนัก
ผมมีญาติเป็นคนเสื้อแดงอย่างสุดขั้ว เมื่อถึงวันหนึ่งที่ความสูญเสียนั้นมาถึงครอบครัวผม
ผมคงจะเสียใจอย่างที่สุด หรือเมื่อผมไปชุมนุมแล้วเกิดอะไรขึ้นกับผม
ครอบครัวผมคงจะเสียใจอย่างที่สุดเช่นกัน
ยิ่งคนในครอบครัวผมคลั่งลัทธิแดงมากขึ้นเรื่อยๆ
สูญเสียเหตุผล ตรรกะ วิจารณญาน ความโกรธเกลียดรุนแรงครอบงำจิตใจ
ดีใจโห่ร้อง ที่ฝ่ายตรงข้ามบาดเจ็บล้มตาย
ผมยิ่งเกลียดคุณทักษิณมากขึ้นทุกที
ผมกล่าวโทษคนที่คิด สั่งการ และดำเนินการทุกวิธี
เพื่อล้างสมองคนที่เคยมีเหตุมีผล เคยมีจิตใจไม่หยาบกร้าน
ผมอาจงี่เง่าอยู่บ้าง แต่ความมีจริยธรรมในใจที่ผมมีอยู่
เป็นพ่อแม่ของผม ได้อบรมสั่งสอนมาตั้งแต่เด็ก
แต่วันนี้ผมมองเข้าไปในแววตา มองไม่เห็นความรักในเพื่อนมนุษย์เลย