จดหมายเปิดผนึกถึงคุณ สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล
เรียน คุณ สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล
นานมาแล้วที่ผมไม่มีโอกาสเขียนบันทึกถึงคุณ เพราะเคยคิดว่า พูดไปก็ไร้ประโยชน์ การโต้ตอบระหว่างเราเมื่อครั้งที่คุณยังไม่รู้ว่าผมเป็นคนรุ่น ๑๔ ตุลา ๑๖ รุ่นพี่คุณ จนเป็นวิวาทะไปทั่วเฟสบุ๊คและเสรีไทยเว็บบอร์ด ผมถือว่าจบไปแล้ว ครั้งสุดท้ายถ้าจำไม่ผิด ผมได้คอมเม้นท์คุณ คราวที่คุณวิพากษ์กรณีฟ้าหญิงจุฬาภรณ์ทรงประทานสัมภาษณ์ในรายการของวู้ดดี้
มาวันนี้ ผมได้รับทั้งข้อความและข่าวสารเกี่ยวกับงานเขียนของคุณเมื่อเร็ว ๆนี้ ที่ดูจะมีเจตนาเรียกร้องความสนใจในฐานะนักต่อต้านสถานะของสถาบันพระมหากษัตริย์ ผู้ติดตามงานของผมหลายคนต่อว่าที่ผมเพิกเฉย บางคนชวนผมไปแจ้งความเอาผิด บางคนขอให้ผมนำประท้วงธรรมศาสตร์ และก็มีบางคนบอกว่า น่าจะต้องสั่งสอนคุณเสียที แต่ด้วยวิธีการอย่างไรผมคงไม่พูด เพราะอาจถูกคุณอ้างเป็นพยานหากเกิดเหตุการณ์นั้นจริง ๆ
ผมกับคุณไม่เคยมีโอกาสเจอกันแบบตัวเป็น ๆ ทั้งที่ครั้งหนึ่งนักศึกษาธรรมศาสตร์พยายามจัด “ดีเบต” ระหว่างเรา ๒ คน ซึ่งผมก็ได้ตอบรับไป แต่คุณอ้างว่าไม่ว่าง แต่ก็หวังว่า วันหนึ่งผมคงมีโอกาส ได้เจอคุณแบบตัวเป็น ๆ นะครับ
จากการเขียนวิจารณ์สถาบันพระมหากษัตริย์โดยตรง หรือด้วยวิธีการแดกดันเจ้าฟ้าหญิงจุฬาภรณ์ นับเป็นการกระทำที่ถือว่า “เป็นนักฉวยโอกาสและไม่เป็นสุภาพบุรุษ”
ที่ว่าคุณเป็นนักฉวยโอกาส เพราะรู้ว่า แม้จะมีกฎหมายอาญามาตรา ๑๑๒ คุ้มครองมิให้บุคคลหมิ่นประมาทองค์พระมหากษัตริย์ พระราชินี องค์รัชทายาท แต่พระเจ้าอยู่หัวก็มีเมตตาเคยมีพระราชดำรัสว่า ไม่ควรไปเอาความใคร เพราะสุดท้ายก็ต้องทรงพระราชทานอภัยโทษให้ทุกครั้งไป ซึ่งแทนที่คุณจะรู้สำนึก กลับใช้เป็นโอกาสสร้างความเป็น “ฮีโร่” กับบรรดาสาวกลูกศิษย์ กล่าวร้ายสถาบันทั้งที่รู้ในพระเมตตาและโดยอาศัยเสื้อคลุมนักวิชาการเข้ากำบังตัว นอกจากนี้ คุณก็รู้ว่า เจ้าฟ้าหญิงจุฬาภรณ์ ไม่ได้รับการคุ้มครอง “โดยตรง” จากมาตรา ๑๑๒ การที่คุณพูดให้ร้ายสถาบันเพื่อสร้างชื่อเสียง และให้ดูเป็นความกล้าหาญนั้น ทั้งที่รู้ว่าสถาบันจะไม่ลงมาเกี่ยวข้องด้วยหรือโดยอาศัยช่องว่างทางกฎหมาย จึงเป็นการฉวยโอกาสและไม่เป็นสภาพบุรุษ ครับ
สำหรับข้อเขียนของคุณนั้น ผมไม่อยากตอบโต้ในเวลานี้ให้เสียเวลา เพราะพูดไปก็เหมือนสีซอให้ควายฟัง เพราะคุณก็คงใช้วิภาษวิธีโต้เถียงไปเรื่อย ๆ แบบคนมีเวลาว่างนั่งเม้าท์ได้ทั้งวัน เอาเป็นว่า ทุกประเด็นที่คุณพูดนั้น เป็นเรื่องที่โต้ตอบได้ทั้งสิ้น เพียงแต่จะยอมเสียเวลาลงมาโต้ไหมเท่านั้น เอาแบบนี้ ถ้าคุณพร้อม “ผมท้าให้มาดีเบตตัวต่อตัว” ในเรื่องสถาบัน และอย่าได้อ้างว่า “ต้องยกเลิก มาตรา ๑๑๒ ก่อน” เพราะจะไม่มีการบันทึกเสียงหรือวีดีโอไปใช้อ้างอิง เอาที่ธรรมศาสตร์ถิ่นของคุณก็ได้ ผมจะยอมเสียเวลาให้สักวันหนึ่ง โดยเอาพิธีกรคนกลางที่เห็นชอบร่วมกันเป็นผู้ดำเนินการ
ที่เขียนมานี้ ต้องการให้คนที่ติดตามงานผมรู้ว่า ผมไม่สนใจที่จะใช้กฎหมายอาญามาตรา ๑๑๒ จัดการกับคุณเพราะอะไร และต้องการบอกว่า ผมไม่ได้เพิกเฉย แต่ผมมองคุณเหมือนคนโรคจิตคนหนึ่งที่น่าสมเพช อัปลักษณ์ทั้งกาย วาจา ใจ เป็นคนมีปมด้อย ต้องการสร้างปมเด่นมาชดเชย ทั้งยังหลงตัวเองว่า ไม่มีใครเก่งเท่า
สุดท้ายนี้ ผมขอเตือนแบบคนรู้จักว่า คุณหยุดบ้าได้แล้ว เพราะไม่เป็นผลดีต่อส่วนรวมแต่อย่างใด เท่าที่รู้คุณไม่เคยทำความดีอะไรให้กับแผ่นดินเลย จึงหวังว่า การหยุดบ้าของคุณต่อจากนี้ไป จะเป็นความดีชิ้นแรกที่เห็นเป็นรูปธรรม ครับ
บวร ยสินทร
๗ กพ ๕๗
เรียน คุณ สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล
นานมาแล้วที่ผมไม่มีโอกาสเขียนบันทึกถึงคุณ เพราะเคยคิดว่า พูดไปก็ไร้ประโยชน์ การโต้ตอบระหว่างเราเมื่อครั้งที่คุณยังไม่รู้ว่าผมเป็นคนรุ่น ๑๔ ตุลา ๑๖ รุ่นพี่คุณ จนเป็นวิวาทะไปทั่วเฟสบุ๊คและเสรีไทยเว็บบอร์ด ผมถือว่าจบไปแล้ว ครั้งสุดท้ายถ้าจำไม่ผิด ผมได้คอมเม้นท์คุณ คราวที่คุณวิพากษ์กรณีฟ้าหญิงจุฬาภรณ์ทรงประทานสัมภาษณ์ในรายการของวู้ดดี้
มาวันนี้ ผมได้รับทั้งข้อความและข่าวสารเกี่ยวกับงานเขียนของคุณเมื่อเร็ว ๆนี้ ที่ดูจะมีเจตนาเรียกร้องความสนใจในฐานะนักต่อต้านสถานะของสถาบันพระมหากษัตริย์ ผู้ติดตามงานของผมหลายคนต่อว่าที่ผมเพิกเฉย บางคนชวนผมไปแจ้งความเอาผิด บางคนขอให้ผมนำประท้วงธรรมศาสตร์ และก็มีบางคนบอกว่า น่าจะต้องสั่งสอนคุณเสียที แต่ด้วยวิธีการอย่างไรผมคงไม่พูด เพราะอาจถูกคุณอ้างเป็นพยานหากเกิดเหตุการณ์นั้นจริง ๆ
ผมกับคุณไม่เคยมีโอกาสเจอกันแบบตัวเป็น ๆ ทั้งที่ครั้งหนึ่งนักศึกษาธรรมศาสตร์พยายามจัด “ดีเบต” ระหว่างเรา ๒ คน ซึ่งผมก็ได้ตอบรับไป แต่คุณอ้างว่าไม่ว่าง แต่ก็หวังว่า วันหนึ่งผมคงมีโอกาส ได้เจอคุณแบบตัวเป็น ๆ นะครับ
จากการเขียนวิจารณ์สถาบันพระมหากษัตริย์โดยตรง หรือด้วยวิธีการแดกดันเจ้าฟ้าหญิงจุฬาภรณ์ นับเป็นการกระทำที่ถือว่า “เป็นนักฉวยโอกาสและไม่เป็นสุภาพบุรุษ”
ที่ว่าคุณเป็นนักฉวยโอกาส เพราะรู้ว่า แม้จะมีกฎหมายอาญามาตรา ๑๑๒ คุ้มครองมิให้บุคคลหมิ่นประมาทองค์พระมหากษัตริย์ พระราชินี องค์รัชทายาท แต่พระเจ้าอยู่หัวก็มีเมตตาเคยมีพระราชดำรัสว่า ไม่ควรไปเอาความใคร เพราะสุดท้ายก็ต้องทรงพระราชทานอภัยโทษให้ทุกครั้งไป ซึ่งแทนที่คุณจะรู้สำนึก กลับใช้เป็นโอกาสสร้างความเป็น “ฮีโร่” กับบรรดาสาวกลูกศิษย์ กล่าวร้ายสถาบันทั้งที่รู้ในพระเมตตาและโดยอาศัยเสื้อคลุมนักวิชาการเข้ากำบังตัว นอกจากนี้ คุณก็รู้ว่า เจ้าฟ้าหญิงจุฬาภรณ์ ไม่ได้รับการคุ้มครอง “โดยตรง” จากมาตรา ๑๑๒ การที่คุณพูดให้ร้ายสถาบันเพื่อสร้างชื่อเสียง และให้ดูเป็นความกล้าหาญนั้น ทั้งที่รู้ว่าสถาบันจะไม่ลงมาเกี่ยวข้องด้วยหรือโดยอาศัยช่องว่างทางกฎหมาย จึงเป็นการฉวยโอกาสและไม่เป็นสภาพบุรุษ ครับ
สำหรับข้อเขียนของคุณนั้น ผมไม่อยากตอบโต้ในเวลานี้ให้เสียเวลา เพราะพูดไปก็เหมือนสีซอให้ควายฟัง เพราะคุณก็คงใช้วิภาษวิธีโต้เถียงไปเรื่อย ๆ แบบคนมีเวลาว่างนั่งเม้าท์ได้ทั้งวัน เอาเป็นว่า ทุกประเด็นที่คุณพูดนั้น เป็นเรื่องที่โต้ตอบได้ทั้งสิ้น เพียงแต่จะยอมเสียเวลาลงมาโต้ไหมเท่านั้น เอาแบบนี้ ถ้าคุณพร้อม “ผมท้าให้มาดีเบตตัวต่อตัว” ในเรื่องสถาบัน และอย่าได้อ้างว่า “ต้องยกเลิก มาตรา ๑๑๒ ก่อน” เพราะจะไม่มีการบันทึกเสียงหรือวีดีโอไปใช้อ้างอิง เอาที่ธรรมศาสตร์ถิ่นของคุณก็ได้ ผมจะยอมเสียเวลาให้สักวันหนึ่ง โดยเอาพิธีกรคนกลางที่เห็นชอบร่วมกันเป็นผู้ดำเนินการ
ที่เขียนมานี้ ต้องการให้คนที่ติดตามงานผมรู้ว่า ผมไม่สนใจที่จะใช้กฎหมายอาญามาตรา ๑๑๒ จัดการกับคุณเพราะอะไร และต้องการบอกว่า ผมไม่ได้เพิกเฉย แต่ผมมองคุณเหมือนคนโรคจิตคนหนึ่งที่น่าสมเพช อัปลักษณ์ทั้งกาย วาจา ใจ เป็นคนมีปมด้อย ต้องการสร้างปมเด่นมาชดเชย ทั้งยังหลงตัวเองว่า ไม่มีใครเก่งเท่า
สุดท้ายนี้ ผมขอเตือนแบบคนรู้จักว่า คุณหยุดบ้าได้แล้ว เพราะไม่เป็นผลดีต่อส่วนรวมแต่อย่างใด เท่าที่รู้คุณไม่เคยทำความดีอะไรให้กับแผ่นดินเลย จึงหวังว่า การหยุดบ้าของคุณต่อจากนี้ไป จะเป็นความดีชิ้นแรกที่เห็นเป็นรูปธรรม ครับ
บวร ยสินทร
๗ กพ ๕๗
