57 ความเห็นในกระทู้นี้

[HiddenMan]

 

I Support PM Abhisit

Liked · 5 minutes ago 

 

 

เมื่อคืนที่ไปม็อบตรงศูนย์ราชการแจ้งวัฒนะ เราซื้อลูกชิ้น 2ไม้ 10 บาท ยื่นแบงค์ร้อยให้คนขาย คนขายไม่มีทอน แล้วบอกว่า เอาไปเถอะให้กิน แต่พรุ่งนี้ต้องออกมาช่วยชาติอีกนะ เราบอกไม่ได้ ของซื้อของขาย เด๋วโทรหาเพื่อนให้เอาเงินมาให้แป๊บ

คนที่รอจะซื้ออีกคน ยื่นเงินให้คนขาย 10 บาท บอกว่าจ่ายให้เรา เราบอกไม่เป็นไรค่ะ พี่เค้าบอก เราพวกเดวกันน้อง อย่าคิดมาก เลยถามว่าพี่มาจากไหน เค้าบอกคนนครฯ แต่มาทำงานแถวห้วยขวาง ทนไม่ได้กับรัฐบาลแล้ว... 

ใครไปม็อบศูนย์ราชการแจ้งวัฒนะ ฝากอุดหนุนพี่เค้าด้วย

มันอุ่นใจอ่ะ ^^

cr Jaae รักในหลวง

[ผึ้งน้อยตุหรัดตุเหร่]

 

 

 

ใจบางบาง ใยไหม หญิงในเชิงบวก

Follow · 6 hours ago 

 

 

สื่อนอกเผยแพร่ภาพสุภาพสตรี ก้มลงเก็บเศษขยะ ในขณะมีการชุมนุมหน้ากระทรวงวัฒนธรรม สท้อนให้เห็นว่ากลุ่มผู้ชุมนุมที่เจริญแล้วด้วยปัญญา สงบ อหิงสา
(ขอบคุณภาพ ฟัก แม้ว) 
นี่แหระม๊อบคนดี มีการศึกษา ขอให้พี่น้องผู้รักชาติทั้งหลาย ช่วยๆกันเก็บขยะ ลงถังขยะด้วยน๊า อย่าให้เป็นคำครหา ช่วยกันคนหล่ะไม้คนหล่ะมือ น้ำที่ดื่มไม่หมดอย่าทิ้ง ช่วยกันเอามารวมใส่ขวดเก็บไว้ล้างตอนเช้าๆหรือเอาไปราดในห้องน้ำ เพราะบางทีไม่มีน้ำ ถ้าไปเจอขวดที่มีน้ำเหลือนะคะ อันนี้ ใจบางบางทำบ่อย จะเก็บขวดน้ำที่เหลือเทรวมไว้ในขวดเดียวเอาไว้ล้างมือ เดี่ยวคนเก็บขวดจะเอาไปเททิ้ง เสียทรัพยากรไปซะเปล่าๆ ใครเห็นช่วยเตือนด้วยนะคะ ฝึกๆให้มันเคยชิน อย่ามักง่ายทิ้งขยะไม่เป็นที่ เพราะคนเก็บมันมีน้อย ไม่ว่า คุณจะรวย ยาก ดี มี จน พวกคุณสามารถได้คะ

 

[Nong]

 สจ.พิสุทธิ์ จันทรจำนงค์

ผู้หญิงคนนี้ เป็นอาจารย์สอนที่สาธิต มมส. เธอใจกล้ามาก

เดินผลักผมออกแล้วพุ่งตรงเข้าหากลุ่มเสื้อแดงเกือบ 30 คน อย่างไม่เกรงกลัว

... ผมรีบให้คนไปดึงเธอกลับมา ... เธอโกรธและแค้นใจมากที่พวกเสื้อแดงทำกับพวกเราอย่างนี้

ในกลุ่มคนของเรา ผมสังเกตุดูไม่มีใครรู้สึกกลัวเลย

เป็นเรื่องที่ผมประหลาดใจมาก

... คนกล้ากว่าผม ในกลุ่มนี้มากมายครับ
เพียงแต่เราต้องคอยระวังหลังให้พวกเธอเท่านั้นเอง

 

(เอามาฝากหนุ่ม ๆ โดยเฉพาะ     )

Attached Images

• 

[pooyong]

[ผึ้งน้อยตุหรัดตุเหร่]

ผมร้องไห้อีกรอบครับ...เฮ้อ  ทำไมใจอ่อนอย่างนี้...

v

V

นายอับดุลเล๊าะ บาราหาแม นศ.เทคนิคยะลา เป็นผู้พิการไม่มีแขนและขา นั่งรถเข็นเดินทางมาร่วมชุมนุมต่อต้านระบอบทักษิณ @idongphoto http://t.co/PaPeHeWbQ5

 

[pooyong]

มาดูแกนนำไฮโซ เค้านอนกันครับ

 

Edited by pooyong, 29 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 - 19:26.

[วันศุกร์]

โหกระทู้นี้เล่นเอาทั้งสุขใจทั้งเสียใจทีไม่ได้ไปเป็นส่วนร่วมทั้งๆที่อยู่เมืองไทยพอดี ไม่อยากมีข้ออ้างหรอกแต่ตัวลูกยังเล็กตัวยัยแม่ก็เป็นหวัดงอมแงมนี่ยังไม่หายแล้วก็ต้องมาเยี่ยมญาติที่ภูเก็ตอีก ได้แต่นั่งฟังastv ที่คุณตาเปิดดูเกือบทั้งวัน (ไอ้เราก็ไม่อยากฟังหรอกแต่ทำไงได้ดีกว่าไม่รู้อะไรเลย) เค้าไปยึดศาลากลางก็อดไปอีกเฮ้อ อิจฉาคนที่ไปจริงๆ

ขอขอบคุณทุกๆคนเลยที่ไปร่วมกันเป็นส่วนหนึ่งของปรากฎการณ์นี้ คุณน่านับถือมากคะ

ปล.กลับไปอ่าน มีทั้งเด็กเล็กคนแก่ คนพิการที่มา มามองตัวเราแล้วก็เสียดายที่จะไม่ได้ไป ถ้าสามีอยู่ด้วยคงได้ไปแล้ว

Edited by วันศุกร์, 29 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 - 21:13.

[ธีรเดชน้อย]

Sandandiew Bangsaphan

ประมาณ 1 ชั่วโมงที่แล้ว

มีบางสิ่งที่มันมากกว่าการไปกู้ชาติ...
"ป้าลงต่อรถเมล์ไปเถอะ" เสียงคนขับรถตู้ ในขณะที่ฉันกำลังเล็งทาง
และในใจก็ลุ้นว่า ตูจะกลับถูกไหม จากศูนย์ราชการแจ้งวัฒนะ 
"ป้าผมจอดให้ลงนะ เมารถอย่างงี้ไม่ไหว อ้วกอีกด้วย" เสียงคนขับรถตู้ดังขึ้นอีก
พร้อมกับจอดหน้าป้ายรถเมล์ เสียงสั่นๆของผู้หญิงค่อนข้างมีอายุ ดังมาจากด้านหน้า
"ป้าลงไม่ไหวหรอก แล้วป้าจะไปต่อยังไง" ฉันเลยชะโงกไปดู แต่ไม่เห็นเจ้าของเสียง
เห็นแต่ว่ามีเด็กสาวคนหนึ่ง กำลังถือถุงให้ป้าที่กำลังอาเจียน 
ฉันเลยยื่นขวดน้ำ ยาแก้เมารถ ยาดม ยาหม่อง (คู่กายของฉัน) ส่งไปให้ 
" ป้าลงเถอะ ไม่ไหวแล้วรบกวนผู้โดยสารผมด้วย" ฉันได้ยินก็รู้สึกว่า ทำไมต้องไล่กันขนาดนี้นะ
เลยลุกขึ้นยืนชะโงกไปดู (เกิดมาเพิ่งเห็นประโยชน์ว่าตัวเตี้ย มันดีอย่างนี้สามารถยืนบนรถตู้ได้)
เห็นป้าแก่ๆคนหนึ่ง กำลังหมดแรงอาเจียนจนเจ็บหน้าอก ฉันถามว่าป้าเป็นยังไง กินยาแล้วไม่ดีขึ้นเหรอ
แกตอบเสียงสั่นว่า " ไม่ดีขึ้น ปกติแกไม่เคยเมารถ" พี่รถตู้โวยวายอีก "ลงเหอะ" ฉันได้ยินอย่างนั้น
อารมณ์มันปรี๊ดชนิดที่ลืมไปว่า ที่นี่ กทม ไม่ใช่บางสะพาน เอานิสัยลูกสาวกำนันมาใช้ในทันทีเลย
หันไปดุคนขับรถตู้ เสียงดังฟังชัดกันทั้งคันรถว่า "สภาพป้าอย่างนี้จะปล่อยลงได้ยังไงกันคุณ คุณมีหน้าที่ขับรถส่งตามป้าย คุณทำหน้าที่คุณไปเลย ส่วนป้าเรากับน้องคนนี้เต็มใจที่จะดูแลเอง" 
ปรากฏว่าพี่คนขับรถเงียบสนิท ฉันก็งัดเอาวิชาที่มีอยู่ ปฐมพยาบาลป้าจนดีขึ้น สอบถามจนได้ความว่า แกอายุ 70 กว่า มีโรคประจำตัวความดัน เดินทางมาคนเดียว เลยถามเบอร์โทรศัพท์ลูกๆแก และโทรบอกลูกแกให้มารอรับป้ายที่แกจะลง ป้าแกขอบคุณฉันและให้พรเป็นการใหญ่ แต่สิ่งหนึ่งที่มันทำให้ฉันยิ้มได้กว้างกว่า ตอนที่ป้าถามฉันว่า "หนูไปไหนมา มาม๊อบเหรอลูก" เพราะดูจากสภาพการแต่งกายของฉัน ฉันพยักหน้าแล้วยิ้ม แกบอกว่า " ป้าเชื่อแล้วว่า คนที่มาม๊อบเป็นคนที่มีจิตใจดี"
จนถึงป้ายทีป้าจะลง ฉันประคองป้าไปส่งให้นั่งจนเรียบร้อยเพื่อรอลูกต่อไป พี่รถตู้ก็ใจดีจอดรอฉันอย่างใจเย็น
และถามฉันว่าไปลงไหน นั่นสิฉันลืมปลายทางของฉันไปเสียสนิท ก่อนลงจากรถฉันขอโทษและขอบคุณพี่รถตู้
พี่รถตู้โบกมือให้ฉันพร้อมรอยยิ้ม เช่นเดียวกับคนอื่นๆในรถ ที่มีรอยยิ้มให้ฉัน ฉันลงจากรถด้วยรอยยิ้มที่เปื้อนบนใบหน้าอย่างมีความสุข 
มันอาจจะเป็นเรื่องราวเล็กๆ ที่หลายคนมักมองข้าม เพราะในท่ามกลางการแข่งขัน เร่งรีบ ดิ้นรน ทำให้ผู้คนในสังคมทุกวันนี้ เห็นแก่ตัวกันมากขึ้น และหันมายึดกับวัตถุ จนหลงลืมที่จะมีน้ำใจแบ่งปันสิ่งเล็กๆน้อยๆ
ให้กับคนรอบข้าง 
แต่คำอวยพรป้าก็ได้ผลนะ หลังจากลงรถมา หาก๋วยเตี๋ยวริมทางกิน ป้าแม่ค้าก็ใจดี มาถามและยิ้มอย่างเป็นมิตรว่า 
"หนูไปม๊อบมาเหรอลูก มาจากไหน แล้วมากับใคร" ฉันก็ตอบป้าว่ามาม๊อบ มาจากบางสะพาน มาคนเดียว ป้าบอกว่า " เก่งจัง เป็นว่าก๋วยเตี่ยวเนี่ย ป้าเลี้ยง ป้าไม่คิดตังค์" นึกในใจ เจอแต่คนแก่ใจดีแฮะวันนี้ ตั้งแต่เช้าแล้ว ฮ่าๆๆ

 

 

................................................................

 

ผมกำลังคิดว่า บางที smile land ดินแดนแห่งรอยยิ้มและน้ำใจของคนไทยที่ห่างหายไปนาน กำลังจะกลับมา