317 replies to this topic

[เช never die]

สืบเนื่องจากมีพี่เสื้อแดงเข้ามาเปิดใจพูดถึงเล่าถึงความรู้สึกต่อปัญหาความเหลื่อมล้ำ และความเป็นไปภายใต้ระบอบอุปถัมภ์ของทักษิน ซึ่งอันที่จริงกระผมเคยเปิดประเด็นกระทู้เรื่องปัญหาความเหลื่อมล้ำของกลุ่มประชากรในชาติมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อประมาณสองปีมาแล้วเห็นจะได้ แต่ขออภัยที่หากระทู้นั้นไม่เจอ

 

 

ประเด็นปัญหาความเหลื่อมล้ำที่เป็นรากเหง้าปัญหาของความแตกแยกในสังคมไทยที่เป็นอยู่นี้ ถ้าไม่ย้อนกลับไปมองว่ามันไปไงมาไงมันถึงเป็นปัญหาแบบนี้ ก็จะทำให้มองปัญหาไม่รอบด้าน และไม่เข้าอกเข้าใจกันอย่างแท้จริง

 

 

ผมขอเปิดประเด็นเรื่องความเหลื่อมล้ำทางด้านการเข้าถึงปัจจัยการผลิต ระหว่างกลุ่มที่อยู่ใกล้ศูนย์กลางความเจริญ กับคนที่อยู่ห่างใกลจากศูนย์กลางความเจริญ ถ้ามองเผินๆมันเหมือนไม่น่ามีอะไร แต่ลึกๆแล้ว นี่เป็นปัญหาที่กัดแทะประเทศชาติจนกัดกร่อน ทำลายระบบสังคมคุณธรรม สังคมวัฒนธรรม สังคมน้ำจิตน้ำใจอันดีงาม ของสมาชิกในสังคม ทั้งในเมืองและชนบทแทบสะบั้นจากกัน  ทำลายไปถึงทรัพยากรธรรมชาติ แผ่นดิน ภูเขา แม่น้ำ.....

 

 

เปิดประเด็นแล้วครับ ขอเชิญอภิปราย ...

Edited by เช never die, 10 January 2014 - 23:59.

[แม้ว ม.7]

ปัญหาความเหลื่อมล้ำในประเทศไทย ตั้งแต่ดึกดำบรรพ์ ไม่เคยมีมาจากชนชั้น

 

คนไทย(อดีตสยาม)ทุกเชื้อชาติศาสานาไม่เคยถูกกีดกัน ถ้ามีความสามารถจะได้เลื่อนฐานะเสมอ(โบราณก็ศักดินา)

 

ตระกูลบุญนาคบรรพชนเป็นพ่อค้าชาวเปอร์เซีย ยังรับราชการได้เป็นถึงพระยา สมเด็จเจ้าพระยา

 

 

ถ้าจะโทษก็โทษโอกาส แน่นอนเด็กในเมืองพ่อแม่ทำไว้ดีโอกาสก็ดี แต่พ่อแม่เขาขยัน คนผิดขยันหรือ?

 

 

ถ้าประชานิยมจะเป็นแบบ ให้โอากาสประชาชนที่เข้าไม่ถึงโอกาสผมจะไม่บ่นว่าเลย...แต่นี่  

[RED MORON]

มีคนคิดว่าไม่มีรถขับเป็นคนจน ต้องมีเบนซ์ขับถึงไม่เป็นคนจน

มีคนคิดว่าทำนา ทำไร่ ทำสวน เป็นคนจน คนอยู่ชนบทต้องเป็นคนจน

มีคนคิดว่าขับมอเตอร์ไซค์รับจ้าง ขับแท๊กซี่ ขับรถตู้ สามล้อ เป็นคนจน

มีคนคิดว่าตั้งแผงลอยบนทางเท้าแถวสยาม เป็นคนจน

มีคนคิดว่าเศรษฐกิจพอเพียงกดให้คนจน 

 

แต่ความเหลื่อมล้ำมีจริงในสังคม ถ้าคนเกิดมาไม่มีทรัพย์สินอะไรเลยและไม่ได้เรียน ส่วนใหญ่ต้องไปเป็นผู้ใช้แรงงาน

ผมว่าน่าจะมีทางเลือกอื่น เช่น มีที่ให้ไปทำกิน คือเลือกได้ไม่ต้องเข้าเมือง มาให้นายทุนบางส่วนกดขี่

 

คนรวยมีสิทธิมากกว่าคนจน เช่น ทำผิดแบบเดียวกัน คนรวยสามารถประกันตัวเองออกมาได้ คนจนติดคุก

คนรวยและคนมีอำนาจทำผิด ขับรถชนตำรวจตาย ยิงตำรวจตาย โกงชาติ ไม่ต้องติดคุก

 

แต่ก็นะยังมีชนชั้นขี้ข้าจำนวนมากที่ยินดีรับเงินคนรวยให้มันทำความผิดได้ แบบเท่ๆ ลอยหน้าลอยตาในสังคม  

Edited by RED MORON, 11 January 2014 - 00:26.

[เช never die]

ไม่มีใครอภิปรายงั้นผมเริ่มก่อนเลยแล้วกัน ....

 

ท่านประทานที่เคารพ เพื่อนสมาชิกผู้มีเกียรติทุกท่าน กระผม.. (คุณก็รู้ว่าใคร) ขอเปิดอภิปรายดังนี้ครับ

 

ประเด็นปัญหาความเหลื่อมล้ำของไทยมันมีมาช้านาน (อันที่จริงมันก็มีทุกสังคมนั่นแหละ ไม่มีสังคมไหนไม่มีความเหลื่อมล้ำหรอก) แต่ประเด็นของไทยมันมองได้หลายมุม และมีมาจากหลายสาเหตุ สะสมมายาวนาน ตั้งแต่ความเหลื่อมล้ำในการเข้าถึงปัจจัยการผลิต ความเหลื่อมล้ำในการเข้าถึงโอกาศทางการศึกษาที่ดี ความเหลื่อมล้ำในการเข้าถึงแหล่งเงินทุน ความเหลื่อมล้ำในการเข้าถึงข้อมูลข่าวสาร ไปจนถึงความเหลื่อมล้ำในการเข้าถึงระบบสวัสดิการ การรักษาพยาบาลยามเจ็บไข้ ฯลฯ

 

และที่กระผมจะอภิปรายต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่จะอภิปรายรวมๆไปเลยเพราะมันเกี่ยวข้องกันหมด ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

 

ผมยกตัวอย่างนิทานให้ฟังเรื่องนึงลุงไผ่กับลุงคำ ปู่ย่าลุงคำสร้างบ้านตั้งรกรากมีที่ 4 - 5 ไร่ อยู่กรุงเทพฯมาตั้งแต่ร้อยปีที่แล้ว ตัวลุงคำก็ได้เรียนหนังสืออยู่กรุงเทพจนจบปริญา

 

อีกคนพ่อลุงไผ่ไปตั้งรกรากอยู่ชนบทห่างใกลความเจริญ ถากถางที่ทำกินได้มา 100 ไร่ แต่ที่สวย ดินดี น้ำอุดม  ปลูกอะไรก็งาม

 

ผ่านมาถึงยุคของลุงคำกับลุงไผ่ ลุงคำอยู่กรุงเทพฯใกล้ความเจริญ เรียนจบมาสูง ได้รับข่าวสารรวดเร็ว รู้ทิศทางตลาดโลก ราคาพืชไร่ สารพัด บังเอิญได้ร่วมลงทุนกับฝรั่งส่งสินค้าออก มีรายได้เพิ่มพูนขึ้นมากมาย ก็มารู้สึกว่าที่ดิน 4 - 5 ไร่ในกรุงเทพฯของตัวเองมันเล็กไปซะแล้ว อยากมีที่กว้าง ๆ ดินดำน้้ำชุ่มทำสนามกอล์ฟ รีสอร์ท ให้นักท่องเที่ยว และตัวเองจะได้ใว้พักผ่อนด้วย คิดแค่นี้ กระบวนการแย่งชิงปัจจัยการผลิตของลุงคำจากลุงไผ่ก็เริ่มขึ้นแล้ว มีต่อ...

 

และที่มันเกิดขึ้นจริง มันไม่ได้มีแค่กรณีลุงคำกับลุงไผ่กรณีเดียว แต่มีเป็นแสนเป็นล้านกรณี ในส่วนของการแย่งชิงปัจจัยการผลิตภาคการเกษตรที่สำคัญที่สุด นั่นคือ ที่ดิน ..  อันนี้ก็เดี๋ยวมาต่อ .......      ตอนนี้เมื่อยมือ พักกินน้ำแป้บนุง ..

[คลำปม]

ผมว่ารากเหง้าของปัญหามันอยู่ที่ทักษิณมองโครงสร้างสังคมของเราออก 

 

แล้วใช้ประโยชน์จากมันโดยไม่คำนึงถึงสำนึกผิดชอบชั่วดีใดๆนะครับ

(คือมีคนมองออกไม่น้อยนะ  แต่ส่วนใหญ่เป็นนักวิชาการ  แล้วก็ไม่ได้กระสันอำนาจทางการเมือง)

 

ผมขอตัดทักษิณออกไปไม่กล่าวถึงก่อน

 

 

ผมขอโฟกัสแค่ประเด็นกลุ่มที่ด้อยโอกาส  กลุ่มที่รอรับความช่วยเหลือจากภาครัฐ  กลุ่มที่เป็นฐานเสียงของเพื่อไทย

(ไม่ใช่ว่ากลุ่มอื่นไม่มีปัญหานะครับ  แต่ขอว่ากันถึงกลุ่มนี้ก่อน)

 

กลุ่มนี้ไม่เคยเสียภาษีเงินได้ครับ  จึงไม่มีความรู้สึกว่างบประมาณของชาติเป็นเงินของตน

 

หากเขาได้ยินว่านักการเมืองโกง  เขาจะบอกว่าใครก็โกง

(ถ้าเขาโกงได้เขาก็ทำด้วยซ้ำ  ดูอย่างเช่น นายก.อบต.เงินเดือนหมื่นกว่าแต่หาเสียงกันเป็นล้านๆ)

 

ดังนั้นเรื่องโกงนี่ไม่ใช่จุดที่เขารังเกียจ  ลึกๆแล้วเขาเป็นคนอัธยาศัยดีเขาไม่ค่อยเกลียดใคร

(ยกเว้นบางรายที่อินการเมืองมากๆและถูกปลุกปั่น)

 

สังคมรอบข้างก็เป็นเสื้อแดง  อยู่ในหมู่บ้านเสื้อแดง  ประกอบอาชีพคล้ายคลึงกัน

 

เลือกอะไรก็จึงใช้ตรรกเดียวกันครับ  เลือกพรรคนี้เพราะให้ประโยชน์  ให้กองทุนหมู่บ้าน  ให้พักชำระหนี้  ให้สารพัด

 

หัวหน้าพรรคจะไปโกงชาติอย่างไรมันก็เรื่องไกลตัวจับต้องไม่ได้

 

จะไปเลือกพรรคอื่นได้อย่างไร  เลือกอันนี้แหละ  ขนาดเลือกแล้วยังจนไม่เลิก  ขืนเลือกพรรคอื่นอดตายพอดี

 

น้อยรายครับที่เขาจะคิดได้ว่าความจนความรวยมันขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง

 

คนชั้นกลางในเมืองเสียอีกที่ไม่ได้รับประโยชน์จากนโยบายประชานิยมเท่าเขา

 

ยิ่งมีจำนวนน้อยกว่าก็เป็นฐานเสียงที่พรรคใหญ่สุดละเลย

 

 

และจากวิธีคิดอันมุ่งตอบสนองแตฐานเสียงของตนของเพื่อไทย  มันจึงทำให้ความขัดแย้งของคนไทยหนักขึ้นด้วย

 

สังคมเรากำลังเข้าสู่จุดที่ยากจะเยียวยา

 

คนในเมืองมองว่าคนชนบทห่างไกลองค์ความรู้  เห็นแก่ได้  เลือกแต่ผลประโยชน์เฉพาะหน้า  ขายเสียง  ฯลฯ

 

คนชนบทมองว่าคนกรุงขาดความเข้าใจทางการเมือง  เห่อกระแส  ไม่มีเหตุผล  เลือก สส.ชนิดที่ไม่เคยมาทำอะไรตอบแทนให้  โง่ ฯลฯ

 

 

เถียงกันมันก็วนเป็นลูปไม่มีวันจบหรอกครับ 

 

เท่าที่สัมผัสมาผมเห็นเช่นนี้

[เช never die]

ต่อ ....

 

ปัญหาการแย่งชิง(ที่จริงมันก็ซื้อขายกันธรรมดานั่นแหละ แต่ในระดับมหะภาคมันคือการแย่งชิง)ปัจจัยการผลิตอันเป็นที่ดินเป็นแสนเป็นล้านกรณี(ไปดูได้จากสถิติการโอน ย้าน เปลื่นยมือ กรรมสิทธิ์ที่ดินทั่วประเทศ)

 

เมื่อลุงไผ่ - ลูกหลานลุงไผ่ สูญเสียกรรมสิทธิ์ที่ดิน(ปัจจัยการผลิตที่สำคัญ)ไปแล้ว แล้วเนื่องจากอยู่ห่างใกลความเจริญ เรียนหนังสือไม่สูง ในที่สุดก็หมดเงินไปกับลัทธิบริโภคนิยมและตายไป แต่ถึงลุงไผ่จะตายไป แต่ลูกหลานลุงไผ่ยังอยู่ คนบ้านนอกคอกนา ที่สูญเสียที่ดินทำกินของตนเอง ลูกหลานลุงไผ่ก็มีหนทางเดินเท่าที่ผมวิเคราะห์แล้วมีสามเส้นทาง

 

1.เส้นทางแรกเข้าเมืองรับจ้างทำงานในโรงงานของลุงคำ ด้วยค่าจ้างพอยังชีพ และฟวังว่าการเข้ามาอยู่ในเมืองจะทำให้ลูกหลานเข้าถึงการศึกษาที่ดีกว่า ได้รับข่าวสารที่รวดเร็วกว่าที่บ้านในชนบท ในชั้นนี้ลูกหลานลุงคำเริ่มถ่างช่องว่างความเหลื่อมล้ำเพิ่มเข้าไปด้วยลัทธิบริโภคนิยม ใช้ของหรูของแพง มีชีวิตที่สุขสบาย แต่ลูกหลานลุงไผ่ต้องดำรงชีวิตอยู่ในเกณฑ์ พอยังชีพ ...

 

หรือเส้นทางที่ 2 เป็นโจร อันนี้ง่าย ดังเร็ว จบเร็ว สุดท้ายคนก็แน่นคุก อย่างที่เห็นกันในปัจจุบัน

 

และเส้นทางที่ 3 ยึดอาชีพเกษตรกรเฉกเช่นปู่ย่าตายายเคยทำมาด้วยการเป็นเกษตรกร แต่เนื่องจากไม่มีปัจจัยการผลิต ก็ต้องไปหักร้างถางพงที่ดินสงวน เขตป่าสงวน ที่เป็นป่าเสื่อมโทรม จับจองแผ้วถางกันใหม่ นั่นแหละขึ้นชื่อว่าป่าเสื่อมโทรม มันจไปมีดินดำน้ำชุ่มจากตรงไหน ปลูกอะไรก็กระท่อนกระแท่น ไม่ค่อยได้ผลผลิต และยังเข้าไม่ถึงข่าวสาร การศึกษา การสาธารณสุข ฯลฯ เหมือนเดิม เพื่อเตรียมตัวผลิตมนุษย์ไทยเผ่าที่เหลื่อมล้ำต่ำลงไปอีกชั้นหนึ่ง เมื่อที่ที่จับจองนั้นเอาไปออกเอกสารสิทธิ์ได้

 

เมื่อยมือ พักกินน้ำแป้บนึง ...

[ไทยไม่ทน]

             ผมเชื่อว่าความเท่าเทียมในเรื่องของฐานะและโอกาศ มันไม่เคยเกิดมีขึ้นมาบนโลกนะครับ ยิ่งเป็นระบอบประชาธิปไตยด้วยแล้ว

ถามว่าปัญหาที่มันเกิดขึ้นจริงๆคืออะไรในสายตาของผม น่าจะเป็นอาการรับความจริงไม่ได้มากกว่านะ ว่าตัวเองด้อยกว่า

คือในจุดนึงถ้าเค้ายอมรับว่าเค้าด้อยกว่าเค้าจะหาทางกระเสือกกระสนขึ้นมาเทียบชั้นกับคนที่อยู่สูงกว่าเองแหละ

 

สัจธรรมอันโหดร้าย แต่เป็นความจริง

[เช never die]

ต่อ ...

 

 

เนื่องจากสังคมเราเป็นสังคมเกษตรกรรมมาแต่เดิม ที่ดินจึงเป็นปัจจัยการผลิตที่สำคัญที่สุดของประเทศ แต่สิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อลูกหลานลุงคำนับแสนนับล้าน ไม่เฉพาะในกรุงเทพฯ แต่รวมไปถึงในเมืองใหญ่ โดยไม่มองภาพรวม ลูกหลานลุงคำนับแสนนับล้านเหล่านี้ ที่ประสพความสำเร็จในอาชีพการงาน ในนั้นก็มีลูกหลานลุงไผ่รวมอยู่ด้วยในจำนวนไม่น้อย(ลูกหลานเกษตรกรที่สูญเสียที่ดินทำกินไป แต่กลับสร้างตัวขึ้นมาใหม่เมื่อหันทิศทางเดินไปตามกระแสการพัฒนาของประเทศ) ต่างช่วงชิง แย่งชิง ปัจจัยการผลิตของเกษตรกรกันอย่างบ้าคลั่ง โดยไม่มีใครมองภาพรวมว่ามันจะเกิดผลเสียหายอะไรต่อประเทศชาติ ต่อระบบสังคมโดยรวมตามมา

 

รุ่นที่สาม รุ่นที่สี่ เดี๋ยวมาต่อ  ....

[แสงธูป]

ความเหลื่อมล้ำของชนชั้นนั้นอาจมีอยู่จริงแต่เราสามารถเปลี่ยนมุมมองของชีวิตให้มีความสุขได้อะไรคือความรวยอะไรคือความจนแค่ไหนถึงเรียกว่ารวยถ้าเรามองคนที่เขารวยกว่าเราก็จะเป็นคนจนแต่ถ้าเรามองคนที่เขาจนกว่าเราก็จะเป็นคนรวย เพราะฉะนั้นถ้าเรามองคนอื่นว่าเป็นคนที่ชนชั้นสูงกว่าเราคนที่ลำบากกว่าเราก็จะมองว่าเรามีชนชั้นสูงกว่าเขาแบบนี้ใครน่าสงสารกว่ากัน ถ้าชาวนามองว่าคนเมืองเป็นชนชั้นที่สูงกว่าแล้วพวกหาเช้ากินค่ำละน่าสงสารกว่าไหม ตอนผมเป็นเด็กผมอยู่กรุงเทพกับแม่ผมต้องทำงานตั้งแต่ตีห้าจนถึงสี่ทุ่มบ้านที่มีเป็นแค่เสาแล้วเอาสังกะสีมาตีเป็นหลังคาห้องน้ำต้องใช้ผ้าขึงแทนประตูเวลาแม่พาผมกลับไปหาตาที่ต่างจังหวัดบ้านตายังน่าอยู่กว่าบ้านผมเลยแบบนี้ถือว่าตาผมที่เป็นชาวนามีชนชั้นสูงกว่าผมมั้ย ผมจึงคิดว่าชนชั้นนั้นอยู่ที่มุมมองของเราทุกคนเกิดมาต้องสู้ต้องดิ้นรนไม่ว่าชนชั้นไหนแต่เราจะมีความสุขอยู่ได้ก็ต่อเมื่อเราทำดีที่สุดในหน้าที่ของเราและรู้จักพอ

[เช never die]

ผมว่ารากเหง้าของปัญหามันอยู่ที่ทักษิณมองโครงสร้างสังคมของเราออก 

 

แล้วใช้ประโยชน์จากมันโดยไม่คำนึงถึงสำนึกผิดชอบชั่วดีใดๆนะครับ

(คือมีคนมองออกไม่น้อยนะ  แต่ส่วนใหญ่เป็นนักวิชาการ  แล้วก็ไม่ได้กระสันอำนาจทางการเมือง)

 

ผมขอตัดทักษิณออกไปไม่กล่าวถึงก่อน

 

 

ผมขอโฟกัสแค่ประเด็นกลุ่มที่ด้อยโอกาส  กลุ่มที่รอรับความช่วยเหลือจากภาครัฐ  กลุ่มที่เป็นฐานเสียงของเพื่อไทย

(ไม่ใช่ว่ากลุ่มอื่นไม่มีปัญหานะครับ  แต่ขอว่ากันถึงกลุ่มนี้ก่อน)

 

กลุ่มนี้ไม่เคยเสียภาษีเงินได้ครับ  จึงไม่มีความรู้สึกว่างบประมาณของชาติเป็นเงินของตน

 

หากเขาได้ยินว่านักการเมืองโกง  เขาจะบอกว่าใครก็โกง

(ถ้าเขาโกงได้เขาก็ทำด้วยซ้ำ  ดูอย่างเช่น นายก.อบต.เงินเดือนหมื่นกว่าแต่หาเสียงกันเป็นล้านๆ)

 

ดังนั้นเรื่องโกงนี่ไม่ใช่จุดที่เขารังเกียจ  ลึกๆแล้วเขาเป็นคนอัธยาศัยดีเขาไม่ค่อยเกลียดใคร

(ยกเว้นบางรายที่อินการเมืองมากๆและถูกปลุกปั่น)

 

สังคมรอบข้างก็เป็นเสื้อแดง  อยู่ในหมู่บ้านเสื้อแดง  ประกอบอาชีพคล้ายคลึงกัน

 

เลือกอะไรก็จึงใช้ตรรกเดียวกันครับ  เลือกพรรคนี้เพราะให้ประโยชน์  ให้กองทุนหมู่บ้าน  ให้พักชำระหนี้  ให้สารพัด

 

หัวหน้าพรรคจะไปโกงชาติอย่างไรมันก็เรื่องไกลตัวจับต้องไม่ได้

 

จะไปเลือกพรรคอื่นได้อย่างไร  เลือกอันนี้แหละ  ขนาดเลือกแล้วยังจนไม่เลิก  ขืนเลือกพรรคอื่นอดตายพอดี

 

น้อยรายครับที่เขาจะคิดได้ว่าความจนความรวยมันขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง

 

คนชั้นกลางในเมืองเสียอีกที่ไม่ได้รับประโยชน์จากนโยบายประชานิยมเท่าเขา

 

ยิ่งมีจำนวนน้อยกว่าก็เป็นฐานเสียงที่พรรคใหญ่สุดละเลย

 

 

และจากวิธีคิดอันมุ่งตอบสนองแตฐานเสียงของตนของเพื่อไทย  มันจึงทำให้ความขัดแย้งของคนไทยหนักขึ้นด้วย

 

สังคมเรากำลังเข้าสู่จุดที่ยากจะเยียวยา

 

คนในเมืองมองว่าคนชนบทห่างไกลองค์ความรู้  เห็นแก่ได้  เลือกแต่ผลประโยชน์เฉพาะหน้า  ขายเสียง  ฯลฯ

 

คนชนบทมองว่าคนกรุงขาดความเข้าใจทางการเมือง  เห่อกระแส  ไม่มีเหตุผล  เลือก สส.ชนิดที่ไม่เคยมาทำอะไรตอบแทนให้  โง่ ฯลฯ

 

 

เถียงกันมันก็วนเป็นลูปไม่มีวันจบหรอกครับ 

 

เท่าที่สัมผัสมาผมเห็นเช่นนี้

 

ขอค้านครับ ...

 

อันนี้เป็นการมองปัญหาที่เกิดอยู่ ณ.ปัจจุบันเท่านั้นครับ แต่ยังไม่ลงลึกไปถึงที่มาที่ไปรากเหง้าของปัญหาอย่างครบถ้วน

 

ท่านเติ้งเสี่ยวผิงกล่าวใว้ว่า เมื่อไหร่ที่เราที่ที่มาสาเหตุของปัญหา ก็เท่ากับปัญหาได้รับการแก้ไขไปครึ่งหนึ่งแล้ว

[อาวุโสโอเค]

สำหรับผมมองว่าหากเอาคำว่าการแย่งชิงผลประโยชน์ น่าจะทำให้เห็นภาพชัด โดยจะมี 2 กลุ่มที่ชัดเจนคือ

 

1 กลุ่มทุนนิยมสามานย์(กลุ่มทักษิณและพวก) กลุ่มคอร์รัปชั่นพวกนี้จะพยายามทุกวิถีทางที่จะเอาผลประโยชน์ชาติเป็นของส่วนตัว

 

กลุ่มนี้เดิมรู้จักในนาม กลุ่มคนเสื้อแดง เดิมกลุ่มนี้ประสบความสำเร็จจากการใช้เงินหรืออามิสอื่นในการจูงใจมาเป็นพวก

 

แต่ในระยะหลังมีการโกงกันมากเลยอ่อนกำลังลง

 

2 กลุ่มต่อต้านกลุ่มแรก(ต่อต้านการทุจริต คอร์รัปชั่น) พัฒนาการกลุ่มนี้มาจากหลายกลุ่ม เช่น กลุ่มสนับสนุนพรรค ปชป กลุ่มต่อต้านกลุ่มนปช

 

ในระยะแรกการรวมตัวเป็นอย่างหลวม ๆ ไร้พลัง แต่เมื่อมีประสบการณ์และ เงื่อนไขพร้อมมากขึ้น ในปัจจุบันกลายเป็นกลุ่มทรงพลังที่สุดในปัจจุบัน

 

      สิ่งที่น่าสนใจในเกี่ยวกับรากเหง้าความขัดแย้ง ผมกลับมองว่าปัจจุบันกลับน้อยลงกับกลุ่มรากหญ้า เนื่องจากการบริหารงานที่ผิดพลาดของการบริหารประเทศ

 

ของรัฐบาลเพื่อไทยโดยจะเห็นได้ขากการเพิ่มขนาดของมวลชน กปปส กระแสการเพิ่มขัดแย้งปัจจุบันกลับกลายเป็น กลุ่มต่อต้านขัดแย้งกับทักษิณกลุ่มคณะรัฐมนตรี

 

เป็นหลัก(โดยใช้ความลุแก่อำนาจของทักษิณและรัฐมนตรีหลายคนบังคับให้ลิ่วล้อข้าราชการดาหน้าออกมาเป็นศัตรูกับกลุ่มต่อต้าน) การขจัดรากแห่งความขัดแย้ง

 

ผมนึกถึงการเยี่ยวไม่สุดของการรัฐประหารรอบที่แล้ว ลุงกำนันเป็นแค่เครื่องมือของมวลชนในการทำภารกิจที่เหลือให้เสร็จสิ้นลง 

[เช never die]

ความเหลื่อมล้ำของชนชั้นนั้นอาจมีอยู่จริงแต่เราสามารถเปลี่ยนมุมมองของชีวิตให้มีความสุขได้อะไรคือความรวยอะไรคือความจนแค่ไหนถึงเรียกว่ารวยถ้าเรามองคนที่เขารวยกว่าเราก็จะเป็นคนจนแต่ถ้าเรามองคนที่เขาจนกว่าเราก็จะเป็นคนรวย เพราะฉะนั้นถ้าเรามองคนอื่นว่าเป็นคนที่ชนชั้นสูงกว่าเราคนที่ลำบากกว่าเราก็จะมองว่าเรามีชนชั้นสูงกว่าเขาแบบนี้ใครน่าสงสารกว่ากัน ถ้าชาวนามองว่าคนเมืองเป็นชนชั้นที่สูงกว่าแล้วพวกหาเช้ากินค่ำละน่าสงสารกว่าไหม ตอนผมเป็นเด็กผมอยู่กรุงเทพกับแม่ผมต้องทำงานตั้งแต่ตีห้าจนถึงสี่ทุ่มบ้านที่มีเป็นแค่เสาแล้วเอาสังกะสีมาตีเป็นหลังคาห้องน้ำต้องใช้ผ้าขึงแทนประตูเวลาแม่พาผมกลับไปหาตาที่ต่างจังหวัดบ้านตายังน่าอยู่กว่าบ้านผมเลยแบบนี้ถือว่าตาผมที่เป็นชาวนามีชนชั้นสูงกว่าผมมั้ย ผมจึงคิดว่าชนชั้นนั้นอยู่ที่มุมมองของเราทุกคนเกิดมาต้องสู้ต้องดิ้นรนไม่ว่าชนชั้นไหนแต่เราจะมีความสุขอยู่ได้ก็ต่อเมื่อเราทำดีที่สุดในหน้าที่ของเราและรู้จักพอ

 

ก็นี่เองที่ผมจัดให้คุณเป็นลูกหลานลุงไผ่ที่ปัจจุบันเจริญงอกงามไปตามทิศทางพัฒนาประเทศ จนได้มาคุยอภิปรายกันในสังคมออนไลน์กับลูกหลานลุงคำโดยส่วนใหญ่ไงครับ แต่อย่าลืมนะครับ ยังมีลูกหลานลุงไผ่อีกนับแสนนับล้านที่เข้าไม่ถึงโอกาศแบบคุณแบบผม

[เช never die]

ผมขอตัดมาอีกซ็อตนึงนะครับ ...

 

ถามเพื่อนสมาชิกทุกท่านทุกฝ่าย เฉพาะท่านที่มีลูกแล้วนะครับ

 

คำถาม ท่านรักลูกของท่านไหม ถ้าคำตอบคือใช่กันทุกคน พวกเราทุกคนก็ต้องรักเด็กกำพร้าทุกคนให้เท่าที่เรารักลูกของเรา ....

 

เพราะอะไร เดี๋ยวมาต่อครับ

[แสงธูป]

ความเหลื่อมล้ำของชนชั้นนั้นอาจมีอยู่จริงแต่เราสามารถเปลี่ยนมุมมองของชีวิตให้มีความสุขได้อะไรคือความรวยอะไรคือความจนแค่ไหนถึงเรียกว่ารวยถ้าเรามองคนที่เขารวยกว่าเราก็จะเป็นคนจนแต่ถ้าเรามองคนที่เขาจนกว่าเราก็จะเป็นคนรวย เพราะฉะนั้นถ้าเรามองคนอื่นว่าเป็นคนที่ชนชั้นสูงกว่าเราคนที่ลำบากกว่าเราก็จะมองว่าเรามีชนชั้นสูงกว่าเขาแบบนี้ใครน่าสงสารกว่ากัน ถ้าชาวนามองว่าคนเมืองเป็นชนชั้นที่สูงกว่าแล้วพวกหาเช้ากินค่ำละน่าสงสารกว่าไหม ตอนผมเป็นเด็กผมอยู่กรุงเทพกับแม่ผมต้องทำงานตั้งแต่ตีห้าจนถึงสี่ทุ่มบ้านที่มีเป็นแค่เสาแล้วเอาสังกะสีมาตีเป็นหลังคาห้องน้ำต้องใช้ผ้าขึงแทนประตูเวลาแม่พาผมกลับไปหาตาที่ต่างจังหวัดบ้านตายังน่าอยู่กว่าบ้านผมเลยแบบนี้ถือว่าตาผมที่เป็นชาวนามีชนชั้นสูงกว่าผมมั้ย ผมจึงคิดว่าชนชั้นนั้นอยู่ที่มุมมองของเราทุกคนเกิดมาต้องสู้ต้องดิ้นรนไม่ว่าชนชั้นไหนแต่เราจะมีความสุขอยู่ได้ก็ต่อเมื่อเราทำดีที่สุดในหน้าที่ของเราและรู้จักพอ

 
ก็นี่เองที่ผมจัดให้คุณเป็นลูกหลานลุงไผ่ที่ปัจจุบันเจริญงอกงามไปตามทิศทางพัฒนาประเทศ จนได้มาคุยอภิปรายกันในสังคมออนไลน์กับลูกหลานลุงคำโดยส่วนใหญ่ไงครับ แต่อย่าลืมนะครับ ยังมีลูกหลานลุงไผ่อีกนับแสนนับล้านที่เข้าไม่ถึงโอกาศแบบคุณแบบผม

อันนี้ผมยอมรับครับว่าจริงยังมีลูกหลานลุงไผ่อีกมากมายที่ไม่มีโอกาส

[เช never die]

ตัดกลับไปช็อตเดิม ด้วยการแก่งแย่งทรัพยากรที่ดินกันอย่างบ้าคลั่ง(ที่จริงมันก็ซื้อขายกันธรรมดานั่นแหละ)ของลูกหลานลุงคำกับลูกหลานลุงไผ่บางส่วน ก่อเกิดวัฒนะธรรมโอ้อวด แข่งกันอวด เกิดเป็นแลนด์ลอร์ด เจ้าที่ดินน้อย แล้วส่วนมากก็ซื้อ(แย่งชิง)มากองทิ้งใว้เฉยๆอย่างนั้นแหละ วาดโครงการใว้ในหัวว่าเดี่ยวอีก 5 ปี อีก 10 ปีจะทำโน่นทำนี่ (แต่ตอนนี้ปล่อยมันรกไปก่อน) และไม่รู้ว่าเอาเข้าจริงจะได้ทำหรือป่าว (แต่ตอนนี้ผ่อนธนาคารไปก่อน เพราะอยู่ใกล้แหล่งทุน)

 

ในขณะที่ลูกหลานลุงไผ่อีกบางส่วนที่ไม่ประสบความสำเร็จกับชีวิตในเมืองด้วยอาจจะโชคไม่ดี หรือสติปัญญาไม่ให้ ความพยายามไม่พอก็แล้วแต่ อยากหวนคืนกลับไปทำอาชีพของปู่ย่าตายายก็ทำไม่ได้เพราะกลายเป็นที่ดินคนอื่นไปแล้ว

[เช never die]

ผมขอตัดมาอีกซ็อตนึงนะครับ ...

 

ถามเพื่อนสมาชิกทุกท่านทุกฝ่าย เฉพาะท่านที่มีลูกแล้วนะครับ

 

คำถาม ท่านรักลูกของท่านไหม ถ้าคำตอบคือใช่กันทุกคน พวกเราทุกคนก็ต้องรักเด็กกำพร้าทุกคนให้เท่าที่เรารักลูกของเรา ....

 

เพราะอะไร เดี๋ยวมาต่อครับ

 

 

ต่อของอันนี้ ....

 

สาเหตุที่พวกเราทุกสี ทุกฝ่าย ต้องรักเด็กกำพร้าทุกคนให้เท่ากับที่เรารักลูกเรา ก็เพราะว่าไม่ช้าก็เร็ว เด็กกำพร้าพวกนี้จะต้องเติบโตขึ้นมาอยู่ร่วมสังคมเดียวกับลูกของเรา เราจะปล่อยเราจะชอบให้มีคนที่เติบโตขึ้นมาแบบไร้ความรัก จิตใจหยาบกระด้าง ฯลฯ อยู่ร่วมอนาคตในสังคมเดียวกับลูกของเราหรือ ? ....

[เช never die]

ปล. ที่ต้องย่องเอาของร้อนมาปล่อยตอนดึกๆ เพราะคนน้อย โอกาศโดนรุมน้อย และของมันร้อน รอบที่แล้วเอามาปล่อยตอนบ่ายๆอธิบายแทบไม่ทัน เกิดรอบนี้อธิบายไม่ทันอีก น้าเชจะซวยไม่ใช่น้อย ก็เลยย่องมาปล่อยของตอนดึกๆ คร่าวๆก็หวังว่าทุกสี ทุกฝ่ายพอจะเข้าใจแนวคิดน้าเชกันนะครับ

 

ทั้งหมดนี่แหละคือรากเหง้าที่มาของปัญหาความเหลื่อมล้ำที่ทักษินเจาะเอาไปใช้เป็นเครื่องมือในการเพิ่มพูนทรัพย์สินให้ตัวเอง ใครที่รู้เหมือนกันแล้วคุณธรรมไม่สูงพอ ก็ทำแบบทักษินทั้งนั้น ไปดูอดีต สส.ลิ่วล้อของทักาินในสภา ออกทรงเดียวกับทักษินทั้งนั้น

 

แล้วที่สำคัญเรื่องนี้น้าเชยืนยันว่าต้องเอาไปถกแถลง-อภิปรายกันในพิมพ์เขียวปฏิรูปประเทศของลุงสุเทพอย่างพลาดประเด็นนี้ไม่ได้เด็ดขาดครับ

 

ที่สำคัญอาจจะต้องทำถึงขั้นกึ่งๆปฏิรูปที่ดินใหม่ทั่วประเทศแบบค่อยเป็นค่อยไปกันเลย จึงจะทำให้สังคมของเราค่อยๆขยับความเหลื่อมล้ำเข้ามาหากันมากขึ้น แต่ทั้งนี้มันก้ต้องรวมไปถึงมิติอื่นๆด้วย อันนี้ตามแนวคิดน้าเชนะครับ

Edited by เช never die, 11 January 2014 - 02:06.

[แม้ว ม.7]

ภาษีที่ดินเพื่อกระจายที่ดินให้คนไทยทุกคน คนชงกฎหมายคือคุณกรณ์ พวกที่ล้มกฎหมายคือเพื่อไทย

ตลกในแง่คนที่โดนหาว่าเป็นอำมาตย์เสนอกฎหมายเพื่อกระจายทรัพยากรที่ดิน คนที่ล้มกฎหมายนี้คือพวกที่อ้างว่าเป็นตัวแทนคนยาก


@เรื่องนี้เสื้อแดงไม่เคยกล้าตอบสักคน หวังว่าทู้นี้คงมี อยากรู้จริงๆว่าทำไมล้มกฎหมายดีๆ

[เช never die]

เป็นการเฉพาะถึงพี่ๆเสื้อแดงนะครับ มู้นี้เปิดขึ้นมาเพื่อถกถึงรากเหง้าของปัญหาที่ทำให้เกิดพี่ๆเสื้อแดงขึ้นมา ขอความกรุณาไม่ต้องถอดเสื้อแดงออกแล้วแอ๊บว่ากลางหรือรักสินตินะครับ ใจไปเลย อภิปรายกันอย่างสุภาพชน และผมยอมรับการมีอยู่ของพี่ๆเสื้อแดงว่ามีอยู่จริง ไม่ว่าวันข้างหน้าพี่ๆเสื้อแดงจะวิวัฒนาการไปเป็นกลุ่มอะไรก็แล้วแต่ แต่ทุกสีทุกกลุ่มคือคนไทยครับ ต้องยอมรับตรงนี้กันให้ได้ก่อน (เพราะตราบใดที่ยังคิดกันว่าเสื้อแดงมีแต่พวกรับจ้าง หรือขี้ข้าทักษิน การพูดคุยมันจะไม่ถูกเริ่มต้น ความขัดแย้งของคนในชาติเดียวกันก็จะไม่ถูกแก้ไข)

[เสือยิ้มยาก]

ตะกี้ผมพิมพ์ไป 20 กว่าบรรทัด แต่กลัวคนขี้เกียจอ่าน

 

ผมสรุปได้ว่า รากเหง้าของปัญหา ต้นเหตุมาจาก ระบอบทักษิณครับ

ผมพูดไปหลายเรื่องแต่มันก็ย้อนกลับมาที่ตัวทักษิณหมด ส่วนเรื่องต่างๆที่ว่านั้น มันตามมาทีหลัง ที่ทักษิณทำ/สร้างวาทะกรรมขึ้นมา เพื่อเล่นงานฝ่ายตรงข้าม

 

แก้ไข/เพิ่มเติม

นอกจากวาทะกรรมอำมาตย์ไพร่แบบมั่วๆที่ปั่นขึ้นมาแล้ว ยังมีเรื่องไม่เคารพกฎหมาย ล้วงลูกราชการ พวกพ้อง แก้ไขกติกาสารพัด และเริ่มซุกหุ้นปี 44 นั่นแหละ 

เยอะแยะครับ สรุปต้นเหตุของรากเหง้าปัญหาที่สังคมแตกแยกด้วย เพราะทักษิณ ลามปามไปถึงต้องตีความกฎหมายเป็นว่าเล่น เพราะไอ้แม้วมันเรียนแบบศรีธนญชัย

Edited by เสือยิ้มยาก, 11 January 2014 - 03:54.

[tonythebest]

ด้วยสภาพทางเศรษฐกิจที่เป็นปัญหาใหญ่ของประเทศ
ความแตกต่างระหว่างความรวยกับความจนมีสูงมากเกินไป
โอกาสในการเข้าถึงทรัพยากร การศึกษา เยียวยา
มีทั้งขาดมากเกินไป และได้รับมากเกินไป
สิ่งเหล่านี้ เป็นสิ่งกระตุ้น ที่ทำให้คนที่เห็นความต่างนี้เป็นปัญหาของตนเอง
รู้สึกจำเป็นต้องดิ้นรน จนเกิดความรู้สึกต้องดิ้นรนขวนขวาย
สิ่งเหล่านี้จะลดน้อยลงไปได้ ด้วยการศึกษาหรือการสนับสนุนจากรัฐ

โครงการหนึ่งของทักษิณที่ผมมองว่าดี
คือ 30 บาทนักษาทุกโรค ซึ่งจะสามารถขจัดเหตุแห่งปัญหาไปได้เหตุหนึ่ง
เพียงแต่ หากเป็นการสนันสนุนที่ปราศจากความรอบคอบ
จึงทำให้มีปัญหาในภายหลังได้
อาจเพราะไม่ได้คิดถึงผลบวกลบ และแก้ไขตรงนั้นไปก่อน
เราจึงเห็นปัญหาตามหลังมามากมาย
ไม่ต่างกับการจำนำข้าว ค่าแรง 300 หรือเงินเดือนหมื่นห้า
ที่ทั้งหมด ทนที่จะเป็นการคิดเพื่อลดความเหลื่อมล้ำ
หรือเพิ่มโอกาสในการเข้าถึงสิ่งต่างๆ
แต่กลายเป็นเพียงโครงการประชานิยม
ที่ปราศจากการคิดเผื่อถึงปัญหาตามหลัง

เมื่อปัญหาความเหลื่อมล้ำยังอยู่
โดยการเข้าถึงโอกาสและทรัพยากรยังไม่เกิดความเท่าเทียมหรือไกล้เคียง
ยังคงอยู่ต่อไป คนเราก็ยิ่งต้องแย่งชิงเพื่อสื่งที่คิดว่าขาด

ความจนความรวย มันเป็นปัญหาที่ประเทศไหนๆ
ก็ไม่มีปัญญาแก้หรอกครับ
แต่หากมีหลักประกันพื้นฐานที่สมบูรณ์ได้มากกว่านี้
เช่นการรักษาพยาบาล การศึกษา
รวมถึงปัจจัยพื้นฐานที่ดีพอ
เราจะได้เห็นวิถีพอเพียงได้มากกว่านี้มากนัก

สิ่งสำคัญและเป็นเรืีองเร่งด่วนสำหรับบ้านเรา
คือการศึกษาครับ
ถ้าสามารถทำให้คนจน หรือรากหญ้า
ได้นับการศึกษาในระดับที่พอเพียง
ผมเชืีอว่าจะแก้ได้เยอะครับ

[White wing]

สวัสดีคุณเช อยากให้คุณเชวิเคราะห์หน่อย
ความเลื่อมล้ำในสังคมที่เป็นอยู่ในตอนนี้เกิดจาก
การที่ฐานะทางสังคมที่แตกต่างกันด้วยใช่ไหม จึงเกิดปัญหานี้ขึ้น
พวกเขาบอกว่าเราชอบดูถูกเขาว่าจนและโง่(ซึ่งพวกเขาคิดกันไปเองทั้งนั้น)จึง
เกิดศึกระหว่างชนชั้นขึ้นมา ด้วยวาทกรรมแย่ๆที่แกนนำ(คงรู้ว่าใครใช่ไหม)
คอยเป่าหูพวกนี้ตลอด คนพวกนี้จึงเหมือนต้องการเอาคืนชนชั้นที่มีฐานะ
ดีกว่าหรืออย่างไร ยิ่งพวกเราเห็นต่างจากพวกเขาเขาก็ยิ่งต่อต้านเราพร้อมที่จะกระทำ
การทำร้ายพวกเราอยู่ตลอดไม่ว่าจะเป็นทางด้านร่างกายหรือทางด้านวาจา เสมือน
ว่าไม่คิดว่าเราก็เป็นคนไทยเช่นเดียวกับพวกเขาเหมือนกัน ทั้งที่เราไม่เคยคิดไปทำร้ายเขา
เหล่านั้นเลยแล้วเราจะอยู่ร่วมกับพวกเขาเหล่านั้นได้อย่างไร ในขณะที่เราต้องการความสันติ
ไม่คิดใช้กำลังแต่คนเหล่านั้นกลับไม่ใช่ แล้วจะมีวันที่จะได้อยู่ร่วมกันอย่างสันติไหม
ต้องทำอย่างไรอยากให้กลับมารักกันเหมือนก่อนเพราะอย่างไรก็เป็นคนไทยเหมือนกัน
คุณเชคิดว่าควรจะต้องปฎิรูปอย่างไรจึงจะแก้ปัญหานี้ได้

ขออภัยที่ไม่ใช่เป็นการอภิปราย แค่ต้องการถามถึงปัญหาที่เป็นอยู่ในตอนนี้เท่านั้นว่า
ควรจะแก้ปัญหาอย่างไรถึงจะดี

[หงส์เฒ่าเสาร์ธรรม]

เป็นด้านมืดของคนไทยทุกคนที่ทักษิณขุดมันออกมาแล้วทำให้เป็นเรื่องที่ถูกต้องของสังคม

 

     อยากให้ลูกหลานเข้าโรงเรียนดีๆไหม .... ยอมจ่ายเงินพิเศษสนับสนุนโรงเรียนได้ไหม

 

     ทำผิดนิดหน่อย ไม่อยากขึ้นโรงขึ้นศาล .... ยอมจ่ายเงินทันทีไม่มีใบเสร็จที่ด่านเลยไหม

 

     อยากได้งบประมาณมาบริหารในหน่วยงานตน....  ยอมให้นักการเมืองหักหัวคิว สักหน่อยได้ไหม

 

ในเมื่อ คนไทย ยอมถูกขุดด้านมืดออกมาให้โจ่งแจ้ง  หิริโอตะปะ ก็เลือนหาย ใครไม่เห็นด้วยก็จะกลายไปอยู่ฝ่ายตรงข้าม แตกแยกแบ่งฝ่ายอย่างชัดเจน

 

ถ้าอยากแก้ไข ให้แก้ที่ตัวเราเองก่อน ต้องไม่ยอมรับด้านมืดของจิตใจ ไม่ยอมทำผิดศีลธรรม แม้เล็กๆน้อยๆ ก็ตาม

[คลำปม]

 

ผมว่ารากเหง้าของปัญหามันอยู่ที่ทักษิณมองโครงสร้างสังคมของเราออก 

 

แล้วใช้ประโยชน์จากมันโดยไม่คำนึงถึงสำนึกผิดชอบชั่วดีใดๆนะครับ

(คือมีคนมองออกไม่น้อยนะ  แต่ส่วนใหญ่เป็นนักวิชาการ  แล้วก็ไม่ได้กระสันอำนาจทางการเมือง)

 

ผมขอตัดทักษิณออกไปไม่กล่าวถึงก่อน

 

 

ผมขอโฟกัสแค่ประเด็นกลุ่มที่ด้อยโอกาส  กลุ่มที่รอรับความช่วยเหลือจากภาครัฐ  กลุ่มที่เป็นฐานเสียงของเพื่อไทย

(ไม่ใช่ว่ากลุ่มอื่นไม่มีปัญหานะครับ  แต่ขอว่ากันถึงกลุ่มนี้ก่อน)

 

กลุ่มนี้ไม่เคยเสียภาษีเงินได้ครับ  จึงไม่มีความรู้สึกว่างบประมาณของชาติเป็นเงินของตน

 

หากเขาได้ยินว่านักการเมืองโกง  เขาจะบอกว่าใครก็โกง

(ถ้าเขาโกงได้เขาก็ทำด้วยซ้ำ  ดูอย่างเช่น นายก.อบต.เงินเดือนหมื่นกว่าแต่หาเสียงกันเป็นล้านๆ)

 

ดังนั้นเรื่องโกงนี่ไม่ใช่จุดที่เขารังเกียจ  ลึกๆแล้วเขาเป็นคนอัธยาศัยดีเขาไม่ค่อยเกลียดใคร

(ยกเว้นบางรายที่อินการเมืองมากๆและถูกปลุกปั่น)

 

สังคมรอบข้างก็เป็นเสื้อแดง  อยู่ในหมู่บ้านเสื้อแดง  ประกอบอาชีพคล้ายคลึงกัน

 

เลือกอะไรก็จึงใช้ตรรกเดียวกันครับ  เลือกพรรคนี้เพราะให้ประโยชน์  ให้กองทุนหมู่บ้าน  ให้พักชำระหนี้  ให้สารพัด

 

หัวหน้าพรรคจะไปโกงชาติอย่างไรมันก็เรื่องไกลตัวจับต้องไม่ได้

 

จะไปเลือกพรรคอื่นได้อย่างไร  เลือกอันนี้แหละ  ขนาดเลือกแล้วยังจนไม่เลิก  ขืนเลือกพรรคอื่นอดตายพอดี

 

น้อยรายครับที่เขาจะคิดได้ว่าความจนความรวยมันขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง

 

คนชั้นกลางในเมืองเสียอีกที่ไม่ได้รับประโยชน์จากนโยบายประชานิยมเท่าเขา

 

ยิ่งมีจำนวนน้อยกว่าก็เป็นฐานเสียงที่พรรคใหญ่สุดละเลย

 

 

และจากวิธีคิดอันมุ่งตอบสนองแตฐานเสียงของตนของเพื่อไทย  มันจึงทำให้ความขัดแย้งของคนไทยหนักขึ้นด้วย

 

สังคมเรากำลังเข้าสู่จุดที่ยากจะเยียวยา

 

คนในเมืองมองว่าคนชนบทห่างไกลองค์ความรู้  เห็นแก่ได้  เลือกแต่ผลประโยชน์เฉพาะหน้า  ขายเสียง  ฯลฯ

 

คนชนบทมองว่าคนกรุงขาดความเข้าใจทางการเมือง  เห่อกระแส  ไม่มีเหตุผล  เลือก สส.ชนิดที่ไม่เคยมาทำอะไรตอบแทนให้  โง่ ฯลฯ

 

 

เถียงกันมันก็วนเป็นลูปไม่มีวันจบหรอกครับ 

 

เท่าที่สัมผัสมาผมเห็นเช่นนี้

 

ขอค้านครับ ...

 

อันนี้เป็นการมองปัญหาที่เกิดอยู่ ณ.ปัจจุบันเท่านั้นครับ แต่ยังไม่ลงลึกไปถึงที่มาที่ไปรากเหง้าของปัญหาอย่างครบถ้วน

 

ท่านเติ้งเสี่ยวผิงกล่าวใว้ว่า เมื่อไหร่ที่เราที่ที่มาสาเหตุของปัญหา ก็เท่ากับปัญหาได้รับการแก้ไขไปครึ่งหนึ่งแล้ว

 

 

ผมเข้าใจที่น้าเชค้านครับ

 

แต่ Rep นี้ผมขอโฟกัสในสิ่งเป็นอยู่เท่านั้น

 

รากเหง้าของปัญหาความเหลื่อมล้ำ, ขัดแย้งในชาติ ผมว่าคงต้องคุยกันยาวมาก

 

เหมือนจิ๊กซอว์น่ะครับ  แต่ละคนก็จะเห็นกันคนละจุดแล้วค่อยๆเอามาร้อยเรียงร่วมกัน

 

 

แต่ทั้งหมดมันเป็นคำตอบของวิกฤตที่เกิดขึ้นในปัจจุบันจริงหรือครับ?

 

ผมว่าไม่ใช่  เพราะสังคมใดในโลกนี้มันก็มีความไม่เท่าเทียม  ความขัดแย้ง  ความเหลื่อมล้ำอยู่ทั้งนั้นแหละครับ

(ถ้าปัญหาทุกอย่างเป็นวัตถุที่ไหม้ไฟได้  ทักษิณคือคนจุดไฟครับ)

 

 

คือลองถ้ามีคนแบบทักษิณอยู่  ที่ไหนก็รากเลือดครับ 

 

คนมันต้องการไม่มีที่สิ้นสุด   เสียสละไม่เป็น  ใช้ทุกกลยุทธเพียงเพื่อให้ชนะ

 

สังคมที่จะรับมือคนอย่างทักษิณได้  (เรียกง่ายๆว่ามีภูมิต้านทานทักษิณ) นี่ต้องเจริญแล้วจริงๆ

 

อย่างญี่ปุ่นนี่ผมว่าคนอย่างทักษิณไปเล่นการเมืองไม่รุ่งชัวร์

(อเมริกานี่ไม่แน่  เพราะคนอย่างซาร่าห์ เพลิน ยังเป็นผู้ว่าการรัฐได้  แต่สื่อเขาแข็ง  ขึ้นมาได้ไม่นานก็ร่วง)

 

 

 

ดังนั้นหากน้าเชจะวิเคราะห์เจาะลึกถึงปัญหาจริงๆผมก็ยินดีเป็นแฟนคลับตามอ่านครับ

 

แต่ผมก็ไม่คิดว่ามันจะแก้ไขให้ปัญหาวิกฤตนี้สิ้นสลายไปจากไทยแลนด์ได้ตราบเท่าที่ทักษิณยังไม่ออกไปจากระบบการเมืองไทย

 

ยิ่งถ้าจะแก้กันให้ถึงต้นตอจริงๆ  กว่าจะส่งผลได้อย่างเป็นรูปธรรม  พวกเราอาจไม่มีชีวิตอยู่ได้เห็นก็เป็นได้

 

แต่ก็ต้องทำนะครับไม่ใช่ละเลย 

 

เพราะปัญหาของเราทุกวันนี้มันก็แขวนลอยอยู่ในการเมืองไทยจนมาตกตะกอนในยุคของเรานี่แหละ

 

หากเราไม่กำจัดทิ้งไป  เราแค่กวนๆน้ำให้มันดูใสหลอกตา

 

วันข้างหน้ามันก็จะไปตกตะกอนในยุคลูกหลานเราอีกที

 

ผมจึงขอติดตามกระทู้นี้ยาวๆไปเลยครับ

Edited by คลำปม, 11 January 2014 - 05:01.

[IFai]

    ผมอยากรู้ครับ

    มีหมู่บ้านไหน, เมืองไหน, ประเทศไหนในโลก ที่เสมอภาคกันเป๊ะ

 

    หลายประเทศ เปลี่ยนเป็นคอมฯ ก็เพราะต้องการสร้างความเสมอภาค ...แล้วเป็นได้จริงหรือ ผลลัพธ์เป็นไง?

 

   ทุกที่มีความขัดแย้ง ไทยเองก็มีความขัดแย้งกันมาตั้งแต่อพยพกันมาจากเทือกเขาอัลไต

 

   แต่ทุกวันนี้ ที่ขัดแย้งกันรุนแรง เพราะมี3-4คน จากตระกูลหนึ่ง ต้องการรวบอำนาจไว้ จึงปลุกระดม, ข่มขู่, ด้วยข้อมูลที่ตัดแต่ง-บิดเบือน และจ้างวาน ความขัดแย้งจึงรุนแรง กว่าความขัดแย้งที่เกิดจากสามัญสำนึกของแต่ละบุคคล

[บุคคลทั่วไป]

ผมมองว่าปัญหาความขัดแย้งคนไทยขาดศีลธรรมขาดหิริโอตัปปะทั้งที่เป็นเมืองพุทธแท้ๆ ความลุ่มหลงในอำนาจเงินตรา จนทำให้หน้ามืดตามัว เห็นผิดเป็นถูก

[เช never die]

เดี๋ยวผมจะเปิดของคว่ำเป็นของหงายให้ดูครับ ...

 

ปัญหาความเหลื่อมล้ำทางชนชั้นในสังคมไทยยังไม่รุนแรง และเป็นเพียงแค่ปลายเหตุ ยังไม่ใช่รากเหง้าของปัญหา แต่ทักษิญ(ที่จริงเป็นทีมคนเก่งๆลิ่วล้อรับจ้าง)ก็สามารถหยิบหัวข้อประเด็นความเหลื่อนล้ำทางชนชั้นมาทาสีสร้าวาทะกรรมไพร่-อำมาตย์(ที่เอาเข้าจริงถามก็ไม่มีใครตอบได้ว่าเป็นใคร) พร้อมๆไปกับการสนับสนุนปัจจัยทุกอย่าง(ผ่านทางสื่อประชาสัมพันธ์ที่อดหนุน-การชุมนุมตั้เวที -ปัจจัยอำนวยความสะดวกหมวยรวมไปถึงองคาพยพของกลไกราชการประจำในฝ่ายบริหารและฝ่ายปกปครองแม้รวมไปถึงฝ่ายปราบปราม ในการกดดันผู้ไม่เห็นด้วย) เพื่อให้ขับเน้นเอกลักษณ์วาทะกรรมไพร่-อำมาตย์ และเท่าที่ผมติดตามสถาณการณ์มาหลายสิบปี ปัญหาความเหลื่อมล้ำทางชนชั้นนี่เป็นเพียงปลายเหตุ ยังไม่ใช่รากเหง้าของปัญหาครับ

[เช never die]

และเช่นเดียวกัน ความเหลื่อมล้ำทางฐานะก็เหมือนกับความเหลื่อมล้ำทางชนชั้น มันยังเป็นแค่ปลายเหตุ ยังไม่ใช่รากเหง้าของปัญหาที่แท้จริงที่ก่อให้เกิดความแตกแยกในสังคมแล้วทำให้ทักษินสามารถแทรกตัวเองเข้ามากอบโกยผลประโยชน์จากความแตกแยกของผู้คนในสังคมอยู่ในขณะนี้

[พอล คุง]

ผมส่วนตัว ผมมองว่า โอกาส ครับเป็นสิ่งกำหนดความเหลี่ยมล้ำ อีกอย่างหนึ่งเลยที่เดียว

 

ยกตัวอย่างง่าย ๆ คนสองคน คนหนึ่งสมมุติ ชื่อ ดำ อีกคนชื่อแดง แล้วกัน (ง่ายดี ห้าาาาา)

 

คนแรก นายดำ มีฐานะค่อนข้างดี มีเงิน และ มีโอกาสที่จะใกล้ชิดทั้งฝ่ายการเมือง ฝ่ายข้าราชการ รู้จักคนมากมาย

 

แต่นายแดง มีฐานนะไม่ต่างจากนายดำ แต่นายแดง ไม่มี่โอกาส ที่จะใกล้ชิดฝ่ายการเมือง ฝ่ายข้าราชการ ไม่รู้ีจักคนมากมาย

 

ประเทศเราอยู่ในระบบอุปถัมภ์ (ไม่ได้เกี่ยวกับเจ้าเลยครับ) มากนาน เช่น อาศัยรู้จักข้าราชการในพื้นที่ รู้จักฝ่ายการเมืองในพื้นที่ ก้อสามารถทำมาหากินได้ง่ายหน่อย

 

เอาง่าย ๆ อย่าง เรามีลูก อย่างนี้ เรารู้จักกับ อธิการเอ่ย อาจารย์เอ่ย ก้อฝากลูกเข้าเรียนได้ง่าย ก้อฝากลูกเข้าทำงานได้ง่าย

 

แต่ถ้าเราไม่ได้รู้จักใคร มันก้อไม่มีโอกาส ที่จะให้ช่วยให้ลูกก้าวหน้า หรือได้ที่เรียนดี ๆ

 

ปล. วาทะกรรม ระบบอุปถัมภ์ นี่ เสื้อแดง เอามาบิดเบือน ว่าเป็นเรื่องของเจ้าครับ แต่จริง ๆ มันมีอยู่ทุกชนชั้น

Edited by พอล คุง, 11 January 2014 - 09:42.

[เช never die]

ผมมองว่าปัญหาความขัดแย้งคนไทยขาดศีลธรรมขาดหิริโอตัปปะทั้งที่เป็นเมืองพุทธแท้ๆ ความลุ่มหลงในอำนาจเงินตรา จนทำให้หน้ามืดตามัว เห็นผิดเป็นถูก

 

ถ้า

 

ผมส่วนตัว ผมมองว่า โอกาส ครับเป็นสิ่งกำหนดความเหลี่ยมล้ำ อีกอย่างหนึ่งเลยที่เดียว

 

ยกตัวอย่างง่าย ๆ คนสองคน คนหนึ่งสมมุติ ชื่อ ดำ อีกคนชื่อแดง แล้วกัน (ง่ายดี ห้าาาาา)

 

คนแรก นายดำ มีฐานะค่อนข้างดี มีเงิน และ มีโอกาสที่จะใกล้ชิดทั้งฝ่ายการเมือง ฝ่ายข้าราชการ รู้จักคนมากมาย

 

แต่นานแดง มีฐานนะไม่ต่างจากนายดำ แต่นายแดง ไม่มี่โอกาส ที่จะใกล้ชิดฝ่ายการเมือง ฝ่ายข้าราชการ ไม่รู้ีจักคนมากมาย

 

ประเทศเราอยู่ในระบบอุปถัมภ์ (ไม่ได้เกี่ยวกับเจ้าเลยครับ) มากนาน เช่น อาศัยรู้จักข้าราชการในพื้นที่ รู้จักฝ่ายการเมืองในพื้นที่ ก้อสามารถทำมาหากินได้ง่ายหน่อย

 

เอาง่าย ๆ อย่าง เรามีลูก อย่างนี้ เรารู้จักกับ อธิการเอ่ย อาจารย์เอ่ย ก้อฝากลูกเข้าเรียนได้ง่าย ก้อฝากลูกเข้าทำงานได้ง่าย

 

แต่ได้เราไม่ได้รู้จักใคร มันก้อไม่มีโอกาส ที่จะให้ช่วยให้ลูกก้าวหน้า หรือได้ที่เรียนดี ๆ

 

ปล. วาทะกรรม ระบบอุปถัมภ์ นี่ เสื้อแดง เอามาบิดเบือน ว่าเป็นเรื่องของเจ้าครับ แต่จริง ๆ มันมีอยู่ทุกชนชั้น

 

 

โป๊ะ เช๊ะ ...!!!!!.

 

มีเพื่อนร่วมอุดมการณ์แว้วว ...   เย้  เย้... .
 

 

ความเหลื่อมล้ำทางโอกาศ

 

 

อันมีสาเหตุเรียกได้ว่าเป็นอาการข้างเคียงมาจากโรคพัฒนาประเทศครับ ..

 

คือรากเหง้าของปัญหา จำกัดความสั้นๆได้ประมาณนี้ครับ

[เช never die]

จบ

 

ปิดกระทู้ ขอรบกวน Mod ช่ยพิจารณาเก็บเข้าคลังกระทู้ด้วยครับ

 

 

เผื่อใว้ให้ลูกหลานดูตอนนั้นว่าทำไมประเทศเราตอนนั้นจึงเป็นแบบนั้น

[เช never die]

อิอิอิ ...   ล้อเล่น ... 

 

 

เชิญถกต่อครับ

[กระต่ายหมายจันทร์]

เข้ามาดูและให้กำลังใจทุกท่านด้วยความเคารพ นี่แหละครับ สังคมอุดมปัญญา หากคนในสังคม

รู้จักคุยกันด้วยเหตุผลและมีน้ำใจนับถือความเห็นของอีกฝ่าย ความสงบสุข  ความปราถนาดีต่อกัน

จะบังเกิดขึ้นได้  หากทุกท่านช่วยขยายสิ่งที่ดีเหล่านี้ไปสู่สังคมวงกว้าง เชื่อว่าปัญหาทุกอย่าง

จะคลี่คลายได้ในที่สุด

[เช never die]

ผมพากลับไปที่จุดตั้งต้นของลุงคำกับลุงไผ่อีกที ถ้าตอนนั้นเราตัดสินใจไม่พัฒนาประเทศจะเกิดอะไรขึ้น ที่เห็นชัดเลยคือ 70 - 80 ปีที่ผ่านมาจนถึงปัจจุบัน ประเทศเราจะมีป่าไม้เขียวชอุ่มเกิน 70 % ของพื้นที่ เพราะอะไร ถามมาอับดุลตอบได้ครับ ไม่ถามอับดุลไม่ตอบ อิอิอิ (ข้าม ขี้เกียจพิมพ์)

 

ส่วนลุงไผ่ลูกหลานลุงไผ่ก็ยังคงทำมาหากินบนที่ดินทำกิน 100 ไร่ที่ดินดำ น้ำชุ่ม ปลูกอะไรก็งาม (ไม่ใช่กลายเป็นสนามกอล์ฟ หมู่บ้านจัดสรรค์ ฯลฯ) จนถึงปัจจุบัน แต่เมื่ออยู่ห่างใกลความเจริญ ถึงจะได้ผลผลิตมาก แต่การขนส่งยากลำบาก จึงไม่ได้ราคา(เพราะไม่มีการพัฒนาการขนส่ง) แต่อย่างน้อยลุงไผ่ลูกหลานลุงไผ่ก้มีผลผลิตทางการเกษตรเหลืนกินเหลือใช้ทุกปี (เพราะอยู่บนที่ดั้งเดิม ดินดำ น้ำชุ่ม ปลูกอะไรก็งาม )

 

และลุงคำกับลูกหลานลุงคำก็ยังคงทำกินในเมืองใหญ เนื่องจากไม่มีการพัฒนาเข้ามาในประเทศ ลุงคำลูกหลานลุงคำบนที่ดิน 4 ไร่ก็อาจจะทำอาชีพเกษตรกรรม - หัตถกรรมพื้นบ้าน เนื่องจากอยู่ในเมืองการคมนาคมขนส่งสะดวก ทำให้ผลผลิตเดียวกันได้ราคาดีกว่า แต่เนื่องจากเนื้อที่จำกัด 4 ไร่ ลูกหลานลุงคำกับลูกหลานลุงไผ่จนถึงปัจจุบันก็จะมีคุณภาพชีวิตที่ไม่แตกต่างกันมากนัก

 

ทีนี้พอเราเอาสิ่งที่เรียกว่า "การพัฒนา" เป็นคำตั้งต้นสู่การวางพิมพ์เขียวประเทศ ตลอด 70 - 80 ปีที่ผ่านมา แน่นอนกลุ่มประชากรที่อยู่ใกล้ "โอกาศ" ในการเข้าถึงข้อมูลข่าวสาร ในการเข้าถึงบริการทางการศึกษา ในการเข้าถึงแหล่งทุน  ฯลฯ ก็จะได้รับการยกระดับฐานะและชนชั้นขึ้นไปก่อน แน่นอนกลุ่มประชากรเหล่านี้ส่วนมากเป็นลูกหลานลุงคำ ผมไม่ได้พูดถึงคน 3 - 4 - 5 ตระกูล หรือเรื่องเจ้าเรื่องอะไร แต่ผมกำลังพูดถึงประชากรเป็นแสนเป็นล้านทั้งในกรุงฯและตามหัวเมืองใหญ-หัวเมืองเล็ก อาจมีลูกหลานลุงไผ่หลุดเข้ามาบ้างประปราย

 

ผ่านมา 70 - 80 ปี คุณภาพชีวิตของลูกหลานลุงคำซึ่งดีขึ้นทั้งฐานะและชนชั้น เริ่มปฏิบัติการแย่งชิงปัจจัยการผลิตไปจากลูกหลานลุงไผ่กันอย่างบ้าคลั่งและโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์(มันก็ซื้อขาย เปลี่ยนมือ ถือครองกรรมสิทธิืที่ดินกันธรรมดาๆนี่แหละ) และสิ่งนี้เองที่เป็นตัวถ่างช่องว่างให้ปัญหาความเหลื่อมล้ำทางสังคมขยายตัวออกไปอีก มันก็จริงถ้าบอกว่ามันเป็นเรื่องของดีมานด์-ซัพพลายในระบบทุนนิยมที่มาพร้อมกับการพัฒนา

 

แต่ผมก้เข้าใจละนะ ช่วงที่ประเทศเราออกแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติออกมาแรกๆก่อนนั้น ช่วงนั้นประเทศเรายังโกลาหล สับสนอลหม่าน แตกแยกทางความคิด มีสงครามประชาชนกันอยู่(อันมีสาเหตุมาจากความเหลื่อมล้ำทางฐานะ-ชนชั้น นี่แหละ เอากะมันดิ) ก็เพราะคนยุคนั้นก็ไม่ได้วางแผนรอบทั่วไปถึงรากเหง้าของปัญหา นั่นก็คือความเหลื่อมล้ำทางโอกาศ

 

แต่ก่อนจะไปถึงเรื่องความเหลื่อมล้ำทางโอกาศ ผมขอตำหนิคนวางแผนพัฒนาชาติรุ่นแรกๆ ที่ละเลย มองไม่รอบด้าน ไม่รอบด้านอย่างไร เดี๋ยวมาต่อครับ

[เช never die]

ด้วยสภาพทางเศรษฐกิจที่เป็นปัญหาใหญ่ของประเทศ
ความแตกต่างระหว่างความรวยกับความจนมีสูงมากเกินไป
โอกาสในการเข้าถึงทรัพยากร การศึกษา เยียวยา
มีทั้งขาดมากเกินไป และได้รับมากเกินไป
สิ่งเหล่านี้ เป็นสิ่งกระตุ้น ที่ทำให้คนที่เห็นความต่างนี้เป็นปัญหาของตนเอง
รู้สึกจำเป็นต้องดิ้นรน จนเกิดความรู้สึกต้องดิ้นรนขวนขวาย
สิ่งเหล่านี้จะลดน้อยลงไปได้ ด้วยการศึกษาหรือการสนับสนุนจากรัฐ

โครงการหนึ่งของทักษิณที่ผมมองว่าดี
คือ 30 บาทนักษาทุกโรค ซึ่งจะสามารถขจัดเหตุแห่งปัญหาไปได้เหตุหนึ่ง
เพียงแต่ หากเป็นการสนันสนุนที่ปราศจากความรอบคอบ
จึงทำให้มีปัญหาในภายหลังได้
อาจเพราะไม่ได้คิดถึงผลบวกลบ และแก้ไขตรงนั้นไปก่อน
เราจึงเห็นปัญหาตามหลังมามากมาย
ไม่ต่างกับการจำนำข้าว ค่าแรง 300 หรือเงินเดือนหมื่นห้า
ที่ทั้งหมด ทนที่จะเป็นการคิดเพื่อลดความเหลื่อมล้ำ
หรือเพิ่มโอกาสในการเข้าถึงสิ่งต่างๆ
แต่กลายเป็นเพียงโครงการประชานิยม
ที่ปราศจากการคิดเผื่อถึงปัญหาตามหลัง

เมื่อปัญหาความเหลื่อมล้ำยังอยู่
โดยการเข้าถึงโอกาสและทรัพยากรยังไม่เกิดความเท่าเทียมหรือไกล้เคียง
ยังคงอยู่ต่อไป คนเราก็ยิ่งต้องแย่งชิงเพื่อสื่งที่คิดว่าขาด

ความจนความรวย มันเป็นปัญหาที่ประเทศไหนๆ
ก็ไม่มีปัญญาแก้หรอกครับ
แต่หากมีหลักประกันพื้นฐานที่สมบูรณ์ได้มากกว่านี้
เช่นการรักษาพยาบาล การศึกษา
รวมถึงปัจจัยพื้นฐานที่ดีพอ
เราจะได้เห็นวิถีพอเพียงได้มากกว่านี้มากนัก

สิ่งสำคัญและเป็นเรืีองเร่งด่วนสำหรับบ้านเรา
คือการศึกษาครับ
ถ้าสามารถทำให้คนจน หรือรากหญ้า
ได้นับการศึกษาในระดับที่พอเพียง
ผมเชืีอว่าจะแก้ได้เยอะครับ

 

ถูกต้องครับ ...    การแก้ความเหลื่อมล้ำในการเข้าถึงโอกาศทางการศึกษาอย่างทั่วถึงและเท่าเทียมกันจะช่วยแก้ปัญหาได้ แต่ต้องถามให้ลึกลงไปอีกว่า เพราะเหตุใด สาเหตุอะไร จึงเกิดปัญหาความเหลื่อมล้ำเรื่องโอกาศในการเข้าถึงทางการศึกษาขึ้นได้ ด้วยครับ

[เช never die]

เดี๋ยวบ่ายๆเข้ามาต่อครับ ขอออกไปทำธุระแป๊บ ท่านได สีได มีความเห็นอย่างไร เช่นได เชิญแสดงความเห็นได้ครับ          

[oneclick999]

ความเหลื่อมล้ำด้านสังคม ความยากจน โอกาสทางสัมคมอื่นๆ บลาๆ

ทักษิณ คือปุ๋ย 

[อย่าหลอกตัวเอง]

ถ้าเอาแบบเข้าใจง่ายว่าความเหลื่อมล้ำนั้นคือเรื่องของความรวยกับความจน

 

ผมขอแสดงความคิดเห็นดังนี้ครับ

 

ความรวยมีที่มา  ความจนมันก็มีที่มา

  

-   รวยเพราะสมบัติเก่า  โชคดีไป

-   รวยเพราะสร้างฐานะด้วยตนเอง > ประหยัด > ขยัน > อดทน > ไม่รอฟ้าฝน > หาช่องทางเก่ง ฯลฯ   แบบนี้น่านับถือมากๆ

-   จนเพราะเกิดในครอบครัวที่มีฐานะยากจนอยู่แล้ว น่าเห็นใจ

-   จนเพราะเคยมีแต่ทำตัวเองให้จน > เล่นการพนัน > ไม่วางแผนการใช้เงิน > ใช้เงินแบบไร้สติ  แบบนี้ไม่ดีเลย

 

คนรวยรวยอยู่แล้วก็ดีไป ไม่ขอกล่าวถึง

แต่ผมขอแสดงแง่คิดเรื่องคนจน  ถ้าคนจนที่คิดดีแต่ก็ยังจนอยู่ เช่นกู้เงินมาทำไร่ทำสวนแต่ฟ้าฝนไม่เป็นใจเป็นหนี้หนักเข้าไปอีก แบบนี้ต้องหาหนทางช่วยเหลือแบบถูกวิธีครับ

 

 

แต่ถ้าคนจนแบบประเภทไม่เคยคิดอะไรดีๆให้ชีวิตเลย เช่น

 

- ร่างกายสมประกอบแต่ดันไปขอทาน 

- ตอนเป็นเด็กพ่อแม่ส่งเรียนแต่ไม่สนใจเรียน เพื่อสร้างอนาคต

- พอมีลูกและมีกำลังพอจะส่งลูกเรียนได้กลับไม่สนใจส่งลูกเรียน

- มีอาชีพแต่ไม่สนใจทำจริงจังให้ก้าวหน้า เปลี่ยนมันไปเรื่อยๆตามใจ

- มีความรู้แต่ไม่เอาไปใช้หางานที่เหมาะสม/เพื่อรับรายได้ที่เหมาะสม

- ไม่มีความรู้แต่ไม่สนใจศึกษาเพิ่มเติม เพื่อนำไปประกอบอาชีพที่ดีกว่า

- อยู่กับบ้านเลยๆแล้วเอาแต่อิจฉาคนที่รวยกว่า

- ใช้เงินตามใจ ไม่สนใจวันข้างหน้า

- ฯลฯ

 

ผมขอกล่าวตรงๆแบบไม่อ้อมเลยนะ  ไอ้แบบประเภทข้างบนเนี่ยมันน่าตบกระบาลเสียจริงๆ  แล้วมรึงจะมาบ่นว่ามรึงจนอย่างโน้นอย่างนี้หาหอกอะไร

 

วันๆเอาแต่ดราม่า ด้อยโอกาสอย่างโน้นอย่างนี้ ทั้งๆที่บางคนมันอาศัยอยู่ในเมือง อย่างน้อยไกล้ๆบ้านมีโรงเรียนวัดมันก็ยังไม่สนใจจะไปเรียน  มีคนมารับจ้างมันไปทำนู่นทำนี่มันก็ไม่ไปทำ

 

ลูกมันขอไปเรียนมันก็ไม่ให้ลูกเรียน ติดการพนันมางอมแงม  ทำแต่เรื่องไร้สาระประมาณอย่างนี้เนี่ย  แล้วมรึงจะมาดราม่าหาสวรรค์อะไร

 

ถ้าคนจนประเภทที่ทำตัวแบบนี้ก็คิดดีไม่ได้  ผมว่าเหนื่อยครับ  ที่จะทำให้สังคมลดความเหลื่อมล้ำลงได้ 

 

และส่วนใหญ่ก็พวกนี้แหละที่หวังจะรอแต่นโยบายจากรัฐบาลอย่างเดียว มันน่าหนักใจไหมละครับ

 

 

 

 

 .......ส่วนคนที่ด้อยโอกาสจริง  สังคม/ภาครัฐต้องช่วยกันให้ถูกจุดถูกวิธีครับ เพื่อที่เค้าจะได้หยัดยืนด้วยตนเองแบบมั่นคงครับ ..... ไม่ ใช่ ใช้นโบายขายฝันครับ  มันผิด

[คำปู้จู้]

ขอติดตามเรื่อยๆแล้วกันครับ  ไม่มีความรู้พอวิเคราะห์ปัญหารากเหง้าแท้ๆตั้งแต่อดีต

ถ้ายังไง  ผมรอลุ้นให้มีกระทู้ถกปัญหาสังคมปัจจุบันและอนาคตด้วยก็ดีนะครับ 

 

[เช never die]

ความเหลื่อมล้ำด้านสังคม ความยากจน โอกาสทางสัมคมอื่นๆ บลาๆ

ทักษิณ คือปุ๋ย 

 

 

ถูกครับ

[comma]

ปัญหาต่าง ๆ มันก็มีทั้งนั้น บางเรื่องไม่ใช่ปัญหาก็ยังจะเอามาเป็นปัญหาก็ยังได้
นอกจากเรื่องความเหลื่อมล้ำก็ยังมี เชื้อชาติ ศาสนา ประเทศ
มันแล้วแต่ว่าจะปลุกระดมเรื่องไหนกันนั่นแหละครับ

ฝากอีกเรื่องครับ ณ ตอนนี้คนต่างด้าวอย่างเขมร พม่า เริ่มเป็นชนชั้นเจ้าของกิจการในไทยกันแล้วนะครับ

Edited by comma, 11 January 2014 - 14:52.

[Andiond Thunder]

Kritsana .T ‏@Krit_nnasouth24 นาที

สถานีรถไฟนครศรีชักวุ่น จนท.ไม่ยอมชี้แจงเหตุรถไฟไม่เดินทาง สถานการเริ่มคุกรุ่น ชาวบ้านโวย

 

 

"รถไฟใต้งดวิ่งกทม.4วันอ้างคอสะพานขาดที่ประจวบฯ,ผู้โดยสารโวยแผนสกัดม็อบ'... http://fb.me/6y5ZLWKuT 

Edited by Andiond Thunder, 11 January 2014 - 14:58.

[Gop]

ผมขอเน้นประเด็นเรื่องการศึกษาเป็นพิเศษนะครับ เพราะเรื่องนี้คาใจผมมานานแล้ว

 

ผมแปลกใจมาก เมื่อมองย้อนกลับไปซักห้าสิบ หกสิบปีที่แล้ว ผมสงสัยจริงๆว่ารัฐบาลวางแผนเรื่องการศึกษาระดับอุดมศึกษาอย่างไร?? ทำไมเราถึงมีมหาวิทยาลัยในต่างจังหวัดน้อยเหลือเกิน หลังจากเราเริ่มต้นที่จุฬาฯแล้ว ทำไมกว่าจะมีมหาวิทยาลัยดีๆ ที่ต่างจังหวัดถึงได้ช้านานนัก จนกระทั่งทุกวันนี้ ผมยังเห็นว่าประเทศไทยมีหมาวิทยาลัยที่ได้มาตรฐานน้อยมาก คือน้อยเกินไปเมื่อเทียบกับขนาดของประเทศ คิดดูว่าประเทศไทยกว้างใหญ่แค่ไหน เรามีมหาวิทยาลัยในต่างจังหวัดแค่ไหน??

 

ภาคเหนือทั้งภาค มีมหาวิทยาลัยชั้นนำอยู่ที่เดียวคือมหาวิทยาลัยเชียงใหม่

 

ภาคกลางยิ่งไม่น่าเชื่อเข้าไปใหญ่ รู้สึกว่าไม่มีเลยนะครับ ถ้าจะพอกล้อมแกล้มนับไปด้วย ถือว่ามหาวิทยาลัยนเรศวร เป็นมหาวิทยาลัยของภาคกลางตอนบน ( ซึ่งอายุก็ยังไม่มากเมื่อเที่ยบกับมหาวิทยาลัยอื่นๆ )

 

ภาคอีสานทั้งภาค มหาวิทยาลัยชั้นนำมีแค่แห่งเดียว คือมหาวิทยาลัยขอนแก่น

 

ภาคใต้ทั้งภาค มีแห่งเดียวเช่นกันคือมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์( แต่มีสองวิทยาเขต )

 

ผมนึกได้เท่านี้จริงๆ มหาวิทยาลัยอื่นๆ อย่าง ม.บูรพา, มหาสารคาม ฯลฯ ล้วนอยู่ในระยะเริ่มต้นทั้งสิ้น !!??

 

นี่คือหลักฐานที่ชี้ชัดว่า ทุกรัฐบาลที่ผ่านมา ได้ปล่อยปละละเลยเรื่องการส่งเสริมการศึกษาในระดับอุดมศึกษาอย่างจริงจรัง ทำให้โอกาสที่ประชาชนจะได้รับการศึกษาอย่างทั่วถึงนั้นไม่เกิดขึ้น และนี่เป็นอีกเหตุหนึ่งที่คนพากันแห่เข้ากรุงเทพฯ เพราะการศึกษาที่ดีที่สุดอยู่ที่นี่ โอกาสในการสร้างความเจริญก้าวหน้าก็อยู่ที่นี่ ถ้ายังปล่อยให้เป็นอย่างนี้ ยังไงก็เป็นปัญหาแน่ครับ เพราะไม่ว่ากรุงเทพฯจะใหญ่โตแค่ไหน ก็ไม่มีทางรองรับความต้องการของคนทั้งประเทศได้ และเพราะเหตุนี้ ความเหลื่อมล้ำมันถึงได้เกิดขึ้น การปล่อยให้โอกาสทางการศึกษา การจ้างงาน การสร้่างความเจิรญก้าวหน้าในชีวิตกระจุกตัวในกรุงเทพฯมากเกินไป ก็จะสร้่างกลุ่มคนที่เข้าไม่ถึงการศึกษาและโอกาสที่ตกค้างอยู่ในต่างจังหวัด ทั้งที่คนเหล่านี้อาจมีศักยภาพอยู่ไม่น้อย แต่เค้าไม่สามารถฟันฝ่าอุปสรรคเพื่อเข้ามาศึกษาที่กรุงเทพฯได้เหมือนคนอื่นๆ และการเสียโอกาสนี้แหละครับ ที่สร้างความเหลื่อมล้ำ และปัญหาการแบ่งเขาแบ่งเราอย่างทุกวันนี้

 

ผมเห็นในต่างประเทศที่พัฒนาแล้ว ประเทศเหล่านี้จะมีมหาวิทยาลัยชั้นนำกระจายกันอยู่ทั่วประเทศ แต่ละภูมิภาคก็จะมีแหล่งการจ้างงานรองรับอยู่ แน่นอนว่า ส่วนใหญแล้ว เมืองหลวงย่อมเป็นเขตเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุด แต่ประเทศที่เจริญๆ จะไม่เหมือนประเทศไทยคือ เค้าจะมีเขตเศรษฐกิจรองๆลงไป ที่ไม่เล็กกว่าเขตใหญ่สุดนัก ณ เวลานี้ เมืองไทย ยังไม่มีเมืองไหน ใหญ่ได้ซักหนึ่งในสามของกรุงเทพฯเลยครับ อย่าว่าแต่หนึ่งในสามเลย แค่หนึ่งในสิบยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ ที่เห็นได้ชัดคือ ภาษีที่เก็บได้จากกรุงเทพฯ มากกว่าภาษีที่เก็บจากทั้งประเทศส่วนอื่นๆรวมกัน แล้วแบบนี้ ความเหลื่อมล้ำ ความไม่เสมอภาคเรื่องโอกาสมันจะไม่เกิดขึ้นได้อย่างไร??

 

ทุกท่านลองนึกภาพว่า ถ้าวันหนึ่ง เรามีเมืองใหญ่ ที่ไม่ใช่กรุงเทพฯ แต่มีทุกอย่างเหมือนกรุงเทพ เช่น มหาวิทยาลัยดีๆ บริษัทใหญ่ๆให้ทำงาน มีรถไฟฟ้า มีสนามบินนานาชาติ มีห้างสรรพสินค้าชั้นนำ ฯลฯ คนในเมืองนี้และในพื้นที่ใกล้เคียง เค้าก็จะรู้สึกว่าไม่ได้ด้อยกว่าคนกรุงเทพฯเสียเท่าไหร่ สิ่งต่างๆที่แสดงถึงความเจริญที่คนกรุงเทพมี คนในเมืองใหญ่อื่นๆก็มี อย่างเช่นที่ญี่ปุ่น อะไรที่มีในโตเกียว ในโอซาก้า ก็ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่ากันเลย มหาวิทยาลัยที่โตเกียวอาจจะอันดับหนึ่ง แต่ที่เกียวโตหรือโอซาก้า ก็พอฟัดพอเหวี่ยง ชนิดที่มีรางวัลโนเบลพอๆกันด้วยซ้ำ นอกจากโอซาก้า เมืองใหญ่ๆเมืองอื่นก็มีโอกาสในการทำงานเหมือนกัน และเมืองเหล่านี้กระจายตัวกันตั้งแต่เหนือจรดใต้ ทำให้ทุกภูมิภาค มีศูนย์กลางความเจริญกระจายกันไป ไม่กระจุกตัวอยู่ที่เมืองหลวงอย่างเดียวแบบประเทศไทยครับ

 

ถ้าจะให้ผมสรุปว่าความขัดแย้งในทุกวันี้เกิดจากอะไร? ผมก็ขอตอบว่าเป็นเพราะความเหลื่อมล้ำของโอกาสทางการศึกษาและการแสวงหาความเจริญก้าวหน้าในชีวิต และสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นเพราะรัฐบาลทุกรัฐบาล ปล่อยปละละเลยเรื่องการศึกษา และการกระจายความเจริญไปสู่ภูมิภาคต่างๆของประเทศครับ

[เช never die]

ผมขอเน้นประเด็นเรื่องการศึกษาเป็นพิเศษนะครับ เพราะเรื่องนี้คาใจผมมานานแล้ว

 

ผมแปลกใจมาก เมื่อมองย้อนกลับไปซักห้าสิบ หกสิบปีที่แล้ว ผมสงสัยจริงๆว่ารัฐบาลวางแผนเรื่องการศึกษาระดับอุดมศึกษาอย่างไร?? ทำไมเราถึงมีมหาวิทยาลัยในต่างจังหวัดน้อยเหลือเกิน หลังจากเราเริ่มต้นที่จุฬาฯแล้ว ทำไมกว่าจะมีมหาวิทยาลัยดีๆ ที่ต่างจังหวัดถึงได้ช้านานนัก จนกระทั่งทุกวันนี้ ผมยังเห็นว่าประเทศไทยมีหมาวิทยาลัยที่ได้มาตรฐานน้อยมาก คือน้อยเกินไปเมื่อเทียบกับขนาดของประเทศ คิดดูว่าประเทศไทยกว้างใหญ่แค่ไหน เรามีมหาวิทยาลัยในต่างจังหวัดแค่ไหน??

 

ภาคเหนือทั้งภาค มีมหาวิทยาลัยชั้นนำอยู่ที่เดียวคือมหาวิทยาลัยเชียงใหม่

 

ภาคกลางยิ่งไม่น่าเชื่อเข้าไปใหญ่ รู้สึกว่าไม่มีเลยนะครับ ถ้าจะพอกล้อมแกล้มนับไปด้วย ถือว่ามหาวิทยาลัยนเรศวร เป็นมหาวิทยาลัยของภาคกลางตอนบน ( ซึ่งอายุก็ยังไม่มากเมื่อเที่ยบกับมหาวิทยาลัยอื่นๆ )

 

ภาคอีสานทั้งภาค มหาวิทยาลัยชั้นนำมีแค่แห่งเดียว คือมหาวิทยาลัยขอนแก่น

 

ภาคใต้ทั้งภาค มีแห่งเดียวเช่นกันคือมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์( แต่มีสองวิทยาเขต )

 

ผมนึกได้เท่านี้จริงๆ มหาวิทยาลัยอื่นๆ อย่าง ม.บูรพา, มหาสารคาม ฯลฯ ล้วนอยู่ในระยะเริ่มต้นทั้งสิ้น !!??

 

นี่คือหลักฐานที่ชี้ชัดว่า ทุกรัฐบาลที่ผ่านมา ได้ปล่อยปละละเลยเรื่องการส่งเสริมการศึกษาในระดับอุดมศึกษาอย่างจริงจรัง ทำให้โอกาสที่ประชาชนจะได้รับการศึกษาอย่างทั่วถึงนั้นไม่เกิดขึ้น และนี่เป็นอีกเหตุหนึ่งที่คนพากันแห่เข้ากรุงเทพฯ เพราะการศึกษาที่ดีที่สุดอยู่ที่นี่ โอกาสในการสร้างความเจริญก้าวหน้าก็อยู่ที่นี่ ถ้ายังปล่อยให้เป็นอย่างนี้ ยังไงก็เป็นปัญหาแน่ครับ เพราะไม่ว่ากรุงเทพฯจะใหญ่โตแค่ไหน ก็ไม่มีทางรองรับความต้องการของคนทั้งประเทศได้ และเพราะเหตุนี้ ความเหลื่อมล้ำมันถึงได้เกิดขึ้น การปล่อยให้โอกาสทางการศึกษา การจ้างงาน การสร้่างความเจิรญก้าวหน้าในชีวิตกระจุกตัวในกรุงเทพฯมากเกินไป ก็จะสร้่างกลุ่มคนที่เข้าไม่ถึงการศึกษาและโอกาสที่ตกค้างอยู่ในต่างจังหวัด ทั้งที่คนเหล่านี้อาจมีศักยภาพอยู่ไม่น้อย แต่เค้าไม่สามารถฟันฝ่าอุปสรรคเพื่อเข้ามาศึกษาที่กรุงเทพฯได้เหมือนคนอื่นๆ และการเสียโอกาสนี้แหละครับ ที่สร้างความเหลื่อมล้ำ และปัญหาการแบ่งเขาแบ่งเราอย่างทุกวันนี้

 

ผมเห็นในต่างประเทศที่พัฒนาแล้ว ประเทศเหล่านี้จะมีมหาวิทยาลัยชั้นนำกระจายกันอยู่ทั่วประเทศ แต่ละภูมิภาคก็จะมีแหล่งการจ้างงานรองรับอยู่ แน่นอนว่า ส่วนใหญแล้ว เมืองหลวงย่อมเป็นเขตเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุด แต่ประเทศที่เจริญๆ จะไม่เหมือนประเทศไทยคือ เค้าจะมีเขตเศรษฐกิจรองๆลงไป ที่ไม่เล็กกว่าเขตใหญ่สุดนัก ณ เวลานี้ เมืองไทย ยังไม่มีเมืองไหน ใหญ่ได้ซักหนึ่งในสามของกรุงเทพฯเลยครับ อย่าว่าแต่หนึ่งในสามเลย แค่หนึ่งในสิบยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ ที่เห็นได้ชัดคือ ภาษีที่เก็บได้จากกรุงเทพฯ มากกว่าภาษีที่เก็บจากทั้งประเทศส่วนอื่นๆรวมกัน แล้วแบบนี้ ความเหลื่อมล้ำ ความไม่เสมอภาคเรื่องโอกาสมันจะไม่เกิดขึ้นได้อย่างไร??

 

ทุกท่านลองนึกภาพว่า ถ้าวันหนึ่ง เรามีเมืองใหญ่ ที่ไม่ใช่กรุงเทพฯ แต่มีทุกอย่างเหมือนกรุงเทพ เช่น มหาวิทยาลัยดีๆ บริษัทใหญ่ๆให้ทำงาน มีรถไฟฟ้า มีสนามบินนานาชาติ มีห้างสรรพสินค้าชั้นนำ ฯลฯ คนในเมืองนี้และในพื้นที่ใกล้เคียง เค้าก็จะรู้สึกว่าไม่ได้ด้อยกว่าคนกรุงเทพฯเสียเท่าไหร่ สิ่งต่างๆที่แสดงถึงความเจริญที่คนกรุงเทพมี คนในเมืองใหญ่อื่นๆก็มี อย่างเช่นที่ญี่ปุ่น อะไรที่มีในโตเกียว ในโอซาก้า ก็ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่ากันเลย มหาวิทยาลัยที่โตเกียวอาจจะอันดับหนึ่ง แต่ที่เกียวโตหรือโอซาก้า ก็พอฟัดพอเหวี่ยง ชนิดที่มีรางวัลโนเบลพอๆกันด้วยซ้ำ นอกจากโอซาก้า เมืองใหญ่ๆเมืองอื่นก็มีโอกาสในการทำงานเหมือนกัน และเมืองเหล่านี้กระจายตัวกันตั้งแต่เหนือจรดใต้ ทำให้ทุกภูมิภาค มีศูนย์กลางความเจริญกระจายกันไป ไม่กระจุกตัวอยู่ที่เมืองหลวงอย่างเดียวแบบประเทศไทยครับ

 

ถ้าจะให้ผมสรุปว่าความขัดแย้งในทุกวันี้เกิดจากอะไร? ผมก็ขอตอบว่าเป็นเพราะความเหลื่อมล้ำของโอกาสทางการศึกษาและการแสวงหาความเจริญก้าวหน้าในชีวิต และสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นเพราะรัฐบาลทุกรัฐบาล ปล่อยปละละเลยเรื่องการศึกษา และการกระจายความเจริญไปสู่ภูมิภาคต่างๆของประเทศครับ

 

ถ้าจะมองในมุมของการกระจายโอกาศทางการศึกษา การเข้าถึงบริการทางการศึกษา ประเด็นนี้คุณก็อบอธิบายได้กระจ่างแล้วครับ

[aumddd]

ผมส่วนตัว ผมมองว่า โอกาส ครับเป็นสิ่งกำหนดความเหลี่ยมล้ำ อีกอย่างหนึ่งเลยที่เดียว

 

ยกตัวอย่างง่าย ๆ คนสองคน คนหนึ่งสมมุติ ชื่อ ดำ อีกคนชื่อแดง แล้วกัน (ง่ายดี ห้าาาาา)

 

คนแรก นายดำ มีฐานะค่อนข้างดี มีเงิน และ มีโอกาสที่จะใกล้ชิดทั้งฝ่ายการเมือง ฝ่ายข้าราชการ รู้จักคนมากมาย

 

แต่นายแดง มีฐานนะไม่ต่างจากนายดำ แต่นายแดง ไม่มี่โอกาส ที่จะใกล้ชิดฝ่ายการเมือง ฝ่ายข้าราชการ ไม่รู้ีจักคนมากมาย

 

ประเทศเราอยู่ในระบบอุปถัมภ์ (ไม่ได้เกี่ยวกับเจ้าเลยครับ) มากนาน เช่น อาศัยรู้จักข้าราชการในพื้นที่ รู้จักฝ่ายการเมืองในพื้นที่ ก้อสามารถทำมาหากินได้ง่ายหน่อย

 

เอาง่าย ๆ อย่าง เรามีลูก อย่างนี้ เรารู้จักกับ อธิการเอ่ย อาจารย์เอ่ย ก้อฝากลูกเข้าเรียนได้ง่าย ก้อฝากลูกเข้าทำงานได้ง่าย

 

แต่ถ้าเราไม่ได้รู้จักใคร มันก้อไม่มีโอกาส ที่จะให้ช่วยให้ลูกก้าวหน้า หรือได้ที่เรียนดี ๆ

 

ปล. วาทะกรรม ระบบอุปถัมภ์ นี่ เสื้อแดง เอามาบิดเบือน ว่าเป็นเรื่องของเจ้าครับ แต่จริง ๆ มันมีอยู่ทุกชนชั้น

 

ผมขอตั้งคำถามได้ไหมครับ

 

 

จะแก้ไขความเหลื่อมล้ำทาง "โอกาส" ได้อย่างไร ?

[พอล คุง]

 

ผมส่วนตัว ผมมองว่า โอกาส ครับเป็นสิ่งกำหนดความเหลี่ยมล้ำ อีกอย่างหนึ่งเลยที่เดียว

 

ยกตัวอย่างง่าย ๆ คนสองคน คนหนึ่งสมมุติ ชื่อ ดำ อีกคนชื่อแดง แล้วกัน (ง่ายดี ห้าาาาา)

 

คนแรก นายดำ มีฐานะค่อนข้างดี มีเงิน และ มีโอกาสที่จะใกล้ชิดทั้งฝ่ายการเมือง ฝ่ายข้าราชการ รู้จักคนมากมาย

 

แต่นายแดง มีฐานนะไม่ต่างจากนายดำ แต่นายแดง ไม่มี่โอกาส ที่จะใกล้ชิดฝ่ายการเมือง ฝ่ายข้าราชการ ไม่รู้ีจักคนมากมาย

 

ประเทศเราอยู่ในระบบอุปถัมภ์ (ไม่ได้เกี่ยวกับเจ้าเลยครับ) มากนาน เช่น อาศัยรู้จักข้าราชการในพื้นที่ รู้จักฝ่ายการเมืองในพื้นที่ ก้อสามารถทำมาหากินได้ง่ายหน่อย

 

เอาง่าย ๆ อย่าง เรามีลูก อย่างนี้ เรารู้จักกับ อธิการเอ่ย อาจารย์เอ่ย ก้อฝากลูกเข้าเรียนได้ง่าย ก้อฝากลูกเข้าทำงานได้ง่าย

 

แต่ถ้าเราไม่ได้รู้จักใคร มันก้อไม่มีโอกาส ที่จะให้ช่วยให้ลูกก้าวหน้า หรือได้ที่เรียนดี ๆ

 

ปล. วาทะกรรม ระบบอุปถัมภ์ นี่ เสื้อแดง เอามาบิดเบือน ว่าเป็นเรื่องของเจ้าครับ แต่จริง ๆ มันมีอยู่ทุกชนชั้น

 

ผมขอตั้งคำถามได้ไหมครับ

 

 

จะแก้ไขความเหลื่อมล้ำทาง "โอกาส" ได้อย่างไร ?

 

 

คืนนี้ผมขอติดไว้ก่อนครับ 

 

สมองผมตอนนี้ ทำงานได้ไม่เต็มร้อยครับ

 

เนื่องจากหมดพลังไปกับการพาลูกไปเที่ยววันเด็กมาครับ 

 

อีกอย่าง ผมก้อไม่ได้เก่งเรื่องทางแก้ไขหรอกครับ พอรู้นิด ๆ หน่อย ๆ ตามมุมคนที่ไม่ได้จบมาสูงอย่างผมครับ

 

ท่านอื่น ๆ น่าจะตอบได้ดีกว่าผม ครับ

[Gop]

 

ถ้าจะมองในมุมของการกระจายโอกาศทางการศึกษา การเข้าถึงบริการทางการศึกษา ประเด็นนี้คุณก็อบอธิบายได้กระจ่างแล้วครับ

 

 

ความจริงแล้วมีสิ่งที่ผมเป็นห่วงยิ่งกว่าความขัดแย้งในปัจจุบันอีกครับ ผมเป็นห่วงเรื่องศักยภาพในการแข่งขันของประเทศไทยในเวทีโลก ไม่ว่าในด้านได ตอนนี้สิ่งที่เราต้องการอย่างหนักคือการยกระดับเศรษฐกิจของประเทศให้ได้ เท่าที่เห็นอยู่นี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการศึกษาหรือด้านเศรษฐกิจ สำหรับผม ผมถือว่าประเทศไทยไม่มั่นคงเลยครับ ประเทศไทยถือว่าทรัพยากรเยอะมากนะครับ เรามีพื้นที่ราบถึง 40% มีประชากรมากพอประมาณ( ผมว่ามากกว่านี้ได้อีก แต่ต้องมากคุณภาพด้วย ) ทำเลของประเทศก็ทำมาค้าขายสะดวก ภัยธรรมชาติก็น้อย ผมว่านี่เป็นทุนมหาศาลที่เราตต้องใช้ให้คุ้มกว่านี้

 

ที่ผมเป็นห่วงมากเพราะตอนนี้เรายังพึ่งตนเองไม่ได้เลย รายได้ก็พึ่งการส่งออกเป็นหลัก นวัตกรรมใหม่ๆ ที่เป็นของคนไทยก็ไม่มี การทำมาค้าขาย ก็ทำในลักษณะพ่อค้าคนกลางหรือนายหน้าเสียมากกว่า การผลิตเองโดยบริษัทไทยยังน้อยอยู่( ผมสังเกตจากสินค้า หรือผู้ประกอบการหลักๆ มักเป็นบริษัทต่างประเทศ มาลงทุนในไทย ) หลายสิ่งหลายอย่างเราพึ่งพาต่างประเทศมากเกินไปแล้วครับ

 

ที่เป็นอย่างนี้ ผมก็เชื่อว่าด้วยเหตุเดิมอีกล่ะครับ เราไม่จริงจรังในการพัฒนาและส่งเสริมการศึกษาในระดับอุดมศึกษา ถึงแม้ในกรุงเทพฯเองจะมีมาตรฐานทางการศึกษาสูงอยู่ แต่ผมมองว่ามันยังไม่เพียงพอที่จะผลักดันประเทศไทยให้เป็นประเทศที่พัฒนาแล้วได้ เรายังไม่มีบริษัทอะไรที่มีเทคโนโลยีสูงๆ ผลิตสินค้าที่แข่งขันในตลาดโลกได้เลยซักบริษัทนะครับ ไปๆมาๆ ความเหลื่อมล้ำกำลังจะเกิดขึ้นในเวทีโลกด้วยครับ ถ้าเรายังปล่อยแบบนี้อยู่ การที่เราตามโลกไม่ทันนั้นอันตรายมากครับ เพราะเราจะตกเป็นเบี้ยล่างเค้า ให้เค้าได้กดหัวเราได้เหมือนตอนสงครามโลกครั้งที่สอง ที่เราเลือกอะไรไม่ได้เลย ผมไม่อยากเห็นประเทศไทยเป็นแบบนั้นอีก แต่ก็ยอมรับว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาในวันนี้ เช่นเกิดสงครามระหว่างจีนกับอเมริกา ประเทศไทยก็โดนบีบแบบกดหัวเหมือนเดิมอีกล่ะครับ เพราะเราไม่มีอะไรไปสู้เค้าเลย สติปัญญาของประเทศเรามันสู้เค้าไม่ได้จริงๆ ถ้ายังเป็นอย่างนี้อยู่ น่าเป็นห่วงมากครับ

[aumddd]

 

 

ถ้าจะมองในมุมของการกระจายโอกาศทางการศึกษา การเข้าถึงบริการทางการศึกษา ประเด็นนี้คุณก็อบอธิบายได้กระจ่างแล้วครับ

 

 

ความจริงแล้วมีสิ่งที่ผมเป็นห่วงยิ่งกว่าความขัดแย้งในปัจจุบันอีกครับ ผมเป็นห่วงเรื่องศักยภาพในการแข่งขันของประเทศไทยในเวทีโลก ไม่ว่าในด้านได ตอนนี้สิ่งที่เราต้องการอย่างหนักคือการยกระดับเศรษฐกิจของประเทศให้ได้ เท่าที่เห็นอยู่นี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการศึกษาหรือด้านเศรษฐกิจ สำหรับผม ผมถือว่าประเทศไทยไม่มั่นคงเลยครับ ประเทศไทยถือว่าทรัพยากรเยอะมากนะครับ เรามีพื้นที่ราบถึง 40% มีประชากรมากพอประมาณ( ผมว่ามากกว่านี้ได้อีก แต่ต้องมากคุณภาพด้วย ) ทำเลของประเทศก็ทำมาค้าขายสะดวก ภัยธรรมชาติก็น้อย ผมว่านี่เป็นทุนมหาศาลที่เราตต้องใช้ให้คุ้มกว่านี้

 

ที่ผมเป็นห่วงมากเพราะตอนนี้เรายังพึ่งตนเองไม่ได้เลย รายได้ก็พึ่งการส่งออกเป็นหลัก นวัตกรรมใหม่ๆ ที่เป็นของคนไทยก็ไม่มี การทำมาค้าขาย ก็ทำในลักษณะพ่อค้าคนกลางหรือนายหน้าเสียมากกว่า การผลิตเองโดยบริษัทไทยยังน้อยอยู่( ผมสังเกตจากสินค้า หรือผู้ประกอบการหลักๆ มักเป็นบริษัทต่างประเทศ มาลงทุนในไทย ) หลายสิ่งหลายอย่างเราพึ่งพาต่างประเทศมากเกินไปแล้วครับ

 

ที่เป็นอย่างนี้ ผมก็เชื่อว่าด้วยเหตุเดิมอีกล่ะครับ เราไม่จริงจรังในการพัฒนาและส่งเสริมการศึกษาในระดับอุดมศึกษา ถึงแม้ในกรุงเทพฯเองจะมีมาตรฐานทางการศึกษาสูงอยู่ แต่ผมมองว่ามันยังไม่เพียงพอที่จะผลักดันประเทศไทยให้เป็นประเทศที่พัฒนาแล้วได้ เรายังไม่มีบริษัทอะไรที่มีเทคโนโลยีสูงๆ ผลิตสินค้าที่แข่งขันในตลาดโลกได้เลยซักบริษัทนะครับ ไปๆมาๆ ความเหลื่อมล้ำกำลังจะเกิดขึ้นในเวทีโลกด้วยครับ ถ้าเรายังปล่อยแบบนี้อยู่ การที่เราตามโลกไม่ทันนั้นอันตรายมากครับ เพราะเราจะตกเป็นเบี้ยล่างเค้า ให้เค้าได้กดหัวเราได้เหมือนตอนสงครามโลกครั้งที่สอง ที่เราเลือกอะไรไม่ได้เลย ผมไม่อยากเห็นประเทศไทยเป็นแบบนั้นอีก แต่ก็ยอมรับว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาในวันนี้ เช่นเกิดสงครามระหว่างจีนกับอเมริกา ประเทศไทยก็โดนบีบแบบกดหัวเหมือนเดิมอีกล่ะครับ เพราะเราไม่มีอะไรไปสู้เค้าเลย สติปัญญาของประเทศเรามันสู้เค้าไม่ได้จริงๆ ถ้ายังเป็นอย่างนี้อยู่ น่าเป็นห่วงมากครับ

 

 

ขอแจมด้วยนะครับ

 

มันก็จะวนกลับมาอยู่ที่ความเหลื่อมล้ำทาง "โอกาส" อีกครับ

เพราะว่าคนเก่งมีความสามารถ โดนกดไว้ด้วยโอกาส (เส้นสาย)

 

แล้วตรงสติปัญญาของคนไทย และร่างกาย ไม่ได้ด้อยไปกว่าต่างชาติเลย

 

 

สรุป ถ้าแก้ไขทางด้านโอกาสได้จะดีขึ้นเอง?

 

ขออภัยด้วยที่เห็นต่างนะครับ

[เช never die]

 

ผมส่วนตัว ผมมองว่า โอกาส ครับเป็นสิ่งกำหนดความเหลี่ยมล้ำ อีกอย่างหนึ่งเลยที่เดียว

 

ยกตัวอย่างง่าย ๆ คนสองคน คนหนึ่งสมมุติ ชื่อ ดำ อีกคนชื่อแดง แล้วกัน (ง่ายดี ห้าาาาา)

 

คนแรก นายดำ มีฐานะค่อนข้างดี มีเงิน และ มีโอกาสที่จะใกล้ชิดทั้งฝ่ายการเมือง ฝ่ายข้าราชการ รู้จักคนมากมาย

 

แต่นายแดง มีฐานนะไม่ต่างจากนายดำ แต่นายแดง ไม่มี่โอกาส ที่จะใกล้ชิดฝ่ายการเมือง ฝ่ายข้าราชการ ไม่รู้ีจักคนมากมาย

 

ประเทศเราอยู่ในระบบอุปถัมภ์ (ไม่ได้เกี่ยวกับเจ้าเลยครับ) มากนาน เช่น อาศัยรู้จักข้าราชการในพื้นที่ รู้จักฝ่ายการเมืองในพื้นที่ ก้อสามารถทำมาหากินได้ง่ายหน่อย

 

เอาง่าย ๆ อย่าง เรามีลูก อย่างนี้ เรารู้จักกับ อธิการเอ่ย อาจารย์เอ่ย ก้อฝากลูกเข้าเรียนได้ง่าย ก้อฝากลูกเข้าทำงานได้ง่าย

 

แต่ถ้าเราไม่ได้รู้จักใคร มันก้อไม่มีโอกาส ที่จะให้ช่วยให้ลูกก้าวหน้า หรือได้ที่เรียนดี ๆ

 

ปล. วาทะกรรม ระบบอุปถัมภ์ นี่ เสื้อแดง เอามาบิดเบือน ว่าเป็นเรื่องของเจ้าครับ แต่จริง ๆ มันมีอยู่ทุกชนชั้น

 

ผมขอตั้งคำถามได้ไหมครับ

 

 

จะแก้ไขความเหลื่อมล้ำทาง "โอกาส" ได้อย่างไร ?

 

 

คำถามที่ว่า เราจะแก้ไขความเหลื่อมล้ำทาง "โอกาศ" ได้อย่างไร ?

 

คำตอบง่ายมากครับ ด้วยกลไกระบบการบริหารประเทศตั้งแต่ระดับบนลงมาถึงกระทรวง ทะบวง กรม ลงไปจนถึงระดับผู้ปฏิบัติงานมันมีพร้อมจะทำงานของมันอยู่แล้วครับ ขาดแต่เพียงกลไกขับเคลื่อน ให้มันเดินหน้าไปได้

 

อันที่จริงปัญหาความเหลื่อมล้ำ ผมเองก็ไม่ได้วิเศษวิโสมาจากไหนที่จะสามารถตรัสรู้ได้เอง เรื่องนี้ที่จริงคุณชวนหลีกภัยกับลุงกำนันสุเทพเคยทำใว้เมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว เนื่องจากมองห็นรากเหง้าปัญหาความเหลื่อมล้ำในสังคม อันเนื่องมาจากประชากรที่มีอาชีพเป็นเกษตรกรอีกมากที่ยังไม่มีที่ดินทำกินเป็นของตัวเอง บ้างก็รุกที่ป่าสงวน บ้างก็รุกที่ป่าเสื่อมโทรม วันดีคืนดีก็มีเจ้าหน้าที่ป่าไม้มาไล่

 

ดังนั้นคุณชวนกับลุงกำนันสุเทพจึงนำพาพรรคประชาธิปัตย์เข้าผลักดันกฏหมาย "การปฏิรูปที่ดินเพื่อการเกษตร" หวังจะลดช่องว่างความเหลื่มล้ำของประชากร แต่อนิจจา กฏหมายที่มีเป้าหมายออกมาเพื่อเกษตรกรที่ยากไร้ ถูกนักการเมืองฝ่ายมาร(ที่ปัจจุบันส่วนมากเป็นลิ่วล้อทักษินอยู่นี่แหละ) อ้างเสียงประชาชน เอาที่ สปก.(ที่ดินเพื่อการเกษตร)เหล่านี้ไปเล่นแร่แปรธาตุกลายเป็นสนามกอล์ฟ - รีสอร์ต บ้านตากอากาศ โรงแรม ฯลฯ เกือบทั้งหมดทั้งสิ้น และเมื่อเป็นดังนั้น ก็เท่ากับว่าเกษตรกรที่ยากไร้ตัวจริงก็ยิ่งถูกผลักออกนอกชายขอบของสังคมมากขึ้น บ้างก็บุกถากถางป่าสงวนลึกเข้าไปอีกกลายเป็นปัญหาตัดไม้ทำลายป่า ทำลายต้นน้ำลำธาร ทำลายระบบนิเวศ ฯลฯ บ้างก็ไปขายบริการทางเพศ(จนประเทศเราได้ชื่อว่าเป็นเมืองหลวงของการค้าบริการทางเพศ) บ้างก็ไปเป็นโจร(จนรักโทษแทบจะล้นเรือนจำ) เป็นรุ่นที่ 4 รุ่นที่ 5 รุ่นที่ 6 ...

 

ทางแก้มีครับ แต่ต้องเอาไปถกกันในพิมพ์เขียวปฏิรูปประเทศของลุงกำนัน ให้เป็นที่ยอมรับของทุกฝ่าย ผมจกอันนี้มาให้ดูอีกที เพื่อจะได้ความกระจ่างที่มากขึ้นครับ

 

 

 

ผมขอตัดมาอีกซ็อตนึงนะครับ ...

 

ถามเพื่อนสมาชิกทุกท่านทุกฝ่าย เฉพาะท่านที่มีลูกแล้วนะครับ

 

คำถาม ท่านรักลูกของท่านไหม ถ้าคำตอบคือใช่กันทุกคน พวกเราทุกคนก็ต้องรักเด็กกำพร้าทุกคนให้เท่าที่เรารักลูกของเรา ....

 

เพราะอะไร เดี๋ยวมาต่อครับ

 

 

ต่อของอันนี้ ....

 

สาเหตุที่พวกเราทุกสี ทุกฝ่าย ต้องรักเด็กกำพร้าทุกคนให้เท่ากับที่เรารักลูกเรา ก็เพราะว่าไม่ช้าก็เร็ว เด็กกำพร้าพวกนี้จะต้องเติบโตขึ้นมาอยู่ร่วมสังคมเดียวกันกับลูกของเรา เราจะปล่อย เราจะชอบให้มีคนที่เติบโตขึ้นมาแบบไร้ความรัก จิตใจหยาบกระด้าง ฯลฯ อยู่ร่วมอนาคตใช้ชีวิตอยู่ในสังคมเดียวกับลูกของเราหรือ ? ....

 

 

 

อันนี้มันก็มิติเดียวกันกับการแก้ปัญหาความเหลื่อมล้ำทางโอกาศนั่นแหละครับ

[Gop]

 

ผมส่วนตัว ผมมองว่า โอกาส ครับเป็นสิ่งกำหนดความเหลี่ยมล้ำ อีกอย่างหนึ่งเลยที่เดียว

 

ยกตัวอย่างง่าย ๆ คนสองคน คนหนึ่งสมมุติ ชื่อ ดำ อีกคนชื่อแดง แล้วกัน (ง่ายดี ห้าาาาา)

 

คนแรก นายดำ มีฐานะค่อนข้างดี มีเงิน และ มีโอกาสที่จะใกล้ชิดทั้งฝ่ายการเมือง ฝ่ายข้าราชการ รู้จักคนมากมาย

 

แต่นายแดง มีฐานนะไม่ต่างจากนายดำ แต่นายแดง ไม่มี่โอกาส ที่จะใกล้ชิดฝ่ายการเมือง ฝ่ายข้าราชการ ไม่รู้ีจักคนมากมาย

 

ประเทศเราอยู่ในระบบอุปถัมภ์ (ไม่ได้เกี่ยวกับเจ้าเลยครับ) มากนาน เช่น อาศัยรู้จักข้าราชการในพื้นที่ รู้จักฝ่ายการเมืองในพื้นที่ ก้อสามารถทำมาหากินได้ง่ายหน่อย

 

เอาง่าย ๆ อย่าง เรามีลูก อย่างนี้ เรารู้จักกับ อธิการเอ่ย อาจารย์เอ่ย ก้อฝากลูกเข้าเรียนได้ง่าย ก้อฝากลูกเข้าทำงานได้ง่าย

 

แต่ถ้าเราไม่ได้รู้จักใคร มันก้อไม่มีโอกาส ที่จะให้ช่วยให้ลูกก้าวหน้า หรือได้ที่เรียนดี ๆ

 

ปล. วาทะกรรม ระบบอุปถัมภ์ นี่ เสื้อแดง เอามาบิดเบือน ว่าเป็นเรื่องของเจ้าครับ แต่จริง ๆ มันมีอยู่ทุกชนชั้น

 

ผมขอตั้งคำถามได้ไหมครับ

 

 

จะแก้ไขความเหลื่อมล้ำทาง "โอกาส" ได้อย่างไร ?

 

 

ผมขออนุญาตลองตอบดูนะครับ

 

ผมมองเรื่องพวกนี้เหมือน "เกม" น่ะครับ หมายถึงว่า ชีวิตเปรียบเหมือนการแข่งขันกัน แต่ละคนก็มีต้นทุนของตนเองอยู่ เป้าหมายของผู้เล่นคือ ต้องพยายามใช้ต้นทุนนั้นเพื่อทำให้ชีวิตตนเองประสบความสำเร็จตามที่แต่ละคนต้องการให้ได้

 

เท่าที่เห็นทุกวันนี้ ผมมองว่าความแตกต่างของต้นทุนและกติกาของเกม ทำให้มีคนที่ได้เปรียบมากเกินไปอยู่ครับ คนที่อยู่ในเมืองได้เปรียบคนที่อยู่ในชนบท คนที่อยู่ในกรุงเทพฯ ได้เปรียบคนต่างจังหวัด คนที่รู้จักคนมีอำนาจ ได้เปรียบคนที่ไม่รู้จักหรือไม่มีเส้นสาย ฯลฯ ผมมองว่าเราต้องพยายามทำอย่างไรก็ได้ ให้ความได้เปรียบ-เสียเปรียบตรงนี้ ลดน้อยลง หรือทำให้หายไปได้เลยยิ่งดี แล้วเกมนี้จะน่าเล่นขึ้นครับ เพราะคนเล่นก็จะรู้สึกว่า โอกาสชนะพอจะมีอยู่ จะให้ดีที่สุด ต้องทำให้ทุกคนรู้สึกได้ว่า ทุกคนในเกมมีโอกาสชนะ คือเป็น win-win เกมกันทุกฝ่าย

 

จะทำเช่นนั้นได้ ก็ต้องลดช่องว่าของต้นทุนของแต่ละคน บวกกับการแก้ไขกติกากันนิดหน่อย อย่างเช่นเรื่องความเหลื่อมล้ำที่เป็นปัญหาที่เราพูดถึงกันอยู่นั้น เราสามารถลดช่องว่างได้โดยสร้่างระบบขนส่งมวลชนที่ดีและราคาถูก เพื่อให้คนในชนบทเดินทางเข้ามาในเมืองได้ไม่ลำบาก และคนต่างจังหวัดสามารถเดินทางไปเมืองใหญ่หรือเมืองหลวงได้เร็วขึ้นและถูกขึ้น อาจจะสร้างถนนหรือรถไฟเพิ่ม หรืออะไรก็ว่าไป เพื่อให้คนเหล่านี้ไม่ต้องใช้ต้นทุนในการเดินทางสูงเกินไปนัก เรื่องการศึกษา ก็สามารถลดช่องว่างได้เช่นกัน เช่น ยกระดับโรงเรียนในต่างจังหวัดหรือตามอำเภอต่างๆให้ดีขึ้น เพิ่มมหาวิทยาลัย ขยายโครงข่าย internet ฟรี ฯลฯเป้าประสงค์ของมาตรการเหล่านี้คือ ทำให้คนที่ IQ พอๆกัน แต่คนหนึ่งอยู่ชนบท อีกคนอยู่ในเมืองหลวง สามารถรับการศึกษา และพัฒนาศักยภาพได้ทัดเทียมกัน

 

สิ่งต่อไปคือโอกาสในการทำงาน เราต้องทำให้โอกาสการสร้างรายได้ไม่กระจุกตัวอยู่ที่เมืองหลวงอย่างทุกวันนี้ เพราะไม่เช่นนั้น คนที่อยู่ในเมืองหลวงมาก่อนก็จะได้เปรียบคนต่างจังหวัดอย่างมาก เพราะรู้ช่องทาง รู้จักคนมากกว่า แต่ถ้าเราสามารถสร้างเมืองใหญ่ หรือเขตเศรษฐกิจอื่นๆ ที่กระจายออกไปตามภูมิภาคได้ คราวนี้จะกลายเป็นว่าคนต่างจังหวัดจะได้เปรียบแทน เพราะต้นทุนต่ำกว่า และรู้จักคนมากว่า ( ก็เหตุผลเดียวกันกับคนเมืองหลวงนั่นเอง )

 

สิ่งสุดท้ายคือเรื่องเส้นสาย ผมยอมรับว่าแก้ยากครับ แต่ก็พอมีทางอยู่ ถ้าเป็นระบบเอกชน เค้าเน้นที่ผลงานเป็นหลักเพราะการแข่งขันนั้นสูง ดังนั้นเราต้องทำอย่างไรก็ได้ให้ระบบการแข่งขันเกิดขึ้นให้มากๆ ให้มีบริษัทหลายๆบริษัทแข่งกัน และทำให้เลือกคนที่มีความสามารถจริงๆมาทำงาน

 

ทั้งหมดนี้ดูเหมือนง่าย แต่จะทำได้ก็ต่อเมื่อรัฐบาลหันมามองเรื่องนี้อย่างจริงจรังเท่านั้นครับ การที่รัฐบาลจะหันมามองอย่างจริงจรังได้ เราต้องมีรัฐบาลที่ไม่มองแคบๆ แค่การเมืองการปกครองภายในประเทศเท่านั้น แต่ต้องมองประเทศไทยในเวทีโลก ต้องมองไปที่การแข่งขันกับนานาประเทศให้ได้ เค้าถึงจะเห็นความสำคัญของการพัฒนาประเทศอย่างทั่วถึง การจะมีรัฐบาลเช่นนั้นได้ ประชาชนเองล่ะครับ ที่ต้องตระหนักตรงนี้ด้วยว่า ประเทศเราต้องยกระดับตัวเองให้ได้ ต้องเรียกร้องสิ่งเหล่านี้จากนักการเมือง ไม่ใช่แค่ให้นักการเมืองประเคนผลประโยชน์ให้กับตนเองเท่านั้น ต้องทำผลประโยชน์ให้กับประเทศชาติด้วย

 

ไม่รู้ผมหวังมากไปหรือเปล่า แต่ผมยังเชื่อนะ ว่ามันเป็นไปได้จริงๆ