มีอยู่บ่อยครั้ง ที่ ความจริง ใน โลก นี้ เปลี่ยนเป็น ความเท็จ และ ความเท็จ กลับกลาย เป็น ความจริง
อะไร คือ สัจจะ? อะไร คือ มายา? ความแปรเปลี่ยน ของ มัน มี ขอบเขต จำกัด หรือ ไม่? มีที่ สิ้นสุด หรือ ไม่?
และ อะไร คือ จุดเชื่อม ต่อ ของ ความ แตกต่าง ทั้งสองเข้าด้วยกัน? สำหรับ ผู้ที่ได้เฝ้ามอง แล้ว ใครอาจยืนยัน ได้ ว่า ความจริง หรือ มายา?
เมื่อจะกล่าวกันถึงความงามแล้ว เพื่อนเพื่อน นึกถึงอะไรครับ? หลายคน อาจนึกถึง ดอกไม้ ดอกเล็กเล็ก สีขาว ที่ บาน สะพรั่ง ไปทั่วทุ่งหญ้า
สีขาว ที่ ตัด กับ สีเขียว ที่ มี มนต์เสน่ห์ ตรึงตรา ให้ไม่รู้ลืม บางคน อาจ นึกถึง ขุนเขา เขียวทะมึน ยืนโดดเด่น ตัดกับ ท้องฟ้า สีคราม สะคราญ
หรือ จะเป็น ธารน้ำ ใสสะอาด เห็น ปลา ว่าย-วน ไปมา....
แน่นอนครับ เพื่อนเพื่อน สิ่งเหล่านั้น คือ ความงาม แต่ เป็น ความงาม ที่ จำกัด ตนเอง อยู่ แต่เพียง ใน สิ่ง นั้น เท่านั้นเอง
เพราะ หากเราจำกัด ความงาม ให้ อยู่ แต่ ขอบเขต นั้น...นั่น มิใช่ เรา ได้ ทำลาย ความงาม ลงไป เสียสิ้น กระนั้นหรือ?
กุหลาบ นั้น งดงามเมื่อแรกเบ่งบาน-งดงามเมื่อยามบานสะพรั่ง หรือ งดงามในยามร่วงโรย?
หากว่า สัจจะ ดำรง อยู่ ใน สรรพสิ่ง...ความงาม ก็ ดำรง อยู่ เยี่ยงอย่างนั้น เช่นกัน...เฉกเช่น เพิงขายสุรา เล็กเล็ก ชื่อ "เสรีไทย"
สถานที่แวะเวียน ของ เหล่า "ผู้หยิ่ง ใน เกียรติ" ทั้งปวง พวกเขา ยึดมั่น ใน สัจจะ และ ความจริง อัน มิอาจ ขัดแย้ง ได้
แม้นว่า สัจจะ และ ความจริง นั้น จะ ยัง ให้ พวกเขา เจ็บปวด เพียงใด ก็ ตาม แต่เมื่อ พวกเขา ได้ ปลดปล่อย ตัวเอง จาก ขอบเขต อัน จำกัด ตายตัว นั้น แล้ว
สัจจะ และ ความจริง นั้น จึง ปราศจากขอบเขตจำกัด-ปราศจากรูปทรง-ปราศจากข้อกำหนดของ กาลเวลา ปราศจากการแบ่งแยก-ปราศจากสัญญลักษณ์...
กระแส แห่ง สัจจะ และ ความจริง เท่านั้น จึง ไหลรินต่อเนื่อง เป็น หนึ่งเดียวอันสูงสุด บำรุง-หล่อเลี้ยง ณ ที่ แห่งนี้ ที่ เสรีไทย...
ตะนิ่นตาญี
วันเสาร์ที่ ๑๕ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๕๗
เวลา ๑๗.๓๙ นาฬิกา