ความตาย ของผม

นี่คือ โคฉาดดด!! ใช่มั้ย

เออ หามาได้ไงนิ คนที่นี้หายังไงก็ไม่เจอะวุ้ย

หน้าตาเป็นอย่างนี้นี่เอง โคฉาทของคุณตะกวด
คุณทำงานด้านคอมพิวเตอร์จริงๆหรอ ???

ก็ เขียพีแอลซี บ่างนิดหน่อยครับแต่ปัจุบัน ทำงานอิสระครับ
แต่ผมยืนยันว่า เมือนก่อน มันใช้ชื่อว่าโคฉาต แต่ ทำไมเดี่ยวนี้มันเปลี่ยนมาเป็นชื่อนี้ละ
แต่ หลักการมันเหมือนกันเลยอ่ะ ก็ไม่รู้เรียนจบมา 15 ปีแล้วอ่ะ ไม่รู้ว่ามันเปลี่ยนชื่อนะเนีย

จบจากไหนวะเนี่ย.....? ! ? กุว่าเมิงไม่จบเอี้ยห้าอะไรสักอย่าง โฟลว์ชาร์ต เมิงยังไม่รู้จัก ทำมาดริฟท์ กุว่าเมิงเอาใบเกรดมาให้ที่นี่ดูดีกว่า บอกกงๆ กุไม่เชื่อเมิงจริงๆ ว่ะ มาสันดานเดียวกับไอ่ใจดี20 เด๊ะๆๆ เซาะกราวมากเลยนะเมิง

อ้อ คอมพิวเตอร์สำเร็จรูปอะไรของเมิงเนี่ย มันคืออะไร ? ไอ่เซาะกราว

ไม่อยากไปพังกระทู้น้า เช

อ้างถึง http://webboard.seri...ๆ/page__st__200


ตะกวดไปเรียนการสร้างคอมฯ มาเลยครับ แต่ผมยังสงสัยว่าสถาบันไหนมันสอนให้สร้างคอมฯ
แล้ว มันเกียวกับ โคฉาท ยังไง

หาเอง ซิครับ ท่าน Shariff ท่านสีนิจ เค้าเขียนโปรแกรมใช้เองได้ เรื่องแค่นี้ เองคนใน สรท เก่งๆกันทั้งนั้นอ่ะ ผมเข้เกรียดเขียน เรื่องมันเยอะ หาไม่ได้ก็ ปล่อยมันไป เพราะมันเกินกว่าที่ปัณญาท่านจะแสวงหามันได้อ่ะครับ

ถึงผมเขียนโปรแกรมใช้เองได้ แต่ก็ไม่เคยได้ยิน โคฉาท อะครับ เพิ่งเคยได้ยินตอนมีตัวอะไรไม่รู้ร้องทัก

ก็จะเคยได้ยินได้ไงละครับ ก็ เขียนแต่โปแรกมมาใช้กับคอมสำเร็จรูป ตอนเรียนเค้าไม่เคยสอนให้สร้างคอมพิวเตอร์หรอ จบ ด้านโปรแกรมเมอร์ เค้าไม่สอนให้รู้จักวิธีสร้างคอมพิวเตอร์ หรอครับ

นั่นสิครับ ต้องขอ ตัวอย่าง code สัก 10 บรรทัด อะครับ เอามาให้ดูหน่อยสิ แล้วไ้อ้สร้าง คอมพิวเตอร์ นี่ อย่างฮา เลย อย่างฮา ถามอีกคำ คอมสำเร็จรูปนี้มันเป็นยังไงเหรอ แล้ว ไอ้ที่ไม่สำเร็จรูปมันเป็นยังไง

อ้าวเรียนมา เค้าไม่สอนให้สร้างคอมพิวเตอร์ หรอ เรียน จบ จากไหนมาอ่ะ บอกชื่อสถาบันหน่อย

ตะกวดเรีนย สร้าง คอมฯ ที่ไหนอะ ขอชื่อสถาบันมาหน่อยสิ

ในเมืองไทยไม่มีสอน หวะ ไอ้สร้างคอมฯ นี่อะ

เกีอบบอกไปและ มาสดุด ตรง ในเมืองไทยไม่มีสอน หวะ ไอ้สร้างคอมฯ นี่อะ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆมุง จบจริงป่าว ว่ะ กุร์ว่ามุงมัวแล้วนิ ไอ้นี้ พื่นฐาน การสอนเค้าต้องสอนให้มุงรู้จักคอมพิวเตอร์ก่อน
ว่ามันส้รางมาแบบไหน ใช้อะไรบ่างทำงานัยง สร้างมันยังไง ถ้ามุงไม่รู้ว่ามันสร้างยัง แล้วมุงจะซ้อมมันได้หรอ
กุร์ว่า สีนิจ โกหก ว่าเรียนจบ โปรแกรมเมอร์ มาแน่ นอนเลยว่ะ เพราะไม่เห็น ความรู้ด้านนี้เลยแค่จะตอบได้แต่ละอัน
แม่งใช้เวลาหลายวันกว่าจะตอบได้ต้องไปถามเพื่อนก่อน ฮ่าๆๆมิหน้า ถึง โคฉาด

สร้างคอมฯ นี้อะนะ จิ้งจก ได้เรียนถึง มหาวิทยาลัยหรือเปล่า

หรือเไปเมาแล้วนึกเองอยู่แถว โต๊ะ นุ๊ก ที่ไหน

ไม่มีมหาวิทยาลัยไหนในประเทศไทย

ที่มีเครื่องมือ สามารถสร้างและประกอบตัว CPU ขึ้นมาได้เอง

อย่างดี ก็มี แค่ เครื่องมือ ที่ใช้ในการ Burn ชิป และ IC ที่จะมาประกอบกับตัว ไมโครคอนโทรลเลอร์เท่านั้น

บอกหน่อยสิ ตะกวนเรียนที่สถาบันไหน


นี้จนปัญญาจะ แถจนต้อง สร้างโรงน้ำแข็งแล้วหรือ

ยิ่งอ่าน ยิ่งขำ

เรื่อง เงินๆ ทองๆ นี่พูดยากจริงๆ อ่านๆ มาประเด็นที่ จขกท ถามว่า กองทุนหมู่บ้านละล้าน คิดอย่างไร จริงๆมันก็มีข้อดี ข้อเสีย หลายอย่าง

แต่ในส่วนตัวคิดว่า เกาไมุ่ถูกที่คัน

การออกนโยบายนี้หากคิดว่าเป็นการแก้ปัญหาหนี้นอกระบบ เหมือนที่ตัวอย่างที่ยกมานโยบานนี้ก็ไม่ได้แก้ตรงปัญหาเท่าไรนัก

เพราะถึงชาวบ้านสามารถกู้เงินไปได้ แต่ก็ใช่ว่าจะสามารถจ่ายคืนได้ทุกรายไป



ส่วนตัวไม่เห็นด้วยเพราะ นโยบายนี้ออกมาเพื่อเอาคะแนนเสียงมากกว่า หวังผลให้เกิดประโยชน์ต่อประชาชนและประเทศชาติ

ออกนโยบายมาแล้ว ละเลย ไม่ติดตาม เหมือนโยนเงินให้ชาวบ้าน เอาไปใช้ฟรีๆ ทั้งๆ ที่เป็นเงินภาษีของชาติ

ภาษีของคนที่อาบเหงื่อต่างน้ำหลายๆ คนจ่ายให้รัฐ แล้ว รัฐเอาไปละลายทิ้ง อันนี้รับไม่ได้จริงๆ

แล้วยิ่งมีนักการเมืองออกมาหาเสียวว่า จะล้างหนี้กองทุนหมู่บ้าน นี่รับไม่ได้เข้าไปอีก


ส่วนประสิทธิผลจากนโยบาย ถ้ามันดีจริง หนี้นอกระบบก็คงหมดไปแล้ว จริงไหม แต่ทุกวันนี้ก็ยังมีอยู่ และ มีมากขึ้น

เป็นคำถามว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น นโยบายนี้มันไปผิดไปพลาดตรงไหน


เป็นไปได้ไหม ที่ คนที่ลำบากจริงๆ ไม่ได้กู้ คนกู้ได้ไม่ลำบากเท่าไร

เป็นไปได้ไหม ที่ คนที่กู้เมื่อจ่ายคืนกองทุนไม่ไหว ไปกู้นอกระบบมาจ่ายคืน หวังเพื่อให้ได้กู้รอบใหม่

เป็นไปได้ไหม ที่ เงินก้อนนี้ตกไปอยู่ในมือ พวกเงินกู้นอกระบบ เอามาปล่อยกู้ให้ชาวบ้านอีกทอดหนึ่ง

ฯลฯ


แล้วเกายังไงให้ถูกที่คัน ให้ชาวบ้าน ตาสี ตาสา สามารถเข้าถึงเงินทุนได้ ง่ายขึ้น

มาดูปัญหา ในการกู้เงินกันก่อน

ปัญหามีอยู่ว่า ถ้าเราอยากกู้เงินที่ มีดอกเบี้ยที่ไม่สูงจนเกินไปนักเอามาหมุนเวียนในกิจการ เราต้องมีหลักทรัพย์คำประกัน

ถ้าเราไม่มัหลักทรัพย์ค้ำ ก็ต้องกู้แบบสินเชื่่อส่วนบุคคล แต่ดอกเบี้ย ร้อยละยี่สิบ หรือ มากกว่า ต่อปี
และเราต้องมีกิจการค้้า หรือ หน้าที่การงานที่มีรายได้ ในแบบที่ Bank คิดว่าสามารถจ่ายคืนได้ เขาถึงให้กู้

และถ้าเราไม่มีทั้งสองอย่าง ก็ต้องหาคนค้ำประกัน หรือ กู้ร่วม


ทีนี้ เมื่อรู้ปัญหาในการกู้แล้ว ตาสี ตาสา ที่ไม่ค่อยจะมี จะกู้ยังไง

อันนี้ ความคิดส่วนตัวนะ มันต้องใช้ระบบราชการ และ ระบบธนาคาร ควบคู่ไปด้วยกัน คือ

ไปลงทะเบียนว่าจนจริง จำเป็นจริงอย่างไร
ใช้ bank ปล่อยกู้ โดยคิดดอกเบี้ยในอัตราต่ำ โดยมีรัฐค้ำประกันลูกหนี้ แบบกำหนดวงเงิน ว่าไม่เกินเท่าไร ว่าไป
ใครเบี้ยว รัฐ ก็ฟ้อง เป็นเจ้าภาพเอง

แล้วเมื่่อได้กลุ่มเป้าหมายที่เป็นคนจนจริงๆ แล้วนั้น รัฐก็ต้องหาทางสร้างอาชีพเสริมกันต่อไป เพื่อให้คนที่กู้ไปมีรายได้เพิ่มขี้น เลี้ยงตัวได้

ผมว่าดีกว่า เอาไปหว่านลงหมู่้บ้านละล้าน ไปหว่านแบบเหวี่ยงแห ให้ชาวบ้านเอาไปปล่อยกู้กันเอง เก็บกันเอง บริหารกันเอง แล้ว ก็พังไปด้วยกันทั้งหมู่บ้าน ด้วยการปล่อยให้ลือกันไปว่า ให้เปล่าบ้างอะ แม้วเอาเงินมาให้ใช้บ้างอะ ต่างๆ นา

เป็นโครงการที่หล่ะหลวมเกิืนไปครับ

โครงการหลายๆอย่างเริ่มต้นมาจากความคิดที่ดี(จริงๆก็ไมลอกความคิดเค้ามาแล้วมาอ้างเป็นของตัวเอง) ไม่ว่าจะเป็นกองทุนหมู่บ้าน โอทอป แต่ปัญหาคือไม่มีการให้ความรู้กับปรระชาชนก่อน แล้วยังไม่มีทีมงานในการเข้าไปส่งเสริมชาวบ้านในการพัฒนาต่อยอดให้กับเค้าอีก ทำให้มีประสิทธิภาพของโครงการมันน้อยกว่าที่ควรจะเป็น อย่างโอทอปก็ไปลอกของญี่ปุ่นมา แต่รัฐก็ไม่เคยเข้าไปช่วยเรื่องของการพัฒนาสินค้า ทุกคนขายเหมือนกัน.....แล้วมันจะอยู่ได้ได้อย่างไร......ควรจะมีเจ้าหน้าทีเข้าไปช่วยเรื่องการพัฒนาผลิตภัณท์ Packaging จุดวางจำหน่าย การส่งเสริมการจำหน่ายจากทางภาครัฐ เป็นต้น.....

โครงการต่างๆมันเลยล้มอย่างที่เห็น

แนวคิดมันดีมากครับ แต่การบริหารจัดการ ห่วยมากครับ เอามาซื้อเสียงโดยเฉพาะไม่ได้คิดให้หมู่บ้านแข็มเเข็งจริงๆ

อย่างชุมชนผม คนที่กุมเงินกองทุนก็คือหัวคะแนน เมื่อก่อนก็ก๊อกๆแก๊กๆ กินเหล้าเมายาไปตามเรื่อง แต่พอมีกองทุนหมู่บ้าน ซื้อรถมีบริวารเยอะแยะเลย

เค้าทำอย่างไร เค้าก็เอาเงินกองทุนมาปล่อยก่อนในตอนแรก แล้วเค้าก็คัดกรองลูกค้าชั้นดีกับชั้นเลว พอได้มาปุ๊ป ลูกค้าชั้นดี เอาไปทำมาหากิน เค้าเอาเข้าบัญชีดีเสียดอกเข้ากระเป๋าเค้าเอง

พวกลูกค้าเบี้ยวหนี้ เค้า ก็เอาไปให้หลวงทำว่าเป็นหนี้สูญ นี่แค่เบาะ มันทำได้มากกว่านี้

พอมายุค ปชป. มันก็ยังมีนะครับ แต่ชาวบ้านไม่ชอบเพราะขอยาก ต้องมีโครงการและทำจริงเคาถึงให้กู้(ก็เงินภาษีคนอื่นนี่นา)

นโยบายหนึ่งอำเภอหนึ่งทุน ส่งนักเรียนไปเรียนในประเทศที่ไม่ใช้ภาษาอังกฤษ เป็นนโยบายหาเสียงเสียมากกว่า ส่งไปสิบคน ต้องเดินทางกลับเสียห้าคน เพราะสู้ภาษาไม่ไหว

ของผมเป็นญาติ มีเงินเก็บมากกว่าผมอีกไปกู้เงินกองทุนหมู้้บานถามกู้มาทำไม เขาบอก คนอื่นเขากู้เลยกู้มั้ง เอามือเปิดหน้ากุ้มศีรษะ

แม้ว - เอาเงินไปก่อน แล้วไปหาทางใช้เอง
มาร์ค - เอาโครงการณ์มาดูก่อน เด๋วออกเงินให้

ที่บ้านนอกน้าแอบ เห็นชาวบ้านบอกว่า จะคืนทำไม เดี๋ยวรัฐเค้าก็ใช้หนี้ให้
พอเราไปเถียงว่ามันต้องคืนนะ กลับโดนด่ากลับมา ซะอย่างงั้น

ชาวบ้านยังไม่พร้อมสำหรับนโยบายแบบนี้หรอกครับ เอาไปหว่าน ไอ้ที่เอาไปทำจริง ได้ผลกลับมาไม่ถึง 10 เปอร์ฯ หรอกมั้ง
นอกจากความรู้แล้วยังต้องสอนวิธีบริหารจัดการด้วย ซึ่งส่วนใหญ่ก็มักบอกว่ายุ่งยาก น่ารำคาญไม่ต้องทำหรอก

ทำให้ผมนึกถึงพวกที่ขายของตามทางเชื่อมจังหวัด พวก ข้าวหลาม ข้าวโพด สัปปะรด ที่เอามาตั้งแผงยาวเป็นทิวแถวเป็นกิโลเมตร ซึ่ง บางวันขายได้บ้าง บางวันขายไม่ได้เลย ปล่อยให้ของเสียทิ้ง เพราะมีหลายเจ้า บางเจ้าขายไม่ได้เลย เพราะอยู่เจ้าแรกๆ คนขับรถผ่านไปแล้วเพิ่งนึกอยากกิน แต่โดยปกติตอนขับรถก็ไม่ค่อยมีใครอยากแวะหรอก

ผมเคยถามว่า ทำแบบนี้ขายได้รบ้างไหม? แม่ค้าก็ตอบว่า ไม่ค่อยได้ บางวันขายไมไ่ด้เลย ผมก็เลยถามว่า ไม่รวมกลุ่มกันแล้วตั้งเป็นร้านใหญ่ แล้วเอาของทุกคนมารวมกันล่ะ หุ้นกัน ทำร้านให้ดี สูตรใครอร่อยก็เอามาแชร์กัน แล้วกำไรก็เอามาแบ่งๆ กันรูปแบบสหกรณ์ แล้วก็โฆษณาเป็นจุดขายไปเลยว่า มาที่นี่ต้องมากินข้าวหลาม หรือซื้อเป็นของฝาก มีทีจอดรถ ติดป้ายบอกไว้สักหน่อย สัก 1-2 กม. ว่า ถึงแล้วนะ แบบเนี้ย ลงทุนกันสักนิด

คำตอบที่ได้มา ไม่ใช่ คำตอบเรื่องว่า กลัวขาดทุนหรืออะไรนะครับ อันนั้นผมยังพอเข้าใจ แต่เขาตอบว่า

"มันยุ่งยาก ไม่มีใครทำหรอก แล้วก็กลัวว่าเอามารวมกันของตัวเองจะขายไม่ได้ แล้วถ้าตัวเองขายได้ ก็ต้องแบ่งคนอื่นไม่ใช่เหรอ?"

ผมก็เลยหัวเราะ จ่ายเงินแล้วก็ขับรถต่อไปเลย

ถ้ากู้ไปทำมาหากินมันก็ดีค่ะ แต่อย่างแถวบ้านผึ้งเมื่อก่อนเนี่ยมันไม่ใช่ เขากู้มาซื้อรถบ้าง ซื้อมือถือบ้าง แต่ไม่ได้เอามาใช้ทำงานทำการหรอก (ไม่ใช่เพราะไม่มีความรู้ แต่เพราะขี้เกียจ) ผลคือเมื่อถึงเวลาใช้คืน พี่แกก็หายตัวลึกลับ มีใช้คืนอยู่แค่ไม่กี่คน ปัญหามันอยู่ที่คนจริงๆ

ถ้าน้องศึกษาเรื่องโครงการเงินผัน และอีกสารพัดโครงการที่ล้มเหลวในอดีตตลอดมากว่าเจ็ดสิบปีของประเทศเรา เกี่ยวกับเรื่องเงินนี้


น้องจะรู้ว่ามันเป็นเพียงการตำน้ำพริกละลายแม่น้ำครับ

ในฐานะคนจ่ายภาษี คนหนึ่ง
ถ้าบอกว่าเอาเงินผมไปช่วยเหลือเยียวยา ชาวบ้าน 100 บาท แต่เกิดประโยชน์จริงแค่ 20 บาท
ผมในฐานะเจ้าของเงิน ขอบอกว่าไม่คุ้มค่า และไม่เกิดประโยชน์อย่างแท้จริงครับ

กรรมการกู้ได้สองหมื่น แม่ลูกอีกสอง กู้กันทั้งบ้าน 3 คนได้หกหมื่น
แล้วก็เอาเงินไปใช้หนี้นายทุนเงินกู้นอกระบบบ้างเอามาลงทุนทำนาบ้าง
ทำนาได้ผลก็ดีไป ไม่ได้ผลก็ลำบาก ถึงเวลาใช้หนี้กองทุนเงินไม่พอ
ก็ไปกู้นอกระบบมาเพิ่มเพื่อใช้หนี้กองทุน แล้วก็กู้ต่อ
ชีวิตวนเวียนอยู่กับการเป็นหนี้แบบนี้ นี่ขนาดกรรมการกองทุน
คนที่ไม่ใข่กรรมการจะกู้ได้กี่มากน้อย