Cemeterys

หญ้าที่ภาคใต้วิตามินสูงครับ

จดหมายน้อยลายมือเขียนถึงยุงยุทธก็ดร่าม่าไม่ใช่เล่นนะครับ

ถ้าไม่มีแสดงว่าพิมพ์แค่ 1,000 เล่มจริง ๆ
ถ้าพิมพ์ 1,000 จริง ๆ แสดงว่าน้อยกว่าของผม ของผม 3,000 เล่มครับพี่มาร์ค
ของพี่มาร์คพิมพ์ 100,000 เล่มขายหมดแน่นะครับ ผิดกับของผมพิมพ์ 3,000 เล่มเหลือ 2,800 นะพี่มาร์ค
ถ้าพิมพ์ 1,000 จริง ๆ พิมพ์ออกมาให้เมื่อยตุ้มทำไมละครับ หนังสือน่าสนใจออก 1,000 เล่มแจกในงานก็เกลี้ยงแล้ว ทำอะไรให้มันอลังการขึ้นมาสักนิดเถอะครับ มัวเป็นพระกลัวอาบัติจุกจิก สมถะอยู่อย่างนี้ เมื่อไหร่ขาเชียร์อย่างผมจะได้ดั่งใจกับเขามั่ง
ถ้าพิมพ์ 1,000 จริง ๆ มีเหตุผลอะไรหรือครับ
- หรือผู้นำฝ่ายค้านวางตลาดหนังสือเชิงธุรกิจไม่ได้
- หรือทุนน้อย-
- กลัวเสื้อแดงจะเผาร้านหนังสือที่ขาย
- หรือเป็นธรรมชาติของ ปชป. ที่ทำอะไรหวือหวากับเขาไม่เป็น
- หรือตั้งใจจะเขียนออกมาให้ศาลอ่านมากกว่า

ถ้าพิมพ์เกิน 1,000 เล่มเชิญพี่มาร์คไปเปิดบู๊ธแบกะดินที่งานหนังสือด้วยนะครับ ผมจะไปเอาลายเซ็น

ผู้มีเล็บงามเวลามันอยู่ในฝูงมันก็กัดกันเป็นธรรมดา แต่เวลาออกรบมันก็รวมฝูงกันอยู่ดี อย่าหวังผลประโยชน์จากความแตกแยกมากเลยครับ

ฉางข้าวเจ้า .. นะจ๊ะ

แคาอยากเขียนบ้าง อ่านเสรีไทยมา 2 ปีแล้ว เหอ ๆๆๆ

หักมุมเอาตอนจบสินะ

เป็นน้องใหม่ ไม่มีสาระเลยก็ไม่ได้ มีสาระมากก็ไม่ดี ฮา ๆๆๆ

ข้าวรับจำนำไม่มีที่เก็บกับทางออกที่จะฝากไว้ในยุ้งฉางของเษตรกร ฟังแล้วเป็นไปได้แม้จะไม่ง่ายนัก ผมไม่ทราบว่าก่อนหน้าที่จะประกาศนโยบายรับจำนำข้าวทุกเม็ด รัฐบาลนี้มีแผนแม่แบบรองรับปัญหาที่จะเกิดขึ้นไว้แล้วแค่ไหนอย่างไร

ตามความเห็นของลูกชาวนาขนานแท้และดั้งเดิมอย่างผม ผมว่าโครงการรับจำนำข้าวทุกเม็ดรัฐต้องเตรียมการอย่างน้อยสามปี

แต่ก็ไม่เป็นไร ความต่อเนื่องของแต่ละรัฐบาลอาจทำให้รัฐบาลชุดนี้ทำอะไรไม่ได้มากนัก เมื่อกำหนดนโยบายออกมาก็อาศัยแก้ปัญหาไปตามสภาพการณ์ เช่นวิ่งวุ่นหาสถานที่เก็บข้าวรับจำนำ ไม่ว่าจะเป็นสนามบินดอนเมือง หรือพื้นที่ของกองทัพบก

แนวคิดรับจำนำข้าวแล้วฝากให้เกษตรกรดูแลเชิงจัดจ้าง ทำได้ครับ หากชุมชนชาวนามีเจ้าของที่แท้จริงเป็นนายทุน หรืออยู่ในระบบวิสาหกิจชุมชน อย่างรัฐบาลสมัยนายอภิสิทธิ์ทำโครงการหนึ่งตำบลหนึ่งโรงรมยางพารา

แต่ถ้าจะให้เกษตรกรรายย่อย จัดเก็บดูแลอยู่ที่บ้าน หรือเป็นกลุ่มย่อยลำลอง คงลำบาก
ถึงจะให้ตังค์เขาก็เถอะ ชาวนารายย่อยยังปลูกข้าวดูแลรักษาด้วยภูมิปัญญาท้องถิ่น หลังเกี่ยวข้าว เขาจะไม่สนใจคุณภาพข้าวประเภทความชื้นอะไรนั่นหรอก การดูแลรักษาคุณภาพข้าวเป็นเรื่องของโรงสี ชาวนาขายข้าวหักความชื้นกันหน้าโรงสี หากจ้างให้พวกเขาดูแลรักษาข้าวของรัฐ จ้างเท่าไหร่ เขาหรือรัฐจะคุ้มมั้ย เขาได้ตังค์มาแล้วทั้งค่าจำนำค่าดูแล หากเขาไม่มีจิตสาธารณะ ไม่ตั้งใจดูแลรักษาข้าวให้ประเทศ เจ้าหน้าที่คงต้องได้ทะเลาะกับชาวนา หรือไม่ก็ได้รวมหัวกันทุจริตได้อีกช่องทางหนึ่ง

ชาวนาโดยทั่วไปปลูกข้าวเพื่อขาย จะให้เขาเก็บรักษาให้ดูจะลำบาก สังเกตข้าวของยายที่เก็บไว้กินเอง 2-3 เดือนก็กลายเป็นข่าวเก่า ข้าวแดง คุณภาพสีต่ำ เอาลงแช่น้ำเมล็ดลอยฟ่อง
ถ้าคุณไม่มารับข้าวออกไปในระยะ 2-3 เดือน ชาวนาต้องมีความรู้ ความพร้อมที่จะรักษาความชื้นข้าวให้ได้ 14% 3 เดือนแล้วช้าวล้นประเทศคุณยังไม่มารับ ชาวนาก็ต้องลดความชื้นข้าวให้เหลือต่ำกว่า 12 %

จากสายเลิอดชาวนา ผมการันตีได้เลยว่า ชาวนาส่วนใหญ่ ยังไม่พร้อมในการดูแลรักษาคุณภาพข้าว เขาปลูกข้าวให้คุณภาพดีที่สุดเพื่อขายทันที ไม่ได้สนใจการหายใจของเมล็ดข้าว ความชื้นสัมพัทธ์ อุณภูมิในยุ้งฉาง การฝากข้าวของรัฐไว้ให้เกษตรกรดูแล ที่สามารถทำได้จึงน่าจะอยู่ในรูปสหกรณ์ หนทางที่จะควบคุมคุณภาพข้าวยังพอมี แต่ต้องทุ่มทุนมหาศาลไม่แพ้ทุนรับจำนำข้าว

กลางสถานการณ์ข้าวกำลังล้นประเทศในขณะนี้ แม้จะไม่ชอบคำว่า "ภาคส่วน" และ "บูรณาการ" แต่ก็จะบอกว่าทุกภาคส่วนจำเป็นต้องร่วมมือกัน เจียดพื้นที่ให้เป็นที่เก็บข้าวรับจำนำ ทั้งในรูปของการใช้ฟรีและอุดหนุนงบประมาณ

ประเดิมเริ่มแรกไปแล้วในขณะนี้คือพื้นที่ของกองทัพ แต่จะให้กองทัพรับผิดชอบแต่เพียงฝ่ายเดียวก็กระไรอยู่ ทุกองค์กรต้องร่วมแก้ปัญหาสำคัญของประเทศ ไม่เว้นแม้แต่องค์กรศาสนา

มีสถานที่หนึ่งที่เหมาะสมกับการเก็บข้าวรับจำนำเป็นอย่างมาก

โดยเฉพาะใช้เป็นลานตากข้าวลดความชื้น สถานที่นั่นคือ วัดพระธรรมกาย จังหวัดปทุมธานี

วัดธรรมกายเคยทันกระแสมาแล้วทุกปัญหา ไม่ว่าสึนามิ ปัญหาชายแดนใต้ สตีฟ จอบส์

มาถึงปัญหาสำคัญของประเทศระดับนี้ วัดพระธรรมกายจะละเลยไปได้อย่างไร.

ประเทศนั้นคือประเทศไทย

(ขออภัยครับ ทดสอบระบบโพสต์ครั้งแรก)