huey

สำหรับผม เรียกว่านิยามแล้วกัน คือ ความจริงตามธรรมชาติ พิสูจน์ได้แบบวิทยาศาสตร์   เป็นที่สุดของมนุษย์ ในทุกด้าน 

ครอบคลุมหลายศาสตร์ ประชาธิปไตย รัฐศาสตร์ นิติศาสตร์ หรือแม้แต่แพทย์ 

ใครๆก็เข้าถึงได้ ตั้งแต่ศีล๕ ยัน ธรรมชั้นสูง ปฏิบัติได้ง่าย แม้แค่ตั้งสติ หลักธรรมเพื่อยืดถือก็ครอบคลุม

ที่สำคัญ ทรัพย์สิน เงินทอง ไม่สำคัญเลย



---จากความรู้สึกของคนใกล้วัด แต่ห่างเหินมาซักพักใหญ่ ผิด ถูกประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้---

 

ยอมรับว่าเป็นคนหยาบ ครับ ขออ่านอย่างเดียว 

ทางด้านปริมาณกิเลส ผมกับท่านเราเท่ากัน

ยอมรับว่าเป็นคนหยาบ ครับ ขออ่านอย่างเดียว 

สำหรับผม

 

พุทธศาสนา คือ เหตุและผล ครับ

 

ทุกอย่างล้วนมีคำตอบเสมอ ว่า ทำอะไรแล้ว ได้อะไรไป ซึ่งเน้นไปที่ การหาสาเหตุของทุกข์ เพื่อดับทุกข์นั้น

 

และป้องกันไม่ให้เกิดเหตุแห่งทุกข์ขึ้นมาอีกครับ

พุทธศาสน์ พุทธศาสนา คือตำรา สิ่งสืบทอดกันมาของผู้รู้ ผู้ตื่น
ไสยศาสน์ คือตำรา ความรู้ อันหลับไหล มืดบอด
ธรรมะ คือ ธรรมชาติ
     อยากฝากเรื่องสังฆทานซะหน่อย ไหนๆก้อเข้าเรื่องแล้ว
เมื่อเราถวายสังฆทาน แล้วกล่าว"อิมานิ มะยังฯลฯ" คนส่วนใหญ่จะถวายแก่พระเป็นรูปๆไป
พระที่รับไป ส่วนใหญ่ก้อรับมาเก็บไว้ผู้เดียว หารู้ไม่ว่า คำอุทิศนั้น
เขาให้แด่พระสงฆ์ ไม่ได้จำเพาะเจาะจงแก่ผู้ใด พระสงฆ์สามารถใช้สอยสิ่งนั้นได้
ถ้าเก็บไว้เพียงผู้เดียว เท่ากับเบียดบังของสงฆ์ 
ถ้าจะให้แก่พระรูปใด เจาะจงเฉพาะรูป  เรียกว่า  ปาฎิบุคลิกทาน ไม่ต้องมีพิธีไรมากมาย
   หลวงพี่ทั้งหลาย อย่าเอาของสงฆ์มาเก็บไว้ให้รกกุฏิเลย เอามาตั้งแจกเขาบ้างนะ 
 
ปล.  อาวุโส กับ ภัณเต ใครแก่กว่ากัน?

พูดถึงการถวายสังฆทานแล้ว  ทำให้นึกถึงอดีตเมื่อ ๖-๗ ปีก่อน
ตอนนั้นบวชโครงการในหลวง ๘๐ พรรษา เฉลิมพระเกียรติพอดี
จำพรรษาอญู่วัดที่ใหญ่พอควร วัดนี้มีลาภสักการะมากพอสมควร
เนื่องจากอยู่ในเขตเมืองที่เจริญ วันหนึ่งหลังจากที่ได้ฉันเพลก่อน
เรียนภาคบ่าย ตอนกลับกุฏิเห็นโยมผู้ชายผู้หญิงสามีภรรยาคู่หนึ่ง
ตรงมาหาผม ผมจึงได้ถามว่ามาทำไม เขาทั้งสองก็ตอบว่า ตั้งใจ
จะมาถวายสังฆทาน เจอท่านก็ดีแล้ว ขอนิมนต์ท่านเลย ตอนนั้น
ไม่ได้คิดอะไรจึงบอกให้ไปรอที่ศาลาวิหารสักห้านาที เดี๋ยวจะตามไป
พอไปถึงก็รับสังฆทาน  ให้โยมกรวดน้ำจากนั้นก็ให้พรตามพิธีการ
แต่พอเสร็จพิธี สังเกตได้ว่าสองคนนี้หน้าตาอมทุกข์มากๆ จึงได้
เลียบๆเคียงๆถามว่า บ้านอยู่ไหน สองคนนั้นก็ตอบว่าอยู่ อ.สอยดาว
จากนั้นก็ถามต่อว่าทำอาชีพอะไร เขาก็ตอบว่าทำสวนยางพาราและ
กรีดยางเองประมาณ๓๐ ไร่ ผมก็เลยหยอดไปว่าคงพอมีตังส์นะ
สองคนก็ตอบว่าก็ไม่เดือดร้อน ไม่มีหนี้สินอะไร ทีนี้ก็เลยยิงคำถาม
ไปอีกว่า แล้วโยมมาถวายสังฆทานทำไม ฝ่ายผู้หญิงทำท่าจะร้องไห้
ผู้ชายตอบว่า ตอนนี้ลูกผมป่วยหนักอยุู่ห้องไอซียู มีคนแนะนำให้มา
ถวายสังฆทานครับ ถึงตอนนี้ผมก็เลยเอากระดาษเอสี่มาให้คนละแผ่น
แล้วบอกให้ฝ่ายสามีไปหยิบหนังสือมนต์พิธีมา บอกให้ทั้งคู่เปิดไปที่
หน้า ๗๗ แล้วบอกให้คนทั้งสองจดบทสวดโพชฌงค์ เมื่อจดเสร็จ
ก็ได้กำชับว่าให้เอาบทสวดนี้ไปสวดให้ลูกของคุณฟังเถิด ทั้งสองคน
ได้ฟังดังนั้น ก็แย้งขึ้นมาว่า ผมจะสวดได้ไงไม่ได้บวชเป็นพระซะหน่อย
มันจะขลังเหรอ ผมก็เลยบอกไปว่า โยมจำไว้อย่างหนึ่งนะ พ่อแม่ถือเป็น
พระอรหันต์ของลูก ฉะนั้นสิ่งที่พ่อแม่ทำให้ลูกย่อมมีความศักดิ์สิทธิ์เสมอ
สองคนนั้นก็ลากลับไป ยอมรับเลยว่าไม่รู้คิดผิดหรือคิดถูกที่ทำแบบนี้
ตอนนั้นรู้แต่เพียงว่าคนที่มาถวายสังฆทานส่วนใหญ่มีทุกข์มาให้พระแก้
แทบทั้งสิ้น  สำคัญแต่เพียงว่าคนเป็นพระจะแก้ถูกหรือแก้ผิดเท่านั้น
สำหรับตัวผมแล้วเมื่อมีคนมาถวายสังฆทานทุกครั้ง ผมจะไปมอบให้เป็น
ของกลางสำหรับสงฆ์ทุกครั้ง ส่วนปัจจัยก็เอาไว้ใช้บ้างตามอัตภาพ อ้อ
หลังจากที่คนคู่นั้นกลับไปแล้วประมาณ ๒ สัปดาห์ ก็ได้กลับมาหาอีก
มาคราวนี้ ไม่ได้มาถวายสังฆทาน แต่มีสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมกับข่าวดีว่า
ลูกของแกพ้นขีดอันตรายแล้ว  เฮ้อ  โล่งอก.............

ปล.  อาวุโส กับ ภัณเต ใครแก่กว่ากัน?

 

  ถ้าตามพุทธวจน ภัณเตคือคำใช้เรียกภิกขุที่บวชก่อน หรือเหล่าฆราวาสใช้เรียกภิกขุขอรับ... อาวุโสคือคำใช้เรียกภิกขุผู้อ่อนพรรษากว่าขอรับ...

   พุทธศาสน์ พุทธศาสนา คือตำรา สิ่งสืบทอดกันมาของผู้รู้ ผู้ตื่น

ไสยศาสน์ คือ ความรู้ อันหลับไหล มืดบอด

ธรรมะ คือ ธรรมชาติ

     อยากฝากเรื่องสังฆทานซะหน่อย ไหนๆก้อเข้าเรื่องแล้ว

เมื่อเราถวายสังฆทาน แล้วกล่าว"อิมานิ มะยังฯลฯ" คนส่วนใหญ่จะถวายแก่พระเป็นรูปๆไป

พระที่รับไป ส่วนใหญ่ก้อรับมาเก็บไว้ผู้เดียว หารู้ไม่ว่า คำอุทิศนั้น

เขาให้แด่พระสงฆ์ ไม่ได้จำเพาะเจาะจงแก่ผู้ใด พระสงฆ์สามารถใช้สอยสิ่งนั้นได้

ถ้าเก็บไว้เพียงผู้เดียว เท่ากับเบียดบังของสงฆ์ 

ถ้าจะให้แก่พระรูปใด เจาะจงเฉพาะรูป  เรียกว่า  ปาฎิบุคลิกทาน ไม่ต้องมีพิธีไรมากมาย

   หลวงพี่ทั้งหลาย อย่าเอาของสงฆ์มาเก็บไว้ให้รกกุฏิเลย เอามาตั้งแจกเขาบ้างนะ 

 

ปล.  อาวุโส กับ ภัณเต ใครแก่กว่ากัน?

พระพุทธองค์สอนว่า

การเกิด เป็นทุกข์
ความแก่ เป็นทุกข์
ความตาย เป็นทุกข์
ความโศกเศร้า เป็นทุกข์
พบกับสิ่งที่ไม่ชอบ เป็นทุกข์
พลัดพรากจากสิ่งที่ชอบ เป็นทุกข์
อยากสิ่งไหน ไม่ได้สิ่งนั้น ก็เป็นทุกข์

ทั้งนี้ เพราะคนเรามีตัณหา คือ อยากมี อยากเป็น อยากพ้น
คนเรามีความยึดมั่นถือมั่นในตัวในตน ยังมีโลภ โกรธ หลง จึงไม่พ้นทุกข์เสียที

พ้นทุกข์ที่แท้จริงซึ่งพระพุทธองค์สอนไว้ คือ นิพพาน

ทำอย่างไรเล่าจึงจะไปให้ถึงพระนิพพานได้
พระพุทธองค์ได้ให้แนวทาง 8 ข้อ คือ อริยมรรค ให้ไปถึงจุดนั้น ใน 8 ข้อนี้ สรุปคือ ศีล สมาธิ ปัญญา

ละซึ่งสิ่งที่ควรละ คือต้นเหตุแห่งทุกข์ทั้งปวง
ทำในสิ่งที่ควรทำ คือทำให้เกิดปัญญา รู้แจ้งพระไตรลักษณ์ รู้แจ้งในอริยสัจ ไปให้ถึงจุดนั้น

ลมสุริยะ เรียบเรียง

พุทธศาสนาสอนให้มองเข้าข้างใน คือระวังสติของตน อย่าส่งใจออกนอก ทั้งนี้ก็เพื่อลดทุกข์หรือปัญหาที่มีอยู่แล้วทั้งในกาย ในจิต และมีทั่วไปในโลก
พุทธศาสนาสอนให้มองตน ระวังจิตของตน
การจะสัมผัสได้ ก็ลองนั่งจับลมหายใจเข้าออก และตามดูจิตของเราว่าวิ่งแส่ส่ายไปไหนบ้าง นั่นก็พอจะรู้ได้ว่ามั่นยุ่งและวุ่นวาย
จะพอลดความยุ่งและวุ่นวายได้ ก็กลับไปฟังคำสอนของพระอาจารย์ข้างบน

นี่ก็พยายามทำอยู่เหมือนกัน

ผมไม่ใช่คนที่มี ปัญญามากพอ ที่จะอธิบายได้ว่า พระพุทธศาสนา คืออะไร

  แต่ผมเข้าใจใน วิถีชาวพุทธ ...

 

วิถีชาวพุทธ คือธรรมชาติของการดำรงอยู่ของมนุษย์ ที่ไม่เบียดเบียนเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเอง และรวมไปถึงธรรมชาติรอบๆตัว

 เป็นวิถีชีวิตเพื่อการยกระดับจิตใจ ให้เข้าถึงธรรมชาติอย่างลึกซึ้ง ด้วยความเชื่อแต่กำเนิดที่ยกย่องคุณงามความดี การสร้างบุญ สร้างกุศล จะนำพาไปสู่ความเจริญของชีวิต

 

สำหรับผู้ที่ยังวนเวียนในบ่วงกรรม ไม่มีเวลาศึกษาธรรม  การได้ทำบุญ ตักบาตร สักการะพระสงฆ์ ที่เป็นตัวแทนของพระพุทธเจ้า ก็ย่อมได้บุญเช่นกัน

   และยิ่งมีโอกาสได้บวชในพระพุทธศาสนา ก็จะยิ่งได้บุญมากขึ้น... วิถีชีวิตของ ชาวบ้านที่ยังต้องทำมาหากิน ก็จะวนเวียนอยู่กับกิจกรรม ที่เชื่อว่า จะได้บุญ

 

สำหรับผู้ที่ หลุดพ้นจากบ่วง ทั้งหลายบ้างแล้วนั้น หรือได้มีเวลาศึกษาพุทธธรรมมากขึ้น ทั้งผู้ที่ได้บวช และผู้ที่ไม่ได้บวช ทั้งหญิงและชาย ก็จะมุ่งยกระดับจิต ให้สูงขึ้น เพื่อหลุดพ้น จากบ่วงกรรมที่ละเอียดขึ้น...

มีวิธีหลากหลายในการฝึกจิต เช่นการฝึกสมาธิ วิปัสสนา กรรมฐาน ฯลฯ เมื่อระดับจิตที่สูงถึงจุดที่เข้าใจธรรมชาติของแต่ละเรื่องได้อย่างถ่องแท้แล้วนั้น การดำรงชีวิต กับเรื่องนั้นๆ จึงเป็นไปตามธรรมชาติ ของตัวมันเอง คนๆนั้น จะได้ประโยชน์ หรือความสุขจากเรื่องนั้นๆ อย่างเป็นธรรมชาติ เป็นสิ่งที่ยากแก่การอธิบายสำหรับคนที่ยังไม่บรรลุ แต่รับรู้ได้ว่า คนๆนั้นเป็นผู้ที่มีบุญสูงกว่า... และเป็นแรงบันดาลใจให้กับผู้ที่กำลังฝึกวิปัสสนา ให้มีระดับของจิตสูงยิ่งๆขึ้นไป ... อาจจะถึงนิพพาน จริงๆก็ได้... (ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร ยังไม่เคยสัมผ้ส และไม่เคยได้มีโอกาสสนทนากับคนที่เคยบอกว่าถึงนิพพานแล้ว)

 

   บางครั้ง สิ่งที่เราได้ทำไปโดยไม่รู้ตัว แต่มันทำให้เรารู้สึกดีขึ้น โล่ง สบายใจ ไร้กังวลใดๆ.. ก็ตรงกับสิ่งที่ควรปฏิบัติตามคำสอนของพระพุทธเจ้า โดยที่ยังไม่เคยได้ศึกษามาก่อนเลย

ผมเชื่อว่า วิถีพุทธ มีมาก่อนพุทธกาล กำเนิดมาพร้อมกับมนุษย์ทุกคน โดยที่มนุษย์ไม่รู้ตัว แต่พระพุทธเจ้าทรงค้นพบ และเรียกว่า พระพุทธศาสนา..

จงตื่นอยู่เสมอ...

อย่าว่าผมนะ ผมคิดว่าศาสนามันคือกุศโลบายในการปกครองของคนยุคโบราณ

ถามว่า ผมไปวัดใหม .. ไป
ถามว่า ผมใหว้พระใหม .. ใหว้
ถามว่าผมทำบุญใหม .. ทำ

เพราะสิ่งเดียวที่ผมเคารพนับถือในศาสนาคือการสอนให้คนเป็นคนดี

ถ้าว่าตามศัพท์  " พระพุทธศาสนา "   ก็แปลว่า  " คำสอนของพระพุทธเจ้า " 

 

ถ้าว่าตามความเนื้อหาทั้งหมดของพระพุทธศาสนาก็คือ  " วิถีชีวิตที่เข้าถึงประโยชน์สูงสุดของชีวิต "

 

( The Way Of Life )  ตามความเข้าใจด้วยสติปัญญาอันน้อยของผมนะครับ...

 

 

 

 

คุณ chaidan กำลัง พูดถึง ทุกข-เวทนา-สังขาร ตะนิ่นตาญี เข้าใจ ถูกไหมครับ?

 

ตะนิ่นตาญี

 

 

 

 

ฟังเทศน์หลวงพ่อเลยครับ 

 

พระอาจารย์คึกฤทธิ์ วัดนาป่าพง

 

 

 พระอาจารย์ผู้ชี้ทางสว่างให้กระพ๊มเลยขอรับ... ดังพระสูตรหนึ่งที่ว่า... "ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้า ภาษิตของพระองค์แจ่มแจ้งนัก ภาษิตของพระองค์ไพเราะนัก พระองค์ประกาศธรรมโดยอเนกปริยายอย่างนี้ เปรียบเหมือนบุคคลหงายของที่คว่ำ เปิดของที่ปิด บอกทางแก่คนหลงทาง หรือส่องประทีปไปในที่มืด ด้วยตั้งใจว่า คนมีตาดีจักได้เห็นรูป ดังนี้… ข้าพเจ้าขอถึงพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระสงฆ์เป็นสรณะ ขอพระองค์ทรงจำข้าพเจ้าว่า เป็นผู้ถึงสรณะ ตลอดชีวิตตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป" ขอรับ...

การปฏิบัติตนให้เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน
รู้ด้วยสติ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาน
ตื่นจาก รัก โลภ โกรธ หลง
เบิกบานเมื่อหลุดพ้น

คือความเห็นส่วนตัว และภารกิจที่พยายามทำความเข้าใจอยู่