Heretic

ให้มันติดไปเถอะ อยากรู้ว่าจะมีถึง 10 บ้านไหม ขนาดธงแดงอันน่าภาคภูมิใจไม่มีใหเเห้นเลยแถวนี้

ปลายยุคระบอบทักษิณแล้ว มันอยากทำอะไรก็ให้มันทำ สั่งเสียกันไปครั้งสุดท้าย

 

แต่ผมแนะนำธงชาตินี้เลยจะดีกว่าครับ ติดให้ทั้งตัวไปเลย

มาเต็มครับ "ผมเจออย่างนั้น ผมโดนอย่างนี้"

 

เนี่ยะ เมื่อเช้ามีพี่การ์ดมลัดคิวซื้อปาท่องโก๋ด้วย ... ฮือ ฮือ  ช้ำใจ พี่การ์ดลัดคิวซื้อปาท่องโก๋

เราร้องไห้เลย
เราเองเป็นแม่คน
ทุกวันนี้ ยืนข้างกปปส ตลอดมาเพราะเชื่อว่าสิ่งที่คิดและทางที่เดินมาเป็นทางที่ถูกต้อง
และลูกหลานได้ประโยชน์ เราไม่รู้เลยว่าถ้าวันนี้ไม่มีลูก เราจะใส่ใจเรื่องประเทศหรือสิ่งแวดล้อมรอบตัวเราจะเป็นยังไงเท่านี้ไหม
อยากบอกเค้าเหลือเกินว่าที่แม่ทำทุกวันนี้ เพราะเค้าเป็นแรงบันดาลใจ ไม่ใช่ตัวกำนันเลย
เราไม่ได้หวังว่าประเทศนี้จะดีเพื่อใคร แต่เพื่อลูก ลูกที่จะมีชีวิตอยู่ไปอีกต่ำๆ 50 ปีต่อจากนี้
เรากับกำนันน่ะเหรอ อาจอยู่กันอีกไม่ถึงยี่สิบปีก็ตายแล้ว
ขอให้ทุกคนมีกำลังใจ อย่าท้อถอย
ถ้าเราเดินทุกวัน เส้นชัยยังไงก็ใกล้เข้ามา

เธอคู่นั้น บอดเพียงตาเท่านั้น  แต่ใจเธอทั้งคู่ไม่บอด แต่กลับสว่างไสวและกล้าหาญยิ่งกว่าคนตาดีๆหลายคน

เธอทั้งคู่หัวใจทองคำ  สมควรได้รับการคาราวะจากพวกเรา  ขอคาราวะด้วยใจจริง

คุณเห็นอะไรในรูป....

ค่ำคืนเวลาห้าทุ่มกว่า ผัวเมียอุ้มลูกน้อยขึ้นรถไฟฟ้า ประคองกันกลับจากร่วมชุมนุม
............ทั้งคู่ตาบอด....

ขณะที่เราทั้งหลายสามารถเห็นไปได้ไกลสุดขอบฟ้า แล้วเราเห็นอะไร ?
เห็นคนร่วมมือร่วมใจ เห็นคนโดนกดขี่ข่มเหง เห็นแววตาเชื่อมั่น เห็นความหวัง เห็นความถูกต้อง
หรือ...
เราเห็นปัญหา เห็นความน่ารำคาญ เห็นความขัดแย้งน่าเบื่อหน่าย เห็นอุปสรรค เห็นผิดเป็นชอบ

หรือ...ไม่เห็น ?

ในโลกของทั้งคู่ที่มืดมิด ไม่มีวันรู้ว่าอะไรจะฟาดกลางหลัง ไม่มีวันรู้ว่าอะไรจะขัดขา กระสุนอาจพุ่งเข้ามา ทางไกลข้างหน้า...รู้ได้แค่สุดปลายมือเอื้อม--ทีละนิด
แล้วพวกเค้าเห็นอะไร
ทั้งคู่จะรู้มั้ยว่าสีแดง ขาว น้ำเงินมันเรียงกันยังไง สายห้อยคอหรือผ้าคาดผมลายธงชาติมันสวยไหมบนตัวเขา มวลมหาประชาชนมันมากมายเพียงไร ทางอีกไกลไหมที่เขาต้องเดิน
ในความมืดมิดที่สุดกว่าเราจะคิดออก ผัวเมียคู่นี้กลับเห็นภาพที่สว่างสดใสที่สุดกว่าใครจะเห็นได้ แจ่มแจ้งชัดเจนกว่าหลายคนในประเทศนี้มองเห็น

แล้วอะไรนำทางเขาหรือ...
ไม่ใช่กำนัน ไม่ใช่ใคร แต่เป็นแสงแห่งความหวังเล็กๆที่แสนยิ่งใหญ่ ที่เขาตั้งใจทำให้กับไอ้ตัวน้อยๆที่อยู่บนบ่านั่นไง
ลูกเอ๋ย...ชีวิตพ่อกับแม่อาจมืดมน แต่พ่อแม่จะทำทุกอย่าง เพื่อให้โลกของลูกไม่มืดมิด พ่อแม่ก้าวไปได้ไม่ไว แต่ไม่มีก้าวไหนที่พ่อแม่ไม่เห็นอนาคตของลูกนะ

โลกของลูกจะต้องดีกว่านี้
พ่อกับแม่สัญญา...ลูกรัก

https://www.facebook...&type=1

 

 

ได้อ่าน ได้เห็นแล้ว ผมรู้สึกมีความหวัง

ต่ออนาคตของชาติเพิ่มมากขึ้นครับ...

 

ขอทุกท่าน จงร่วมกันต่อสู้ เพื่ออนาคตของลูกหลานที่ดีกว่า

ไม่ตกเป็นขี้ข้า ของนักการเมือง และ/หรือ คนในตระกูลใดตระกูลหนึ่ง...  

ไอ้พวกกบฏอวยกันเอง ครื้นเครงในกะลา เดี๋ยวก็รู้ว่าสงครามกลางเมืองเป็นยังไงถ้าไม่มีเลือกตั้ง

 ∴ ไปเลือกตั้ง 2 ก.พ. 2557 

 

พวกเราเสื้อแดงคนดีมีระยำ ชอบกากบาท นะฮ่ะ ใครไม่กาช่างแม่มมัน (มันไม่กาก็ไม่ได้ตังค์จากหัวคะแนน แม่มโง่ สัสๆ)

สงสัยหมาลายด่างจะตาย อรรถวิชย์แน่นจริงๆ ทั้งข้อมูล ทั้งเหตุจากการประสบพบเจอในสภาเลวๆ

ไอ้ด่างเลอะเทอะแล้ว ปิดไฟเปิดไฟฮ่าไรของมัน จะเผาอีกรึ

        

ลายจุดควายเลยอึ้งแดก อรรถวิชช์ เขาไม่บ้าบอ เล่นคำเหมือนมึง จะเอากฎหมาย วิชาการ นี่แหละน้า การศึกษามันดีอย่างนี้นี่เอง

 

สงสัยได้ความนิ่งมาจากการซ้อมบนเวทีทุกวัน

เที่ยวนี้ น่าจะสนุก อรรถวิชช์ แรง แน่น บู๊ บุ๋น

 

ไอ้จุด กลวง โบ่ มวยวัด อ่านแต่หน้าปก

 

เดี๋ยวมาวิแคะกัน

คิดถึง ครูสมนึก ครูนนทรี ที่เคยสอนผมตอนประถม ไม่ได้ครูสองคนนี้ เด็กบ้านแตกและเรียนไม่เก่งคนนั้น ที่ครูทั้งสอนทั้งบ่นทั้งขู่ทั้งปลอบและทั้งตี

 

คงเป็นแค่รากหญ้า การศึกษาน้อย ไม่มีโอกาสเหยียบห้องเรียน ป.เอก และไม่มีโอกาสได้งานดีๆทำ 

 

 

แต่ผมก็ยังจำฝังใจ ถึง "คนที่มีหน้าที่สอนภาษาอังกฤษ" ให้ผม ตอนเรียน ม.ต้น 

 

ที่ใช้เวลาในชั้นเรียนคุยโม้เรื่องผัวเรื่องลูก ยาวนานกว่าสอนหนังสือเด็ก

 

และที่แสบทรวงที่สุดคือ ผมส่งรายงานไปแล้วที่โต๊ะ ทำของผมหาย แล้วก็ให้เกรด 0 ผมมา

 

 

แล้วคิดถึงอาจารย์ที่สอนวิชา "ระบบสารสนเทศเพื่อการบริหารทรัพยากรมนุษย์" ตอนเรียน ป.ตรี ครับ (จำชื่อได้แต่ไม่ขอเอ่ย)

 

วิชาการดี สอนสนุก และที่สำคัญ "สวยมากๆ" ครับ

 

 

สุดท้าย อยากแถมเรื่องนี้ครับ...

 

ตอนเรียนประถมฯ บอกเลยก็ได้ครับ ผมเรียนที่ โรงเรียนราชวินิต (เทเวศน์) ที่อยู่ด้านหลังสโมสารทหารบกเก่า 

 

และเดิมที่ติดกับโรงเรียนเป็น กองบัญชาการช่วยรบที่ 1 ครับ (ตอนนี้โรงเรียนใช้ที่ดินตรงนี้แทนแล้ว)

 

จังหวะที่กองบัญชาการฯเพิ่งย้ายไปใหม่ๆ ผมยังเรียนอยู่ครับ สภาพมันก็เป็นตึกทรงโบราณๆที่ร้าง รอการรื้อทำลาย

 

พวกเราใช้เป็นเหมือนบ้านผีในสวนสนุกให้พากันไปเดินสำรวจเป็นกลุ่ม ประมาณว่ามาดูว่ามีผีไหม แต่ก็ไม่เจออะไรนะครับ

 

นอกจากบางประตู ปิดใส่พวกเราทั้งที่ไม่เห็นจะมีลมอะไรเลย

 

ทุกวันนี้ เวลาดูรายการ "คนอวดผี" ช่วง "ล่าท้าผี" ผมขำและคิดถึงตอนเด็กๆเสมอครับ - "โถ...กูเล่นมาก่อนตั้งนาน"

ห้องผมเป็นห้องที่เสียงดัง พูดมากครับ

จนในคาบฟิสิกส์ ครูฟิสิกส์ทนไม่ไหว ด่า และครูร้องไห้เดินออกห้องไปเลยครับ

จนหัวหน้าห้องกับรองต้องออกไปตามขอโทษ 

หลังจากนั้น ห้องผมเลยขอขมาด้วยวิธี สอบผ่านยกห้องครับ   

ฝากพวก อาจารย์ Here ได้อ่าน

 

ผมจำได้ ตอนสมัยเด็ก ๆ ยังชั้นประถมอยู่ 

 

มีครูคนหนึ่ง ตีได้เจ็บโค่ด 

 

ด้วยความที่เราเป็นเด็กดื้อ ซน อยู่ไม่นิ่ง แถมขี้เกียจทำการบ้านอีกต่างหาก

 

เลยโดนบ่อย .....พอบ่อยเข้ามันไม่ไหว ก็เอากระดาษซ่อนไว้ในกางเกงจะได้ไม่เจ็บ ( คิดว่าฉลาดแล้วน๊ะ ตอนนั้้น)

 

ครูตี แหมะเดียวก็รู้แล้ว 55  .....ทีนี้โดนของจริงเลย...เปิดก้นขาว ๆ หวดซะ....

 

 

มีอยู่วันหนึ่ง ผมไม่สบาย เป็นไข้อะไรซักอย่าง บังเอิญว่าเป็นวันสอบ หยุดไม่ได้

 

เข้าไปนั่งสอบ ก็ครูคนเดียวกันนี่แหละเอาน้ำมาให้ดื่ม มาถามว่าไหวมั๊ย  มาจับหัวว่ามีไข้หรือปล่าว 

 

สอบเสร็จตอนเย็น ก็พาไปนอนรอแม่มารับกลับ...

 

 

ความจริง ครูดี ๆ นี่ก็ คล้ายพ่อ แม่ เหมือนกันเน๊อะ

 

เวลาดื้อ ก็หวดเอา  เวลาป่วยไข้ ก็ดูแล....