กอปรศิลป์

อยากเล่าอะไรบางอย่างให้ จขกท.ฟัง
เผื่อจะได้คิด

ยี่สิบปีก่อน ตอนนั้น ปู่ผมยังมีชีวิตอยู่
แต่ก็เจ็บออดๆ แอดๆ และเป็นอัมพฤกษ์ซีกเดียว
ต้องมีคนดูแลตลอดเวลา

ทำไมผมไม่เคยได้ยิน พ่อและอาๆ ทั้งหลาย
มาคุย มาโต้เถียงอะไรแบบว่า "ถ้าปู่ตายแล้วจะทำไงดี ใครจะมาสืบทอดงานปู่"

ลูกหลานทุกคน อยากให้ปู่กลับมาแข็งแรง
อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรไปอีกนานแสนนาน
ลูกหลานทุกคน อยากให้ปู่พูดคุยด้วย
ไม่มีใครคิดจะห้ามปู่พูด
ไม่มีใครเสนอความเห็นว่า ไหนๆ ปู่เดินเหินไม่คล่องเหมือนแต่ก่อนแล้ว
ถึงแม้ว่าจะยังมีลมหายใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว
ถ้างั้น ก็เอาปู่ขึ้นหิ้งเลยดิ ไม่เสียเวลา เป็นการเตรียมการ

เรื่องเลวๆ อย่างย่อหน้าข้างต้น
ครอบครัวผมไม่มีทางทำเด็ดขาด
เพราะลูกหลานทุกคน
ไม่มีใครอกตัญญู

ถึงแม้ว่าจะทราบดีว่า ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า
สักวันหนึ่ง คนทุกคนก็ต้องตายไป
แต่ถ้าปู่ยังอยู่ พวกเราจะทำทุกทางเพื่อให้ปู่มีความสุข
อนาคตจะเป็นอย่างไร วันนี้ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนไป

จบประเด็นที่อยากบอก จขกท.

ถามหน่อยแก้กฏหมายมาตรา112 ตามที่นิติราษฎร์ต้องการแล้ว

- ปัญหายาเสพย์ติดลดลงเหรอ
- ปัญหาการคอรัปชั้นลดลงเหรอ
- ปัญหาปากท้องค่าครองชีพลดลงเหรอ
- ปัญหาศีลธรรมเสื่อมโทรมลดลงเหรอ
- ปัญหาการจราจรติดขัดใน กทม ลดลงเหรอ
- ฯลฯ

ตอบให้ได้ก่อนว่าแก้แล้ว สามารถแก้ปัญหาข้างต้นแล้วอีกมากมาย ซึ่งจำเป็นโดยตรง ได้หรือเปล่า ค่อยคิดแก้