ผมเอง จะเล่าให้ฟัง นิดหน่อย
ตัวผมเอง ในอดีต เป็นพวก ไม่ยอมรับ ความจริง
เพราะคิดว่า ถ้ารับแล้ว ผมจะรับ ตัวเองไม่ได้
ผมเป็นเด็กเรียน ผมคิดว่า ตัวเองเรียนดี
ผมอยู่วัดสุทธิวราราม ผมอยู่ในห้อง คิง
เพื่อนผม หลายคน ได้ดีไปเยอะ
แต่ผมเอง กลับ ตกต่ำ อยู่คนเดียว
เพราะความจริง ผมเป็นคน ขี้ขลาด
กลัวโน่น กลัวนี่ ไม่เคยยอมรับ
ว่าตัวเอง จริง ๆ แล้ว แค่ขยัน
ไม่ได้ หัวดี จริง ๆ
ผมกลัวด้วย ที่จะต้องยอมรับมัน
ชีวิตผมเลย อยู่เรื่อยมา ด้วยการโกหก ตัวเอง
ว่าเราแค่ โชคไม่ดี
แต่จริง ๆ เพราะเรา ไม่มีความสามารถ
และไม่กล้าตัดสินใจด้วย ทั้งยังอายเพื่อนด้วย
ทุกวันนี้ ผมได้เงินเดือน ไม่ถึงหมื่น
ทั้งที่เพื่อนรุ่นเดียวกัน ได้ไป จะแสน แล้วมั้ง
แต่วันนี้ ผมเฉย ๆ กับมันแล้ว
ไม่เก่ง ไม่เป็นไร ผมยังมีความขยันนะ
ไม่รวย ไม่เป็นไร ผมมีความประหยัดนะ
ดังนั้นแล้ว ถ้าคนเรา รับได้ว่า ตัวเอง
บกพร่อง ยังไง ชีวิตจะมีความสุขได้
แม้ว่า เราจะดูเหมือนขาด ก็ตาม
ดังนั้น ผมเชื่อว่า แม้ผมไม่เก่ง
ไม่รอบรู้ แต่ผมเชื่อ อย่างหนึ่ง
ผมเชื่อในความดี ผมเชื่อว่า ถ้าเรายึดความดี
ความถูกต้อง
และไม่ต้องกลัว ที่จะรับผิด ซะบ้าง
พรรคพวกเรา ที่ไปชุมนุม มันต้องมี คนไม่ดี
บ้างอยู่แล้ว ไม่ต้องปฏิเสธ ยืดอกรับไว้
คนเราอย่ากลัว ผลเสีย บทลงโทษ
แต่จงกลัว ความกลัว ของตัวเอง
ที่จะไม่ยอมรับมัน ดีกว่า
ถึงวันนี้ ผมไม่เคย รู้สึก หนักอก หนักใจเลย
แม้ชีวิต ผมจะไม่เคยดีขึ้นเลย
แต่ใจเราต่างหาก มันปลดปล่อย ทุกสิ่งไปแล้ว