ปีศาจหน้าหล่อ

ผมคิดว่า ประวัติศาสตร์เป็นของสนุก เพราะ 2 สาเหตุ

1 ประวัติศาสตร์เป็นเรื่องแต่งเพื่อหาข้อสรุป หรือหาชุดเหตุการณ์ที่สัมพันธ์กัน เอามาทำความเข้าใจ

2 ประวัติศาสตร์ไม่ใช่การค้นหาความจริง แต่เป็นการค้นหาการโกหก

อย่างกรณี 24 มิย. 2475
24 ชั่วโมงของวันนั้น มีหลากหลายเรื่องราวเกิดขึ้น อาจจะมีหมาสักตัวลอบกัดผู้มีพระคุณ
อาจจะมีคนกินบนเรือนขี้บนหลังคา อาจจะมีคนชิงสุกก่อนห่าม.....บล่าๆๆๆๆๆ
มากมายเป็นหลายหมื่นเรื่อง เรากลับไม่สนใจเรื่องเหล่านั้น

ดันมาสนใจที่คณะทหารกลุ่มหนึ่ง ลากอาวุธออกมาจี้จับตัวผู้คนเป็นตัวประกัน
ล้มล้างระบอบสมบูรณาญาสิทธิราช หมายจะเปลี่ยนประเทศไปสู่สิ่งที่ตัวเองฝัน
หรือเรียกง่ายๆ ว่า เป็นกบฎ

เมื่อกษัตริย์ยอมรับข้อเสนอของคนกลุ่มนี้ การกบฏก็สำเร็จ
แม้กระนั้นผ่านมาหลายสิบปี พวกนี้ก็ยังเถียงกันว่าที่ตัวเองทำไปเรียกว่าอะไร
คนส่วนมากเรียกว่าเปลี่ยนแปลงการปกครอง บ้างก็เรียกการปฎิวัติ
หรือคนส่วนน้อยเรียกว่าอภิวัฒน์....

จะเห็นว่า ประวัติศาสตร์คือการเลือกดึงบางอย่างเข้าสู่การบันทึก
ประวัติศาสตร์จึงเป็นเพียงบางอย่างในอดีตที่เราคิดว่าสำคัญ ซึ่งที่เราคิดกับที่เกิดจริง
อาจจะเป็นคนละเรื่องกันเลยทีเดียว

ส่วนที่สนุกที่สุดของประวัติศาสตร์จึงมาตกที่ข้อ 2 การจับโกหก
ประวัติศาสตร์โกหกไม่ได้ เพราะไม่ใช่คน คนเขียนสิครับ โกหกได้
อย่างนายสมศักดิ์ที่ยกมานั่นก็นักโกหกอันดับหนึ่ง

เขาจะมีอาการ.... ผมโกรธมาก โกรธจนตัวสั่น เสมอ เมื่อจะเขียนเรื่องให้ร้ายสถาบัน
อันนี้โกหกอย่างขัดเจนเพราะเขาใช้สำนวนนี้บ่อยจนเราเห็นเป็นเรื่องตลก
เมื่อใดที่เราเห็นเรื่องใหนเป็นเรื่องตลก ถ้านั่นไม่ใช่เรื่องขำขัน เราก็ขำที่มันโกหก
เหมือนเราขำสมาชิกหลายคนเวลาที่พวกเขาแสดงความเห็น

เรามักจะไม่ตลก เมื่อเผชิญกับเรื่องที่เราเชื่อว่าเป็นความจริง

ให้เริ่มต้นไกลขนาดสุโขทัยคงไม่ไหว
ขอกำหนดจุดตั้งต้นก่อน จะได้คุยแบบแลกเปลี่ยนกันได้
ก่อนอื่นผมคิดว่าต้องตั้งหลักเกี่ยวกับหลักคิดก่อน

1 ความรักชาติเป็นของใหม่
ตอนที่อังกฤษเข้ามาประจบไทยสมัยรัชกาลที่สาม เพราะพวกมันกำลังจะตีพม่า
อังกฤษเคยไปหาคนไทยที่ถูกกวาดต้อนไปครั้งกรุงแตก บอกว่าจะพามาส่งประเทศสยาม
คนไทยพวกนั้นปฎิเสธ บอกว่ากลับทำไม อยู่ที่พม่าดีกว่ากันแยะ ไม่ถูกรีดนาทาเร้น
ทำมาหากินได้สะดวก กลับไปก็ไปหาความลำบากเหมือนเดิม

นี่ขนาดเพิ่งผ่านไป หกเจ็ดสิบปีเท่านั้นเอง

คนในยุคนั้น ไม่เคยมีสำนึกว่าตัวเองต้องรักชาติ ต้องเสียสละเพื่อแผ่นดินเกิด
แนวคิดเช่นนี้เป็นของใหม่

2 Country ไม่ใช่ Nation
คนโบราณยึดติดกับภูมิศาสตร์ ไม่ใช่ประวัติศาสตร์
ใครถูกกวาดต้อนมา ก็ไม่อาลัยบ้านเดิม มาที่ใหม่ก็ปรับตัวอยู่ต่อไป ทำมาหากินไปตามอาชีพ
เวลามีสงคราม ก็ใช้คำว่าป้องกันพระราชอาณาเขต ไม่ได้ใช้คำว่าปกป้องประเทศชาติ

สำนึกเกี่ยวกับชาตินั้น เป็นของใหม่ เท่าที่สอบกลับไปได้ ก็ประมาณรัชกาลที่ 5 นี่เอง
ตั้งแต่รัชกาลที่ 4 ลงมา สงครามชนิดเทครัว ไม่มีอีกแล้ว
ยิ่งชนิดที่บุกยึดเมืองหลวงจับกษัตริย์ฝ่ายตรงข้ามเป็นขี้ข้า ยิ่งไม่มีเข้าไปใหญ่
มีก็แต่การกระทบกระทั่งกันตามชายแดน ซึ่งหมายความว่า แนวคิดเรื่องประเทศต้องมีเส้นเขตแดนเริ่มเป็นที่เข้าใจ

3 เขตแดนทำให้เกิดชาติ
ก่อนมีสำนึกเกี่ยวกับชาติ เราไม่เคยสนใจเขตประเทศ ราษฎรนั้นก็ไม่ได้สนใจว่าตนอยู่ประเทศใหน
เพราะไม่มีอะไรยึดโยงเพื่อสร้างความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

คนลาวที่สระบุรีก็ยึดถือแต่หัวหน้าตัวเอง ส่วนหัวหน้าตัวเองต้องไปขึ้นกับใครก็ช่างหัวหน้า
คนญวนที่สามเสนก็ขึ้นกับพระยาวิเศษ และบาดหลวงที่ตนเองสังกัด
พ้นจากนี้ ก็ไม่สนใจแล้ว

ต้องรอจนเศษฝรั่งมันเข้ามาประสงค์ร้าย โดยอ้างว่าประเทศเขมรเคยเป็นของญวน ญวนตกเป็นของมันแล้ว
มันก็ต้องได้เขมรด้วย ตอนนั้นแหละครับ เราจึงต้องสนใจว่า
เรากับเขมรแยกกันออกมาด้วยอะไร นี่คือ ร.4 ตอนปลายแล้ว

หลังจากนั้น เราก็ต้องปรับเปลี่ยนแนวคิดขนานใหญ่ ทำให้เกิดการปฎิรูปประเทศในทุกมิติ
และทำให้เราต้องสร้างแนวคิดเรื่องชาติขึ้นมาเป็นสิ่งยึดเหนี่ยว
คำว่า ชาติ - ศาสน์ - กษัตริย์ จึงกำเนิดพร้อมธงไตรรงค์
จากนั้น คอมมิวนิสต์ก็ฉวยคำว่าชาติไปใช้เป็นอาวุธทิ่มแทงความเป็นหนึ่งเดียวของไทย
แล้วนายปรีดีจึงนำคำว่าชาติ - ราษฎร มาทำลายสถาบันอีกที

4 ราษฎรไม่ใช่ไพร่
สองคำนี้ไม่เหมือนกัน ไพร่เป็นชนชั้นทางสังคม แต่ราษฎรเป็นสถานะ
หมายความว่า ไพร่ทุกคนเป็นราษฎร แต่ราษฎรทุกคนไม่ใช่ไพร่




ยังมีแนวคิดสำคัญอีกหลายข้อที่ต้องทำความเข้าใจเสียก่อน
มิเช่นนั้นจะเรียนประวัติศาสตร์ไม่สนุกครับ

ทักษินเลือกเป็นนายกด้วยการกว้านซื้อพรรคการเมือง แทนที่จะลงสนามเลือกตั้งตามวิถีทางประชาธิปไตย

ไอ้โปกนี่ตลก สมัยอภิสิทธิ์เป็นนายก อองซานได้รับการปล่อยตัวหรือยัง

ผมดันไปค้นเจอคุณ jaidee20 ในนี้แฮะ ถ้าไม่ใช่ก็ขออภัย

http://www.donjuancl...4.html#msg46404

ชื่อล็อคอินใหม่สำหรับใจดีโดยเฉพาะครับ
JaideeDK[DriftKing]