ศรีปาด นะท่านนะ

ไพเราะ และมีพลังคำที่งดงามจริงๆ ยอดเยี่ยมเลยนะท่านนะ   

ขออวดรูปแม่ปาดซะหน่อย สวยอยู่นะท่านนะ 

มาต่ออีกหน่อย เห็นคุณอาพระฤาษีกล่าวถึง.....
 

ปาดพยายามเสาะหาจากสำนักพิมพ์ต่างๆที่เคยมีลงประกาศไว้ในอินเตอร์เน็ต
แต่ทุกสำนักฯแจ้งกลับมาว่าหนังสือหมดเกลี้ยงไปนานแล้ว 

แต่สุดท้ายปาดก็ไปเสาะหามาจนได้ เมื่อไม่กี่วันนี้เอง
จากร้านหนังสือเก่า หน้าวัดพระศรีมหาธาตุฯบางเขน
เอามานั่งๆนอนๆอ่านอยู่หลายวัน พบว่ามีประเด็นอยู่มากมายที่อ่านแล้วไม่เข้าใจเลย

อาจเป็นเพราะคำภาษาที่ใช้เขียนเป็นคำที่ใช้อยู่ในสมัยนั้น
เพราะในคำนำผู้จัดพิมพ์เขาก็แจ้งไว้เลยว่า เขาไม่แก้ไขคำ เขาจะลงไปตามต้นฉบับ
ประกอบกับปาดไม่ได้จบมาทางอักษรศาสตร์ ไม่มีความรู้ในภาษาไทยที่ลึกซึ้งดีพอ
ปาดเรียนมาทางศิลปะนะครับ จบมาทางสายวาดรูปออกแบบ

อยากขออนุญาตรบกวนถามคุณอาพระฤาษีในบางประเด็นที่ปาดไม่เข้าใจ
ตามแต่โอกาสและเวลาที่คุณอาจะสะดวกตอบก็ได้ จะตอบสั้นหรือยาวก็ไม่เป็นไร

ปาดใคร่ขอความกรุณาจากคุณอาพระฤาษี ช่วยไขวิทยานี้
เพื่อเป็นทานความรู้แก่นักเรียนกลอนรุ่นหลังบ้างนะครับ

ด้วยความเคารพครับ   

ปาดทำตัวอักษรมาตัวใหญ่หน่อยเดาว่าคุณอาจะได้อ่านเห็นได้ชัดๆ

ปาดขอกราบขอบคุณ ข้อแนะนำจากจากคุณอาพระฤาษีนะครับ
ความรู้จากคุณอาจะเป็นเหมือนกุญแจที่ปาดจะได้นำไปไขตู้ความรู้
ใช้เป็นแง่ประเด็นที่จะได้ศึกษาค้นคว้าต่อไป
เพราะถ้าคุณอาไม่บอก ปาดก็ไม่รู้....
ปาดจะพยายามโพสต์กลอนมาที่เวปนี้บ่อยๆ
ทั้งนี้ไม่ได้มีเจตนาจะเผยแพร่งานของตนเลยแต่อย่างใด
เพียงแต่แอบคาดหวังไว้ว่า....
คุณอาอาจจะเผลอกรุณา ส่งกุญแจให้ปาดทีละดอกๆ

ขอเรียนคุณอาจากใจจริงนะครับ....
ปาดคาดหวังวิชาก้นหีบของคุณอาที่ซุกซ่อนเก็บไว้อยู่ในตู้เป็นอย่างยิ่ง 

ด้วยความเคารพครับ   
 

หลายคนมองว่าทางสัมผัสแบบมธุรสวาที นี้
ท่านสุนทรภู่นำมาจากกลบทมธุรสวาท ในตำราศิริวิบุลย์กิตต์ ของหลวงศรีปรีชา ( เซ่ง )
ท่านอังคารก็เคยกล่าวไว้แบบนี้เช่นกัน เมื่อครั้งที่มีคนยกกลอนของท่านไปเปรีบบทางสัมผัสกับสุนทรภู่

" กลอนแบบนี้มีมาตั้งแต่สมัยอยุธยาแล้ว สุนทรภู่ไปเอามาจากหลวงปรีชาอีกที คราวนึ้พอท่านเขียนไปมากๆเข้าคนก็เลยจำติดไปว่า ถ้าเขียนแบบนี้ก็ต้องเรียกว่ากลอนแบบสุนทรภู่ "

ปาดก็อ่านเขามาอีกทีนะท่านนะ แต่เข้าใจเจตนาของท่านอังคารว่า ท่านต้องการจะสื่อสารความหมายว่า
ภาษานั้นย่อมแปรเปลี่ยนไปตามยุคสมัย ซึ่งแต่ละยุคก็มีความงดงามตามแต่ละช่วงสมัย
ผู้ทรงแก่เรียนในยุคนั้น ( คนที่วิพากษ์วิจารณ์งานของท่านอังคารในสมัยนั้น )
ไม่ควรไปยึดติดหรือประเมินค่างานตามจารีตหรือรูปแบบในอดีต ควรมองที่พลังของงานเป็นสำคัญ

อย่างไรก็ตาม ปาดในฐานะคนที่รักใคร่ในโคลงกลอนแบบสมัครเล่น
ก็ยังชื่นชอบทางกลอนที่มีสัมผัสแบบนี้ ชอบมากกว่าแบบที่เห็นกันอยู่ในปัจจุบันเสียอีก
จนบางครั้งเกรงว่า ถ้านักเรียนกลอนรุ่นหลังๆหากจดจำกลอนสมัยใหม่ไปมากๆ
แบบที่มักจะไม่ให้ความสำคัญกับสัมผัสในและสัมผัสอักษร มุ่งเน้นแต่เนื้อความ
นิยม ผูกคำ เรียงคำ แบบร้อยแก้ว เพื่อหวังให้ผู้อ่านเกิดความเข้าใจได้ง่าย
ต่อไปภายภาคหน้า ร้อยกรองและร้อยแก้วก็คงจะแยกกันไม่ออกแล้ว.... 

ตรงนี้ปาดต้องขอถามความเห็นจากคุณอาพระฤาษีด้วยนะท่านนะ
( เผื่อคุณอาท่านจะแวะเข้ามาอ่าน )