ใต้ร่มพุทธ

พระโพธิสัตว์เกิดเป็นราชสีห์อาศัยอยู่ในถ้ำในป่าหิมพานต์  ไม่ไกลจากนั้น มีหมูป่าฝูงหนึ่งอาศัยอยู่ริมสระน้ำ และที่ใกล้ๆ สระน้ำนั้นมีฤาษีกลุ่มหนึ่งบำเพ็ญเพียรอยู่

วันหนึ่ง ราชสีห์เที่ยวหาอาหารกินอิ่มแล้วได้มาดื่มน้ำที่สระ ขณะนั้นมีหมูป่าอ้วนตัวหนึ่งเที่ยวหากินอยู่ริมสระพอดี ราชสีห์พอเห็นหมูนั้นก็นึกในใจว่า   "สักวันหนึ่ง เราจะมาจับหมูตัวนี้กิน แต่ถ้ามันเห็นเรา มันจะไม่มาที่นี่อีก"

เพราะกลัวหมูนั้นเห็น จึงหลบไปเสียอีกทางหนึ่ง ฝ่ายเจ้าหมูตัวนั้นพอเห็นราชสีห์แอบไปข้างหนึ่ง กลับคิดว่า   "ราชสีห์ตัวนี้กลัวเรา พอเห็นหน้าเราแล้วก็วิ่งหลบหนีไป วันนี้เราจะต่อสู้กับราชสีห์ตัวนี้ละ"

มันชูหัวร้องเรียกราชสีห์ให้มาต่อสู้กันว่า  "สหาย เราก็มี ๔ เท้า ท่านก็มี ๔ เท้าเหมือนกัน กลับมาสู้กันก่อนเถิด ท่านกลัวเราหรือจึงวิ่งหนีไป"

ราชสีห์ได้ฟังคำท้าก็พูดขึ้นว่า  "เจ้าหมูป่าเพื่อนเกลอ วันนี้เราไม่สู้กับท่านหรอก แต่อีก ๗ วัน เรามาสู้กันที่นี่ก็แล้วกันนะ"

ฝ่ายเจ้าหมูป่ารู้สึกลำพองใจที่จะได้ต่อสู้กับราชสีห์ รีบแจ้นไปเล่าอวดพวกพ้องเป็นการใหญ่ พวกหมูป่าตกใจด่ามันว่า

"เจ้าหมูอ้วนบ้า เจ้าหาเรื่องฉิบหายมาให้พวกเราเสียแล้ว เจ้าไม่เจียมหัวกบาลตัวเอง ไปท้าสู้กับเจ้าไพร ราชสีห์จะมาเขมือบพวกเราก็ครั้งนี้แหละ"

พอทราบว่ามันพลาดไปแล้วที่ไปท้าสู้กับรบกับราชสีห์ ก็กลัวตาย ถามว่า

"แล้วทีนี้จะทำอย่างไรดีล่ะ" พวกหมูป่าจึงแนะนำว่า

"เพื่อนเอ๋ย เจ้าจงไปที่ถ่ายอุจจาระของพวกฤาษี แล้วเกลือกตัวด้วยอุจจาระ ปล่อยให้แห้งติดตัวสัก ๗ วัน พอถึงวันที่ ๗ ก็เกลือกตัวให้ชุ่มด้วยน้ำค้างตอนเช้า แล้วไปยืนอยู่เหนือลมก่อนราชสีห์จะมา ชีวิตเจ้าจะรอดมาได้"

มันรีบทำตามนั้นด้วยกลัวตาย

ในวันนัดต่อสู้ ราชสีห์พอมาถึงได้กลิ่นตัวหมูป่านั้นก็พูดขึ้นว่า

"เจ้าหมูป่าเพื่อนเกลอ ท่านช่างคิดหาชั้นเชิงได้ดีมาก หากท่านไม่เปื้อนอุจจาระ เราจะเขมือบท่านเสียตรงนี้แหละ เราขอยอมแพ้ ให้ท่านเป็นฝ่ายชนะก็แล้วกัน"

แล้วกล่าวเป็นคาถาว่า

"สุกร..เจ้าเป็นสัตว์สกปรก มีขนเหม็นเน่า มีกลิ่นเหม็นฟุ้งกระจายไป 

สหาย... หากท่านประสงค์จะสู้กับเรา เราขอยกชัยชนะแก่ท่าน"

ว่าแล้วก็รีบวิ่งหนีไปเพราะทนกลิ่นเหม็นไม่ไหว เจ้าหมูป่าก็รีบกลับไปบอกถึงชัยชนะของตนแก่พวกพ้อง เราชนะราชสีห์แล้ว พวกหมูป่าเหล่านั้น พากันตกใจกลัวว่าราชสีห์จะกลับมาในสักวัน  แล้วฆ่าพวกมันตายหมด จึงพากันหนีไปอยู่ที่อื่นหมด

จาก สูกรชาดก http://www.dhammatha.../chadoknt42.php

ในอดีตกาล ณ บริเวณบ้านหลังหนึ่ง ที่เขตพรมแดนของมคธรัฐกับอังคะรัฐ เหล่าพ่อค้า พากันร่ำสุรา กินปลา กินเนื้อ สนุกสนานตลอดคืน

แต่พอรุ่งเช้า ต่างก็เทียมเกวียนแยกย้ายกันจากไป ทิ้งไว้แต่กองอึ เศษอาหารเรี่ยราด น้ำสุรา หกเลอะเทอะ เป็นหย่อม

ในที่นั้น...มีหนอนกินอึตัวหนึ่ง พอได้กลิ่นอึลอยมา ก็เที่ยวแสวงหา เมื่อพบน้ำสุราที่พื้น ก็ดื่ม ดับกระหาย จนกระทั่ง เมามาย เซไปเซมาแล้วเที่ยวหากินอึต่อไป โดยไม่รู้ตัวเลยว่าเทวดา (ผู้ที่จิตใจสูง) ในที่นั้น กำลังเฝ้าดูอยู่

ครั้นหนอนเจอะอึของโปรดแล้ว ก็ไต่ขึ้นไปบนกองอึนั้น อึสดๆ ก็ยุบตัวลง ทำให้หนอน กระหยิ่มใจ นึกหลงตัวเอง ประกาศว่า

"ข้าไร้เทียมทานแล้ว แม้แต่แผ่นดินนี้ ก็มิอาจต้านทานตัวข้าได้เลย"

ตอนนั้นเอง.....มีตัวหนึ่ง ผ่านมาถึงที่นั้น แต่พอได้กลิ่นอึเข้าเท่านั้น ก็นึกรังเกียจ จึงหลีกห่าง ออกไป หนอนเห็นดังนั้น ก็เข้าใจว่า

"ช้างตัวนี้กลัวข้ามาก ถึงได้หลบหนีไป"

จึงตะโกนไล่หลังช้างไปว่า

"เจ้าช้างขี้ขลาดกลับมาซิโว้ย เจ้ากลัวข้าจนวิ่งหนีเชียวเหรอ ถ้าเจ้าแน่จริง จงมาสู้กับข้า ผู้เก่งกาจ ไร้ทียมทาน ให้ชาวอังคะ กับชาวมคธได้รู้ว่า ใครจะแน่กว่ากัน"

ช้างได้ยินคำพูดโอหังของหนอนแล้ว ก็แผดเสียงสนั่นหวั่นไหว หันกลับย่างสามขุม ตรงมา ที่หนอน พร้อมกับตวาดว่า 
"สู้เจ้านะเหรอ ข้าไม่ต้องฆ่าเจ้า โดยใช้เท้าเหยียบ ไม่ต้องใช้งาแทง ไม่ต้องใช้งวงฟาดหรอก เพราะหนอนสุราสกปรก เน่าเหม็นอย่างเจ้า สมควรตายด้วยของเน่าเหม็นนั้นแหละดี"
ว่าแล้ว ช้างก็หันหลังกลับ ยกก้นถ่ายอึก้อนมหึมา!ตกลงบนหัวหนอนตัวนั้น แล้วฉี่รดซ้ำอีก เสร็จแล้ว ก็สะบัดก้น เดินเข้าป่าไปเฉย ปล่อยให้หนอนลำพองตัวนั้น นอนจมอึตาย อยู่ที่ตรงนั้นเอง
..................
 

(พระไตรปิฎกเล่ม ๒๗ ข้อ ๓๐๓ อรรถกถาแปลเล่ม ๕๗ หน้า ๔๑๐)

เข้ามาที่นี่เพราะเห็นว่ามีสาระ

สมาชิกท่านใดตั้งกระทู้กวนๆ เจตนาป่วนแกล้งยั่ว แม้เวลาผ่านไปเท่าใดก็ไม่เปลี่ยนแปลงพฤติกรรม

โดยส่วนตัวก็ไม่คลิกเข้าไปอ่าน ไม่คลิกเข้าไปตอบเด็ดขาด

เพราะถือว่าเป็นการสนับสนุนให้เขาภาคภูมิใจในพฤติกรรมแบบคนพาล

เมื่อเขาไม่มีจิตสำนึกให้เกียรติเจ้าของบ้าน มาปล่อยขยะไว้แล้วสะใจ วันหลังมาปล่อยใหม่ จะให้เขาทำไปเรื่อยๆหรือ

ถ้าโดยความเห็น อยากให้เจ้าหน้าที่คัดกรองเพิ่มขึ้น

ไม่เช่นนั้นจะมีกระทู้ขยะพิษแพร่ขยาย (อย่าหมิ่นคนพาลว่ามีน้อย เพราะคนพาลก็ทำงานไม่หยุด)

ทำบอร์ดนี้ให้ดีๆ ดีกว่า  จะมีคนเข้ามาอีกมาก เป็นแหล่งเพื่อการศึกษาสร้างสรรค์ 

ท่านรองโฆษกกินข้าวอิ่มหนำสำราญ

ไม่ต้องหน้าดำคร่ำเครียดกังวลค่าใช้จ่าย หนี้สินใดๆ เหมือนชาวนาที่ 6 เดือนแล้วยังไม่ได้เงิน หลายคนผูกคอตายไปแล้ว...

ท่านมีเงินเป็นฟ่อน หยิบใช้สะดวกมือ หน้าตาจึงยิ้มแย้มมีความสุข หัวสมองแล่นปรู๊ดปร๊าด มาตั้งคำถามกับชาวนา 15 ข้อ ...

ขออนุญาตถามคำถามเดียว ข้าวจากมือชาวนาปลูกที่ท่านกินทุกวัน มียางบ้างไหม?

คนในพรรคนี้... ถอดพิมพ์ความเก่งมาได้เหมือนกันหมด

ทำชั่วได้เก่ง เก่งในการทำความชั่ว ใช้วาทกรรมเน่าๆไปวันๆ

ถ้าระบบตาต่อตา ฟันต่อฟัน

ฝ่ายที่มีเหตุผล สำนึก คุณธรรม ความอดทนอดกลั้น น้อยกว่า เขาจะทำรุนแรงกว่า

เราส่งไป 1  เขาตอบกลับ  100

เราสู้อีก  เขายิ่งแรงขึ้น ***มขึ้น วิญญาณสัตว์ป่าออกฤทธิ์

ฝ่ายเรามีคนมาเพิ่ม  ฝ่ายเขายิ่งเพิ่ม ยิ่งเป็นสัตว์นรก ต่อให้สู้ไม่ได้ก็จะสู้

ฝ่ายที่ดูแลความสงบเรียบร้อยต้องจัดการ จัดการใคร...ก็จัดการคนไทยด้วยกัน

ถาม...ถ้าคุณเป็นผู้มีหน้าที่ จะเปรี้ยง เปรี้ยง ตูม ตูม กับคนไทยด้วยกันได้แค่ไหน

เหตุการณ์จะสลดหดหู่สุดประมาณ

นอนเกลื่อนบนถนนนั้น มีพ่อแม่ลูกเบื้องหลัง...ร่ำไห้ ไม่ว่าฝ่ายใด

ต่อให้เราเอาชนะ(ด้วยความรุนแรง)ได้วันนี้ ก็ชนะไม่เด็ดขาด แก้แค้นกันไม่สิ้นสุด เพราะคนมันไม่ยอม

ดีไม่ดีมีต่างชาติแทรก หนักกว่าเก่าอีก อย่าคิดว่าต่างชาติเขาจะมีคุณธรรมนักหนา หลายประเทศพินาศไปก็เห็นกันอยู่

พระเจ้าอโศกรบชนะหมด เลือดนองกีบม้า หันไปทางไหนมีแต่ศพ ผู้ชนะกลับวังเวงที่สุด สุดท้ายเมื่อเจอสามเณรพูดธรรมะให้ฟัง จึงหันมานับถือศาสนาพุทธ

มหาตมะ คานธี นอนป่วยอยู่บนเตียง มีฮินดูคนหนึ่งถือสายโซ่เปื้อนเลือดเข้าไปหาบอกว่า "ท่านบอกให้ข้าพเจ้าเลิกฆ่าชาวมุสลิมหรือ ท่านรู้ไหมว่าข้าพเจ้าเจออะไรมาบ้าง ลูกน้อยที่น่ารักของข้าพเจ้าถูกพวกมุสลิมฆ่าตาย ข้าพเจ้าทนไม่ไหว ต้องหาอาวุธเท่าที่จะหาได้ไปฆ่าล้างแค้น ท่านบอกมาสิว่า ข้าพเจ้าควรจะทำอย่างไร"

ชายคนนี้รักเคารพมหาตมะ คานธี แต่ก็มีแรงแค้นอยู่เต็มหัวใจ มหาตมะ คานธี ตอบเบา ๆ ว่า สิ่งที่ท่านควรทำคือ ไปหาเด็กมุสลิมที่พ่อแม่ของเขาถูกคนฮินดูฆ่าตายมาเลี้ยง เลือกเด็กกำพร้าอายุพอ ๆ กับลูกของท่าน แล้วเลี้ยงเขาให้โตขึ้นมาเป็นมุสลิมที่ดี ไม่ต้องให้เป็นฮินดู และสอนเขาอย่าให้ไปรังแกคนอื่น ฟังเสร็จชายคนนี้ช็อค โซ่ตกจากมือ...

คุณพูดด้วยความสะใจ ก็คือการเปิดเผยจิตใจที่เป็นจริงของคุณ

แต่ส่วนตัวของเรา...เราสะเทือนใจจนเกินจะกล่าวได้

ประชาชนจิตใจหวังเห็นประเทศจะดีกว่านี้ เพื่อคนไทยทุกคน

จึงเสียสละทุกอย่าง มาไกล มายากลำบาก น้ำตาเราซึมเลยนะ ที่เห็นภาพคนใต้ลุยน้ำมา

แต่สิ่งที่เขาทำ กลับมีคนเยาะเย้ย เยาะหยัน

คนเยาะเย้ยคนนั้น ยิ้มอย่างสะใจ โพสต์อย่างสะใจ คือคนที่เรียกตนเองว่าคนไทย

เราได้แต่หดหู่ใจกับการโพสต์เช่นนี้ ขออภัยเถิดนะ หากการโพสต์นี้ทำให้คุณไม่สบายใจ

เราเคยโดนแก๊ส ทรมานมาก

แต่ดีใจด้วยนะที่คุณไม่เคยโดน (ถ้าใครเคยโดน จะไม่โพสต์อย่างนี้)

ไม่อยากให้คุณโดนหรอก อาจป่วยได้ เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่ของคุณจะเป็นห่วงคุณ

เพราะลูกของใครใครก็รัก 

ขอให้คุณมีความสุขในแผ่นดินไทยอันเป็นแผ่นดินเกิดนี้ตลอดไป

ไม้ต่างปล้อง พี่น้องต่างใจ

เอื้อมสอยดาวพราวพริบระยิบฟ้า

นำมาร้อยแด่ผู้กล้าสง่าศรี

สละชีพเพื่อชาติองอาจพลี

เป็นคนดีที่ควรค่ามาลัยดาว

พอใจจน...สุข เพราะรู้จักพอ พอเพียง เพียงพอ เต็มใจพอ แต่ขยัน ทำให้มาก แต่เอาน้อย จึงเรียกมักน้อย  มีเหลือเผื่อแผ่กล้าให้แก่ผู้สมควรให้ (บางคนไม่สมควรจะให้ ยังต้องให้เลยในบางครั้ง)

จำใจจน...ทุกข์ อยากรวยแต่ไม่มีโอกาส ถ้ามีโอกาสรวยเมื่อไรเป็นกอดความรวยไว้ไม่มีปล่อย และหากจะช่วยใครก็ต้องคิดคำนวณว่าจะมีผลตอบแทนกลับมาเท่าใด คุ้มไม่คุ้ม

ข่มคนที่ควรข่ม

ชมคนที่ควรชม

ตัดคนที่ควรตัด

เด็กน้อยเอาแต่ใจ ร้องไห้จนเคยตัวเมื่อไม่ได้สมใจ

พ่อแม่ยังต้องมีวิธีดัดสอน

บางครั้งต้องกำราบด้วยความรัก เมตตา

คนป่วน ไม่มีระเบียบ ควรมีขอบเขตให้เขา

ถ้าจะอยู่นอกวงก็ควร

ที่ผม สนใจการเมือง ทุกวันนี้ เพราะ ลุงจำลอง อะแหละ

 

ผมเคย ทำงานแจก ใบปลิว ตอนอยู่ ป 4 ปี 2528 ได้มั้ง ถ้าจำไม่ผิด

 

เค้ามี เลือกตั้ง ผู้ว่า กัน

 

โรงเรียน ผม เบญจวรรณ ศึกษา เค้าจัดกลุ่ม นักเรียน

 

ไปทำงาน พิเศษ แจกใบปลิว ให้พรรค ปชป คุณ ชนะ รุ่งแสง

 

 

ตอนผม ไปแจก ผมจำได้ ว่า เดินไปแจก แถวบ้าน ตรง สะพาน 3

 

ถนนจันทน์ เจอ คุณน้า คนหนึ่ง ผมยื่น ใบปลิว

 

ให้แก แก ทิ้ง ลงถัง เดี๋ยวนั้นเลย

 

บอกเลือก คุณ จำลอง

 

 

ผมก็เลย สงสัย ปนประทับใจ นิดหน่อย

 

ตั้งแต่ นั้น เลย อยากรู้ ว่า ลุงจำลอง แกดีอย่างไร

 

เห็นคุณแม่ บอก แกเป็นคน จน ๆ แต่ ก็กล้ามาลงสมัคร ผู้ว่า

 

เอา หุ่นไล่กา มาทำเป็น ป้าย (มั้งนะ ถ้าผมจำไม่ผิด)

 

ตอนนั้น ผมก็นึก แต่ว่า

 

คงไม่มีนักการเมือง คนไหน หรอก ที่ไม่โกง

 

 

แต่เท่าที่ดู แกไม่โกงจริง

 

ทั้งยัง เป็นคนสมถะ แบบผม อีกด้วย

 

ผมยึดแกเป็น ตัวอย่าง ตั้งแต่ ตอนนั้นเลย

 

ปัจจุบัน ผมยังทำแบบแก หลายอย่างนะ

 

ทั้งตัดผม ทรงนักเรียน ตลอดเลย (39 แล้ว)

 

แล้ว ก็ใช้ประหยัดมากนะ

 

ขี่จักรยาน มาทำงาน กินอย่างประหยัด

 

แล้วก็ เอาข้าวมากิน จากบ้าน

 

 

แม้เพื่อน ๆ หลายคน จะว่าแก

 

แต่ผมก็ ไม่คิดจริง ๆ หรอกว่า แกเป็นคนไม่ดี

 

คนอย่างลุง แกทำอะไร มีเหตุผล ของแก

 

ผมเคารพ ความคิดแก อย่างน้อย

 

แกก็ไม่ใช่ คนโลภมาก ผมเกลียด คนโลภมากที่สุด

 

ผมตั้งใจไว้ว่า ตัวเอง ก่อนตาย จะไม่เหลือ เงินติดบัญชี

 

ตอนนี้ มีอยู่ 40 กว่าบาทได้มั้ง

 

 

ผมรู้อยู่ลึก ๆ ว่า ลุง แกต้อง อยากมาช่วย พี่พิเชษฐ แล้ว ก็พี่ปรีชา

 

พวกพี่ แก ก็มีความพยายามมากเลย

 

พอเห็นหน้าลุง มา แบบนี้ ก็แอบ น้ำตาไหล นิดหน่อย

 

united we stand รวมกัน เราอยู่นะ

 

 

ได้ผล ไม่ได้ผล ช่างมันเถอะ แค่นี้ ก็รู้สึกดีแล้ว

 

แค่หวังว่า ไม่มีใครเจ็บ

 

ไอ้ทักกี้ มันจะได้ อะไร ช่างมันเหอะ

 

เดี๋ยวตายไป มันก็รู้ ว่า มันต้องจ่ายแพง แค่ไหน

 

 

ตอนนี้ ผมก็ได้ แต่ ซึมซับ ความอบอุ่น

 

ของ เพื่อนเก่า ๆ คนเก่า ๆ ที่ทำให้อุ่นใจ ได้แบบนี้ ก็พอใจละ