อ่านโจนาธาน ลิฟวิงสตัน นางนวล แล้ว ก็ฝากอ่าน ลุดวิก ฟอน วูล์ฟกัง อีแร้ง ด้วยนะครับ
ช่วงนี้ไม่ว่าจะเปิดทีวีช่องไหนก็มีแต่ข่าวกิจกรรมการหาเสียงของนักการเมืองนะครับ วันนี้เขาและเธอพูดอะไร ทำอะไร ไปไถนา ดำนา ลวกเส้นก๋วยเตี๋ยว ฉีกทุเรียน ปีนต้นมะพร้าว ไต่ลวด พ่นไฟ ก็ต้องเอามารายงานกันทั้งหมด กับสภาพสังคมการเมืองไทยที่ใครๆ ในประเทศนี้ต่างรู้ดีว่า (ถ้าไม่หลอกตัวเองกันจนเกินไป) เรามีนักการเมืองและการเมืองในรูปแบบที่เลวร้ายแค่ไหน คนไทยต้องทนอยู่กับประชาธิปไตยที่บูดเบี้ยวและจอมปลอมแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว เลือกไปก็ใช่ว่าจะมีอะไรพอเป็นความหวังขึ้นมาได้ แต่ทั้งนี้ก็ยังมีคนยืนยันว่าเราต้องยอมจำนนและออกไปเลือกคนที่เลวน้อยที่สุด มันทำให้ผมนึกถึงวรรณกรรมแปลเรื่องหนึ่งที่เคยอ่านเมื่อนานมาแล้วครับ ชื่อ “ลุดวิก ฟอน วูล์ฟแกง : อีแร้ง” ที่ว่าด้วยเรื่องของอีแร้งตัวหนึ่งที่ปฏิเสธการกินศพ กับคำถามที่ถามว่า เป็นอีแร้งมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธการกินศพได้ด้วยหรือ? และถ้านักการเมืองหรือการเมืองมันเลวร้ายเราจะมีสิทธิ์ในการปฏิเสธได้หรือไม่? เราลองมาหาคำตอบจากวรรณกรรมเรื่องนี้กันครับ
ฉบับภาษาไทย “ลุดวิก ฟอน วูล์ฟแกง : อีแร้ง” (2537) แปลจาก “Ludwig von Wolfgang : Vulture” (1973) เขียนโดย Dolph Sharp แปลโดย ชาญวิทย์ เกษตรศิริ เป็นวรรณกรรมในแบบที่เรียกว่า Parody หรือวรรณกรรมล้อเลียน ที่นำเอาเรื่อง “โจนาธาน ลิฟวิงสตัน : นางนวล” (Jonathan Livingston : Seagull) ที่เขียนโดย Richard Bach มาเขียนดัดแปลงให้เป็นอีกอารมณ์หนึ่ง โดยเปลี่ยนจากตัวละครที่เป็น “นกนางนวล” เป็น “นกอีแร้ง” แทน ซึ่งลักษณะวรรณกรรมในแบบ Parody เช่นนี้มักจะเป็นการล้อเลียนในแบบที่ยังคงประเด็นสำคัญของต้นฉบับไว้ เพียงแต่เพิ่มอารมณ์ขัน ปรับเปลี่ยนการใช้ภาษา และใส่ลูกเล่นต่างๆ เข้าไปเพื่อให้เกิดสีสันจนกลายเป็นเรื่องๆ ใหม่ขึ้นมา ถ้านึกถึงวรรณกรรมไทยที่มีลักษณะเช่นนี้อาจเทียบได้กับเรื่อง “ระเด่นลันได” ที่ใช้เรื่อง “อิเหนา” เป็นต้นแบบ ก็ได้ครับ
http://www.bloggang....oup=16&gblog=56
ไม่อยากจะบอกเลย เดี่ยวจะเป็นการใบ้ ว่าอายุประมาณเท่าไหร่
![:P](http://static.serithai.net/webboard/public/style_emoticons/default/tongue.png)
แต่ใครที่ชอบอ่านแนวตลกลึก อ่านไปยิ้มไป
ลองอ่านเรื่องแปลของ "เทศภักดิ์ นิยมเหตุ" ดูซิครับ ไม่ผิดหวัง
อ่านแล้วหัวเราะคนเดียวต้อง "ป.อินทปาลิต"(ขอโทษถ้าเขียนชื่อท่านผิด)