iambung

แย่จัง.....
มีคนเห็น
มีคนรับรู้
มีคนเป็นพยาน
นายกฯอภิสิทธิ์ลงพื้นที่ภาคใต้.....ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า

นี่ถ้าพนักงานสอนหนังสือตนนี้ มาอ่านในนี้ล่ะก็ สงสัยต้องเอาปี๊บคลุมหัว อับอายขายขี้หน้าเหมือนนางสาวปูเลย ลุงปุ
ยังสงสัยว่า นักข่าวมติชน มันไม่รู้ หรือว่ามันไม่บอกอะไรพนักงานสอนหนังสือตนนี้เลยหรือ เลยปล่อยให้มันโชว์โง่ออกมา
กลายเป็นโง่สองเด้งเลย ทั้งสื่อ ทั้งพนักงานสอนหนังสือ

น.ส.สิริพรรณ นกสวน สวัสดี
รองศาสตราจารย์ประจำภาควิชาการปกครอง
คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

เป็นถึงอาจารย์ ไม่ตรวจสอบข้อเท็จจริง(fact checking) ก่อน "กล่าวหา" ใคร

อคติคงบังตา ความบ้าคลั่งคงบังใจ

แบบนี้เป็นครูสอนเด็กได้อย่างไร

ครูมั่วขนาดนี้ นักเรียนที่เป็นผลิตผลของครูคนนี้จะมั่วแค่ไหน

เห็นคนเป็นอาจารย์แล้วโง่ขนาดนี้ ไม่แปลกใจที่ทำไมคนไทยโง่ลง เพราะขนาดโง่ๆ แบบนี้ สถาบันการศึกษายังรับเข้าไปทำงาน ตอนรับไม่ได้ทดสอบสติปัญญาของคนที่จะเข้ามาเป็นอาจารย์เลยหรือ นี่ยังกล้าประจานความโง่ของตัวมันเองออกสื่อได้ ไล่มันออกไปเถอะ
สงสารเด็กนักศึกษาที่ต้องเรียนกับมัน

เป็น รศ ได้ไง ข่าวไม่เคยอ่าน หรือไม่ก็ชอบโกหกจนติดเป็นนิสัย เสียชื่อสถาบันที่มันสอนจริงๆ โง่แล้วเป็นอาจารย์ นักศึกษาเรียนกับมันนี่โง่กันหมดแน่ๆ

ตอนอกหักเสียใจกับผลเลือกตั้งใหม่ๆ
เพื่อนผมที่เคยให้สติผมเรื่องทำไมพี่มากไม่ปราบเสื้อแดงให้เด็ดขาด ก็เกิดอาการจิตตก เซ็งสุด บอกว่าจะไม่สนใจมันแล้วประเทศไทย
ผมเปลี่ยนเป็นคนเตือนสติเพื่อนบ้าง ผลัดกัน
"กรูว่านะ...นี่อาจเป็นทางออกที่ดีทีสุดจากจักรวาลก็ได้ คือไม่มีใครโค่นทักษิณลงได้ นอกจากตัวทักษิณทำตัวเอง
การปล่อยให้พวกมันปกครองประเทศไปเลย อาจจะเป็น "ของขวัญยิ่งใหญ่ที่ปลอมตัวมา"(blessing in disguise) ก็ได้นะเมริง
คนที่มาด้วยศรัทธา ก็ไปด้วยศรัทธาไง ไม่ต้องรัฐประหาร ไม่ต้องประท้วง นองเลือด"

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตอบเพื่อนแบบนั้น มันเป็นความรู้สึกจาก sense น่ะครับ หาเหตุผลไม่ได้

http://www.bloggang....eybonny&group=5
ถึงวันนี้อุดมการณ์ไม่เคยเปลี่ยนแปลง

ขอเล่าในมุมมองของคนต่างชาติ

สามีเป็นชาวบรูไนโดยกำเนิดเลยค่ะ (ไม่ได้มาจากการเปลี่ยนสัญชาติ) เค้ารักสุลต่านอย่างเต็มเปี่ยม เหมือนกับที่คนไทยรักในหลวงเลยค่ะ เรายอมรับว่าเราสงสัย ขนาดพระราชาของเราอยู่อย่างสมถะ ยังมีคนจิกกัด ด่าว่าท่าน ทำไมประชาชนของเค้าถึงยอมรับที่สุลต่านมีเครื่องบินส่วนตัว และมีรถที่ออกแบบเอง ประชาชนไม่รู้สึกว่าพระองค์มีชนชั้นต่างกับประชาชนเกินไปเหรอ

เค้าบอกว่า นั่นคือสิ่งที่พระองค์สมควรจะได้รับ เพราะว่าที่คือดินแดนของพระองค์ (แต่จากการที่คุยกันหลายๆครั้ง ทำให้ทราบว่าการที่ประเทศสงบ ประชาชนมีกิน มีใข้ ไม่ลำบาก สิ่งเหล่านี้คือสิ่งสำคัญ) เค้าบอกอีกว่าสังเกตง่ายๆว่าประชาชนที่นี่ผูกพันกับสุลต่านแค่ไหน ให้ดูเวลาที่ขับรถสวนกับสุลต่าน แล้วทุกคนพร้อมใจกันลดกระจก โบกมือทักทายท่าน และท่านก็จะลดกระจกโบกมือทักทายตอบเช่นกัน

เวลาเราเล่าให้เค้าฟังว่า ที่ประเทศไทย มีคนไม่รักในหลวงด้วยแหละ มีคนโจมตีราชวงศ์สารพัด เค้าจะไม่เข้าใจว่าคนเหล่านั้นทำไปทำไม ยอมรับว่าหลายครั้งที่สามีตอบ เราได้แต่สะอึก แต่จะขอเล่าเฉพาะที่จำได้ติดหู

"คนที่เธอเล่ามา พวกนั้นไม่ได้เรียนหนังสือเหรอ ขนาดผมเรียนหนังสือในประเทศบรูไนยังรู้เลยว่ากษัตริย์ไทย ทำอะไรให้ประเทศไทยบ้าง ผมรู้ด้วยนะว่า ในสมัยที่มีการล่าอณานิคม มีไทยเหรอรอดเพียงชาติเดียวในอาเซียน ที่ไม่ตกเป็นเมืองขึ้น (เค้าพูดถึงตรงนี้เราน้ำตาไหลเลย) ผมรู้ว่ากษัตริย์ของไทย รักประเทศไทย ไม่ต่างกับที่สุลต่านของเรารักบรูไนหรอก"

สามีนี่แหละค่ะ ที่เป็นคนถามว่า ประเทศไทยไม่อยากกลับไปปกครองแบบสมบูรณาญาสิทธิราชจริงๆเหรอ

ผมเป็นคนใจแข็งมาก ปากแตกเลือดไหลก็กลืนเลือด
แต่ทำไมผมอ่านคห.นี้ของคุณ Evey ผมน้ำตาจะไหล...
จุกในอกบอกไม่ถูก

เมื่อก่อนไม่เคยคุยเรื่องการเมืองกับสามีเลยค่ะ เพราะเราโตมาในประชาธิปไตยแบบไทยๆ เคยคิดแบบคนไทยหลายๆคนว่า กรูเจ๋งแล้ว กรูมีประชาธิปไตย เคยถามสามีก่อนแต่งงานว่า เธอไม่รู้สึกว่าประเทศเธอล้าหลังเหรอ (ไม่ใช่เราคนเดียวที่คิดแบบนี้ เพราะเคยไปทำผมกับคนไทยที่นี่ เค้าก็บอกเราว่า พี่ว่าประเทศนี้ล้าหลังนะ เพราะไม่มีการเลือกตั้ง) เพราะไม่เป็นประชาธิปไตย สามีตอบว่าประชาธิปไตยไม่จำเป็นสำหรับประเทศนี้ ในเมื่อประชาชนมีสุลต่านคอยดูแลความเป็นอยู่ คอยรับฟังปัญหา แก้ปัญหา เค้าจะต้องการเลือกตั้งไปทำไม เค้าบอกว่า ถ้าพูดถึงการเลือกตั้ง อันดับแรกเลยที่เค้าคิดถึงคือการต้องเสียภาษี (ประเทศนี้ไม่มีการเสียภาษีเงินได้บุคคลธรรมดานะคะ) และเรื่องของผลประโยชน์นักการเมือง

พอมาอยู่แล้วมองย้อนกลับไปดู รู้สึกโง่มากที่ถามไปแบบนั้น รู้สึกว่าเคยถูกกะลาครอบอยู่ แต่ตอนนี้เห็นโลกกว้างขึ้น ประชาชนที่อยู่ในระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชแบบบรูไน ไม่ใช่ว่าเค้าไม่รู้จักประชาธิปไตย และไม่ใช่ว่าประชาธิปไตยเป็นระบอบที่ดีที่สุดในโลก ไม่ว่าระบอบอะไร มันอยู่ที่ผู้นำ คุณภาพประชาชน พื้นเพวัฒนธรรมของประเทศนั้นๆต่างหาก

เราเคยเล่าให้สามีฟังว่า รู้ไม๊ ทักกี้บอกว่าเค้าสั่งการน้องสาวได้แหละ สามีตอบว่า น้องสาวเค้าไม่อายเหรอ เป็นผู้นำที่ยอมเป็นหุ่นเชิด เราเล่าอีกว่ารู้ไม๊คนที่สั่งให้เผาเมืองเป็น รมช ด้วยแหละ เค้าก็ตอบว่า ประเทศเธอนี่แปลกนะยอมให้คนทำผิดเข้าไปเป็นคณะรัฐมนตรี (จริงๆมีอีกหลายเรื่องค่ะที่เรากับเค้าคุยกัน แต่มันก็ทำให้เรารู้ว่า คนที่ไม่ได้โตมาในระบอบ ปชต เค้าก็มีมุมมองที่ถูกต้องได้)

ที่เล่ามา ไม่ได้ว่าได้สามีต่างชาติแล้วดูถูกประเทศตัวเอง เราเข้าใจว่าการปกครองระบอบหนึ่งๆ ก็เหมาะกับประเทศหนึ่งๆเท่านั้น ถ้าประเทศนี้ไม่ได้มีผู้นำที่ดีๆ บรูไนก็คงไม่ได้มีสภาพแบบทุกวันนี้ แต่อยากจะแบ่งปันประสบการณ์ให้ฟังว่า ถ้าคนที่มีแนวคิดที่ถูกต้อง มีสมองและหัวใจที่เข้าใจความผิดถูกชั่วดีแล้วไซร้ ไม่ว่าจะโตมาแบบไหน ระบอบอะไร เค้าย่อมมองออกว่า ผู้นำที่ดีเป็นอย่างไร ความดี ความชั่วต่างกันตรงไหน

สมัยที่เรียนชั้นมัธยม มีอาจารย์สอนวิชาภาษาไทยท่านหนึ่งซึ่งมีอายุมากแล้ว ท่านชอบเล่าเรื่องราวสมัยอดีตตามลักษณะของคนสูงวัย ท่านเล่าให้ฟังถึงครั้งที่ท่านเพิ่งบรรจุ โดยไปบรรจุที่อ.พระแสง จ.สุราษฎร์ธานี ซึ่งขณะนั้นยังเป็นพื้นที่สีแดงอยู่ ท่านเล่าให้ฟังถึงความยากลำบากในการสอนหนังสือ คือท่านต้องไปทำความเข้าใจให้คนในพื้นที่ยินยอมส่งบุตรหลานมาเรียน(ส่วนหนึ่งเพราะกลัวคอมมิวนิสต์ ส่วนหนึ่งเพื่อความปลอดภัยจากลูกหลง) ท่านต้องเสี่ยงต่อการถูกคุกคามของคอมมิวนิสต์ บางวันต้องวิ่งหลบลูกกระสุน บางวันต้องปั่นจักรยานหลบหลุมระเบิด ท่านเล่าไปก็หัวเราะไปอย่างครื้นเครง เราก็นั่งฟังอย่างสนุกสนาน มีเพื่อนถามท่านว่า ในเมื่อเสี่ยงขนาดนั้นทำไมไม่ย้ายไปสอนในที่ปลอดภัย ท่านก็เล่าว่า "จะไปจากที่นี่ได้อย่างไร ในเมื่อพระเจ้าอยู่หัวทรงฝากความหวังไว้กับพวกครูและเหล่าข้าราชการ ให้ช่วยกันดูแลที่นี่แทนพระองค์ ถึงแม้ว่าที่นี่ยังมีความรุนแรงครูก็จะอยู่ และหากครูต้องตายที่นี่ นับว่าเป็นบุญของชีวิตแล้ว ที่ได้ตายในแผ่นดินที่พระเจ้าอยู่หัวเคยเสด็จ" จากวันนั้นจนถึงวันนี้ยังจำแววตา ณ ขณะนั้นของครูได้ขึ้นใจ แววตาที่มีความสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ แววตาแห่งความจงรักภักดี แววตาที่มีน้ำตาคลอหน่วย เราจำได้ไม่ลืมเลยจริงๆ

ขอเล่าในมุมมองของคนต่างชาติ

สามีเป็นชาวบรูไนโดยกำเนิดเลยค่ะ (ไม่ได้มาจากการเปลี่ยนสัญชาติ) เค้ารักสุลต่านอย่างเต็มเปี่ยม เหมือนกับที่คนไทยรักในหลวงเลยค่ะ เรายอมรับว่าเราสงสัย ขนาดพระราชาของเราอยู่อย่างสมถะ ยังมีคนจิกกัด ด่าว่าท่าน ทำไมประชาชนของเค้าถึงยอมรับที่สุลต่านมีเครื่องบินส่วนตัว และมีรถที่ออกแบบเอง ประชาชนไม่รู้สึกว่าพระองค์มีชนชั้นต่างกับประชาชนเกินไปเหรอ

เค้าบอกว่า นั่นคือสิ่งที่พระองค์สมควรจะได้รับ เพราะว่าที่คือดินแดนของพระองค์ (แต่จากการที่คุยกันหลายๆครั้ง ทำให้ทราบว่าการที่ประเทศสงบ ประชาชนมีกิน มีใข้ ไม่ลำบาก สิ่งเหล่านี้คือสิ่งสำคัญ) เค้าบอกอีกว่าสังเกตง่ายๆว่าประชาชนที่นี่ผูกพันกับสุลต่านแค่ไหน ให้ดูเวลาที่ขับรถสวนกับสุลต่าน แล้วทุกคนพร้อมใจกันลดกระจก โบกมือทักทายท่าน และท่านก็จะลดกระจกโบกมือทักทายตอบเช่นกัน

เวลาเราเล่าให้เค้าฟังว่า ที่ประเทศไทย มีคนไม่รักในหลวงด้วยแหละ มีคนโจมตีราชวงศ์สารพัด เค้าจะไม่เข้าใจว่าคนเหล่านั้นทำไปทำไม ยอมรับว่าหลายครั้งที่สามีตอบ เราได้แต่สะอึก แต่จะขอเล่าเฉพาะที่จำได้ติดหู

"คนที่เธอเล่ามา พวกนั้นไม่ได้เรียนหนังสือเหรอ ขนาดผมเรียนหนังสือในประเทศบรูไนยังรู้เลยว่ากษัตริย์ไทย ทำอะไรให้ประเทศไทยบ้าง ผมรู้ด้วยนะว่า ในสมัยที่มีการล่าอณานิคม มีไทยเหรอรอดเพียงชาติเดียวในอาเซียน ที่ไม่ตกเป็นเมืองขึ้น (เค้าพูดถึงตรงนี้เราน้ำตาไหลเลย) ผมรู้ว่ากษัตริย์ของไทย รักประเทศไทย ไม่ต่างกับที่สุลต่านของเรารักบรูไนหรอก"

สามีนี่แหละค่ะ ที่เป็นคนถามว่า ประเทศไทยไม่อยากกลับไปปกครองแบบสมบูรณาญาสิทธิราชจริงๆเหรอ

ผมเป็นคนใจแข็งมาก ปากแตกเลือดไหลก็กลืนเลือด
แต่ทำไมผมอ่านคห.นี้ของคุณ Evey ผมน้ำตาจะไหล...
จุกในอกบอกไม่ถูก

เรื่องราวต่างๆในกระทู้นี้ ดูจะย้อนเวลาไป-มา จากปัจจุบัน-อดีต-ปัจจุบัน-อดีต แต่ก็ดีไปอีกแบบค่ะ เหมือนเพื่อนคุยกัน ใครนึกเรื่องอะไรได้ ก็เล่าสู่กันฟัง....ชอบค่ะ

คุณ NongGrace กำลังสนใจเรื่องพระเจ้าตาก แต่จะขอแทรกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับในหลวงรัชกาลปัจจุบันที่เคยได้รู้มาซะหน่อยนะคะ ...ไม่รู้ว่ามีใครเคยทราบมาก่อนรึเปล่า

เรื่องนี้มาจากงานเขียนของ ว.ณ.ประมวญมารค หรือพระองค์เจ้าหญิงวิภาวดีรังสิต ชื่อ" เล่าเรื่องเมืองพระแสง" เรื่องราวมีว่า....เมื่อประมาณปี พ.ศ. 2509 ในหลวงทรงเล่าพระราชทานพระองค์หญิงว่า มีข้าราชการอนามัยชั้นตรีผู้หนึ่งถูกส่งไปประจำสถานีอนามัยชั้น2 ที่อ.พระแสง จ.สุราษฎร์ธานี ซึ่งพอไปถึงก็หมดกำลังใจที่จะทำงาน อยากจะลาออกจากราชการเสียให้รู้แล้วรู้รอด เพราะนอกจากไม่มีที่อยู่อาศัยถึงกับต้องพาลูก-เมียไปเช่าห้องแถวกลางตลาดแล้ว ในสถานีอนามัยยังแทบไม่มียาหรือเครื่องมือ เครื่องใช้อะไรที่จะให้บริการคนไข้ได้เลย ทั้งๆที่สถานีอนามัยแห่งนี้เป็น สถานีอนามัยแห่งเดียวที่มีอยู่ในตัวอำเภอ ขนาดตัวอำเภอเองก็ยังติดต่อกับจังหวัดหรืออำเภออื่นๆได้ยาก เพราะไมีมีถนนไปถึง ไม่มีทางรถไฟ ทางเดียวที่จะไปไก้คือทางแม่น้ำซึ่งก็ต้องใช้เวลหลายชั่วโมง ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ในจังหวัดจึงไม่เคยไป อ.พระแสง ถึงกับพูดกันเล่นๆว่า" ไปเวียดนามดีกว่าไปพระแสง"

เมื่อความทุรกันดารของ อ.พระแสงทราบถึงพระกรรณโดยบังเอิญ รวมทั้งข้อขัดข้องของข้าราชการชั้นผู้น้อยผู้หนึ่งซึ่งมีความตั้งใจดีอยากจะทำงานตามหน้าที่แต่ก็หมดปัญญาสิ้นวิธี ก็ทรงสนพระราชหฤทัยเป็นอย่างยิ่งทรงปรารถนาที่จะช่วยให้เขาได้ทำงานตามความตั้งใจให้ลุล่วงไปให้ได้ จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าให้ข้าราชการผู้นั้นมาเข้าเฝ้าและพระราชทานเงินช่วยเหลือจำนวน 20000 บาท โดยโปรดเกล้าฯให้ซื้อจักรยานยนต์ 1 คัน ซื้อเวชภัณฑ์และยา และยังพระราชทานเงินสดจำนวนหนึ่งสำหรับไว้ใช้จ่ายในการเดินทางไปตามตำบลต่างๆเพื่อช่วยเหลือบำบัดโรคแก่ราษฎร หลังจากนั้นก็มิได้ทรงทอดทิ้ง ทรงติดตามการทำงานและความเป็นอยู่ของราษฎรมาโดยตลอด ต่อมายังทรงพระราชทานเงินเพื่อจัดตั้ง "มูลนิธิพัฒนาอนามัยจังหวัดสุราษฎร์ธานี " เพื่อช่วยเหลือเจ้าพนักงานอนามัยในการปฏิบัติงาน หลังจากนั้นก็เริ่มมีหน่วยแพทย์เคลื่อนที่ไปให้บริการ และมีการตัดถนนเข้าสู่ตัวอำเภอ

อีก2 ปีต่อมา ในหลวงก็ทรงเสด็จเยี่ยม อ.พระแสง ทำความปลื้มปิติอย่างหาที่สุดมิได้แก่ชาว อ.พระแสง คืนก่อนเสด็จฝนตกตลอดคืนจนเช้าก็ยังไม่หาย แต่ก่อนเวลาเสด็จเพียงชั่วโมงเดียวท้องฟ้าก็โปร่ง ฝนหยุดตก แต่พื้นแฉะเป็นโคลนตมไปหมด ราษฎรต้องช่วยกันขนไม้กระดานที่กรมอนามัยซื้อมากองไว้สำหรับทำฝาเรือนให้บ้านพักเจ้าหน้าที่สถานีอนามัยเป็นแผ่นๆมาต่อกันเป็นทางเดินยาวสำหรับให้ทรงพระราชดำเนินจาก เฮลิคอปเตอร์ไปยังสถานีอนามัย หลังจากนั้นก็ทรงเสด็จพระราชดำเนินอีกครั้งเพื่อพระราชทานรถบุลโดเซอร์ เพื่อใช้ทำถนนให้ชาวอ.พระแสง

เรื่องที่เอามาเล่านี้อาจจะฟังดูเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่จับใจตัวคนเล่าเอง ตรงที่... แม้ว่าความทุกข์ยากลำบากของราษฎรจะเล็กน้อยในสายตาของรัฐบาลหรือนักการเมืองแค่ไหน หรือสถานที่นั้นจะอยู่ห่างไกลจากสายพระเนตรเพียงไร ก้ไม่เคยทรงลืมราษฎรของพระองค์ทุกๆคน ไม่เคยมีใครสำคัญมาก หรือน้อยไปกว่ากัน ทุกคนคือพสกนิกรของพระองค์ทั้งสิ้น ทรงทำทุกสิ่งเพื่อ " ประโยชน์สุขแห่งมหาชนชาวสยาม " โดยแท้ .......

ตอบคุณกอป

ขนาดตั้งกระทู้ถึงความสำคัญ ยังมีคนไม่เห็นด้วยเลย
นี่อาจจะเป็นการนับถอยหลังได้ละกระมัง

ผมไม่เห็นด้วยกับสารคดีที่เทิดพระเกียรติซ้ำซาก โดยไม่มีประเด็นที่คนฟังจะนำไปใช้ได้จริง
ความสำคัญชองสถาบันมีมากอย่างที่คุณยกตัวอย่าง
แต่คนเขียนตำรา เป็นคนประเภทที่ขายวิญญานได้ เราจึงไม่ต้องหวังความก้าวหน้า

ประวัติศาสตร์ต้องเขียนอย่างมีพลัง
เมื่อจิตร กล้าตำหนิศักดินา สมศักดิ์กล้าละเมิดสถาบัน
เราก็ต้องกล้าเขียนโต้แย้ง

จิตรเขียนหนังสือในวันที่ลัทธิคอมมิวนิสต์กำลังเบ่งบาน เขาก็เลยตาบอดด้วยความลุ่มหลง
วันนี้ คอมมิวนิสต์ได้พิสูจน์ตัวเองแล้วว่า เป็นแนวคิดที่นำไปสู่ความล่มจม
(ผมเชื่อว่า อีกไม่เกินยี่สิบปี จีนจะไม่เป็นคอมมิวนิสต์ คือต้องยกเลิกระบบพรรคเดียวแน่นอน)

แต่ก็ยังไม่มีคนเอาความคิดที่งี่เง่าของจิตรมาชำแหละ
ยังอวยกันอยู่นั่นแหละ

เป็นอันว่า เทิดพระเกียรติก็ถูกค้าน ชำแหละกระแสคอมก็ไม่ทำ
ก็รอวันที่ระบอบทักษิณจะกลืนประเทศละกัน

ผมขอแสดงความคิดเห็นครับ
สารคดีเทิดพระเกียรติถ้ามองในมุมของ "การนำเสนอ" ผมว่าไม่ซ้ำซาก ยกเว้นเนื้อหาที่นำเสนอมันมีเนื้อหาที่ไม่ค่อยเข้ากับคนในเมือง
ส่วนใหญ่เป็นการนำเสนอพวกการเกษตรเป็นส่วนมาก ผมว่าน่าจะเพิ่มพวกสารคดีที่เกี่ยวกับในเมืองมากกว่านี้
เช่น สะพานพระราม 8-9 วงแหวนอุตสาหกรรม หรือศูนย์การแพทย์ เป็นต้น
สมมุติว่า พ่อกับลูกดูสารคดีนี้กัน ลูกถามพ่อว่า "สะพานนี้เราเคยขึ้นมาแล้วนี่ครับพ่อ?"
"ใช่แล้วลูก นี่เป็นโครงการของในหลวง ถ้าเราไม่มีสะพานนี้ แถวนั้นรถจะติดมากจนกลับบ้านดึกดื่นโดยทีเดียว..." เป็นต้น
ผมว่าแบบนี้เป็นการเรียนรู้และสร้างความสัมพันธ์ภายในครอบครัวได้อย่างดีที่เดียว...

ส่วนเรื่องคอมมิวนิสต์ ผมว่ามันเป็นลัทธิที่เพ้อฝันสำหรับในยุคปัจจุบันนี้จริงๆ นั่นแหละ
ยกเว้นมันจะเกิดขึ้นต่อเมื่อทรัพยากรธรรมชาติในโลกเหลือน้อยมาก
จำนวนประชากรล้นโลกจนไม่เพียงพอในการผลิตผลการเกษตร...แต่ผมว่าอีกนาน อย่างน้อยก็ไม่ใช่รุ่นผมแหละ

ส่วนเรื่องคุณทักษิณ ผมว่ายุคนี้เริ่มเสื่อมความนิยมแล้ว... ไม่มีทางกลับมารุ่งเรืองได้ครับ
เพราะปัจจุบันมีโครงการต่างๆ ของรัฐบาลนี้มีสโลแกนคือ "ทักษิณคิด เพื่อไทยทำ..."
ผมว่าต่อให้คุณทักษิณมาบริหารเองโดยไม่ต้องใช้หุ่นเชิด ผมว่าผลลัพธ์ก็ไม่ต่างกันหรอกครับ
สำหรับผม ผมไม่เชื่อว่าระบอบทักษิณจะกลับมายิ่งใหญ่ครับ

อ่านแล้ว-ดูแล้ว-ฟังแล้ว-คิดตามแล้ว ขนลุก-ขนลุก จริงจริงครับ คุณ amplepoor

กระทู้นี้ของ amplepoor เยี่ยมมากครับ...

ความรัก-ความศรัทธา ของ คนไทย ที่มีต่อ สถาบันพระมหากษัตริย์นั้น

ตะนิ่นตาญี มั่นใจว่าไม่ด้อยกว่า ใคร ประเทศใดใดในโลกนี้...

ความรัก-ความศรัทธา ที่ คนไทย มีต่อ ในหลวง ไม่ใช่ เพราะ ความงมงาย ไม่ใช่ เพราะ ความด้อยในปัญญา

หากแต่เป็นเพราะ พระราชจริยาวัตร อันงดงามของ เจ้าฟ้า-เจ้าแผ่นดิน ทุกพระองค์

เรารัก-เราศรัทธา พระองค์ ด้วย จิต และวิญญาณ แห่งความเป็น ไทย

ขอบพระคุณ คุณ amplepoor มากครับ สำหรับ กระทู้นี้

ตะนิ่นตาญี

วันพฤหัสบดีที่ ๒๖ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๕

เวลา ๖.๕๗ นาฬิกา

หมายเหตุ กระทู้ ปลาร้า กระทู้ที่ชี้ให้เห็นถึง การสร้างความแตกแยก ยังปักหมุดได้

กระทู้ดี-ดี ที่ทำให้คนไทยสามัคคีกัน ก็น่าที่จะ ปักหมุด ด้วย

หากเป็นไปได้ ขอความกรุณา ผู้ที่มีหน้าที่-ผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้อง ปักหมุดกระทู้นี้

กระทู้ดีดี ของ คุณ amplepoor ด้วย ก็จักขอบพระคุณยิ่ง

ตะนิ่นตาญี

รู้จักศรราม ก็ตอนเล่นเป็นขุนรามในเรื่อง สายโลหิต นี่แหละ

เดี๋ยวนี้ละครอิงประวัติศาสตร์ดีๆหาดูไม่ได้แล้ว มีแต่ละครตบตีแย่งผัวกัน

ที่จริงชื่อกระทู้ออกจะเน้นว่าเกี่ยวกับประเทศอื่น
ผมจึงทิ้งท้ายว่า ไทยต้องไม่แพ้ประเทศเหล่านั้น
ในการสำนึกถึงความสำคัญของสถาบัน

เมื่อปี 1977 วงพั้งค์เซ๊กส์พิสตั้ล ทำเพลง โนฟิวเจอร์ออกมา
แล้วก็เปลื่ยนชื่อเป็นกอดเซฟเดอะควีนแทน

เพลงดังมาก ขึ้นถึงอันดับหนึ่งด้วยซ้ำ แต่ BBC แบนให้ได้แค่ที่ 2
เนื้อหาก็ด่าสถาบันนั่นแหละ
ข้อเท็จจริงก็คือ ควีนครองราชย์ต่อมาอีก 25 ปี แต่วงพั้งค์นั่น เจ๊งไปแล้ว
ทุกวันนี้ เพลงนี้ฟังกันในกลุ่มเล็กๆ ยิ่งนานก็ยิ่งหาคนฟังได้น้อยลงทุกที
แต่พิธีแต่งงานของเจ้าชายปีก่อน คนดูถ่ายทอดเป็นหลายร้อยล้าน เห่อกันปีนึงเต็มๆ

ของอย่างนี้ เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์

ในปี 1977 วัยรุ่นมันคิดว่าควีนเป็นตัวถ่วงประเทศ
ปี 2012 วัยรุ่นถามว่า เซ็กส์พิสตัล คืออะไร....ฮา

เพราะเขารู้ว่า ที่เขามีวันนี้ได้ เพราะเหตุใด
ประเทศไทยต้องไม่แพ้เขาในเรื่องนี้

คุณ amplepoor เห็นอย่างไรกับการเรียนการสอนประวัติศาสตร์ไทยในทุกวันนี้ครับ

มีกี่คนที่รู้วว่าสมัยรัชกาลที่ ๑ นั้นรบกับพม่าแทบจะตลอดรัชกาล

มีกี่คนที่รู้จัก กรมพระราชวังบวรมหาสุรสิงหนาท( สำหรับผม ท่านเป็นวีรบุรุษไม่ต่างจากสมเด็จพระนเรศวรเลย )

มีกี่คนที่ทราบว่า สายพระเนตรอันยาวไกลของรัชกาลที่ ๔ ทำให้ไทยรอดพ้นจากการเป็นเมืองขึ้นของพวกตะวันตก

มีกี่คนที่ทราบว่า ภารกิจอันหนักอึ้งของรัชกาลที่ ๕ คือการนำพาประเทศให้รอดพ้นจากจักรวรรดิ์นิยม ไม่ใช่การเลิกทาสอย่างที่สอนๆกัน

เรื่องพวกนี้ผมหาอ่านเองตามเน็ท โดยเฉพาะสงครามเก้าทัพ แทบไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามันหนักหนาขนาดไหน ทำไมเราไม่สอนกันจริงๆจรังๆ เราจะได้ภูมิใจ และได้รู้คุณของบรรพบุรุษ ไม่ใช่มาพูดหมาๆ ตามแบบสมศักดิ์ เจียม อย่างทุกวันนี้

ใครจำช่อง 3 ยุคก่อนจะกลายพันธุ์ได้บ้างครับ?

ยุคหนึ่งเราได้ดูละครยิ่งใหญ่จากช่อง 3 ที่เกี่ยวกับการรักชาติมากมาย
สายโลหิต
สงครามเก้าทัพ
คนดีศรีอยุธยา
ขุนศึก

ผมจำได้ พี่นกฉัตรชัยสมัยนั้นได้เล่นเป็นกรมพระราชวังบวรมหาสุรสิงหนาท
ทำให้ผมรู้จักพระองค์ท่านจากบทที่พี่นกเล่น
ผมก็บอกพ่อ อยากอ่านเรื่องราวของพระองค์เพิ่ม พ่อผมก็จะพาไปแหล่งหนังสือเก่าแถววังบูรพาบ้าง พ่อไปหาแถวคลองถม สะพานพุทธมาให้บ้าง
เป็นหนังสือที่กระจัดกระจาย ต้องหาซื้อหลายที่กว่าจะได้วีรบุรุษกู้ชาติครบ

วันปีใหม่ ผมจำได้ว่าได้ของขวัญจากพ่อเป็นหนังสือปกแข็งสีส้มเล่มหนาปึกประมาณเอ็นไซโคลพิเดียฉบับย่อม
ชือ "ตากสินมหาราช"
ผมได้รู้จักความจงรักภักดีของพระยาพิชัยดาบหัก ได้รู้จักกลยุทธ"ทุบหม้อข้าวตีเมืองจันทร์" ตั้งแต่ผม 9 ขวบ

พ่อยังทำให้ผมรู้จักความเสียสละอย่างยิ่งของพันท้ายนรสิงห์ พ่อเล่าเรื่องแล้วตบท้ายด้วยการร้องเพลง"น้ำตาแสงไต้"ให้ฟังก่อนนอน

เรื่องความยากลำบากมานะอดทนอดกลั้นของสมเด็จพระนเรศวร ผมฟังมาพร้อมกับพระเอกาทศรถ"พระองค์ขาว"
ในใจเด็กอย่างผมรู้สึกว่าพระองค์ขาว "เท่จัง"
สู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่กับพี่ชาย ไม่เคยแยกจากกัน แต่คนกลับนึกถึงท่านน้อยกว่าพระนเรศวร

เรื่องราววีรบุรุษกู้ชาติไทยเหล่านี้ผมไม่ได้เรียนรู้จากตำราเรียนเลยครับ ผมรู้มาก่อนจากการที่พ่อปลูกฝังแท้ๆ

ผมจำได้ว่าที่หิ้งพระของพ่อ ปกติพ่อจะมีตู้ไม้ที่เป็นแบบญี่ปุ่น มีลูกประคำด้วยเวลาพ่อสวดมนต์
พ่อจะวางกรอบรูปคำสั่งสอนของสเด็จพ่อกรมหลวงชุมพรไว้ที่หิ้งด้วย
"กูกรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์"
ผู้เป็นโอรสของพระปิยะมหาราช ขอประกาศให้พวก* *รับรู้ไว้ว่า
แผ่นดินสยามนี้ บรรพบุรุษได้เอาเลือด เอาเนื้อ เอาชีวิตเข้าแลกไว้
ไอ้อีมันผู้ใด คิดบังอาจทำลายแผ่นดิน ทำลายชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์
ฤๅ กระทำการทุจริตก่อให้เกิดความเดือดร้อนต่อส่วนรวม
จงหยุดการกระทำนั้นเสียโดยเร็ว
ก่อนที่กูจะสั่งทหารผลาญสิ้นทั้งโคตร
ให้หมดเสนียดของแผ่นดินสยามอันเป็นที่รักของกู

ตราบใดที่คำว่า "อาภากร" ยังยืนหยัดอยู่ในโลก
กูจะรักษาผืนแผ่นดินสยามของกู
ลูกหลานทั้งหลาย แผ่นดินใดให้เรากำเนิดมา
แผ่นดินใดให้ที่ซุกหัวนอน ให้ความร่มเย็นเป็นสุข
มิให้อนาทรร้อนใจ จงซื่อสัตย์ต่อแผ่นดินนั้น"


ดังนั้น ผมจึงเชื่อพลังการสั่งสอนอบรมของพ่อแม่
พ่อแม่ต้องเป็นคนสั่งสอนอบรมลูกความรู้ว่าชาติเรานั้นสร้างขึ้นและรักษาไว้ได้อย่างไร
ก่อนที่จะผลักภาระไปให้โรงเรียน

ด้วยเหตุนี้เวลาผมเจอเด็กอย่างก้านธูป หรืออย่างอภิชาติ
ผมจะสงสัยเลยว่า...เป็นเพราะพ่อแม่ไม่เคยอบรม หรือที่แย่กว่านั้น..พ่อแม่อบรมด้วยลัทธิอื่น

ไม่เกี่ยวกับโรงเรียนเลยครับ