Lelouch Vi Britannia

ฉันขอถามเธอนะ เธออยากทำงานการเมืองเพื่ออะไร อำนาจ? ชื่อเสียง? เงินทอง? เธออยากจะช่วยเหลือผู้คนหรืออยากจะให้ผู้คนก้มหัวให้กับเธอกันแน่ ขอให้เธอตอบคำถามนี้กับตัวเองให้ได้ อำนาจที่เธออยากได้นี้ หากมันนำมาซึ่งความวิบัติต่อความดีและผู้อื่น เธอยังจะอยากได้มันอยู่อีกหรือไม่ หากเธอหวังที่จะเห็นผู้คนเป็นสุขแล้วหละก็ อำนาจใดที่ไม่นำด้วยความดีขอเธออย่าพึงยินดี อำนาจใดหากนำด้วยความดีแล้วแม้นจะเป็นอำนาจอันน้อยนิดขอเธอจงยินดีด้วยอำนาจนั้น

ผมสามารถตอบได้อย่างเต็มปากเลยครับว่าเพื่อไม่ให้ชาติล้มครืนลงมา แม้จะล้มลงมาแต่ก็ขอแค่ว่า ความสามารถที่ผมมีจะช่วยฟื้นฟูประเทศนี้ได้ ก็แค่นั้นเองครับไม่ได้หวังยินดีอะไรกับมันมากนัก แม้จะเริ่มแค่ตำแหน่งชั้นผู้น้อยผมก็ยอม ชีวิตนี้ผมเองก็อยากทำให้มันมีค่า ดีกว่าเราไม่ได้ทำอะไรเลย แม้รู้ว่าทำได้แต่ไม่ทำ้

ถ้าจะเอาแต่เนื้อก็ขอให้ดูที่ส่วนสีน้ำเงินอย่างเดียวพอนะครับ ส่วนใครจะฟังผมบ่นเป็นกระทู้สุดท้ายก็ไม่เป็นไร
.
.
.
ทุกท่านในนี้ส่วนใหญ่อาจทราบดีว่าผมเป็นเพียงเด็กเนิร์ดธรรมดาซึ่งสนใจเรื่องของผู้ใหญ๋เป็นพิเศษ แน่นอนสาเหตุที่ทำไมผมถึงมีความสนใจอันผิดแปลกจากคนทั่วไป ก็เพราะผมนั้นอยากที่จะได้เข้ามาทำงานการเมือง ซึ่งเป็นเรื่องที่ถนัดที่สุดของผม แม้ทุกอย่างมันอาจจะเป็นแค่เรื่องเพ้อฝัน แต่ผมก็เชื่ออย่างนึงว่า ทุกสิ่งทุกอย่างจะยังไม่เห็นผลหากยังไม่ได้กระทำลงไป ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ ก็ขอแค่ทำลงไปก่อน แน่นอนมันก็ยังดีกว่ามาเสียใจภายหลังทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรเลย มันอาจจะเป็นความดื้อรั้นของผมเอง ยอมรับว่าผมเองก็ไม่ได้เพิ่งศึกษาแบบเอามันเสียกระไร เมื่อย้อนไปแล้วทุกอย่างนั้นมันเริ่มต้นขึ้นเมื่อตอน 19 กันยา 49 ในขณะนั้นผมเป็นเพียงเด็กแปดขวบที่มองโลกในแง่ร้าย ขี้อาย ไม่รู้จักซึ่งสังคม สงวนท่าทีตลอดเวลา ทำให้ดูเหมือนว่าผมเป็นคนขี้เก๊กซึ่งจริงๆแล้วมันไม่ใช่ มีสิ่งนึงที่มันแปรเปลี่ยนความคิดผมได้ คือการได้เปิดปากพูด ซึ่งการพูดมันก็ไม่ใช่สิ่งเลวร้ายอะไร ผมจึงได้ทำในสิ่งที่คิดว่าถูกต้อง แม้จะยังกลัวว่า จะโดนด่าโดนชม ถูกซุบซิบนินทา และผมก็ไม่เสียใจเลยจริงๆ ที่ยอมเปิดปากพูดออกมา ยอมรับตัวเองว่าตัวเองเป็นคนแบบนี้ ซึ่งย่อมทำให้หลายๆอย่างรอบๆตัวผม เปิดกว้างขึ้น มันทำให้ผมได้อ่านความคิด ความเห็นคนอื่นแบบตั้งแง่ ผมเองคนนึงที่มีความอยากรู้อยากเห็นสูง ทำไมคนๆนั้นถึงทำอย่างนี้ ทำไมถึงมีการรังเกียจ ทำไมถึงเศร้า ทำไมถึงสนุกบลาๆๆๆ ในหัวเต็มไปด้วยคำถามเพราะก่อนหน้านั้นผมมันเป็นคนขี้อาย จะถามอะไรต่อมิอะไรก็ไม่กล้าซึ่งมันทำให้ผมเรียนรู้ถึงชีวิตมนุษย์นอกจากตัวเองและครอบครัว แล้ววันนั้นมันก็เริ่มต้นขึ้น ผมตื่นมาพร้อมกับอาการตกใจบนนาฬิกาซึ่งเวลานั้นผมควรจะอยู่ที่โรงเรียนแล้ว พอเดินออกจากเตียงเพื่อไปดูทีวีผมเห็นพ่อกับแม่กำลังดูทีวี แน่นอนตอนนั้นเองคือคำประกาศของคมช. ซึ่งหนังสือพิมพ์ฺบนพื้นเขียนชัดเจนเลยว่า ปฏิวัติ (ตอนนั้นผมยังงงเลยว่าไอ้คำว่าปฏิวัตนี้ิมันคืออะไรแน่ ก็ได้ท่านพ่อนี่แหละชี้แจงให้กระจ่างว่าจริงแล้วความเป็นมามันคืออะไร) พอผมถามพ่อว่า ทำไมวันนี้ไม่ไปทำงาน แล้วไม่ปลุกหนูไปโรงเรียนหรือ ทั้งๆที่ก็ไม่ใช่วันหยุึด มันเป็นวันอังคารซึ่งผมจำได้แม่นก็เพราะว่า โรงเรียนมีชั่วโมงว่ายน้ำ ความรู้สึกแรกเริ่มเลยคือ เหมือนกับตัวผมเองได้ตายไปแล้วเพราะทุกๆอย่างที่เกี่ยวดองกับเราถูกปิดกั้นหมด ออกมาร้านค้า ก็พร้อมใจกันปิดพรึบ ความรู้สึกที่ว่าไม่มีอะไรทำจริงๆนั้นมันเป็นอย่างงี้นี่เอง เืมื่อผ่านวันนั้นมา ผมก็เริ่มมองการเมืองในเชิงลึกมากขึ้นโดยตามความคิดอ่านของพ่อ ไม่ว่าใครจะทำอะไร ผมจะถามพ่อท่านตลอดว่า ทำไมเขาถึงทำ ทำไปได้อะไร ซึ่งมันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเลย ผมมองคนที่ชื่อว่าทักษิณ เป็นคนที่มีอิทธิพลมาก ถึงขนาดทุกๆอย่างเกิดขึ้นได้เพียงเพราะคนๆเดียว และก็เพราะคนๆนี้ที่ทำให้ผมได้อ่านรัฐธรรมนูญครั้งแรก ก่อนลงประชามติ ถ้าทุกคนจำได้ เล่มสีเหลืองๆที่ผ่านการเห็นชอบนั่นหล่ะมันคงเป็นจุดเริ่มต้นจริงๆ แม้บางอย่างหรือหลายๆอย่างของหนังสือทั้งเล่มจะมีสิ่งที่ผมไม่เข้าใจอยู่บ้าง แต่มันก็เป็นจุดเริ่มต้นของความคิดอันเป็นเหตุเป็นผลของผมในบางครั้งเป็นลางๆแล้วละนะ ผมเริ่มเข้าใจว่า บางสิ่งที่เรากลัวและไม่กล้าทำนั้นมันสามารถทำได้ โดยไม่ต้องมีอะไรให้ต้องวิตก เพราะกฎถูกกำหนดจากตรงนั้น นั่นคือสิ่งที่พ่อผมได้บอกไว้ การศึกษาต่อมาคือการดูสมุดพก จริงๆครับ มันเริ่มด้วยสมุดพกเมื่อตอนจบ ป.4 เพียงเล่มเดียวในด้านหลังนั้นจะมีวงกลมที่แสดงวิสัยทัศน์อยู่ผมเริ่มศึกษาสังคมจากเพียงแค่จุดเล็กตรงนั้นเพียงแค่นั้นจริงๆ จุดเริ่มต้นคือตัวเอง ซึ่งเป็นวงกลมที่เล็กที่สุด ต่อมาก็คือบ้านหลังจากนั้นก็เป็นโรงเรียน โรงเรียนเป็นชุมชน ชุมชุนเป็นสังคม สังคมเป็นประเทศ ประเทศเป็นโลกซึ่งเป็นวงกลมที่อยู่นอกสุดแต่ใหญ่ที่สุดผมมองว่าทำไมเราเองยังอยู่ที่ตรงนี้เองน้า... ซึ่งแนวคิดตรงนี้ทำให้ผมเคยบอกกับพ่ออย่างนึงว่า อยากออกไปข้างนอก ไปดูโลกกว้าง จนบางครั้งผมเคยคิดว่า อยากจะเที่ยวรอบโลกให้ได้ซักรอบ ซึ่งมันทำไม่ได้่ แต่ใจจริงก็ยังหวังอย่างงั้นอยู่
แต่เมื่อเริ่มโตขึ้นผมมองว่าบางสิ่งที่อยากรู้ บางสิ่งที่อยากเห็น มันไม่เป็นความสุขอีกต่อไป แรกๆก็ทำใจไม่ได้อยู่หรอก แต่เวลามันผ่านเลยไป ทำให้ชาชินไปเอง แม้วันนี้ผมจะยอมรับได้ แต่ก็ไม่ได้ตอบรับโดยดุษฎี หากเรารับไม่ได้ก็มีเพียง 2 วิธี คือ หลีกหนี กับ เปลี่ยนแปลงมัน ซึ่งผมยึดเอาเป็นบรรทัดฐาน ในการแสวงหาความรู้ตอนนี้ สิ่งที่เราทำได้ สิ่งที่เราอยากทำ สิ่งที่เราปราถนา สิ่งที่เราภาวนาและคิดถึง หากสิ่งเหล่านี้มีความเกี่ยวดองกันในเรื่องเดียวละก็ ผมก็จะทำ พร่ามมามากละ
แม้รู้ว่าเพียงลำพังนั้นไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ ผมถึงใฝ่หาใครซักคน ใครซักคนที่เติมเต็มคำภาวนา ใครซักคนที่เติมเต็มความปราถนา หากว่าผมจะขอเพียงสิ่งเดียว เส้นทาง มันคงเป็นสิ่งสุดท้ายที่อาจได้จากบอร์ดนี้ เพราะอีก 7ปีข้างหน้า ผมไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเห็นอีกหรือเปล่า สำหรับผู้ที่มีความเกี่ยวข้องกับพรรคการเมืองทั้งหลาย จริงๆแล้วก็คงเป็นพรรคเดียว พรรคนี้ที่บอร์ดเราเอาใจช่วย พูดตรงๆแล้ว ผมอาจจะขอแค่คุณผึ้งน้อยคนเดียวก็ได้ เอาเหอะ เส้นทางสู่วงการเมืองนี้ จริงๆแล้วผมอยากถามหาประตูขึ้นเวทีหน่อยน่ะครับ พอจะมีบ้างไหม ถึงจะรู้ว่าเข้ายาก แต่ประตูไหนก็ได้ ผมเข้าได้ทุกวิธีอยู่แล้ว แต่ขอไอ้ที่มันง่ายที่สุดก็พอ เพราะผมเองก็ไม่ได้มีเส้นสายอะไรกะเค้ามากนัก ครอบครัวผมมีแต่เส้นสายฝั่งศัตรูคือ รองฯเป็ด ณ บางบอน คนเดียวถึงฝากได้ก็ไม่ได้ดีใจอะไรเลยกับคนฝั่งนี้ ยังไงก็ ขอความกรุณาด้วยครับ ถ้าพูดสาธารณะไม่ได้่ก็ PM มาเหอะ เพราะเมื่อได้ข้อสรุปเมื่อไหร่ ผมก็จะจากบอร์ดนี้รวมทั้งสังคมออนไลน์ เพื่อไปศึกษาอย่างเต็มตัว มีเพียงเท่านี้จริงๆ

น่าจะมาลองจัดอีเว้น ในนี้ต่ิอ ถือว่ากระทู้นี้
เปิดเช่าที่สำหรับงานอีเว้น ใครเห็นด้วยบ้าง เหลือกระทู้ที่ 3000 กับกระทู้แรกในปี 2556 เวลา 00.00 น

กระสุนดังครั้งแรก ทักษิณจะมาแล้ว แต่พวกแมงสาป มันไม่ให้เข้าประเทศ

มันปอดจริงๆ

แบบนี้เหรอครับ...

หน้าอย่างกัับปีรันญ่าเลยท่าน

ขอยกตัวอย่างง่ายๆแค่เว็บ วิกิ ก่อนนะ http://th.wikipedia....าภูมิพลอดุลยเดช
ซึ่งการตั้งกระทู้ครั้งนี้ ก็เพราะจากนิสัยเสียที่ชอบฟังหูไว้หูนั่นละ ซึ่งมันนำมาสู่ความโลเล
เพราะด้วยผมเองก็เป็นคนรุ่นใหม่ ซึ่งไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์จริงแต่อย่างใด บางครั้งก็มีการกล่าวหาในทางเสียหายๆ กับสถาับัน โดยวิธีง่ายๆครับ จิตวิทยา ลองไปดูคอลัมพ์บทบาททางการเมืองดูครับ หากมีความจริงมาเสนออย่างไร ก็ช่วยแจงให้กระจ่างด้วยครับ เพราะส่วนใหญ่ประวัติศาสตร์จะบิดเบือนไปทางใดก็ได้ ซึ่งแล้วแต่คนจะเขียน โดยวิธีนี้เป็นการชี้แจงความจริงเพื่อไม่ให้ถูกโน้มน้าวโดยเพจล้มเจ้าครับ
ปล. ถ้าวิเคราะห์ตามความเชื่อของผมแล้วนะ ผมว่ามันมีหลักง่ายๆให้คำลวงกลายเป็นคำพูดจริงอยู่นะ วิธีนี้เพจล้มเจ้าหลายเพจที่นำข้อมูลมาเสนอจักเสมือนการโน้มน้าวโดยใช้คำพูดที่เป็นภาษาบ้านๆชัดๆ แล้วให้ไปดูเหตุการณ์ที่เขียนด้วยภาษาสองแง่สองง่าม เสมือนให้คำพูดก่อนหน้ากลายเป็นความจริงไปในที่สุด ส่วนตัวอย่างให้ไปดูที่ลิงค์นะ ไม่อยากจะเอามาลงให้เสียพระเกรียติ หากไม่มีมูลความจริงแต่อย่างใด และหากไปอ่านดูขอความกรุณาพกสติไปด้วยนะครับ เพราะช่วงแรกผมเข้าไป ออกมาก็เซเหมือนกัน หากไม่หนักแน่นจริงๆ ก็ลำบากครับ

อาจจะจัดกิจกรรมเก็บสบู่รับน้องอยู่ก็ได้

ถึงคนในคุกจะดูเลวร้าย แต่เชื่อเถอะครับ นักโทษส่วนมากมีใจจงรักภักดีต่อในหลวง

ผมว่ามันจะได้นอนขัดรองเท้ามากกว่า

เอ่อ ผมไม่เคยเข้าเรือนจำเลย ก็เลยสงสัยเรื่องนี้มานานแล้ว
สถานที่เช่นนั้นมีธรรมเนียมวัฒนธรรมอะไรเช่นนั้นด้วยหรือครับ?
เช่น รักในหลวงงี้ หรือว่า ไม่ชอบพวกข่มขื่ีนเด็ก ฯลฯ มักจะมีจัดหนัก บราๆๆ เช่นนี้
ขออภัย ผมมองว่าไม่น่าที่จะเป็นไปได้เลยครับ

เมื่อเขากระทำความผิด ติดคุกติดตะราง นั่นหมายถึงเขาได้ทำสิ่งที่ผิด และสิ่งที่ทำด้วยความเห็นแก่ตัว คิดถึงแต่ประโยชน์ของตน
เขาเหล่านั้นจะใส่ใจในเรื่องของผู้อื่นเดือดร้อนแทนผู้อื่นได้หรือ?
ผมค่อนข้างไม่ศรัทธาในความเป็นมนุษย์ของคนในสังคมเท่าไหร่ แต่ศรัทธาในความเป็นเป็นมนุษย์ของบุคคลครับ

แค่สงสัยเท่านั้นครับ
พอดีว่าไม่มีนโยบายไปพิสูจน์ความจริงในคุกด้วยตนเองด้วย
จึงได้เรียนถามมา

ปล. อยากดูภาพไอ้ก่อกรรมเหมือนกันว่า ถ้่าเขาจัดให้แล้วมันจะกล้าบากหน้าไปถวายพระพรหรือเปล่า

จะเรียกได้ว่ายังไงดีล่ะ มันเหมือนกับการรับน้องของโรงเรียนง่ะครับ ยังไงก็ต้องถูกจับมารวมกัน เจอหน้ากันพบปะระหว่างกรงมันก็กลายเป็นสังคมขนาดย่อมอะ
แล้วเวลาคนใหม่ๆมางี้ถ้ามีพวกที่ไม่ชอบหน้าก็.....นะ มันก็เหมือนการแอนตี้จากสังคมอะครับ
คหสต.ล้วนๆนะ เพราะผมไม่เคยเข้าไปข้างในนั้นเลย อยู่ข้างนอกหน้าประตูเวลาพ่อขับรถไปส่งจดหมายสมัยก่อน

ไม่ว่าวันนี้หรือพรุ่งนี้ ใครจะมาทำลาย ให้ข้ามศพพวกเราไปก่อน ก็ยังไม่สาย เมื่อถึงตอนนั้น
พวกมันทั้งหลายจะได้รู้ว่า แผ่นดินนี้เหลือแค่พวกมันไม่กี่ 10 คนเท่านั้น

กบฏอุดร กุตั้งชื่อให้ ถึงยุคกูเมื่อไหร่ เมิงเตรียมรับคำสาปแช่งละกัน ลูกหลานเมิง กูจะแบนให้หมด

ผมว่า ในหลายๆอย่างที่ต้องปรับในหลักสูตรก็มีอยู่เยอะนะครับ
เช่น การยัดเยียดสิ่งที่เด็กไม่ถนัด หรือ ไม่ก่อให้เกิดคุณค่าแก่เด็กๆในอณาคต
ซึ่งตรงนี้ มันอาจจาเป็นมาตั้งแต่สมัยก่อนก็ได้แต่ความต่างตรงที่ว่า สมัยก่อนถ้าเกรดรวมผ่านก็ผ่านขึ้นไปได้แล้ว
แต่พอมาเป็นหน่วยกิตมันเหมือนกับอยากให้เด็กเก่งทุกอย่าง ซึ่งมันไม่ใช่ การฝืนชะตาฟ้าลิขิตแบบนั้นไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเลย
ส่วนตัวผมมองว่า ควรจะเน้นที่ความสามารถของเด็กมากกว่านี้ เด็กเก่งด้านไหน ไม่เก่งด้านไหน ต้องเอามาปรับใช้ให้ได้
เพราะอย่าลืมว่า ทุกคนย่อมแตกต่างกัน ถ้าเก่งเหมือนกันทั้งโลก นั่นไม่ใช่้โลกทีี่มีอณาคตหรอกครับ แล้วก็ไม่ใช่โลกที่สมบูรณ์แบบด้วย
เป็นโลกที่ ขาดบางสิ่งบางอย่างไป ฉะนั้นหลักสูตรมันควรจะมีความยืดหยุ่นมากกว่านี้ เช่น หากไม่เก่งปฏิบัติ ก็สรุปทฤษฎี คนไม่เก่งทฤษฎีก็ให้เน้นปฏิบัติ
ซึ่งสัจธรรมของโลกที่แท้จริงนั้น "ทุกสิ่งทุกอย่าง ย่อมมีเอกภาพและดุลยภาพในคราวเดียวกัน" ซึ่งมันก็ถ่วงดุลกันอยู่ และเมื่อรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำได้หรือไม่ได้สิ่งไหน
ยังไงก็ต้องใฝ่หาใครซักคน เราทำในสิ่งที่เราทำได้ มันจึงเป็นการช่วยเหลือกัน ก่อเกิดให้เป็นสังคมในวัยผู้ใหญ่นั่นเอง ผมว่านี่อาจตอบสนองเป้าหมายการศึกษาได้ดีกว่าปัจจุบันเสียอีก
เพราะบางทีมันยัดเยียดมากเกินไป ครูส่วนใหญ่เริ่มมองข้ามไปเลยว่า การศึกษาภาคบังคับคือการสอนวิชาความรู้แบบเบื้้องต้นเท่านั้น ไม่งั้นโตมาเป็นผู้ใหญ่ก็จะมีแต่คนบอกว่า
ความรู้คืนครูไปหมดแล้ว ก็เพราะมันไม่ได้เอาไปใช้จริงๆไงครับ หากเป็นแบบนั้น แล้วเวลาสิบกว่าปีที่เรียนมา มันจะมีประโยชน์อันใด

อยากรู้จัง ใครมันเอารูปในหลวงทั้งขยะ ฟังแล้วปริ๊ดขึ้น

คนมันอยากใหญ่ อยากให้มีคนกราบไหว้บูชา มันอิจฉาและอาฆาตแค้น ในหลวง


เอาตรงๆเลยมันอยากสถาปนาราชวงศ์"ชินวัตร"

เมื่อถึงตอนนั้น พวกเราก็กลายเป็นกบฏไปเลยสินะครับ ผมว่าตัวผมเองจะเริ่มเปลี่ยนทัศนคติมุมมอง ของคำว่ากบฏไปเสียแล้ว
จากที่ถูกปลูกฝังว่ากบฏเป็นพวกเลว ชั่ว เห็นแก่ตัว อย่างเดียว อืม

ถามคำเดียว ก่อนคุณจะไปสอนคนอื่น

กลับใจจริงอ๊ะป่าว หรือแค่เอาปี๊บคลุมหัว

ผมว่าตั้งแต่เปลี่ยนแปลงการปกครองมา ผู้ก็มีทฤษฎีที่น่าเชื่อถือได้อย่างนึงนะ
ในสมัยก่อนสมัยที่ยังเป็นสมบูรณาญาสิทธิราช(ขออภัยที่เขียนผิด) พระพุทธเจ้าหลวงทรงว่าราชการแผ่นดินเอง
และทำด้วยความอุตสาหะ อีกทั้งยังมีขุนนางผู้ช่วยเหลือพระมหากษัตริย์ มากล้น จึงเทียบได้เลยว่า ยุคนั้นเป็นยุคทอง
ของข้าราชการอย่างแท้จริง แต่ถึงกระนั้นผู้ปกครองก็ยังฟังพระมหากษัตริย์ ช่วยทำนุบำรุงบ้านเมืองตามหน้าที่อย่างสุดความสามารถเสมอมา
ผมว่า ในยุคนั้นข้าราชการดีๆทั้งหลายก็มีอยู่เยอะนะ อาจจะเป็นเพราะอำนาจหรือของล่อตาล่อใจหรือยังไงอันนี้ไม่ทราบ
แต่พอเปลี่ยนแปลงระบอบการปกครอง เมื่อตำแหน่งผู้นำที่ทำให้ไทยไม่เข้มแข็ง นักการเมืองหน้าใหม่ก็ไม่ได้ใส่ใจงานแผ่นดินมากนัก
บางคนเอาแต่โกงกิน ผู้ปกครองตามถิ่นก็อิ่มหนำสำราญ บางคนนั้นก็บ้าอำนาจ เอาเข้าจริงๆ ผมก็เห็นมีแต่ในหลวงทรงงานอยู่พระองค์เดียวเท่านั้น
ขนาดท่านพระราชทานอำนาจมาให้ แต่ก็ต้องทำอะไรๆต่ออะไรด้วยตนเองอยู่ ซึ่งทุกวันนี้ ไม่มีใครจะช่วยท่านบ้างเลยหรือ คนที่ลำบากตรากตรำอยู่คนเดียวนั้น
พวกท่านทั้งหลายก็น่าจะรู้ว่าจุดจบนั้นจะเป็นยังไง แล้วเราจะไม่ทำอะไรบ้างเลยหรือ หรือจะบอกว่าระบอบประชาธิปไตยคือระบอบที่ผลักภาระให้คนๆเดียวงั้นสิ
ถ้าคิดว่าไม่ใช่ สิ่งที่เราพอจะทำได้ก็ทำไปเลยครับ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ถ้าหากมันจะช่วยให้พ่อหลวงเราได้ อย่าให้ท่านต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ปากก็บอกว่ารักพระเจ้าอยู่หัว แต่ตัวเองก็ไม่เคยทำอะไรให้พระเจ้าอยู่หัวบ้างเลย ท้ายที่สุดแล้วหากระบอบประชาธิปไตยเป็นระบอบที่ยัดเยียดภาระให้คนอื่นนั้น ผมว่าถวายพระราชอำนาจคืนไปดีกว่า ไม่อย่างนั้น ความรับผิดชอบต่อประเทศชาติบ้านเมืองนี้ เป็นสิ่งที่ทุกคนต้องมีกันทั้งหมด ไม่ใช่เอาแต่เกี่ยงว่า ให้คนนู้นทำ คนนี้ทำ มันไม่ใช่ หน้าที่ทั้งหมดนี้คือความรับผิดชอบของคนไทยทุกคน ไม่ใช่ของบุคคลคนนึง นี่อาจเป็นจุดอ่อนของประชาธิไตยแบบทางอ้อมก็ได้แต่หาใช่ไม่ ไอ้การที่เราไปเลือกตั้งนั้นมันไม่ได้หมายความว่าเราจะฝากภาระหน้าที่ของคนไทยไว้ให้ผู้แทน เพียงแต่เป็นการฝากอำนาจไว้ที่ผู้แทนต่างหาก ฉะนั้นความรับผิดชอบทุกอย่างมันยังเป็นของเราอยู่ ได้โปรดรู้ไว้ด้วย

ถ้าให้ผมวิเคราะห์จากบทกลอนนะครับ
ตรงสายน้ำหลั่งน่าจะเป็น ความยากลำบากมากกว่านะครับ
เพราะมันจะสอดคล้ิองกับนารีขี่ม้าขาวข้างบน
ซึ่งหมายความว่า
การฟื้นฟูประเทศชาติ จะเป็นไปด้วยความยากลำบาก

ซึ่งน่าจะตรงกับความเป็นจริงมากที่สุดครับ

พวกเราเกรงว่า ถ้าหลั่งเร็วแบบนี้ต่อไป คาดว่าวันหน้าอาจจะ ไม่มีน้ำยา น่ะครับ พวกเราช่วยเขาแล้วท่านจะมาประณามพวกเราทำไม